Interpretacja indywidualna z dnia 24 kwietnia 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0113-KDIPT2-2.4011.144.2023.2.SR

Opodatkowanie kwoty otrzymanej na podstawie ugody sądowej.

Interpretacja indywidualna – stanowisko nieprawidłowe

Szanowna Pani,

stwierdzam, że Pani stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

17 lutego 2023 r. złożyła Pani wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania świadczenia otrzymanego na podstawie ugody sądowej. Uzupełniła go Pani – w odpowiedzi na wezwanie – pismami złożonymi 13 kwietnia 2023 r. i 14 kwietnia 2022 r.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

W 2018 r. między stronami (osoby prywatne) została zawarta umowa, której założeniem było przekazanie przez Panią 40 000 zł celem ich inwestycji przez Pana … w sektor budowlany, co miało przynieść Pani 100% zysku. Umowa w formie pisemnej (z poręczeniem w postaci weksla in blanco) została zatytułowana Umowa Pożyczki, a zysk Odsetkami od Pożyczki, których spłata miała nastąpić w ciągu 2 miesięcy od daty podpisania. W związku z czym stan faktyczny na pisemnej umowie brzmiał, że pożycza Pani 40 000 zł, odsetki od pożyczki od tej kwoty wynoszą 40 000 zł, a Pan … zobowiązuje się do spłaty 80 000 zł w terminie 2 miesięcy od daty podpisania umowy.

Oczywiście tak brzmiąca umowa posiadała wadę prawna i niezależnie od jej treści tak wysokie odsetki nie miały prawa zaistnieć. W ich miejsce zgodnie z literą prawa zaczęły obowiązywać odsetki ustawowe. Do spłaty przekazanych pieniędzy, jak i odsetek nie doszło, a sprawa znalazła się w sądzie cywilnym.

Konsekwencją trwającego postępowania sądowego było:

·zwrot w 2019 r. przekazanych 40 000 zł,

·wypłata w 2020 r. odsetek ustawowych za zwłokę w kwocie 2 935,89 zł, od których zapłaciła Pani podatek dochodowy,

·ugoda sądowa w 2021 r., zgodnie z którą Pan … wypłacił Pani 20 000 zł.

Ponadto wskazuje Pani, że nie prowadzi działalności gospodarczej, a Pani zawód wykonywany to ….

W uzupełnieniu wniosku wskazała Pani, że:

-Dokładna data zawarcia umowy pożyczki: 26 września 2018 r.

-W momencie zawarcia umowy pożyczki nie prowadziła Pani działalności.

-Postanowienia umowy brzmiały: Pożyczkodawca udziela Pożyczkobiorcy pożyczkę

w wysokości 40 000 zł na okres od dnia 26 września 2018 r. do dnia 8 grudnia 2018 r.; Pożyczkobiorca zapłaci Pożyczkobiorcy odsetki od zaciągniętej pożyczki w wysokości 40 000 zł, co jest równoznaczne ze zwrotem Pożyczkobiorcy na rzecz Pożyczkodawcy 80 000 zł; za opóźnienie w spłacie pożyczki Pożyczkobiorca zobowiązany jest do zapłaty odsetek w wysokości 2% dziennie; załącznik do umowy stanowi weksel własny in blanco z dnia 26 września 2018 r. wystawiony przez pożyczkobiorcę, którego suma maksymalnie może wynieść 80 000 zł.

Przed złożeniem pozwu do sądu, a po piśmie przedsądowym Pożyczkobiorca zwrócił pożyczkodawcy 20 000 zł. Mimo że zwrot ten nastąpił po terminie wskazanym w umowie, pożyczkodawca odstąpił od żądania spłaty odsetek za zwłokę licząc, iż pożyczkobiorca zwróci dobrowolnie chociaż kolejne 20 000 zł. Dobrowolny zwrot, o którym mowa powyżej nie nastąpił, w związku z tym został wypełniony weksel na kwotę 60 000 zł, a w związku z brakiem jego spłaty sprawa została przekazane pod rozstrzygnięcie sądu. W trakcie trwania procesu Pożyczkobiorca podnosił, że umowa nie ma skutków prawnych z uwagi na lichwiarskie odsetki, Pożyczkodawca podnosił, iż kształt umowy nie odzwierciedlał ustnych ustaleń poprzedzających przekazanie pieniędzy.

-Pozew do sądu został złożony w dniu 27 marca 2019 r.; wartość przedmiotu sporu to kwota 60 000 zł wraz z odsetkami maksymalnymi za opóźnienie liczonymi od dnia 16 grudnia 2018 r. do dnia zapłaty; pozew o zapłatę był z weksla – roszczenie o zapłatę kwoty i wydanie nakazu zapłaty w postępowaniu nakazowym na podstawie art. 485 § 2 Kodeksu postępowania cywilnego.

-W związku z podpisaniem ugody sądowej postępowanie zakończyło się umorzeniem. Postanowienie o umorzeniu postępowania z dnia 27 września 2021 r. uprawomocniło się w dniu 5 października 2021 r.

-Odsetki ustawowe za opóźnienie zostały wyliczone zgodnie z ustawą regulującą maksymalną wysokość odsetek ustawowych za opóźnienie w spłacie pożyczek. Kwota wpłaconych odsetek to 2 935,89 zł, a okres za jaki zostały wypłacone to: 16 grudnia 2018 r. – 23 kwietnia 2020 r. Od wskazanych odsetek zapłaciła Pani podatek dochodowy i nie stanowią one kwestii będącej przedmiotem wniosku o interpretację przepisów podatkowych.

-Ugoda stanowi załącznik do protokołu rozprawy z dnia 27 września 2021 r.

-Ugoda informowała o wypłacie przez pozwanych na rzecz powoda 20 000 zł tytułem porozumienia finalnego rozliczenia się z umowy pożyczki z dnia 26 września 2018 r.; oświadczenia obu stron, że ww. wpłata wyczerpuje roszczenia wynikające z ww. umowy; oświadczenia, iż brak ww. wpłaty będzie skutkował wypłatą dodatkowo 20 000 zł tytułem braku terminowego wykonania ugody sądowej; ustalenia, że koszty sądowe znoszą się wzajemnie, oraz wyrażeniem Pani zgody, aby sąd zwrócił pozwanym oryginał weksla, który stanowił zabezpieczenie wskazanej umowy pożyczki.

-Nie ma Pani wiedzy na jakiej podstawie pożyczkobiorca zobowiązał się zawrzeć ugodę i wypłacić 20 000 zł. Jego pełnomocnik nie argumentował decyzji swojego klienta.

-Nie ma Pani wiedzy na temat rodzaju działalności gospodarczej Pożyczkobiorcy. Umowa nie zawierała szczegółów inwestycji, była umową pożyczki bez określonego celu.

-W odpowiedzi na pytanie Organu na podstawie jakich przepisów prawa w związku z zawarciem ww. ugody sądowej została przyznana na rzecz Pani rzecz kwota 20 000 zł, wskazała Pani, że na podstawie art. 917 i 918 Kodeksu cywilnego.

-W trakcie trwania procesu sądowego – 17 miesięcy przed zawarciem ugody – otrzymała Pani 20 000 zł wraz z odsetkami ustawowymi od tej kwoty za zwłokę w spłacie. Kolejne 20 000 zł otrzymała Pani przed postępowaniem sądowym i nie stanowiły one sporu.

-Kwota na jaką opiewała ugoda wynikała z porozumienia między stronami.

-W odpowiedzi na pytanie Organu jakim sformułowaniem w zawartej ugodzie sądowej określona jest kwota 20 000 zł – czy w odniesieniu do ww. kwoty posłużono się określeniem „odszkodowanie”, „zadośćuczynienie”, innym (jakim?), wskazała Pani, że porozumienie celem finalnego rozliczenia się z umowy pożyczki z dnia

26 września 2018 r.

-W odpowiedzi na pytanie Organu czy otrzymane przez Panią świadczenie w kwocie 20 000 zł dotyczy poniesionych strat, czy też utraconych korzyści, które mogłaby Pani osiągnąć, gdyby Pani szkody nie wyrządzono, wskazała Pani, że jako, iż nie prowadzi Pani działalności gospodarczej wskazane twierdzenie „utraconych korzyści, które mogłaby Pani osiągnąć, gdyby Pani szkody nie wyrządzono” jest dokładnym cytatem meritum przyczyny, przez którą wnosi Pani o indywidualną interpretacje przepisów podatkowych w niniejszej sprawie. Tylko dwie przesłanki sprawiają, że ugoda sądowa nie jest zwolniona od podatku: prowadzenie działalności gospodarczej (i w Pani przypadku punkt ten nie budzi wątpliwości, gdyż takowej nie Pani prowadziła) oraz punkt przytoczony w pytaniu, a który jest dla Pani niejasny i nieostry („art. 21 ust. 1 pkt 3b lit. b) dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono”). Według Pani odczucia punkt ten mówi o ugodach dotyczących relacji pracodawca-pracownik. Taką też informację uzyskała Pani od pracownika Drugiego Urzędu Skarbowego ..., gdy próbowała Pani znaleźć odpowiedź na własną rękę czy powinna Pani zapłacić podatek od wskazanej ugody sądowej.

W Pani odczuciu ugoda sądowa, o której mowa we wniosku, nie wypełnia przesłanki utraconych korzyści, które mogłaby Pani osiągnąć, gdyby Pani szkody nie wyrządzono, ale jako że akurat ten punkt ustawy stał się przyczyną Pani zapytania pozostawia to Pani analizie stanu faktycznego.

-Kwotę wypełniającą treść ugody sądowej otrzymała Pani w dniu 4 października 2021 r.

Pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu wniosku)

Czy opisana ugoda sądowa zwolniona jest z podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Pani stanowisko w sprawie (przedstawione ostatecznie w uzupełnieniu wniosku)

Co do zasady wszystkie ugody sądowe zwolnione są od podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Od tej reguły stanowią tylko dwa wyjątki. Pierwszy mówiący o otrzymanych kwotach w ramach ugód sądowych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz drugi wyjątek dotyczący korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Według Pani opinii ugoda sądowa, o której mowa we wniosku nie wypełnia dwóch ww. wyjątków uniemożliwiających skorzystanie przez Panią ze zwolnienia podatkowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W związku z tym jest ona zwolniona z podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawiła Pani we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2647 ze zm.):

Stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 9 ww. ustawy:

Zgodnie z art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Jak dowodzi użycie sformułowania „w szczególności” definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 ww. ustawy, a które mieszczą się w ogólnej definicji przychodów, zawartej w art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. O przychodzie podatkowym z innych źródeł będziemy mówić zatem w każdym przypadku, kiedy u podatnika wystąpią realne korzyści majątkowe.

Jak stanowi art. 11 ust. 1 ww. ustawy:

O uzyskaniu przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych można więc mówić w każdej sytuacji, gdy podatnik na skutek otrzymania określonych wartości majątkowych (środków pieniężnych, świadczeń w naturze czy też innych nieodpłatnych świadczeń), jak również na skutek określonego zdarzenia powodującego zmniejszenie jego zobowiązań wobec innych podmiotów, uzyskuje określone przysporzenie majątkowe.

Zatem, do przychodów z innych źródeł należy zaliczyć różnego rodzaju odszkodowania, zadośćuczynienia oraz odsetki za zwłokę w wypłacie tychże odszkodowań bądź zadośćuczynień. Nie oznacza to jednak, że wszystkie świadczenia z ww. tytułów są opodatkowane. Niektóre z nich, wymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych, określonym w art. 21 ust. 1 cytowanej ustawy, korzystają ze zwolnienia od podatku. Jednakże należy podkreślić, że korzystanie z każdej preferencji podatkowej, w tym zwolnienia od podatku, jest możliwe wyłącznie w sytuacji, gdy spełnione są wszelkie przesłanki określone w przepisie stanowiącym podstawę prawną danej preferencji.

Stosowniedo art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Należy podkreślić, że wszelkie zwolnienia i ulgi podatkowe są wyjątkiem, istotnym odstępstwem od zasady sprawiedliwości podatkowej – powszechności i równości opodatkowania, a ich zastosowanie nie może odbywać się na podstawie wykładni rozszerzającej, tzn. muszą być interpretowane ściśle.

W przedmiocie stosowania wszelkiego rodzaju ulg podatkowych trzeba mieć na uwadze także przepis art. 84 Konstytucji RP dotyczący zasady powszechności opodatkowania, stąd każdy wyjątek od tej zasady, w tym także ulga podatkowa, nie może być interpretowany dowolnie, ani uzupełniany w drodze interpretacji o treść, której nie zawiera.

Zauważyć należy, że w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych ustawodawca nie zdefiniował pojęcia odszkodowania, tym nie mniej jego rozumienie nie może odbiegać od znaczenia przyjętego w systemie prawa cywilnego. Wiele pojęć z katalogu zwolnień przedmiotowych nie zostało zdefiniowanych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych – nie może to jednak oznaczać dowolności w ich rozumieniu i stosowania wykładni rozszerzającej, przy czym oczywistym jest, że aby uniknąć takiej dowolności, kryteria rozumienia tych pojęć, niezdefiniowanych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, muszą mieć w pierwszej kolejności charakter kryteriów ustawowych. Odwołując się zatem do prawa cywilnego stwierdzić należy, że zasady odpowiedzialności odszkodowawczej w prawie cywilnym opierają się na zasadzie winy lub ryzyka. Ustawa z dnia 24 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 1360 ze zm.) przewiduje dwa zasadnicze rodzaje odpowiedzialności: kontraktową, która powstaje z mocy umowy (art. 471 ww. Kodeksu i nast.) oraz deliktową – wynikającą z czynów niedozwolonych (art. 415 ww. Kodeksu i nast.). W konsekwencji na tle Kodeksu cywilnego świadczenie odszkodowawcze jest następstwem czynu niedozwolonego lub niewykonania bądź nienależytego wykonania zobowiązania. O tym, co stanowi szkodę oraz jakie są zasady i sposoby jej naprawienia decydują generalnie przepisy art. 361 i art. 363 Kodeksu cywilnego. W świetle powyżej wskazanych uregulowań wypłata odszkodowania jest więc konsekwencją wystąpienia szkody.

Zgodnie z art. 415 ww. Kodeksu:

Stosownie natomiast do art. 471 ww. Kodeksu:

Zgodnie natomiast z art. 361 Kodeksu cywilnego:

Stosownie do treści art. 363 ww. Kodeksu:

Odwołując się zatem do prawa cywilnego stwierdzić należy, że świadczenie odszkodowawcze to najogólniej świadczenie mające na celu naprawienie wyrządzonej szkody. Szkodą jest uszczerbek jakiego doznał poszkodowany wbrew jego woli we wszelkiego rodzaju dobrach przez prawo chronionych. Chodzi więc zarówno o uszczerbek majątkowy, jak i niemajątkowy. Uszczerbek niemajątkowy jest określany terminem „krzywda”. Pod tym pojęciem należy rozumieć wszelkie negatywne przeżycia człowieka wyrażające się zarówno w cierpieniu fizycznym, jak i psychicznym, wywołane czynem niedozwolonym. Do naprawienia krzywdy odnosi się termin „zadośćuczynienie”, natomiast „odszkodowanie” wiąże się z naprawieniem uszczerbku majątkowego.

Zakres zwolnienia wynikający z art. 21 ust. 1 pkt 3b ww. ustawy dotyczy odszkodowań, które otrzymane są na podstawie wyroku lub ugody sądowej. Przepis ten obejmuje tylko odszkodowania za tzw. szkodę rzeczywistą, czyli poniesione straty, a nie dotyczy utraconych korzyści. Specyfika prawa podatkowego nakazuje inaczej traktować odszkodowanie z tytułu poniesionych przez poszkodowanego strat i odszkodowanie z tytułu utraconego zysku. Odszkodowanie z tytułu utraconych korzyści, jakich poszkodowany mógł się spodziewać, gdyby mu szkody nie wyrządzono, podlega bowiem opodatkowaniu podatkiem dochodowym jako wyłączone ze zwolnienia na mocy lit. b) przepisu.

Aby wypłacona kwota korzystała ze zwolnienia na podstawie ww. przepisu muszą zostać spełnione łącznie następujące warunki:

1)kwota ta musi być odszkodowaniem lub zadośćuczynieniem,

2)podstawą jej przyznania musi być wyrok lub ugoda sądowa,

3)nie może dotyczyć działalności gospodarczej prowadzonej przez podatnika ani korzyści, które mógłby uzyskać, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Podkreślić należy, że o tym, czy dane świadczenie przybiera cechy odszkodowania, czy też nie, nie decyduje jego nazwa, lecz rzeczywisty charakter.

W tym miejscu wskazać należy, że zgodnie z art. 917 Kodeksu cywilnego:

Ugoda nie powołuje nowego stosunku prawnego, a jedynie zmienia stosunek istniejący; nie może ona stanowić całkowicie nowej podstawy ustalonych już praw i obowiązków (vide: Wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 5 września 2019 r., sygn. akt V ACa 596/18).

Ugoda zatem reguluje prawa i obowiązki stron w ramach istniejącego stosunku prawnego, który przez wzajemne ustępstwa zmienia, przekształca, ale nie tworzy nowego stanu prawnego i nie może stanowić całkowicie nowej podstawy ustalonych już uprzednio praw i obowiązków (vide: wyroki Sądu Najwyższego: z dnia 1 października 2003 r., sygn. akt II CK 92/2002, postanowienie z dnia 11 marca 2010 r., sygn. akt IV CSK 429/2009).

Wskazać przy tym należy, że powoływany przepis art. 917 Kodeksu cywilnego nie zawiera żadnego ograniczenia co do zakresu, w jakim stosunki obligacyjne między stronami mogą być objęte ugodą. W szczególności ugoda może obejmować wszystkie wzajemne roszczenia stron wynikające z ich rozliczeń.

Odnosząc powyższe uregulowania prawne na grunt rozpatrywanej sprawy stwierdzić należy, że do kwoty wypłaconej Pani na podstawie ugody sądowej nie ma zastosowania zwolnienie, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ponieważ wypłacona Pani kwota nie stanowi odszkodowania ani zadośćuczynienia. Kwota ta nie stanowi bowiem ani pokrycia strat, które Pani poniosła (odszkodowanie) ani świadczenia z tytułu wyrządzonej krzywdy (zadośćuczynienia), lecz stanowi finalne rozliczenie się z umowy pożyczki z dnia 26 września 2018 r. Jest to wypłata części zaległej należności z tytułu łączącego Panią z Pożyczkobiorcą stosunku prawnego. Bez znaczenia pozostaje fakt, że realizacja tej należności nastąpiła na podstawie ugody sądowej.

Stosownie do art. 720 § 1 Kodeksu cywilnego:

Wskazać należy, że przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie stanowią wprost w kwestii opodatkowania u pożyczkodawcy wartości zwróconej kwoty pożyczki (należności głównej). Mając jednak na uwadze zwrotny charakter tego świadczenia (w wyniku wyasygnowania kwoty pożyczki, do pożyczkodawcy wraca w efekcie ta sama kwota pieniędzy) należy uznać, iż dokonanie pożyczkodawcy zwrotu kwoty udzielonej pożyczki, nie rodzi obowiązku podatkowego w świetle przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. A zatem, zwrot kwoty pożyczki nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

Reasumując, mając na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz powołane wyżej przepisy prawa należy stwierdzić, że otrzymana przez Panią na podstawie ugody sądowej kwota nie korzysta ze zwolnienia przedmiotowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, bowiem nie stanowi odszkodowania ani zadośćuczynienia, o których mowa w ww. przepisie.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Panią i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Organ podkreśla, że procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Organ wydający interpretacje opiera się wyłącznie na opisie stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego we wniosku – nie prowadzi postępowania dowodowego w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do analizy czy oceny dołączonych do wniosku dokumentów. Postępowanie w sprawie wydania interpretacji indywidualnej ma na celu wyjaśnienie wątpliwości co do sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego materialnego do określonego stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego. Przedmiotem interpretacji wydanej na podstawie art. 14b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.) jest sam przepis prawa. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest ustalanie stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego), stanowi to bowiem domenę ewentualnego postępowania podatkowego. To na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia w toku tego postępowania okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne. Organ nie prowadzi postępowania dowodowego, ograniczając się do analizy okoliczności podanych we wniosku. W stosunku do tych okoliczności wyraża swoje stanowisko, które zawsze musi być jednak ustosunkowaniem się do poglądu (stanowiska) prezentowanego w danej sprawie przez wnioskodawcę. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Panią w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu opisu sprawy przedstawionego we wniosku, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Pani sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pani do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pani prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w …. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 259; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).