Interpretacja indywidualna z dnia 3 kwietnia 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0112-KDIL2-1.4011.72.2023.2.KF

Obowiązki płatnika w związku z finansowaniem przez pracodawcę posiłków na rzecz pracowników pracujących w danym dniu w godzinach nadliczbowych.

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

25 stycznia 2023 r. wpłynął Państwa wniosek z 23 stycznia 2023 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy obowiązków płatnika w związku z finansowaniem przez pracodawcę posiłków na rzecz pracowników pracujących w danym dniu w godzinach nadliczbowych. Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 28 marca 2023 r. (wpływ 3 kwietnia 2023 r.). Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Posiadają Państwo siedzibę na terytorium Polski i na podstawie przepisu art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2021 r., poz. 1800) podlegają nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce.

Są Państwo płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych w rozumieniu art. 31 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r., poz. 1128, z późn. zm.), obowiązanym do obliczania i pobierania w ciągu roku zaliczek na podatek dochodowy od zatrudnionych osób.

Prowadzą Państwo działalność gospodarczą polegającą na świadczeniu usług w zakresie (…).

Z uwagi na profil prowadzonej działalności gospodarczej zdarza się, że Państwa pracownicy w celu realizacji powierzonych zadań pracują w godzinach nadliczbowych.

Państwa pracownicy co do zasady pracują w wymiarze 8 godzin na dobę i przeciętnie 40 godzin w przeciętnie pięciodniowym tygodniu pracy w systemie jednozmianowym oraz wielozmianowym. Wykonywanie przez Państwa pracowników pracy w wymiarze nadliczbowym jest zgodne z regulacjami zawartymi w ustawie z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz. U. z 2022 r., poz. 1510).

W sytuacji polecenia pracownikowi pracy w nadgodzinach chcieliby Państwo zapewnić takiemu pracownikowi możliwość spożycia ciepłego posiłku pod warunkiem spełnienia kilku wytycznych.

Po pierwsze, posiłki byłyby przyznawane nieodpłatnie pracownikom operacyjnym wykonującym pracę w godzinach nadliczbowych wynoszących co najmniej 3 godziny ponad standardowy dobowy czas pracy bez przynajmniej jednodniowego uprzedzenia.

Po drugie, Kierownicy Komórek Organizacyjnych dokonywaliby zakupu wskazanych posiłków na prośbę uprawnionego pracownika za pomocą karty firmowej w dniu wystąpienia wskazanych nadgodzin. Z uwagi na to, że na terenie (…) punkty gastronomiczne czynne są do godziny 15:00, Kierownik Komórki Organizacyjnej dokonywałby zakupu posiłków poza terenem Zakładu, następnie dowoziłby je Pracownikom pozostającym w godzinach nadliczbowych. Kierownik byłby zobowiązany do odebrania faktury za zakup posiłków, która byłaby wystawiona na Państwa.

Posiłki dostarczane byłyby pracownikom do siedziby Spółki i spożywane przez nich w jadalni wydziałowej.

Maksymalna wysokość takiego posiłku wynosiłaby 22 zł na osobę.

Po trzecie, celem wprowadzenia nieodpłatnych posiłków dla pracowników przez Państwa jest zwiększenie efektywności oraz motywacji pracowników do pracy w wymiarze nadliczbowym. Państwa działania mają na celu minimalizację opóźnień w wykonywanych pracach (poprzez zminimalizowanie czasu niezbędnego na spożycie posiłku) oraz zapewnienie właściwego poziomu sprawności i koncentracji pracowników wykonujących pracę w godzinach nadliczbowych, a także zmotywowanie pracowników do niezbędnej pracy w godzinach nadliczbowych i wyeliminowanie wśród pracowników niezadowolenia z konieczności pozostania w pracy. Zapewnienie ciepłego posiłku pracownikom wykonującym pracę w godzinach nadliczbowych jest zatem wykonywane w Państwa interesie.

Ponadto obowiązek zapewnienia posiłków pracownikom nie wynika z obowiązującego prawa, w szczególności z przepisów prawa pracy, jak również nie wynika z obowiązujących u Państwa wewnętrznych aktów prawa pracy.

Pracownik wykonujący pracę w godzinach nadliczbowych będzie deklarował chęć skorzystania z nieodpłatnego posiłku, będzie mógł również odmówić spożycia posiłku finansowanego przez Państwa.

W przypadku rezygnacji z posiłku finansowanego przez Państwa, pracownikowi nie będzie przysługiwał z tego tytułu ekwiwalent o wartości posiłku, czy rekompensata w jakiejkolwiek innej formie.

Pytanie

Czy finansowanie przez Państwa posiłków na rzecz pracowników pracujących w danym dniu w godzinach nadliczbowych stanowi dla tych pracowników przychód z tytułu nieodpłatnego świadczenia podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, a tym samym, czy na Państwu ciążą obowiązki płatnika w tym zakresie?

Państwa stanowisko w sprawie

W Państwa ocenie, w związku z nieodpłatnym wydawaniem ciepłych posiłków przez Państwa na rzecz pracowników, wykonujących pracę w nadgodzinach, po stronie tych pracowników nie powstaje przychód z tytułu nieodpłatnego świadczenia, podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, a tym samym na Państwu w tym zakresie nie będą ciążyć obowiązki płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych.

Zgodnie z przepisem art. 9 ust 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłem przychodu jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Mając na uwadze wyżej przywołane uregulowania prawne należy zaznaczyć, że przepis art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wymienia jedynie przykładowo przychody ze stosunku pracy. Świadczy o tym użycie słowa „w szczególności” co oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Zatem, przychodami ze stosunku pracy są więc wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz świadczenia nieodpłatne, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. Ponadto treść tego przepisu wskazuje, że do przychodów pracownika zaliczyć należy praktycznie wszystkie otrzymane przez niego świadczenia, które mógł on otrzymać od pracodawcy. Są nimi bowiem nie tylko wynagrodzenia, czyli świadczenia wprost wynikające z zawartej umowy o pracę, ale również wszystkie inne przychody (świadczenia), niezależnie od podstawy ich wypłaty, jeżeli w jakikolwiek sposób wiążą się z faktem wykonywania pracy. Oznacza to, że do przychodów pracownika ustawodawca zaliczył nie tylko pieniądze, ale także wartość świadczeń w naturze, czy świadczeń nieodpłatnych otrzymanych od pracodawcy.

Podkreślenia wymaga fakt, że kwestia zakwalifikowania danego świadczenia pracodawcy na rzecz pracownika jako przychodu z nieodpłatnych świadczeń otrzymywanych w ramach stosunku pracy była przedmiotem rozstrzygnięcia wydanego przez Trybunał Konstytucyjny.

W wyroku z dnia 8 lipca 2014 r., sygn. K 7/13 (dalej: Wyrok TK) Trybunał Konstytucyjny wyraźnie określił, jakie kryteria muszą być spełnione, aby zakwalifikować przekazywane pracownikowi świadczenie jako jego przychód.

W oparciu o pogłębioną analizę Trybunał Konstytucyjny określił cechy istotne kategorii „innych nieodpłatnych świadczeń” jako przychodu w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z konkluzjami zawartymi w Wyroku TK, za przychód pracownika mogą być uznane takie świadczenia, które:

1)zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),

2)zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,

3)korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

Jednocześnie szczególnego podkreślenia wymaga fakt, że ustawowe pojęcie nieodpłatnych świadczeń musi być zawsze interpretowane w konkretnym kontekście, a nie w oderwaniu od niego z pominięciem okoliczności realizacji pewnych uprawnień, zjawisk gospodarczych i zdarzeń prawnych. W świetle powyższych konkluzji Trybunału Konstytucyjnego zauważyć należy, że nie każde świadczenie spełnione przez pracodawcę na rzecz pracownika bez ustalonej za nie zapłaty jest świadczeniem podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

Uwzględniając powyższe należy stwierdzić, że w przypadku pierwszego warunku wskazanego w Wyroku TK będzie on spełniony – pracownik skorzysta bowiem ze świadczenia dobrowolnie, a swoją zgodę wyraża przez sam fakt stawienia się w miejscu świadczenia usługi i skonsumowania określonego dania.

W Państwa opinii, również ostatni warunek zostanie spełniony, gdyż umożliwienie pracownikom pracującym w wymiarze nadliczbowym dostępu do ciepłego posiłku finansowanych przez pracodawcę będzie wymierne i przypisane indywidualnemu pracownikowi. Uprawienie do skorzystania z ciepłego posiłku przysługuje bowiem wyłącznie pracownikom wykonującym pracę w wymiarze nadliczbowym po spełnieniu określonych warunków, a nie wszystkim Państwa pracownikom. Jednocześnie fakt przyznania uprawienia do skorzystania z ciepłego posiłku jest przez Państwa ewidencjonowany.

Jednakże w Państwa ocenie, drugi z warunków wskazanych w powołanym Wyroku TK nie zostanie spełniony, ponieważ świadczenie będzie zrealizowane w interesie pracodawcy, a nie w interesie pracowników.

W przedstawionym opisie zdarzenia przyszłego praca w wymiarze nadliczbowym wiąże się ze zwiększonym wysiłkiem fizycznym i z wyższym poziomem stresu. Powyższe czynniki mają znaczny wpływ na produktywność pracowników, której obniżenie przekładać się może na straty finansowe dla Państwa. Dlatego zdecydowali się Państwo podjąć realne kroki mające na celu zwiększenie motywacji pracowników do pracy w wymiarze nadliczbowym i jak najbardziej efektywną organizację pracy.

Celem zagwarantowania pracownikom wykonującym pracę w wymiarze nadliczbowym ciepłego posiłku jest bowiem realizacja w jak największym stopniu Państwa polityki, zakładającej zapewnienie jak najlepszej efektywności i wydajności wykonywanej pracy. Z samej bowiem swojej istoty praca w nadgodzinach jest wykonywana w interesie pracodawcy. Nawet bowiem w przypadku kiedy pracownik korzysta z posiłku dobrowolnie, celem pracodawcy nie jest zaoszczędzenie pracownikowi wydatku. Nie sposób bowiem zakładać, że gdyby nie udostępnione wyżywienie organizowane przez pracodawcę, pracownik wydałby pieniądze na zakup obiadu w zewnętrznym komercyjnym punkcie gastronomicznym. Mając na uwadze, że potrzeba wykonywania pracy w godzinach nadliczbowych nie jest z góry znana, pracownik nie może zakładać, że danego dnia otrzyma posiłek od pracodawcy i może zaniechać dokonywania wydatków związanych z zakupem wyżywienia.

Formułując drugi warunek Trybunał Konstytucyjny wyjaśnił, że dla oceny czy świadczenie leżało w interesie pracownika, istotne jest to czy stanowi ono realne przysporzenie majątkowe (korzyść), którego efekt jest uchwytny w jego majątku. Trybunał Konstytucyjny uznał, że w zakres nieodpłatnego świadczenia, jako przychodu, wchodzą wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, „których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy”. W konsekwencji, aby wartość świadczenia uzyskanego od pracodawcy podlegała opodatkowaniu, po stronie pracownika musi pojawić się dochód, czyli korzyść majątkowa. Korzyść ta może wystąpić w dwóch postaciach: prowadzić do powiększenia aktywów, co jest zwykłym skutkiem wypłaty pieniędzy, albo do zaoszczędzenia wydatków, co może być następstwem świadczenia rzeczowego lub w formie usługi.

Państwa zdaniem, z tytułu spełnienia świadczenia otrzymają Państwo korzyść w postaci bardziej zmotywowanych i wydajnych pracowników, co w pozytywny sposób przełoży się na przychody osiągane przez Państwa. W przypadku pracowników można mówić jedynie o korzyści w postaci uniknięcia ewentualnego wydatku w postaci zakupu dodatkowej żywności na czas nadgodzin. Jednocześnie samodzielne organizowanie przez pracownika dodatkowego posiłku na czas nadgodzin może być w znaczny sposób utrudnione lub może wymagać o wiele więcej czasu niż czas potrzebny na spożycie posiłku gwarantowanego przez Państwa.

Konieczność podejmowania dodatkowych czynności w ramach przygotowywania posiłku z uwagi na konieczność pracy w nadgodzinach może być problematyczna dla części pracowników i powodować niechęć do podejmowania pracy w wymiarze nadliczbowym. Tym samym Państwa działania w postaci zagwarantowania spożycia ciepłego posiłku powodują zwiększenie wydajności pracy załogi oraz zapewnienie właściwej organizacji pracy.

Działania podejmowane przez Państwa na rzecz pracowników w znaczny sposób zwiększają konkurencyjność na Państwa rynku pracy. Należy bowiem stwierdzić, że w branży, w której prowadzą Państwo działalność gospodarczą, konieczność okresowego wykonywania pracy w wymiarze nadliczbowym stanowi jej nieodłączny element. Tym samym podejmowanie konkretnych działań na rzecz pracowników, którzy wykonują pracę w wymiarze nadliczbowym powoduje kreowanie Państwa wizerunku jako odpowiedzialnego pracodawcy.

Należy zatem stwierdzić, że wydatki poniesione przez Państwa w celu zapewnienia pracownikom ciepłego posiłku będą miały pośredni wpływ na uzyskiwane przez Państwa przychody z prowadzonej działalności gospodarczej. Państwa zdaniem, z tytułu spełnienia świadczenia otrzymają Państwo korzyść w postaci bardziej zmotywowanych i wydajnych pracowników, co w pozytywny sposób przełoży się na przychody osiągane przez Państwa. Wobec powyższego, w Państwa ocenie należy uznać, że umożliwienie pracownikom skorzystania z ciepłego posiłku z uwagi na konieczność pracy w wymiarze nadliczbowym leży przede wszystkim w Państwa interesie, jako pracodawcy. Zatem warunek drugi, stanowiący, że wydatek musi zostać poniesiony w interesie pracownika, a nie pracodawcy, nie został spełniony.

Powyższe Państwa stanowisko, zgodnie z którym w związku z nieodpłatnym wydawaniem ciepłych posiłków przez Państwa na rzecz pracowników, wykonujących pracę w nadgodzinach, po stronie tych pracowników nie powstaje przychód z tytułu nieodpłatnego świadczenia, znajduje potwierdzenie m.in. w indywidualnej interpretacji Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 13 czerwca 2017 r., sygn. 0114-KDIP3-3.4011.104.2017.1.JK2.

Podsumowując, w Państwa opinii, w przedstawionym zdarzeniu przyszłym nie będą spełnione warunki do uznania, że po stronie zatrudnionych przez Państwa osób korzystających z nieodpłatnych posiłków wydawanych przez Państwa powstają przychody z tytułu nieodpłatnych świadczeń podlegające opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, a tym samym – do uznania, że na Państwu ciążą w związku z nieodpłatnym wydawaniem posiłków na rzecz tychże osób obowiązki płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2647 ze zm.) jest zasada powszechności opodatkowania, która wyrażona została w art. 9 ust. 1 tej ustawy. Zgodnie z jego treścią:

Treść powyższego przepisu wskazuje, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają wszelkiego rodzaju dochody uzyskane przez podatnika, z wyjątkiem tych, które zostały enumeratywnie wymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych zawartym w powyższej ustawie bądź, od których zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Przy czym, ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych wyraźnie rozróżnia źródła przychodów oraz sposób opodatkowania dochodów z poszczególnych źródeł.

Stosownie do przepisów tej ustawy odrębnymi źródłami przychodów są m.in. określone w art. 10 ust. 1 pkt 1:

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ww. ustawy:

Użyty w ww. przepisie zwrot „w szczególności” oznacza, że wymieniane kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. Ponadto treść tego przepisu wskazuje, że do przychodów pracownika zaliczyć należy praktycznie wszystkie otrzymane przez niego świadczenia, które mógł on otrzymać od pracodawcy. Są nimi bowiem nie tylko wynagrodzenia, czyli świadczenia wprost wynikające z zawartej umowy o pracę, ale również wszystkie inne przychody (świadczenia), niezależnie od podstawy ich wypłaty, jeżeli w jakikolwiek sposób wiążą się z faktem wykonywania pracy. Oznacza to, że do przychodów pracownika ustawodawca zaliczył nie tylko pieniądze, ale także wartość świadczeń w naturze, czy świadczeń nieodpłatnych otrzymanych od pracodawcy.

Tak szerokie zdefiniowanie pojęcia przychodu pracownika wskazuje, że w każdym przypadku, w którym uzyska on realną korzyść, będzie powstawał obowiązek zwiększenia jego przychodu, z wyjątkiem świadczeń określonych w katalogu zwolnień przedmiotowych, zawartych w art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Ustawodawca do przychodów ze stosunku pracy zalicza bowiem nie tylko otrzymane pieniądze, ale i świadczenia, które przybrały postać rzeczy (produktu), wykonania usługi, bądź udostępnienia rzeczy lub praw.

Na podmiocie dokonującym ww. świadczeń (pracodawcy) ciążą natomiast obowiązki płatnika, od 1 stycznia 2023 r. wynikające z art. 32 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym:

Ponieważ przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawierają definicji „nieodpłatnych świadczeń” przy interpretacji tego pojęcia odwołać się należy do jego słownikowego znaczenia. W związku z powyższym stwierdzić należy, zgodnie z Internetowym Słownikiem Języka Polskiego, że świadczeniem nieodpłatnym jest świadczenie „niewymagające opłaty, takie za które się nie płaci, bezpłatne” (https://sjp.pwn.pl). W orzecznictwie sądowym przyjmuje się natomiast, że nieodpłatne świadczenie obejmuje nie tylko świadczenie w cywilistycznym znaczeniu, ale w jego zakres wchodzą także wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Mając na uwadze opis sprawy oraz zacytowane przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazać należy na wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 (Dz. U. z 2014 r. poz. 947), z którego wynika, że za przychody pracownika, o których mowa w art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 ww. ustawy, mogą być uznane takie świadczenia, które:

-po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),

-po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,

-po trzecie, korzyść ta jest wymierna (również w postaci zaoszczędzenia wydatku) i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

Podkreślić należy, że ustawowe pojęcie nieodpłatnych świadczeń musi być zawsze interpretowane w konkretnym kontekście, a nie w oderwaniu od niego z pominięciem okoliczności realizacji pewnych uprawnień, zjawisk gospodarczych i zdarzeń prawnych.

W kontekście pierwszego warunku, Trybunał Konstytucyjny podkreślił, że „inne nieodpłatne świadczenia” na rzecz pracownika mogą być uznane za jego dochód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych tylko pod warunkiem, że rzeczywiście spowodowały zaoszczędzenie przez niego wydatków. Ustalenie tej okoliczności zależy od tego, czy pracownik skorzystał ze świadczenia oferowanego przez pracodawcę w pełni dobrowolnie. Zgoda na skorzystanie ze świadczenia wyraża bowiem ocenę pracownika, że świadczenie – z punktu widzenia jego sytuacji zawodowej, życiowej, rodzinnej – jest celowe i przydatne, leży w jego interesie. Oznacza to, że w braku świadczenia ze strony pracodawcy pracownik musiałby ponieść wydatek. W konsekwencji, przyjęcie świadczenia oferowanego przez pracodawcę oznacza uniknięcie tego wydatku.

Formułując drugi warunek Trybunał Konstytucyjny wyjaśnił, że dla oceny czy świadczenie leżało w interesie pracownika, istotne jest czy stanowi ono realne przysporzenie majątkowe (korzyść), którego efekt jest uchwytny w jego majątku. Trybunał Konstytucyjny – w ślad za uchwałami NSA – uznał, że w zakres nieodpłatnego świadczenia, jako przychodu wchodzą wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, „których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy”. W konsekwencji, aby wartość świadczenia uzyskanego od pracodawcy podlegała opodatkowaniu, po stronie pracownika musi pojawić się dochód, czyli korzyść majątkowa. Korzyść ta może wystąpić w dwóch postaciach: prowadzić do powiększenia aktywów, co jest zwykłym skutkiem wypłaty pieniędzy, albo do zaoszczędzenia wydatków, co może być następstwem świadczenia rzeczowego lub w formie usługi. W wyniku takiego świadczenia w majątku pracownika nie pojawia się wprawdzie realny dochód (w znaczeniu ekonomicznym), ale ponieważ znaczenie dochodu na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest szersze, zaoszczędzenie wydatków musi być traktowane na równi z przyrostem majątku.

Jednocześnie Trybunał Konstytucyjny zauważył, że w sytuacji, gdy nieodpłatne świadczenie zostało przyjęte jako warunek niezbędny do zgodnego z prawem wykonania pracy – po stronie pracownika nie pojawia się korzyść, która mogłaby być objęta podatkiem dochodowym.

Odnosząc się natomiast do trzeciego warunku, Trybunał Konstytucyjny wskazał, że przychód powstaje, gdy można zindywidualizować świadczenie, określić jego wartość pieniężną oraz skonkretyzować odbiorcę. Mając powyższe na uwadze Trybunał Konstytucyjny zauważył, że w sytuacji gdy otrzymane przez pracownika nieodpłatne świadczenie stanowi świadczenie pracodawcy, na które pracownik wyraził zgodę, które zostało spełnione w jego interesie i oznacza realne przysporzenie mu korzyści, problem ustalenia podstawy opodatkowania w zasadzie ulega rozwiązaniu.

W świetle powyższego zauważyć należy, że nie każde świadczenie spełnione przez pracodawcę na rzecz pracownika bez ustalonej za nie zapłaty jest świadczeniem podlegającym podatkowi dochodowemu, podobnie jak nie każde tego rodzaju świadczenie jest wyłączone spod regulacji ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przy czym, jak słusznie zauważył Trybunał Konstytucyjny, ze względu na otwarty i rozwijający się katalog świadczeń oferowanych przez pracodawców – nie jest możliwe enumeratywne wyliczenie w ustawie podatkowej wszystkich nieodpłatnych przysporzeń, które zgodnie z zasadą powszechności przedmiotowej podatku dochodowego powinny być przez ustawodawcę uwzględnione.

Należy zaznaczyć, że są świadczenia, które gwarantują higieniczne i bezpieczne warunki pracy i służą jej organizacji (umożliwiają prawidłowe wykonywanie pracy), których spełnienie leży przede wszystkim w interesie pracodawcy w celu odpowiedniego zorganizowania własnej działalności. W takim przypadku pracownik korzysta z tych świadczeń (w ramach wykonywania przypisanej pracy), jednak dla niego jest to korzyść niewychodząca na zewnątrz stosunku pracy i niestanowiąca dochodu, będącego przedmiotem opodatkowania.

Z przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego wynika w szczególności, że prowadzą Państwo działalność gospodarczą polegającą na świadczeniu usług w zakresie realizacji prac inwestycyjnych, modernizacyjnych i remontowych. Państwa pracownicy co do zasady pracują w wymiarze 8 godzin na dobę i przeciętnie 40 godzin w przeciętnie pięciodniowym tygodniu pracy. Z uwagi na profil prowadzonej działalności gospodarczej zdarza się, że Państwa pracownicy w celu realizacji powierzonych zadań pracują w godzinach nadliczbowych. W sytuacji polecenia pracownikowi pracy w nadgodzinach planują Państwo zapewnić takiemu pracownikowi możliwość spożycia ciepłego posiłku. Planują Państwo zamawiać posiłki w dniu, w którym pojawi się konieczność pracy w wymiarze nadliczbowym. Posiłki będą przyznawane pracownikom wykonującym pracę w godzinach nadliczbowych wynoszących co najmniej 3 godziny ponad standardowy dobowy czas pracy bez przynajmniej jednodniowego uprzedzenia. Celem wprowadzenia nieodpłatnych posiłków dla pracowników jest zwiększenia efektywności oraz motywacji pracowników do pracy w wymiarze nadliczbowym. Państwa działania mają na celu minimalizację opóźnień w wykonywanych pracach, zapewnienie właściwego poziomu sprawności i koncentracji pracowników oraz zmotywowanie do niezbędnej pracy w godzinach nadliczbowych. Działania te mają również na celu wyeliminowanie wśród pracowników niezadowolenia z konieczności pozostania w pracy. Zapewnienie ciepłego posiłku jest wykonywane w Państwa interesie. Z ciepłego posiłku na Państwa koszt będą korzystać wyłączenie pracownicy pracujący w danym dniu w wymiarze nadliczbowym, którzy zadeklarują chęć skorzystania z takiego posiłku. W przypadku rezygnacji z posiłku pracownikowi nie będzie przysługiwał z tego tytułu ekwiwalent o wartości posiłku, czy rekompensata w jakiejkolwiek innej formie.

Wobec powyższego, skorzystanie przez pracowników ze świadczenia w postaci bezpłatnych posiłków niewątpliwie następować będzie za zgodą pracownika, niemniej świadczenia te nie będą spełnione w interesie pracownika, ale w interesie pracodawcy oraz nie przyniosą pracownikowi korzyści w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatków, które musiałby ponieść. Zapewnienie posiłków leżeć będzie wyłącznie w interesie pracodawcy, a nie samych pracowników, którzy – gdyby nie konieczność wywiązania się z obowiązków pracowniczych – nie mieliby powodu do korzystania z tej usługi.

Biorąc zatem pod uwagę opisane we wniosku zdarzenie przyszłe, powołane przepisy prawa podatkowego oraz wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 8 lipca 2014 r., sygn. akt K 7/13 należy uznać, że sfinansowanie przez Państwa posiłków pracownikom wykonującym pracę w danym dniu w wymiarze nadliczbowym, nie będzie generować po stronie tych pracowników przychodu do opodatkowania. Wydatki te ponoszone będą bowiem w interesie pracodawcy, a co za tym idzie pracownicy nie otrzymają od Państwa jakiegokolwiek przysporzenia majątkowego, ponieważ świadczenia te będą pozostawać w związku z pracą w godzinach nadliczbowych. Wobec powyższego, na Państwu nie będą ciążyć obowiązki płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych.

W odniesieniu do powołanej we wniosku interpretacji informujemy, że została ona wydana w indywidualnej sprawie i nie ma zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 259; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).