Interpretacja indywidualna z dnia 31 marca 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0114-KDIP4-2.4012.591.2022.3.KS

Dotyczy skutków podatkowych współpracy stron, w tym czynności wykonywanych w ramach umowy o wspólnym przedsięwzięciu oraz pokrycia przez Bank części kosztów wspólnego przedsięwzięcia poniesionych przez Faktora.

Interpretacja indywidualna – stanowisko nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku od towarów i usług jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku wspólnego o wydanie interpretacji indywidualnej

23 grudnia 2022 r. wpłynął Państwa wniosek wspólny z 22 grudnia 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy skutków podatkowych współpracy stron, w tym czynności wykonywanych w ramach umowy o wspólnym przedsięwzięciu oraz pokrycia przez Bank części kosztów wspólnego przedsięwzięcia poniesionych przez Faktora.

Uzupełnili Państwo wniosek pismem z 10 marca 2023 r. (data wpływu 10 marca 2023 r.).

Treść wniosku wspólnego jest następująca:

Zainteresowani, którzy wystąpili z wnioskiem

1)Zainteresowany będący stroną postępowania:

A. Sp. S.A.

2)Zainteresowany niebędący stroną postępowania:

B. Sp. z o.o.

Opis stanu faktycznego

A. Sp. S.A. jest podmiotem prowadzącym działalność na podstawie ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Prawo bankowe (t. j. Dz. U. z 2020 r. poz. 1896 ze zm.) posiadającym siedzibę na terytorium Polski i podlegającym w Polsce opodatkowaniu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce ich osiągnięcia (polski rezydent podatkowy).

B. Sp. z o.o - Faktor jest polskim rezydentem podatkowym podlegającym nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce, oferującym szeroki wachlarz usług faktoringowych, zaspokajających potrzeby finansowe firm o różnych wielkościach, sektorach działalności i fazach rozwoju Bank i Faktor są podmiotami działającym na rynku usług finansowych, należącymi do międzynarodowej Grupy kapitałowej C. o zasięgu globalnym prowadzącej działalność w obszarach takich jak międzynarodowe usługi finansowe, bankowość korporacyjna oraz instytucjonalna.

Jedną z zasad obowiązujących w Grupie C. jest współpraca pomiędzy spółkami z Grupy C. w celu umocnienia marki C. na rynku usług finansowych, m.in. poprzez wspólne działania zmierzające do zdobycia nowych i utrzymania dotychczasowych kluczowych klientów, wzajemne wsparcie w promowaniu produktów spółek z Grupy C., jak również utrzymanie klientów w ramach Grupy C. jako całości. Powyższe wspólne działania mają doprowadzić do zwiększenia przychodów generowanych przez poszczególne spółki z Grupy C. W tym celu spółki z Grupy C. zawierają różnego rodzaju umowy/porozumienia, które regulują zasady wzajemnej współpracy, wspólnego podejścia do procesu obsługi klienta, jak również zasady podziału kosztów wspólnych działań.

Bank oraz Faktor rozważają objęcie porozumieniem w sprawie wspólnego przedsięwzięcia poniższe grupy klientów:

a)będących jednocześnie klientami Faktora oraz Banku, z którymi Faktor oraz Bank zamierzają utrzymać relacje,

b)będących tylko klientami Faktora a niebędących klientami Banku, z którymi Faktor zamierza utrzymać relację i którym Bank zamierza oferować świadczenie usług bankowych,

c)będących klientami Banku a niebędących klientami Faktora, z którymi Bank zamierza utrzymać relację i którym Faktor zamierza oferować świadczenie usług faktoringowych,

d)niebędących obecnie klientami ani Faktora ani Banku, ale którym Faktor, jak i Bank zamierzają oferować świadczenie usług odpowiednio faktoringowych oraz bankowych na konkurencyjnych warunkach.

W celu ustalenia zasad współpracy w zakresie kluczowych klientów, Bank oraz Faktor podpisały umowę wspólnego przedsięwzięcia (dalej: „Umowa”). Przedmiotem umowy wspólnego przedsięwzięcia jest określenie warunków, na jakich ma odbywać się będzie współpraca stron w zakresie zachęcenia wybranych, kluczowych klientów do kontynuowania relacji z Grupą C. bądź pozyskania nowych klientów, w tym poprzez współuczestniczenie w kosztach utrzymania tych klientów.

Umowa w szczególności określa:

a)przyczynę oraz cel podejmowanej współpracy oraz jej założenia,

b)zakres wykonywanych przez strony czynności oraz podejmowanych działań, w celu realizacji wspólnego celu,

c)sposób wzajemnych rozliczeń pomiędzy stronami – zasady pokrywania kosztów wspólnego przedsięwzięcia.

Bank i Faktor są podmiotami działającymi na rynku usług finansowych, należącymi do międzynarodowej Grupy kapitałowej C. o zasięgu globalnym prowadzącej działalność w obszarach takich jak międzynarodowe usługi finansowe, bankowość korporacyjna oraz instytucjonalna.

Geneza i cel wspólnego przedsięwzięcia

Przyczyną podjęcia wspólnego przedsięwzięcia przez strony jest istotny wzrost kosztów finansowania w PLN (gwałtowny wzrost stóp procentowych w krótkim okresie), co powoduje, że z jednej strony kluczowi klienci dotychczasowych kontraktów faktoringowych musieliby ponieść istotnie zwiększone (biznesowo nie do zaakceptowania) koszty finansowe, zaś z drugiej strony Faktor nie jest w stanie zaoferować potencjalnym klientom konkurencyjnych warunków swoich usług. Rozwiązanie (wypowiedzenie) tych umów faktoringowych mogłoby zagrozić relacjom z kluczowymi klientami Grupy C. i zniechęcić ich do kontynuowania współpracy z Faktorem, a w konsekwencji – w przypadku klientów będących jednocześnie klientami Banku – również z Bankiem. W przypadku natomiast klientów niebędących jeszcze klientami Faktora lub Banku może to doprowadzić do nienawiązania współpracy z Faktorem lub Bankiem w zakresie oferowanych im produktów finansowych, a tym samym do utraty potencjalnych przychodów Faktora lub Banku.

W związku z tym, mając na względzie wspólny interes stron (Banku oraz Faktora) polegający na utrzymaniu klientów w Grupie C. i zapobieżeniu odpływowi klientów do konkurencji, jak również pozyskaniu nowych perspektywicznych klientów, Bank będzie uczestniczył w koszcie finansowania wybranych, kluczowych klientów obecnie będących klientami Faktora, bądź którym Faktor zamierza zaoferować świadczenie usług faktoringowych. Rezultatem podjętych działań będzie utrzymanie klientów w Grupie C. bądź możliwość pozyskania przez Bank lub Faktora nowych klientów.

Celem wspólnego przedsięwzięcia jest zapewnienie sobie przez Bank oraz Faktora wzajemnej współpracy w utrzymaniu relacji z kluczowymi klientami Grupy C., wspólne działanie polegające na promocji wzajemnych usług i zachęcenie wybranych klientów do kontynuowania relacji z Grupą C., jak również przekonanie potencjalnych, perspektywicznych klientów do zawarcia nowej relacji z Bankiem lub Faktorem i w efekcie zwiększenie przychodów Banku oraz Faktora.

Zamiarem stron nie jest świadczenie sobie nawzajem żadnych usług, lecz dążenie do osiągnięcia wspólnego celu oraz obopólnej korzyści.

Wspólna korzyść

Efektem tych działań ma być zwiększenie – w perspektywie długoterminowej – przychodów Banku oraz Faktora, poprzez utrzymanie kluczowych klientów i zarabianie na innych oferowanych tym klientom produktach finansowych, jak również pozyskanie nowych klientów i zarabianie na oferowaniu im produktów finansowych przez Bank oraz Faktora. W konsekwencji, strony zrealizują obopólną korzyść poprzez utrzymanie wysokiego poziomu sprzedaży produktów oferowanych w ramach Grupy C., w tym przez Bank, jak również zwiększy się zadowolenie klientów ze współpracy z Grupą C.

Wspomniany efekt może zostać osiągnięty poprzez wsparcie Banku i pokrycie częściowych kosztów utrzymania klientów, bez którego Faktor nie byłby w stanie utrzymać kluczowych klientów i dalej oferować im korzystnego finansowania, a w przypadku klientów niebędących klientami Faktora – zaoferowanie im konkurencyjnych warunków usługi faktoringowej, które na skutek polepszenia wizerunku Grupy C. jako całości mogą skłonić również do przyjęcia oferty produktów bankowych oferowanych przez Bank.

Współpraca oraz czynności poszczególnych stron

Współpraca w ramach wspólnego przedsięwzięcia podejmowana jest przez obie strony celem utrzymania jak najszerszego grona kluczowych klientów bądź pozyskania nowych klientów, a co za tym idzie, zwiększenia w przyszłości rodzaju oferowanych usług i wolumenu dokonywanych transakcji z tymi klientami.

Wspólne działania stron będą polegały na rozważeniu, czy daną relację z klientem należy objąć wspólnym przedsięwzięciem, biorąc pod uwagę w szczególności:

1.zakres i opłacalność bieżącej współpracy klienta z Bankiem (jeśli dotyczy) oraz z Faktorem,

2.możliwości oferowania temu klientowi szerokiej gamy nowych produktów bankowych,

3.sytuację finansową takiego klienta oraz zdolność do spłaty rozważanego lub bieżącego finansowania (jeśli dotyczy),

4.gotowość takiego klienta do otwarcia nowego rachunku w Banku lub nabycia nowych produktów bankowych (np. z zakresu zarządzania środkami pieniężnymi),

5.całościową opinię Faktora o kliencie (jeśli taka istnieje),

6.ogólną opinię Banku o kliencie (jeśli taka istnieje),

7.perspektywy uzyskiwania przychodów ze świadczenia usług faktoringowych oraz bankowych (w przypadku nowych klientów).

Kontakty ze wspólnymi klientami będą skoordynowane między Bankiem a Faktorem. Analogicznie, w przypadku klientów nowych, zarówno Faktor, jak i Bank będą współpracowały ze sobą w celu przygotowanie kompleksowej oferty produktowej uwzgledniającej potrzeby tych klientów i jednocześnie zapewniającej adekwatny poziom wynagrodzenia dla obu podmiotów.

Faktor będzie pełnił następujące role i obowiązki we wspólnym przedsięwzięciu:

1)kontynuowanie umowy faktoringowej i utrzymywanie relacji z klientem (jeśli dotyczy),

2)obsługiwanie klienta w sposób profesjonalny i świadczenie wysokiej jakości usługi faktoringowe w celu zachęcenia do dalszej współpracy klienta oraz w celu promowania reputacji stron,

3)partycypowanie w kosztach wspólnego przedsięwzięcia poprzez finansowanie umów faktoringowych dotyczących wybranych ważnych klientów oraz pokrywanie kosztów utrzymania tych relacji,

4)informowanie Banku o historii współpracy z klientem, w tym o dyscyplinie płatniczej kwestiach związanych z ryzykiem,

5)organizowanie zespołu sprzedaży i zespołu zarządzania klientami w taki sposób, aby sprzyjać łatwemu kontaktowi i współpracy między Bankiem, aktywne poszukiwanie nowych, perspektywicznych klientów, którym zostanie zaoferowane świadczenie usług faktoringowych oraz bankowych, analiza ich potrzeb finansowych i dopasowanie produktu faktoringowego, a następnie występowanie do Banku z propozycją objęcia ich porozumieniem o wspólnym przedsięwzięciu (w przypadku nowych klientów).

Bank będzie pełnił następujące role i obowiązki we wspólnym przedsięwzięciu:

1)zachęcanie klientów do kontynuowania współpracy i utrzymywania relacji z Bankiem (jeśli istnieje),

2)zobowiązanie się do pokrycia części kosztów wspólnego przedsięwzięcia i zapłaty na rzecz Faktora kosztów poniesionych na utrzymanie relacji z wybranymi ważnymi klientami, w szczególności dotyczących pokrycia części kosztów finansowania klientów, a w ten sposób utrzymania relacji z tymi klientami.

Koszty wspólnego przedsięwzięcia

W ramach wspólnego przedsięwzięcia strony uzgodniły, że będą dzieliły się kosztami poniesionymi w ramach kooperacji. Faktor będzie pokrywał koszty wspólnego przedsięwzięcia poprzez finansowanie umów faktoringowych dotyczących wybranych ważnych klientów, jak również nowych perspektywicznych klientów oraz będzie pokrywał koszty utrzymania tych relacji. Dotyczy to zarówno obecnych klientów Faktora, jak również klientów, którym oferowane będzie nawiązanie nowej relacji z Faktorem oraz z Bankiem.

Bank dokona zwrotu na rzecz Faktora części kosztów wspólnego przedsięwzięcia, według zasad określonych w Umowie określających również maksymalną wysokość zwrotu. Ustalone kwoty zwrotu będą wykazywane przez Faktora na notach księgowych wystawianych na rzecz Banku w okresach miesięcznych.

W ciągu dwóch miesięcy przed zakończeniem roku, strony mają omówić w dobrej wierze i uzupełnić Umowę poprzez włączenie odpowiedniego pułapu kosztów na następny rok.

Uzupełnienie i doprecyzowanie stanu faktycznego

Kosztami utrzymania relacji z klientem są wszystkie koszty działalności związane z pozyskaniem danego klienta, obsługą a także finansowaniem kontraktu. Kosztami pozyskania klienta są np. koszty zaangażowania doradców w negocjacje (w tym dojazdu do klienta), przygotowanie oferty czy oceny ryzyka. Kosztami obsługi są wszystkie bieżące koszty związane z obsługą kontraktu, tj. w szczególności koszty operacyjnej obsługi finansowanej wierzytelności, przetworzenia płatności, koszty dokumentacyjne, raportowe, infrastruktury, systemów informatycznych, rozliczeniowe. Natomiast kosztami finansowania kontraktu są koszty pozyskania kapitału niezbędnego do udzielenia finansowania w ramach kontraktu faktoringowego.

Bank z tytułu przekazania środków pieniężnych Faktorowi w ramach dopłaty, stanowiącej wkład Banku we wspólne przedsięwzięcie, nie otrzymuje żadnego wynagrodzenia. Przekazana przez Bank dopłata nie jest również wynagrodzeniem po stronie Faktora, gdyż strony nie świadczą sobie żadnych usług.

Z perspektywy Faktora aktywne poszukiwanie klientów polega na identyfikacji podmiotów, które mogą być zainteresowane uzyskaniem kompleksowych usług finansowych, tj. faktoringowych oraz bankowych. Faktor pozyskuje nowych klientów np. w wyniku działań call center, którego zadaniem jest wstępne zainteresowanie potencjalnych klientów usługami finansowymi zarówno w obszarze faktoringu, jak i szerokiej gamy produktów bankowych, przeprowadzonych kampanii reklamowych, czy też w wyniku innych form pozyskania potencjalnych klientów, jak np. w wyniku pozostawienia danych kontaktowych na stronie (...).

Faktor poszukuje zarówno klientów zainteresowanych wyłącznie usługami faktoringowymi, jak i takich, którzy mogą być zainteresowani zarówno usługami faktoringowymi, jak i bankowymi. W razie zidentyfikowania klienta potencjalnie zainteresowanego uzyskaniem usług zarówno faktoringowych, jak i bankowych, specjaliści faktoringowi przekazują informację o potencjalnym kliencie odpowiednim specjalistom w Banku. Po przeprowadzeniu analizy zapotrzebowania klienta tworzona jest oferta, w której przygotowaniu uczestniczą zarówno specjaliści faktoringowi (ze strony Faktora), jak i specjaliści bankowi (ze strony Banku). Następnie potencjalnemu klientowi przedstawiane są podczas osobistego spotkania bądź w inny sposób, odrębne oferty, tj. faktoringowa oraz bankowa. Dochodzi więc do oferowanie odrębnych usług, ale w skoordynowany sposób.

Odnosząc się do kwestii w zakresie kryteriów według jakich Bank dokonuje wyboru i finansuje umowy zawarte przez Faktora w ramach wspólnego przedsięwzięcia, podaliście Państwo, że decyzja jest podejmowana indywidualnie w stosunku do każdej relacji po przeprowadzeniu szczegółowej analizy przez specjalistów bankowych odpowiedzialnych za relacje z danym klientem lub potencjalnym klientem. W tym celu dokonywany jest przegląd mający na celu wykazanie potencjału współpracy bankowej i jeśli Bank zidentyfikuje danego klienta jako perspektywicznego, to decyduje się na udzielenie dopłaty. Innymi słowy, wsparcie finansowe w postaci dopłaty w ramach wspólnego przedsięwzięcia nie jest realizowane w stosunku do każdego klienta przedstawionego przez Faktora, lecz tylko w takim przypadku, gdy Bank dostrzega realną możliwość pozyskania danego klienta dla potrzeb świadczenia usług bankowych (w przypadku nowego klienta) bądź zwiększenia zakresu świadczonych usług bankowych (w przypadku dotychczasowego klienta). Dodatkowo Bank przeprowadza analizę zagrożeń na wypadek zerwania relacji istniejącej z Bankiem, bądź w przypadku klientów, z którymi Bank nie ma jeszcze relacji, że taka relacja nie zostanie nigdy zawarta.

Bank uczestniczy we wspólnym przedsięwzięciu, gdyż jest przekonany, że istnieje wysokie prawdopodobieństwo, że jego działania (w szczególności w postaci udzielenia dopłaty) doprowadzą do zwiększenia zakresu produktów bankowych z jakich będą korzystać dotychczasowi lub nowi klienci.

W razie zidentyfikowania klienta faktycznie zainteresowanego uzyskaniem zarówno usługi faktoringowej, jak i bankowej, zostaną zawarte odrębne umowy z tym klientem przez Faktora (dla usług faktoringowych) oraz przez Bank (dla usług bankowych).

Konkretnymi korzyściami w wymiarze finansowym, jakie Bank spodziewa się uzyskać dzięki uczestnictwu we wspólnym przedsięwzięciu będą prowizje, opłaty, odsetki i innego rodzaju przysporzenia jakie będą pobierane przez Bank od klientów, stanowiące przychód podatkowy Banku. Dlatego wydatek w postaci dopłaty, poniesiony w ramach wspólnego przedsięwzięcia jest wydatkiem poniesionym w celu uzyskania przychodów podatkowych.

Finansowanie umów faktoringowych poprzez realizację przez Bank dopłaty, która stanowi wkład Banku we wspólne przedsięwzięcie, nie ma charakteru zwrotnego, tj. raz zapłacona kwota nie podlega korekcie ani zwrotowi. Bank podejmuje ryzyko gospodarcze po przeprowadzonej analizie i liczy się z tym, że nie uzyska oczekiwanych rezultatów.

W ramach realizacji wspólnego przedsięwzięcia nie dochodzi do cesji umów ani wierzytelności.

Wnioskodawcy nie zawarli umowy o utworzeniu grupy VAT w rozumieniu art. 15a ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2022 r., poz. 931 ze zm.), dalej: u.p.t.u.

Pytanie

Czy prawidłowe jest stanowisko, że współpraca stron, w tym czynności wykonywane w ramach umowy o wspólnym przedsięwzięciu nie stanowią czynności opodatkowanych w rozumieniu art. 5 ust. 1 ustawy o VAT, a pokrycie przez Bank części kosztów wspólnego przedsięwzięcia poniesionych przez Faktora nie stanowi wynagrodzenia za wykonanie czynności opodatkowanych?

Państwa stanowisko w sprawie

Państwa zdaniem współpraca stron, w tym czynności wykonywane w ramach umowy o wspólnym przedsięwzięciu nie stanowią czynności opodatkowanych w rozumieniu art. 5 ust. 1 ustawy o VAT, a pokrycie przez Bank części kosztów wspólnego przedsięwzięcia poniesionych przez Faktora nie stanowi wynagrodzenia za wykonanie czynności opodatkowanych.

W ramach Umowy strony podejmują określone aktywności biznesowe w celu osiągnięcia obopólnych korzyści ekonomicznych. Konieczne jest zatem określenie, czy podejmowane aktywności w ramach wspólnego przedsięwzięcia stanowią czynności opodatkowane na gruncie ustawy o VAT, a przepływy pieniężne między stronami dokonywane na podstawie tej Umowy nie stanowią wynagrodzenia za wykonanie czynności opodatkowanych VAT.

Na gruncie ustawy o VAT istnieje szeroka definicja czynności podlegających opodatkowaniu.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 tej ustawy, opodatkowaniu podlega między innymi odpłatna dostawa towarów oraz odpłatne świadczenie usług na terytorium Polski.

Przez dostawę towarów, w świetle art. 7 ust. 1 ww. ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Jednocześnie, na podstawie art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług należy rozumieć każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów, w tym również: przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych bez względu na formę w jakiej dokonano czynności prawnej, zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji oraz świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Definicja zawarta w ustawie o VAT, zgodnie z którą przez odpłatne świadczenie usług należy co do zasady rozumieć wszelkie transakcje, które nie stanowią dostawy towarów, ma charakter otwarty, tj. co do zasady każda transakcja realizowana w ramach działalności gospodarczej podatnika, która nie stanowi dostawy towarów może być uznana za świadczenie usług. Nie oznacza to jednak, że świadczeniem usług, w rozumieniu przepisów ustawy o VAT jest każda czynność, której efektem jest przysporzenie jednego podmiotu na skutek działania bądź zaniechania innego podmiotu. Należy bowiem pamiętać o przesłankach warunkujących uznanie danego świadczenia za opodatkowane na gruncie ustawy o VAT.

Powyższe zostało wypracowane w drodze utrwalonej praktyki, w tym orzecznictwa sądów administracyjnych oraz Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (m.in. wyrok NSA z 29 lutego 2012, sygn. I FSK 562/11, wyroki TSUE w sprawach: Town&Country Factor LTd C-498/99, Tolsma C-16/93, Hoge Raad C-154/80), zgodnie z którą, aby można było mówić o świadczeniu usług za wynagrodzeniem powinny zostać spełnione następujące przesłanki:

-istnieje związek prawny między usługodawcą i usługobiorcą, w ramach którego następuje świadczenie wzajemne,

-wynagrodzenie otrzymane przez usługodawcę stanowi wartość faktycznie przekazaną w zamian za usługi świadczone na rzecz usługobiorcy,

-istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub usługi,

-odpłatność za otrzymane świadczenie (towar lub usługę) pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która miałaby być opodatkowana tym podatkiem,

-istnieje możliwość wyrażenia w pieniądzu wartości tego świadczenia wzajemnego.

Zgodnie z powyższym, do uznania danej czynności za usługę, konieczne jest istnienie zidentyfikowanego odbiorcy usługi, beneficjenta danej czynności. Przy czym, aby ustalić zasady opodatkowania danej czynności w zamian za wynagrodzenie, niezbędne jest rozstrzygnięcie, czy dana czynność skutkuje uzyskaniem bezpośrednich korzyści dla każdej z jej stron.

Ponadto, aby dana czynność mogła zostać uznana za czynność podlegającą opodatkowaniu VAT, musi dojść do świadczenia usługi za odpłatnością. Za odpłatne świadczenie usług, uważane mogą być zaś wyłącznie takie świadczenia, w ramach których istnieje bezpośredni związek pomiędzy daną czynnością a otrzymywanym z tytułu tej czynności wynagrodzeniem. Co więcej, istotne jest również, istnienie możliwości określenia ceny wyrażonej w pieniądzu, w stosunku do świadczenia wzajemnego, stanowiącego wynagrodzenie za świadczone usługi.

Państwa zdaniem, wskazanych wyżej przesłanek, warunkujących uznanie danego zdarzenia za odpłatne świadczenie usług opodatkowane VAT, nie można uznać za spełnione w przypadku aktywności biznesowych podejmowanych w zakresie umowy o wspólnym przedsięwzięciu. Dla potwierdzenia swojego stanowiska, przedstawili Państwo poniżej szczegółową analizę tych przesłanek konstytuujących daną czynność, jako świadczenie usług za wynagrodzeniem na gruncie ustawy o VAT.

Wzajemność świadczeń w ramach stosunku prawnego

Jak wskazano powyżej, jednym z warunków identyfikacji odpłatnego świadczenia usług jest istnienie elementu wzajemności świadczenia. Wskazują Państwo, że pomiędzy stronami istnieje co prawda związek prawny w postaci zawartej Umowy, niemniej jednak, w ramach wspólnego przedsięwzięcia pomiędzy stronami nie dochodzi do wzajemnego świadczenia usług. Nie sposób wskazać jakie usługi świadczy Faktor na rzecz Banku, jak również Bank na rzecz Faktora.

W ramach wspólnego przedsięwzięcia dochodzi natomiast do sytuacji, w której pomiędzy stronami zachodzi relacja biznesowa, której istnienie jest kluczowe oraz niezbędne w celu świadczenia usług finansowych podmiotom trzecim, tj. klientom w postaci umów faktoringowych oraz innych przyszłych usług finansowych.

Działania podejmowane przez strony nie powinny być oceniane dla celów VAT w oderwaniu od charakteru wspólnego przedsięwzięcia, które w aspekcie ekonomicznym i gospodarczym tworzy spójną całość. Mianowicie, Faktor – w odniesieniu do aktualnych klientów – jest umownie zobowiązany do finansowania klientów na podstawie zawartych umów faktoringowych. Jednakże z uwagi na wzrost kosztów finansowania nie jest w stanie kontynuować relacji z tymi klientami na dotychczasowych atrakcyjnych warunkach. Podobnie, w odniesieniu do klientów niebędącym jeszcze klientami Faktora, a z którymi Faktor byłby zainteresowany nawiązać relację, nie jest on w stanie zaoferować konkurencyjnych warunków świadczenia usług faktoringowych. Bank może wesprzeć Faktora w kontynowaniu współpracy z klientami lub w celu zawarcia relacji z nowymi klientami, pokryć część kosztów ich finansowania i jednocześnie m.in. uzyskać dostęp do nowych klientów (którzy nie są klientami Banku) w celu oferowania im świadczenia usług bankowych. Z tego też powodu, strony zgodziły się na współpracę w ramach wspólnego przedsięwzięcia. Każda ze stron realizuje określone, uzupełniające się działania, których celem jest uzyskanie wspólnego, zewnętrznego celu biznesowego polegającego na utrzymaniu, jak również pozyskaniu nowych klientów w Grupie C. i dostarczanie im usług finansowych. Współpraca Banku i Faktora skierowana jest zatem na podmioty trzecie będące usługobiorcami (klientami) oferowanych usług finansowych. Kooperacja stron nakierowana jest zatem na uzyskanie ekonomicznego efektu jakim jest zwiększenie przychodów prowadzonych działań gospodarczych polegających na oferowaniu szerokiego wachlarza usług finansowych podmiotom trzecim.

Jeśli klienci zostaną utrzymani w Grupie C., prawdopodobnie kolejne usługi finansowe, w tym oferowane przez Bank, zostaną tym klientom sprzedane, zatem współpraca stron będzie opłacalna zarówno dla Faktora, jak i dla Banku. Podobnie, w przypadku klientów, z którymi aktualnie Faktor lub Bank nie posiadają relacji, nawiązanie jej z jednym z zainteresowanych oferentów (Faktora lub Banku) stwarza prawdopodobieństwo skorzystania z oferty drugiego z oferentów. Korzyść, którą strony zamierzają osiągnąć, będąca zwiększonym przychodem związanym ze sprzedanymi produktami, pochodzi więc od podmiotów trzecich, tj. klientów, którzy pozostaną w Grupie C. bądź zostaną pozyskani jako nowi klienci.

W konsekwencji, Państwa zdaniem w przypadku dokonywania poszczególnych czynności przez strony w zakresie wspólnego przedsięwzięcia, nie można mówić o wzajemności oraz ekwiwalentności świadczeń pomiędzy Zainteresowanymi.

Odpłatność za usługę

Zgodnie z potwierdzonym przez sądy administracyjne poglądem, odpłatność za świadczoną usługę należy rozumieć jako wynagrodzenie należne za konkretne, określone świadczenie. Jest ono najczęściej definiowane umową pomiędzy stronami transakcji i stanowi skutek określonego przysporzenia.

Wskazują Państwo, że zgodnie z zasadami wspólnego przedsięwzięcia Faktor, jako będący stroną umów faktoringowych ponosi koszty utrzymania klientów obecnych, jak i nowo pozyskanych oraz kontynuowania finansowania klientów. Jednocześnie, strony ustaliły, że część kosztów zostanie pokryta przez Bank.

Państwa zdaniem, nie można zatem uznać, że jedna ze stron (Bank) dokonuje wypłaty wynagrodzenia za usługi drugiej strony (Faktora) świadczone na jej rzecz. Pomiędzy stronami nie dochodzi bowiem do świadczenia usług, a zwrot części kosztów wspólnego przedsięwzięcia dokonywany przez Bank nie może być uznany jako odpłatność za świadczoną usługę.

Bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść

Mając na uwadze powołane powyżej przepisy, Państwa zdaniem celem podejmowanych wspólnie i w sposób skoordynowany działań w zakresie wspólnego przedsięwzięcia, jest uzyskanie określonego rezultatu o charakterze ekonomicznym.

W związku z tym, pomiędzy stronami nie dochodzi do wzajemnego świadczenia usług. Strony osiągają korzyść w wyniku osiągnięcia wspólnego celu realizowanego w ramach podjętej współpracy nakierowanej na podmioty trzecie (tj. klientów). Podejmowanie określonych czynności przez strony w zakresie wspólnego przedsięwzięcia nie jest związane z osiągnięciem bezpośredniej korzyści przez jedną ze stron, a z osiągnięciem wspólnie określonych założeń, tj. utrzymaniem klientów w ramach Grupy C. bądź pozyskaniem nowych klientów i zwiększenie przychodów z tytułu oferowania tym klientom usług finansowych, w perspektywie długoterminowej zarówno po stronie Faktora, jak i po stronie Banku.

W tym miejscu pragną Państwo podkreślić, że opisywany cel nie mógłby zostać zrealizowany przez żadną ze stron indywidualnie, ponieważ Faktor musiałby zwiększyć aktualnym klientom koszty finansowania bądź zaoferować potencjalnym nowym niekonkurencyjne warunki finansowania, co z dużym prawdopodobieństwem mogłoby doprowadzić do ich utracenia. Z kolei Bankowi współpraca z Faktorem umożliwi skierowanie oferty swoich usług do tych klientów, którzy są obsługiwani przez Faktora, a nie są jeszcze klientami Banku, jak również utrzymanie relacji z tymi klientami, którzy są obecnie obsługiwani przez Bank a mogliby rozważać rezygnację z kontynuowania współpracy z Bankiem z powodu nieotrzymania konkurencyjnych warunków finansowania w ramach usług faktoringowych.

Zatem jedynie współdziałanie obu Zainteresowanych umożliwia realizację celu polegającego na utrzymaniu klientów w Grupie C. jako całości bądź pozyskaniu nowych klientów oraz zwiększenie – w perspektywie długoterminowej – przychodów z tych klientów zarówno po stronie Faktora, jak i po stronie Banku.

W związku z powyższym dokonywanie przez Strony czynności w zakresie wspólnego przedsięwzięcia, nie stanowi zatem bezpośredniej korzyści uzyskiwanej przez Bank czy też Faktora, a jedynie służy uzyskaniu wspólnej korzyści jaką jest utrzymanie klientów w Grupie C. bądź pozyskanie nowych klientów oraz zwiększenie przychodów w perspektywie długoterminowej.

Odpłatność w związku ze świadczeniem

Jak zostało to już wyżej wskazane, w omawianym stanie faktycznym, każda ze Stron ponosi koszty wspólnego przedsięwzięcia, tj. Faktor ponosi bieżące koszty utrzymania zarówno dotychczasowych klientów, jak i nowo pozyskanych i dalszego finansowania kontraktów faktoringowych na atrakcyjnych warunkach, zaś Bank zwraca Faktorowi część kosztów wspólnego przedsięwzięcia według klucza wskazanego w Umowie. Oznacza to, że bezpośrednia odpłatność związana ze świadczeniem odbywa się przez klientów w postaci wynagrodzenia za świadczone im usługi faktoringowe oraz bankowe, a nie przez strony w ramach wzajemnych rozliczeń wspólnego przedsięwzięcia. To klienci dokonują płatności za świadczone na ich rzecz usługi faktoringowe, a w przyszłości dokonają płatności stanowiących wynagrodzenie za wyświadczone im inne usługi finansowe, w tym świadczone przez Bank.

Państwa zdaniem, brak jest zatem podstaw do powiązania częściowego zwrotu kosztów wspólnego przedsięwzięcia przez Bank z jakąkolwiek usługą świadczoną między stronami. W szczególności, Bank dokonując realizacji współpracy zgodnie z Umową, tj. dokonując zwrotu części kosztów ponoszonych na utrzymanie klientów w Grupie C. bądź pozyskania nowych, nie dokonuje płatności za usługę świadczoną przez Faktora na rzecz Banku. Z kolei Faktor, otrzymując od Banku zwrotu części kosztów w związku ze wspólnym przedsięwzięciem, nie wykonuje na rzecz Banku żadnego świadczenia wzajemnego, ani też nie świadczy żadnej usługi na rzecz Banku.

Tym samym, Państwa zdaniem, w ramach Współpracy nie zostanie spełniona przesłanka bezpośredniego związku odpłatności za otrzymane świadczenie z czynnością, która miałaby być opodatkowana VAT.

Wycena wartości świadczenia

Państwa zdaniem podjęta z Faktorem współpraca wymaga wspólnych, skoordynowanych działań Zainteresowanych. Co warte podkreślenia, żaden z Zainteresowanych nie jest w stanie zrealizować celu współpracy samodzielnie (w sposób efektywny czasowo, skuteczny oraz rozsądny z biznesowego punktu widzenia), a zakładane korzyści mogą być uzyskane jedynie w sytuacji współdziałania. Ponadto rezultat podjętej współpracy jest niepewny i może się zmaterializować wyłącznie w sytuacji nabycia usług finansowych przez podmiot trzeci, tj. klienta, który nie bierze udziału we współpracy.

W konsekwencji, Umowa nie stanowi stosunku prawnego, na gruncie którego działania stron stanowiłyby czynności opodatkowane VAT. Powyższe wynika z faktu, co zostało już wskazane, że osiągnięte przez strony przyszłe przychody nie zależą bezpośrednio od podjętych przez strony aktywności. Zależą one natomiast od wolumenu sprzedaży na rzecz finalnych klientów.

Biorąc powyższe pod uwagę, Bank pragnie wskazać, że brak jest możliwości wykazania określonego zakresu potencjalnego świadczenia, a także przypisania mu wartości czy też alokowania jego części do konkretnego Zainteresowanego.

Nie można zatem uznać, że pokrycie części kosztów wspólnego przedsięwzięcia wyraża wartość jakichkolwiek świadczeń wzajemnych realizowanych przez Zainteresowanych na gruncie Umowy.

Podsumowując, Państwa zdaniem, na gruncie opisanego we wniosku stanu faktycznego, aktywności podejmowane przez strony w zakresie wspólnego przedsięwzięcia nie stanowią ani usług, ani wynagrodzenia za świadczenie tych usług, a w konsekwencji nie stanowią czynności opodatkowanych na gruncie ustawy o VAT a także nie stanowią odpłatności za czynności opodatkowane na gruncie tej ustawy.

W tym miejscu pragną Państwo wskazać, że przedstawione stanowisko znajduje również odzwierciedlenie w praktyce organów podatkowych oraz sądów administracyjnych. Niewątpliwie opisywane współdziałanie stron powinno być bowiem analizowane przez pryzmat praktyki wykształconej dla wspólnych inicjatyw czy wspólnych przedsięwzięć dla realizacji celów biznesowych.

W tym kontekście pragną Państwo wskazać na:

- interpretację indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 21 sierpnia 2018 r., nr IPPP1/4512-555/16-13/IT, w której organ podatkowy potwierdził stanowisko wnioskodawcy w stanie faktycznym, w którym bank wraz z podmiotem pośredniczącym podjęli współpracę, której celem było zwiększenie efektywności sprzedaży produktów bankowych. W ramach współpracy, bank zobowiązał się do przygotowania promocyjnej oferty kredytu bankowego, tj. oferty przewidującej korzystne warunki kredytowania dla finalnego klienta. Pośrednik zaś, w ramach współpracy zobowiązał się do przedstawienia promocyjnej oferty banku klientom tego pośrednika, zainteresowanym pozyskaniem finansowania. Organ podatkowy uznał za prawidłowe stanowisko wnioskodawcy i odstąpił od uzasadnienia potwierdzając, że: „zorganizowany wspólnie z pośrednikiem projekt stanowi wspólną akcję promocyjną, która wymaga współdziałania obu stron, a więc zarówno Banku, jak i pośrednika. Działania każdego z podmiotów nie są skierowane bezpośrednio do drugiego kooperanta, gdyż każdy z nich uzyskuje korzyści płynące z tych działań. Za brakiem świadczeń wzajemnych przemawia również fakt, iż rezultat podejmowanych przez strony działań jest niepewny, tj. pomimo ich podejmowania w ramach wspólnej akcji promocyjnej zarówno Bank, jak i pośrednik nie mają gwarancji osiągnięcia celu, który uzależniony od zmaterializowania się potrzeb podmiotu trzeciego”,

-interpretację indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 16 października 2017 r., nr IPPP1/4512-897/15-3/EK wydanej na skutek wyroku WSA w Warszawie z 5 kwietnia 2017 r., sygn. III SA/Wa 874/16. W przywołanej interpretacji organ podatkowy również uznał stanowisko wnioskodawcy za prawidłowe i potwierdził, że skoordynowana współpraca w ramach zwiększenia sprzedaży wolumenu oferowanych produktów nie będzie stanowiła wzajemnego świadczenia usług dla celów VAT dla uczestników kooperacji. W szczególności interpretacja potwierdza, że otrzymanie przez Bank określonej kwoty od Partnera nie będzie wynikiem jakichkolwiek szczególnych działań podejmowanych przez Wnioskodawcę na rzecz Partnera. Równocześnie, w związku z dokonaniem płatności na rzecz Partnera Bank nie uzyska w zamian jakiejkolwiek wymiernej korzyści/ przysporzenia. Wszelkie działania podejmowane przez strony będą nakierowane i będą miały na celu sprzedaż jak największej ilości produktów na rzecz klientów, a nie realizowanie jakichkolwiek świadczeń na rzecz drugiej strony,

-interpretację indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z 6 października 2010 r., nr IPPP3/443-262/09-9/S/MPe, zmienionej w wyniku wyroku WSA w Warszawie z 26 kwietnia 2010 r., sygn. akt III SA/Wa 1656/09, w której organ potwierdził, że czynności w ramach realizacji wspólnego celu nie stanowią czynności opodatkowanych VAT. Interpretacja ta dotyczyła stanu faktycznego, w którym na podstawie zawartej umowy o współpracy, bank prowadził z podmiotami gospodarczymi wspólną akcję marketingową polegającą na promocji niektórych produktów oferowanych przez bank oraz towarów i usług oferowanych przez partnerów. Jednocześnie, aby zrealizować powyższy cel, każdy ze współorganizatorów ponosił określone koszty, związane z organizacją i realizacją programu. Celem akcji było przyniesienie jego stronom w zamian za poniesione koszty, wymiernych korzyści w postaci zwiększonej sprzedaży produktów. Organ wskazał, że wspólnie podjęte działania pozostają ze sobą powiązane i skoordynowane. Nie oznacza to jednak świadczenia wzajemnych odpłatnych usług, gdzie wielkość zapłaty będą wyznaczać koszty ponoszone przez jedną czy drugą stronę. Każdy z uczestników programu partnerskiego działa bowiem we własnym interesie, gdzie celem wykonywania czynności nie jest dokonanie przysporzenia charakterze materialnym na rzecz kontrahenta. W tak przedstawionej sytuacji, odpłatność nie może być utożsamiana z niedającymi się precyzyjnie określić korzyściami ekonomicznymi z danej transakcji. Celem tego przedsięwzięcia jest zwiększenie sprzedaży własnych produktów i uzyskanie przez to wyższych przychodów. Podobny cel przyświeca partnerowi w odniesieniu do jego własnych produktów. Poprzez skoordynowanie swoich działań strony porozumienia zwiększają skuteczność tego przedsięwzięcia marketingowego, niż gdyby miało ono być prowadzone oddzielnie (tylko we własnym zakresie). Prowadzenie tego rodzaju współpracy nie oznacza, iż strony tego porozumienia (programu) wzajemnie świadczą na swoją rzecz odpłatne usługi. Ich wspólne działania ukierunkowane są na ich potencjalnych klientów i w tej płaszczyźnie zostaną ewentualnie uzyskane oczekiwane korzyści, poprzez zwiększenie sprzedaży własnych produktów i tym samym wzrost osiąganych przychodów.

Podejście, zgodnie z którym działanie w ramach wspólnej inicjatywy pozostaje poza zakresem opodatkowania VAT znajduje potwierdzenie również w orzeczeniach sądów administracyjnych.

Przykładowo NSA w wyroku z 12 czerwca 2013 r. (sygn. akt I FSK 1128/12) stwierdził, że: „Naczelny Sąd Administracyjny w tej sprawie podziela także utrwalone już w orzecznictwie sądów administracyjnych stanowisko, że przy ustalaniu na gruncie art. 8 ust. 1 ustawy VAT, jako przedmiotu opodatkowania, świadczenia usług o złożonym charakterze, jakie stanowią umowy o współpracy (kooperacyjne), należy przede wszystkim uwzględniać cel takich porozumień gospodarczych, a nie dokonywać wyodrębniania, na potrzeby podatkowe poszczególnych czynności służących realizacji tego celu (tak NSA w wyroku z 23 kwietnia 2008r., I FSK 1788/07, wyroku z 9 października 2008r. w sprawie I FSK 291/08 czy wyroku z 29 lutego 2012r w sprawie I FSK 562/11). W powołanych orzeczeniach zaprezentowany został pogląd, że celem kooperacji (współpracy, współdziałania) jest uzyskanie przez skoordynowane i wspólne działania partnerów rezultatu o korzystnym dla nich wymiarze ekonomicznym. Działań takich nie można, do celów podatku od towarów i usług, wydzielać i oceniać jednostkowo, lecz z uwzględnieniem ich charakteru działania złożonego i wspólnego, tworzącego w aspekcie gospodarczym jedną całość, którego końcowym efektem, jest zrealizowanie wspólnego przedsięwzięcia”.

Z kolei NSA w wyroku z 23 kwietnia 2008 r., sygn. akt I FSK 1788/07, stwierdził, że celem kooperacji (współpracy, współdziałania) jest uzyskanie przez oddzielne, lecz skoordynowane i wspólne działania partnerów rezultatu o korzystnym dla nich wymiarze ekonomicznym. Działań takich nie można do celów podatku od towarów i usług oceniać jednostkowo, lecz z uwzględnieniem ich charakteru jako działania złożonego i wspólnego, tworzącego w aspekcie gospodarczym jedną całość, którego końcowym efektem, jak w niniejszej sprawie, jest zachęcenie jak największej liczby wspólnych klientów obu partnerów do dokonania zakupów towarów (usług) u jednego z nich, dla osiągnięcia przez nich satysfakcjonującej korzyści finansowej (przychód).

Odnosząc powyższe do stanu faktycznego przedstawionego w przedmiotowym wniosku, wskazują Państwo, że założeniem wspólnego przedsięwzięcia jest przyniesienie jej stronom w zamian za dokonanie odpowiedniej kontrybucji i podjęcie określonych Umową działań oraz aktywności przyszłych lecz nieskonkretyzowanych korzyści w postaci utrzymania wybranych klientów w Grupie C. i wzrostu sprzedaży usług finansowych, co bezpośrednio wpłynie na zwiększenie strumienia przychodów Zainteresowanych.

Jednocześnie, żadna ze stron nie będzie otrzymywała żadnego wynagrodzenia od drugiej Strony z tytułu czynności wykonywanych w ramach realizacji Współpracy.

W konsekwencji, Państwa zdaniem działalność w ramach Współpracy stanowi skoordynowane współdziałanie w celu realizacji własnego interesu, zbieżnego z celami Faktora, którego realizacja nie stanowi czynności opodatkowanej na gruncie ustawy o VAT.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku wspólnym jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 931 ze zm.), zwanej dalej „ustawą” lub „ustawą o VAT”:

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy:

Jak stanowi art. 8 ust. 1 ustawy:

Zauważyć jednak należy, że usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym. W związku z powyższym czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne świadczenie, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie.

Zatem, za czynność podlegającą opodatkowaniu VAT uważane mogą być takie sytuacje, w których:

1.istnieje związek prawny między usługodawcą i usługobiorcą, w ramach którego następuje świadczenie wzajemne,

2.wynagrodzenie otrzymane przez usługodawcę stanowi wartość faktycznie przekazaną w zamian za usługi świadczone na rzecz usługobiorcy,

3.istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub usługi,

4.odpłatność za otrzymane świadczenie (towar lub usługę) pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która miałaby być opodatkowana tym podatkiem,

5.istnieje możliwość wyrażenia w pieniądzu wartości tego świadczenia wzajemnego.

Warto w tym miejscu wskazać, że kwestia odpłatności była wielokrotnie przedmiotem rozstrzygnięć Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. I tak, przykładowo w wyroku z 8 marca 1988 r. w sprawie C-102/86 Apple and Pear Development Council przeciwko Commissioners of Customs and Excise, TSUE uznał, że określoną czynność można uznać za wykonaną odpłatnie, jeśli istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub usługi, a ponadto gdy odpłatność za otrzymane świadczenie pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która miała być opodatkowana VAT.

Na uwagę zasługuje także orzeczenie z 3 marca 1994 r. w sprawie C-16/93 R. J. Tolsma przeciwko Inspecteur der Omzetbelasting Leeuwarden, gdzie podkreślono, że usługi świadczone są za wynagrodzeniem, wyłącznie jeżeli istnieje stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a jej odbiorcą, na mocy którego występuje świadczenie wzajemne, przy czym wynagrodzenie otrzymane przez świadczącego usługę stanowi wartość przekazywaną w istocie w zamian za usługę wyświadczoną jej odbiorcy.

Z dorobku orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej przyjmuje się, że odpłatność ma miejsce wtedy, gdy istnieje bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług a otrzymanym wynagrodzeniem, przy czym wynagrodzenie jakkolwiek musi być wyrażone w pieniądzu, to jednak nie musi być w tej formie dokonane. Należy podkreślić, że na gruncie przepisów o podatku od towarów i usług bez znaczenia pozostaje to, czy kwota uzyskanego wynagrodzenia (cena) została skalkulowana tak, że stanowi tylko koszt wytworzenia towaru lub wykonania usługi, czy została powiększona także o zysk sprzedającego. Skoro przepisy nie określają formy zapłaty za świadczoną usługę należy uznać, że zobowiązanie usługobiorcy może mieć postać świadczenia nie tylko określonej sumy pieniędzy, ale także świadczenie innej usługi (usługi wzajemnej). Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę. Ponadto, aby dana czynność (świadczenie) podlegało opodatkowaniu podatkiem VAT musi istnieć bezpośredni związek o charakterze przyczynowym pomiędzy świadczoną usługą, a świadczeniem wzajemnym. Otrzymana zapłata powinna być konsekwencją wykonania świadczenia.

Odpłatność określana jest przez strony umowy i jeśli strony ustalą zapłatę wówczas wykonane świadczenie staje się odpłatne. W przypadku istnienia świadczenia wzajemnego otrzymanego przez świadczącego usługę, należy uznać czynności wykonywane w ramach zawartej umowy za odpłatne świadczenie usług określone w art. 8 ust. 1 ustawy, podlegające opodatkowaniu na zasadach ogólnych.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów lub świadczenie usług podlega opodatkowaniu podatkiem VAT. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu tym podatkiem musi być wykonana przez podatnika.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy:

Zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy:

Z opisu sprawy wynika, że w celu ustalenia zasad współpracy w zakresie kluczowych klientów, Bank oraz Faktor podpisali umowę wspólnego przedsięwzięcia, której przedmiotem jest określenie warunków, na jakich ma odbywać się współpraca stron w zakresie zachęcenia wybranych, kluczowych klientów do kontynuowania relacji z Grupą C. bądź pozyskania nowych klientów, w tym poprzez współuczestniczenie w kosztach utrzymania tych klientów. Umowa określa: przyczynę oraz cel podejmowanej współpracy oraz jej założenia, zakres wykonywanych przez strony czynności oraz podejmowanych działań, w celu realizacji wspólnego celu, sposób wzajemnych rozliczeń pomiędzy stronami – zasady pokrywania kosztów wspólnego przedsięwzięcia. Bank będzie uczestniczył w koszcie finansowania wybranych, kluczowych klientów obecnie będących klientami Faktora bądź którym Faktor zamierza zaoferować świadczenie usług faktoringowych. Celem wspólnego przedsięwzięcia jest zapewnienie sobie przez Bank oraz Faktora wzajemnej współpracy w utrzymaniu relacji z kluczowymi klientami Grupy C. wspólne działanie polegające na promocji wzajemnych usług i zachęcenie wybranych klientów do kontynuowania relacji z Grupą C., jak również przekonanie potencjalnych, perspektywicznych klientów do zawarcia nowej relacji z Bankiem lub Faktorem i w efekcie zwiększenie przychodów Banku oraz Faktora. Strony zrealizują obopólną korzyść poprzez m.in. utrzymanie wysokiego poziomu sprzedaży produktów oferowanych w ramach Grupy C. , w tym przez Bank. Wspomniany efekt może zostać osiągnięty poprzez wsparcie Banku i pokrycie częściowych kosztów utrzymania klientów, bez którego Faktor nie byłby w stanie utrzymać kluczowych klientów i dalej oferować im korzystnego finansowania, a w przypadku klientów niebędących klientami Faktora – zaoferowanie im konkurencyjnych warunków usługi faktoringowej, które mogą skłonić również do przyjęcia oferty produktów bankowych oferowanych przez Bank.

Państwa wątpliwości dotyczą ustalenia, czy współpraca stron, w tym czynności wykonywane w ramach umowy o wspólnym przedsięwzięciu nie stanowią czynności opodatkowanych w rozumieniu art. 5 ust. 1 ustawy o VAT, a pokrycie przez Bank części kosztów wspólnego przedsięwzięcia poniesionych przez Faktora nie stanowi wynagrodzenia za wykonanie czynności opodatkowanych.

Jak już wyżej wskazano, świadczenie usług zakłada istnienie dwóch podmiotów, a więc tego, który świadczy usługę (usługodawcy) i tego, który świadczenie odbiera (usługobiorcy), czyli konsumenta usługi. Skoro opodatkowaniu podlega odpłatne świadczenie usług, to znaczy, że istnieje stosunek prawny pomiędzy usługodawcą i usługobiorcą, a rezultatem tego związku jest wzajemne działanie tych podmiotów. Działanie to polega na tym, że wynagrodzenie otrzymywane przez wykonawcę usługi następuje w zamian za wykonanie usługi na rzecz jej odbiorcy. Pomiędzy odpłatną czynnością podlegającą opodatkowaniu, a otrzymywanym z tytułu tej czynności wynagrodzeniem musi istnieć bezpośredni, czytelny i dostrzegalny związek.

Zauważyć należy, że zawieranie porozumień w postaci umowy o współpracę jest dopuszczalne, w ramach swobody umów.

Stosownie do art. 353¹ ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 1360 ze zm.):

Umowa o wspólne przedsięwzięcie z reguły wiąże podmioty na czas określony, najczęściej oznaczony osiągnięciem celu, dla którego została zawarta. Podmioty podejmujące współpracę w ramach wspólnego przedsięwzięcia realizują wspólną politykę finansową objętą porozumieniem, a podjęte przez takie podmioty działania nie tworzą podmiotu gospodarczego, który byłby odrębnym podmiotem gospodarczym podlegającym rejestracji. Zatem przedsiębiorcy działający w ramach wspólnego przedsięwzięcia są odrębnymi podatnikami.

W konsekwencji w sytuacjach, w których przedmiotem umowy stron jest wspólna realizacja określonego celu, można przyjąć, że w zakresie działań każdej ze stron, wynikających z ich obowiązków umownych, nie dochodzi do wzajemnego odpłatnego świadczenia usług. Należy podkreślić, że w tego rodzaju przypadkach wszystkie strony umowy osiągają zamierzone cele, z tym że osiągnięcie tych celów nie jest bezpośrednio związane ze świadczeniem innego podmiotu w ramach zawartej umowy.

Przy określeniu, czy miała miejsce czynność podlegająca opodatkowaniu istotne jest określenie, czy wykonywano świadczenie i czy wynagrodzenie z tytułu wykonywania tego świadczenia miało być wypłacone. Niemniej muszą być przy tym spełnione następujące warunki:

‒w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługa jest świadczona, druga strona (nabywca) jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia,

‒świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie).

Należy przy tym podkreślić, że oba ww. warunki powinny być spełnione łącznie, aby świadczenie podlegało – jako usługa – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Analiza przedstawionego stanu faktycznego, treści cytowanych przepisów prawa podatkowego oraz orzecznictwa TSUE prowadzi do stwierdzenia, że w rozpatrywanej sprawie w odniesieniu do części wykonywanych świadczeń pomiędzy stronami istnieje ekwiwalentność tych świadczeń. W rezultacie, podjęte przez obie Strony Umowy działania w określonej części mają charakter wzajemnych świadczeń, a między działaniami Faktora i działaniami Banku występuje bezpośredni związek prawny, a tym samym ekwiwalentność i wzajemność świadczeń.

W analizowanej sprawie w odniesieniu do wszystkich realizowanych świadczeń wskazanych w opisie sprawy nie można mówić o przedsięwzięciu w celu realizacji wspólnego celu, które nie będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem VAT. Należy wskazać, że świadczeniem jest każde zachowanie polegające na działaniu, zaniechaniu działania lub znoszeniu (tolerowaniu) określonej sytuacji lub stanu rzeczy.

W odniesieniu do części wykonywanych czynności wskazanych w opisie sprawy, co do których Faktor zobowiązany jest na podstawie zawartej Umowy wspólnego przedsięwzięcia, spełnione są przesłanki wypełniające definicję świadczenia usług na rzecz Banku – za które Faktorowi będzie wypłacone należne wynagrodzenie przekazane przez Bank. Opis sprawy wskazuje bowiem, że w odniesieniu do poszczególnych czynności w następstwie zobowiązania, w wykonaniu którego usługi są świadczone przez Faktora, druga strona (nabywca) Bank jest bezpośrednim beneficjentem świadczenia i świadczonej usłudze odpowiada świadczenie wzajemne ze strony nabywcy (wynagrodzenie). W szczególności Faktor na podstawie zawartej umowy wspólnego przedsięwzięcia zobowiązany jest do: organizowania zespołu sprzedaży i zespołu zarządzania klientami w taki sposób, aby sprzyjać łatwemu kontaktowi i współpracy między Bankiem, aktywnego poszukiwania nowych, perspektywicznych klientów, którym zostanie zaoferowane świadczenie usług m.in. bankowych, informowania Banku o historii współpracy z klientem, w tym o dyscyplinie płatniczej i kwestiach związanych z ryzykiem. Aktywne poszukiwanie klientów polega na identyfikacji podmiotów, które mogą być zainteresowane uzyskaniem kompleksowych usług finansowych, tj. faktoringowych oraz bankowych. Faktor pozyskuje nowych klientów, np. w wyniku działań call center, którego zadaniem jest wstępne zainteresowanie potencjalnych klientów usługami finansowymi zarówno w obszarze faktoringu, jak i szerokiej gamy produktów bankowych, przeprowadzonych kampanii reklamowych czy też w wyniku innych form pozyskania potencjalnych klientów, jak np. w wyniku pozostawienia danych kontaktowych na stronie (...). Faktor poszukuje m. in. klientów zainteresowanych zarówno usługami faktoringowymi, jak i bankowymi. W razie zidentyfikowania klienta potencjalnie zainteresowanego uzyskaniem usług zarówno faktoringowych, jak i bankowych, specjaliści faktoringowi przekazują informację o potencjalnym kliencie odpowiednim specjalistom w Banku. Z kolei Bank w ramach umowy wspólnego przedsięwzięcia jest zobowiązany do pokrycia części kosztów wspólnego przedsięwzięcia i zapłaty na rzecz Faktora kosztów poniesionych na utrzymanie relacji z wybranymi ważnymi klientami, w szczególności dotyczących pokrycia części kosztów finansowania klientów, a w ten sposób utrzymania relacji z tymi klientami. Faktor będzie pokrywał koszty wspólnego przedsięwzięcia poprzez finansowanie umów faktoringowych dotyczących wybranych ważnych klientów, jak również nowych perspektywicznych klientów oraz będzie pokrywał koszty utrzymania tych relacji. Dotyczy to również klientów, którym oferowane będzie nawiązanie nowej relacji z Faktorem oraz z Bankiem. Kosztami utrzymania relacji z klientem są wszystkie koszty działalności związane z pozyskaniem danego klienta, obsługą a także finansowaniem kontraktu. Kosztami pozyskania klienta są np. koszty zaangażowania doradców w negocjacje (w tym dojazdu do klienta), przygotowanie oferty czy oceny ryzyka. Kosztami obsługi są wszystkie bieżące koszty związane z obsługą kontraktu, tj. w szczególności koszty operacyjnej obsługi finansowanej wierzytelności, przetworzenia płatności, koszty dokumentacyjne, raportowe, infrastruktury, systemów informatycznych, rozliczeniowe. Natomiast kosztami finansowania kontraktu są koszty pozyskania kapitału niezbędnego do udzielenia finansowania w ramach kontraktu faktoringowego. Jednocześnie Bank dokona zwrotu na rzecz Faktora części kosztów wspólnego przedsięwzięcia, według zasad określonych w Umowie. W zakresie kryterium według których Bank dokonuje wyboru i finansuje umowy zawarte przez Faktora w ramach wspólnego przedsięwzięcia, podali Państwo, że decyzja jest podejmowana indywidualnie w stosunku do każdej relacji po przeprowadzeniu szczegółowej analizy przez specjalistów bankowych odpowiedzialnych za relacje z danym klientem lub potencjalnym klientem. W tym celu dokonywany jest przegląd mający na celu wykazanie potencjału współpracy bankowej i jeśli Bank zidentyfikuje danego klienta jako perspektywicznego, to decyduje się na udzielenie dopłaty. Wsparcie finansowe w postaci dopłaty w ramach wspólnego przedsięwzięcia nie jest realizowane w stosunku do każdego klienta przedstawionego przez Faktora, lecz tylko w takim przypadku, gdy Bank dostrzega realną możliwość pozyskania danego klienta dla potrzeb świadczenia usług bankowych (w przypadku nowego klienta) bądź zwiększenia zakresu świadczonych usług bankowych (w przypadku dotychczasowego klienta). Dodatkowo Bank przeprowadza analizę zagrożeń na wypadek zerwania relacji istniejącej z Bankiem, bądź w przypadku klientów, z którymi Bank nie ma jeszcze relacji, że taka relacja nie zostanie nigdy zawarta. Bank uczestniczy we wspólnym przedsięwzięciu, gdyż jest przekonany, że istnieje wysokie prawdopodobieństwo, że jego działania (w szczególności w postaci udzielenia dopłaty) doprowadzą do zwiększenia zakresu produktów bankowych z jakich będą korzystać dotychczasowi lub nowi klienci. Konkretnymi korzyściami w wymiarze finansowym, jakie Bank spodziewa się uzyskać dzięki uczestnictwie we wspólnym przedsięwzięciu będą prowizje, opłaty, odsetki i innego rodzaju przysporzenia jakie będą pobierane przez Bank od klientów, stanowiące przychód podatkowy Banku.

Tak więc otrzymana przez Faktora od Banku kwota jest związana z określonym zachowaniem Faktora, a zatem świadczeniem przez niego usług na rzecz Banku. Z kolei Bank w ramach umowy wspólnego przedsięwzięcia pokrywa część kosztów wspólnego przedsięwzięcia i płaci na rzecz Faktora koszty poniesione na utrzymanie relacji z wybranymi ważnymi klientami. W zakresie ww. czynności mamy więc do czynienia ze świadczeniem pomiędzy dwoma podmiotami. Występuje więc podmiot świadczący usługi (usługodawca), ponieważ to Faktor dokonuje świadczeń i podmiot, który świadczenie odbiera (usługobiorca), czyli Bank jako konsument usługi. Ponadto istnieje stosunek prawny pomiędzy usługodawcą i usługobiorcą, a rezultatem tego związku jest wzajemne działanie tych podmiotów. Działanie to polega na tym, że wynagrodzenie otrzymywane przez wykonawcę usługi – Faktora następuje w zamian za wykonanie usługi na rzecz jej odbiorcy -Banku. Ponadto istnieje bezpośredni, czytelny i dostrzegalny związek pomiędzy odpłatną czynnością podlegającą opodatkowaniu, a otrzymywanym z tytułu tej czynności wynagrodzeniem.

Dla prawidłowości kwalifikacji czynności na gruncie przepisów prawa podatkowego bez znaczenia jest określenie przez Strony Umowy jej nazwy lub sposobu rozliczenia wynagrodzenia otrzymywanego przez Faktora. Charakter wykonywanych przez Faktora czynności pomimo posługiwania się przez Strony Umowy cywilnoprawnej pojęciem „wspólnego przedsięwzięcia” nie ma znaczenia dla prawidłowego opodatkowania faktycznie wykonanych czynności przez Faktora na rzecz Banku. W istocie mamy do czynienia z klasycznym świadczeniem usług wskazanym w art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, za które Faktor otrzyma wynagrodzenie, pomimo że Strony posługują się określeniem „pokrycie części kosztów wspólnego przedsięwzięcia i dokonanie zapłaty na rzecz Faktora kosztów poniesionych na utrzymanie relacji z wybranymi ważnymi klientami”. Wynagrodzenie to stanowi korzyść jaką otrzyma Faktor.

W ramach zawartej Umowy realizowane przez Faktora ww. świadczenia na rzecz Banku w ramach wspólnego przedsięwzięcia stanowią czynności opodatkowane na gruncie ustawy o VAT, a płatności na rzecz Faktora dokonywane przez Bank na podstawie tej Umowy stanowią wynagrodzenia za wykonanie czynności opodatkowanych VAT.

Biorąc pod uwagę opis sprawy oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa podatkowego, nie można zgodzić się z Państwa stanowiskiem, że współpraca stron, w tym czynności wykonywane w ramach umowy o wspólnym przedsięwzięciu nie stanowią czynności opodatkowanych w rozumieniu art. 5 ust. 1 ustawy o VAT, a pokrycie przez Bank części kosztów wspólnego przedsięwzięcia poniesionych przez Faktora nie stanowi wynagrodzenia za wykonanie czynności opodatkowanych.

Wskazać należy, że część czynności co do których Faktor został zobowiązany na podstawie zawartej Umowy wspólnego przedsięwzięcia, (tj. organizowanie zespołu sprzedaży i zespołu zarządzania klientami w taki sposób, aby sprzyjać łatwemu kontaktowi i współpracy między Bankiem, aktywne poszukiwanie nowych, perspektywicznych klientów, którym zostanie zaoferowane świadczenie usług m.in. bankowych, informowanie Banku o historii współpracy z klientem, w tym o dyscyplinie płatniczej i kwestiach związanych z ryzykiem, za które będzie wypłacone należne wynagrodzenie polegające na pokryciu części kosztów wspólnego przedsięwzięcia i dokonaniu zapłaty na rzecz Faktora kosztów poniesionych na utrzymanie relacji z wybranymi ważnymi klientami) stanowi świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy VAT, a Faktor występuje w roli podmiotu świadczącego usługi. Wynagrodzenie przekazane Faktorowi przez Bank stanowi korzyść dla Faktora uzyskaną ze wspólnego przedsięwzięcia, a zatem stanowi wynagrodzenie za wykonane usługi i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 8 ust. 1 ustawy VAT.

A zatem otrzymana przez Faktora należność wiąże się z wykonaniem usług na rzecz Banku, które mieszczą się w katalogu czynności wymienionych w art. 5 ust. 1 ustawy jako odpłatne świadczenie usług.

W konsekwencji działania Faktora polegające na organizowaniu zespołu sprzedaży i zespołu zarządzania klientami w taki sposób, aby sprzyjać łatwemu kontaktowi i współpracy między Bankiem, aktywnym poszukiwaniu nowych, perspektywicznych klientów, którym zostanie zaoferowane świadczenie usług m.in. bankowych, informowanie Banku o historii współpracy z klientem, w tym o dyscyplinie płatniczej i kwestiach związanych z ryzykiem, za które będzie wypłacone należne wynagrodzenie polegające na pokryciu części kosztów wspólnego przedsięwzięcia i zapłata na rzecz Faktora kosztów poniesionych na utrzymanie relacji z wybranymi ważnymi klientami) podejmowane w ramach wspólnego przedsięwzięcia, stanowią czynności opodatkowane podatkiem od towarów i usług.

Tym samym ww. czynności wykonywane w ramach umowy o wspólnym przedsięwzięciu stanowią czynności opodatkowane w rozumieniu art. 5 ust. 1 ustawy o VAT, a pokrycie przez Bank części kosztów wspólnego przedsięwzięcia poniesionych przez Faktora stanowi wynagrodzenie za wykonanie czynności opodatkowanych.

W świetle powyższego oceniając całościowo Państwa stanowisko, należało uznać je za nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Odnosząc się do przywołanych przez Państwa w uzasadnieniu własnego stanowiska wyroków sądów administracyjnych wskazać należy, każdy z wyroków zapada na gruncie unikalnego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego i w zasadzie wyłącznie do niego się ogranicza. Ocena omawianej kwestii, tj. skutków podatkowych współpracy stron, w tym czynności wykonywanych w ramach umowy o wspólnym przedsięwzięciu oraz pokrycia przez Bank części kosztów wspólnego przedsięwzięcia poniesionych przez Faktora nie jest kwestią uniwersalną, dającą się odnieść do ogólnych okoliczności w analizowanych sprawach, lecz opiera się na wielu przesłankach podnoszonych wyżej przez organ podatkowy i powinna być dokonywana z punktu widzenia każdego odrębnego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego.

Również w odniesieniu do powołanych we wniosku interpretacji indywidualnych, należy zwrócić uwagę na to, że interpretacje indywidualne są wydawane w indywidualnych sprawach i nie wiążą innych organów wydających interpretacje indywidualne w sprawach innych podatników, co jest tym bardziej zrozumiałe zważywszy na różnorodność i odmienność okoliczności faktycznych występujących w każdej z indywidualnych spraw podlegających interpretacjom. Również interpretacje powołane przez Państwa na poparcie własnego stanowiska rozstrzygają w odmiennych stanach faktycznych od sytuacji przedstawionej we wniosku. Ponadto interpretacje te zostały wydane w wyniku uwzględnienia wyroków sądów administracyjnych.

Przede wszystkim we wskazanym wyroku i interpretacjach zakres poszczególnych czynności wykonywanych przez kontrahentów jest inny niż w analizowanej sprawie. Ponadto specyfika działalności podmiotów jest na tyle różnorodną, że niekiedy podobne czynności prawne nie spowodują analogicznych konsekwencji dla przedsiębiorcy, a tym samym nie mogą być tożsamo traktowane.

Zatem z uwagi na różnorodność i odmienność okoliczności faktycznych występujących w każdej z indywidualnych spraw, powołane przez Państwa orzeczenie sądowe i interpretacje indywidualne nie mogą stanowić podstawy do rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie.

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja rozstrzyga w zakresie podatku od towarów i usług, w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

‒Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosują się Państwo do interpretacji.

‒Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację przez Zainteresowanego, który jest stroną postępowania

A. S.A. (Zainteresowany będący stroną postępowania – art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) ma prawo wnieść skargę na tę interpretację indywidualną do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 259; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

‒w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

‒w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a, art. 14b § 1 i art. 14r ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).