Zmiana interpretacji indywidualnej z dnia 27 marca 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB3-3.4012.578.2023.2.MAZ

Brak obowiązku uiszczenia podatku od towarów i usług od nabycia opisanego żurawia samojezdnego oraz sporządzenia formularza VAT-23

Uwzględnienie skargi i zmiana interpretacji indywidualnej

Szanowny Panie,

1) uwzględniam w całości Pana skargę na interpretację indywidualną z 20 stycznia 2023 r., znak: 0111-KDIB3-3.4012.578.2022.1.MAZ;

2) stwierdzam, że w sprawie wydania dla Pana tej interpretacji nie doszło do działania bez podstawy prawnej ani do rażącego naruszenia prawa;

3) zmieniam z urzędu zaskarżoną interpretację – uznaję, że stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku z 21 listopada 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

Pana wniosek z 15 listopada 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy obowiązku uiszczenia podatku od towarów i usług od nabycia opisanego żurawia samojezdnego oraz sporządzenia formularza VAT-23, wpłynął 21 listopada 2022 r. Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Wnioskodawca jest osobą fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą pod firmą … . Ponadto Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT, zarejestrowanym również dla potrzeb transakcji wewnątrzwspólnotowych (VAT-UE). Przychody uzyskiwane przez Wnioskodawcę w ramach prowadzonej działalności gospodarczej są rozliczane podatkiem liniowym. Przedmiotem działalności gospodarczej Wnioskodawcy jest m.in. PKD 43.99.Z - Pozostałe specjalistyczne roboty budowlane, gdzie indziej niesklasyfikowane.

W celu wykonywania ww. działalności w dniu 5 października 2022 r. Wnioskodawca nabył w Niemczech od firmy …, na podstawie faktury nr …, samojezdny żuraw teleskopowy typu …, nr fabryczny: …, rok produkcji: 2022, nr podwozia: …, za kwotę netto … euro.

Kompaktowy żuraw samojezdny marki … typu … nabyty przez Wnioskodawcę jest urządzeniem specjalnie dostosowanym do zawężonego pola pracy. Maksymalny udźwig ww. żurawia wynosi 50 ton. Ponadto jego kabinę sterowniczą można teleskopować na wysokość ponad 7 metrów. Elastyczny, kompaktowy żuraw z mocnym 36-metrowym wysięgnikiem teleskopowym jest przeznaczony do prac w ograniczonych środowiskach, zarówno na zewnątrz, jak i w pomieszczeniach, przy czym maksymalna wysokość podnoszenia wynosi 48 metrów.

Samojezdny żuraw teleskopowy nie może pracować bez jego stacjonarnego osadzenia, zbalastowania i ustabilizowania. Do obsługi urządzenia wystarczy jedna osoba, która jest kierowcą (w trakcie dojazdu), a następnie operatorem z uprawnieniami (w trakcie pracy). Tak rozumiany żuraw samojezdny nie spełnia przesłanki do uznania go za „środek transportu”, gdyż nie jest wykorzystywany do transportu osób lub towarów. Podstawowa funkcja nabytego żurawia realizowana jest stacjonarnie, tj. po jego unieruchomieniu i ustabilizowaniu. Pewna mobilność tego urządzenia przejawia się wyłącznie w tym, że może się przemieszczać z miejsca na miejsce.

Powyższy samojezdny żuraw teleskopowy nie spełnia warunków technicznych do poruszania się po drogach publicznych ze względu na przekroczony nacisk pojedynczej osi, który wynosi 12 ton, przy czym dopuszczalna masa całkowita ww. żurawia typu …, jak i jego masa własna, jest równa 36 ton. W związku z tym wymagane jest odstępstwo od warunków technicznych wydane przez Ministra Infrastruktury w celu dokonania rejestracji w wydziale komunikacji, co pozwoli na dojazd do miejsca pracy żurawia po drogach publicznych.

Pytanie

Czy w związku z nabyciem samojezdnego żurawia teleskopowego typu …, o którym mowa w opisie stanu faktycznego, Wnioskodawca podlega obowiązkowi uiszczenia podatku od towarów i usług oraz jest zobowiązany do sporządzenia formularza VAT-23?

Pana stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, w związku z nabyciem samojezdnego żurawia teleskopowego typu …, o którym mowa w opisie stanu faktycznego, nie podlega on obowiązkowi uiszczenia podatku od towarów i usług oraz nie jest zobowiązany do sporządzenia formularza VAT-23.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2022 r., poz. 931, dalej jako: „u.p.t.u.”) opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju.

Wedle art. 103 ust. 3 u.p.t.u., w przypadku, o którym mowa w art. 99 ust. 10, podatnicy są zobowiązani, bez wezwania naczelnika urzędu skarbowego, do obliczania i wpłacania podatku w terminie 14 dni od dnia powstania obowiązku podatkowego na rachunek urzędu skarbowego.

W myśl art. 103 ust. 4 u.p.t.u., ww. przepis stosuje się również w przypadku wewnątrzwspólnotowego nabycia nowych środków transportu lub innych środków transportu, od których podatek jest rozliczany zgodnie z art. 99 ust. 1-3 lub 8, jeżeli środek transportu ma być przez nabywcę zrejestrowany na terytorium kraju lub jeżeli nie podlega rejestracji, a jest użytkowany na terytorium kraju.

Z kolei art. 103 ust. 5 u.p.t.u. stanowi, że w przypadkach, o których mowa w ust. 3-4 przytoczonych powyżej, podatnicy są zobowiązani przedłożyć naczelnikowi urzędu skarbowego zgodnie z ustalonym wzorem informację o nabywanych środkach transportu. Do informacji dołącza się kopię faktury potwierdzającej nabycie środka transportu przez podatnika.

Stosownie do powyższego obowiązek podatkowy z tytułu podatku od towarów i usług powstaje w przypadku wewnątrzwspólnotowego nabycia nowych środków transportu lub innych środków transportu.

Zgodnie z art. 2 pkt 10 lit. a u.p.t.u., przez nowe środki transportu rozumie się przeznaczone do transportu osób lub towarów pojazdy lądowe napędzane silnikiem o pojemności skokowej większej niż 48 centymetrów sześciennych lub o mocy większej niż 7,2 kilowata, jeżeli przejechały nie więcej niż 6000 kilometrów lub od momentu dopuszczenia ich do użytku upłynęło nie więcej niż 6 miesięcy (...).

Natomiast przez inne środki transportu należy rozumieć środki transportu tożsame z nowymi, jednak nie spełniające warunku uznania ich za „nowe” w postaci przebiegu okresu, który upłynął od dopuszczenia ich do użytku. Reasumując, analiza zagadnienia będącego przedmiotem niniejszego wniosku wymaga ustalenia, czy żuraw samojezdny stanowi środek transportu.

Zgodnie z art. 38 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) Nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz. UE.L Nr 77, poz. 1), „środek transportu” obejmuje pojazdy mechaniczne lub inne, a także innego rodzaju wyposażenie i urządzenia służące do przewozu osób lub rzeczy z miejsca na miejsce, w tym przeznaczone do ciągnięcia, przesuwania lub pchania przez pojazdy, i zasadniczo zaprojektowane oraz faktycznie nadające się do wykorzystania w celu transportu. W ust. 2 tego przepisu wskazano przykładową listę środków transportu, która obejmuje m.in. pojazdy lądowe, takie jak samochody, motocykle, rowery, trójkołowe oraz pojazdy turystyczne; przyczepy i naczepy; wagony kolejowe; statki.

Analiza ww. regulacji wskazuje, że elementem przesądzającym o uznaniu danego pojazdu za środek transportu jest jego przeznaczenie, a konkretnie przewóz osób lub rzeczy z miejsca na miejsce. Mając na uwadze przykładowy katalog środków transportu należy stwierdzić, iż owe przeznaczenie, czyli przewóz, należy odczytywać wąsko w kontekście regulacji unijnych. Samojezdny żuraw teleskopowy nie jest przeznaczony do przewozu osób lub rzeczy. Jego podstawowa funkcja jest realizowana stacjonarnie, po uprzednim unieruchomieniu i ustabilizowaniu urządzenia. Mobilność żurawia przejawia się wyłącznie w tym, że możliwe jest jego przemieszczenie z miejsca na miejsce, w trakcie którego jednak nie jest realizowana żadna funkcja przewozu osób czy towarów.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 20 marca 2018 r. (III SA/Wa 1833/17) stwierdził, iż nie sposób uznać, że żurawie samojezdne są środkami transportu. Urządzenia te pracują stacjonarnie. Ich samojezdność przejawia się wyłącznie w tym, że możliwe jest (dzięki kołom) przemieszczenie zasadniczej części urządzenia (dźwigu) z miejsca na miejsce. Jego podstawowa i właściwa przeznaczeniu funkcja realizowana jest stacjonarnie, po wykluczeniu możliwości mobilności (po unieruchomieniu i ustabilizowaniu). Mobilność tego pojazdu przejawia się wyłącznie tym, że możliwe jest przemieszczanie go z miejsca na miejsce, ale w trakcie jego przemieszczania nie jest realizowana żadna funkcja przewozu osób lub towarów, a także nie może być realizowana podstawowa funkcja, dla której tego typu maszyny były zaprojektowane i wykonane. W trakcie przemieszczania żuraw nie posiada funkcji przewozu towarów ani ludzi. Podkreślenia również wymaga fakt, iż wykorzystanie jadącego żurawia w celu przemieszczenia rzeczy nie jest technicznie możliwe. Ponadto gotowy do pracy żuraw nie posiada funkcji samodzielnego przemieszczania się, gdyż jest zakotwiczony w podłożu.

Na podstawie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 4 września 2015 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (Dz.U. 2015 r., poz. 1676, dalej jako: „PKWiU”) żuraw samojezdny należy zakwalifikować jako pojazd specjalny. Pojazdy te mieszczą się w grupowaniu PKWiU 29.10.5 - Pojazdy samochodowe przeznaczone do celów specjalnych, z wyłączeniem motocykli, oraz w podgrupie PKWiU 29.10.51 - Żurawie samochodowe i samojezdne (PKWiU 29.10.51.0 - Żurawie samochodowe i samojezdne). Reasumując, żurawie samojezdne zostały zaklasyfikowane do innego zgrupowania niż pojazdy przeznaczone do przewozu osób (PKWiU 29.10.2 - Pojazdy samochodowe do przewozu osób, z wyłączeniem motocykli; PKWiU 29.10.3 - Pojazdy silnikowe do przewozu dziesięciu lub więcej osób) oraz pojazdy przeznaczone do przewozu towarów (PKWiU 29.10.4 - Pojazdy samochodowe do transportu towarów, z wyłączeniem motocykli).

Stanowisko zaprezentowane przez Wnioskodawcę zostało również potwierdzone przez Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 14 maja 2021 r. (I FSK 2059/18) stanowiący, iż jego zdaniem: „w zaskarżonym wyroku Sąd pierwszej instancji słusznie uznał, że opisany w stanie faktycznym wniosku żuraw samojezdny nie jest środkiem transportu”, bowiem „jest to urządzenie, które pracuje stacjonarnie, a jego samojezdność przejawia się wyłącznie w tym, że możliwe jest (dzięki kołom) przemieszczenie zasadniczej części urządzenia (dźwigu) z miejsca na miejsce. (...) W trakcie przemieszczania opisywany żuraw nie posiada funkcji przewozu towarów ani ludzi”.

Biorąc pod uwagę ww. regulacje prawne oraz orzeczenia sądów należy stwierdzić, że nabyty przez Wnioskodawcę samojezdny żuraw teleskopowy typu ... nie stanowi środka transportu, ponieważ nie służy i nie jest wykorzystywany do przemieszczania towarów ani ludzi. W związku z powyższym do czynności nabycia owego żurawia nie będzie miał zastosowania art. 103 ust. 4-5 u.p.t.u., a co za tym idzie Wnioskodawca nie podlega obowiązkowi uiszczenia podatku od towarów i usług oraz nie jest zobowiązany do sporządzenia formularza VAT-23.

Analogiczne rozstrzygnięcie zostało wydane przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej w piśmie z dnia 2 marca 2022 r. (1462-IPPP3.4512.837.2016.13.S.KP).

Interpretacja indywidualna

Rozpatrzyłem Pana wniosek – 20 stycznia 2023 r. wydałem interpretację indywidualną znak: 0111-KDIB3-3.4012.578.2022.1.MAZ, w której uznałem Pana stanowisko za nieprawidłowe.

Interpretację doręczono Panu 24 stycznia 2023 r.

Skarga na interpretację indywidualną

Skargę na tę interpretację wniósł Pan 17 lutego 2022 r. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach. Skarga wpłynęła do mnie 23 lutego 2023 r.

Wniósł Pan o:

- uchylenie zaskarżonej interpretacji indywidualnej;

- zasądzenie kosztów postępowania sądowego według norm przepisanych.

Zmiana interpretacji indywidualnej w wyniku uwzględnienia skargi

Ponownie przeanalizowałem Pana sprawę. W rezultacie:

1) uwzględniam w całości Pana skargę,

2) stwierdzam, że w sprawie wydania dla Pana tej interpretacji nie doszło do działania bez podstawy prawnej ani do rażącego naruszenia prawa;

3) zmieniam z urzędu zaskarżoną interpretację indywidualną – stwierdzam, że stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie zmiany interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2022 r., poz. 931, ze zm.; dalej jako: „ustawa” lub „ustawa o VAT”):

Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej „podatkiem”, podlegają:

1) odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;

2) eksport towarów;

3) import towarów na terytorium kraju;

4) wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;

5) wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

W myśl art. 2 pkt 1 ustawy:

Przez terytorium kraju rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a.

Stosownie do art. 2 pkt 2 ustawy:

Przez państwo członkowskie rozumie się państwo członkowskie Unii Europejskiej, a także Irlandię Północną w zakresie określonym w Protokole w sprawie Irlandii / Irlandii Północnej do Umowy o wystąpieniu Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej z Unii Europejskiej i Europejskiej Wspólnoty Energii Atomowej (Dz.Urz. UE L 29 z 31.01.2020, str. 7, z późn. zm.).

Jak stanowi art. 2 pkt 3 ustawy:

Przez terytorium Unii Europejskiej rozumie się terytoria państw członkowskich Unii Europejskiej (…).

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy:

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zgodnie z art. 2 pkt 10 lit a ustawy:

Ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o nowych środkach transportu - rozumie się przez to przeznaczone do transportu osób lub towarów pojazdy lądowe napędzane silnikiem o pojemności skokowej większej niż 48 centymetrów sześciennych lub o mocy większej niż 7,2 kilowata, jeżeli przejechały nie więcej niż 6000 kilometrów lub od momentu dopuszczenia ich do użytku upłynęło nie więcej niż 6 miesięcy; za moment dopuszczenia do użytku pojazdu lądowego uznaje się dzień, w którym został on pierwszy raz zarejestrowany w celu dopuszczenia do ruchu drogowego lub w którym po raz pierwszy podlegał on obowiązkowi rejestracji w celu dopuszczenia do ruchu drogowego w zależności od tego, która z tych dat jest wcześniejsza; jeżeli nie można ustalić dnia pierwszej rejestracji pojazdu lądowego lub dnia, w którym podlegał on pierwszej rejestracji, za moment dopuszczenia do użytku tego pojazdu uznaje się dzień, w którym został on wydany przez producenta pierwszemu nabywcy, lub dzień, w którym został po raz pierwszy użyty dla celów demonstracyjnych przez producenta.

Przepis art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, że:

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie do art. 9 ust. 1 ustawy:

Przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, rozumie się nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz.

Zgodnie z art. 9 ust. 2 ustawy:

Przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że:

1) nabywcą towarów jest:

a) podatnik, o którym mowa w art. 15, lub podatnik podatku od wartości dodanej, a nabywane towary mają służyć działalności gospodarczej podatnika,

b) osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w lit. a

- z zastrzeżeniem art. 10;

2) dokonujący dostawy towarów jest podatnikiem, o którym mowa w pkt 1 lit. a.

W myśl art. 9 ust. 3 ustawy:

Przepis ust. 1 stosuje się również w przypadku, gdy:

1) nabywcą jest podmiot inny niż wymieniony w ust. 2 pkt 1,

2) dokonującym dostawy towarów jest podmiot inny niż wymieniony w ust. 2 pkt 2

- jeżeli przedmiotem nabycia są nowe środki transportu.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy:

Podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Jak stanowi z art. 15 ust. 2 ustawy:

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zgodnie z art. 103 ust. 3 ustawy:

W przypadku, o którym mowa w art. 99 ust. 10, podatnicy są obowiązani, bez wezwania naczelnika urzędu skarbowego, do obliczania i wpłacania podatku w terminie 14 dni od dnia powstania obowiązku podatkowego na rachunek urzędu skarbowego.

Stosownie do art. 99 ust. 10 ustawy:

W przypadku gdy podatnicy, o których mowa w art. 15, oraz podmioty niebędące podatnikami wymienionymi w art. 15, niemające obowiązku składania deklaracji podatkowej, o którym mowa w ust. 1-3 lub w ust. 8, dokonują jedynie wewnątrzwspólnotowego nabycia nowych środków transportu, deklarację podatkową w zakresie nabywanych nowych środków transportu składa się w terminie 14 dni od dnia powstania obowiązku podatkowego z tego tytułu.

W myśl art. 103 ust. 4 ustawy:

Przepis ust. 3 stosuje się również w przypadku wewnątrzwspólnotowego nabycia nowych środków transportu lub innych środków transportu, od których podatek jest rozliczany zgodnie z art. 99 ust. 1-3 lub 8, jeżeli środek transportu ma być przez nabywcę zarejestrowany na terytorium kraju lub jeżeli nie podlega rejestracji, a jest użytkowany na terytorium kraju.

Jak stanowi art. 103 ust. 5 ustawy:

W przypadkach, o których mowa w ust. 3 i 4, podatnicy są obowiązani przedłożyć naczelnikowi urzędu skarbowego zgodnie z ustalonym wzorem informację o nabywanych środkach transportu. Do informacji dołącza się kopię faktury potwierdzającej nabycie środka transportu przez podatnika.

W art. 38 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (wersja przekształcona; Dz.Urz.UE.L 2011 Nr 77, str. 1, ze zm.; dalej jako: „rozporządzenie wykonawcze 282/2011”) zawarta została definicja „środka transportu”.

„Środek transportu”, o którym mowa w art. 56 oraz w art. 59 akapit pierwszy lit. g) dyrektywy 2006/112/WE, obejmuje pojazdy, mechaniczne lub inne, a także innego rodzaju wyposażenie i urządzenia służące do przewozu osób lub rzeczy z miejsca na miejsce, w tym przeznaczone do ciągnięcia, przesuwania lub pchania przez pojazdy, i zasadniczo zaprojektowane oraz faktycznie nadające się do wykorzystania w celu transportu.

Z kolei w art. 38 ust. 2 rozporządzenia wykonawczego 282/2011 wskazano, że:

Środki transportu, o których mowa w ust. 1, obejmują w szczególności następujące pojazdy:

a) pojazdy lądowe, takie jak samochody, motocykle, rowery, trójkołowce oraz pojazdy turystyczne;

b) przyczepy i naczepy;

c) wagony kolejowe;

d) statki;

e) statki powietrzne;

f) pojazdy dostosowane specjalnie do przewozu osób chorych lub rannych;

g) ciągniki i inne pojazdy rolnicze;

h) pojazdy o napędzie mechanicznym lub elektrycznym przeznaczone dla osób niepełnosprawnych.

Wnioskodawca jest podatnikiem VAT czynnym, zarejestrowanym dla transakcji wewnątrzwspólnotowych. Podał Pan w opisie stanu faktycznego, że nabył od firmy z Niemiec kompaktowy żuraw samojezdny o maksymalnym udźwigu wynoszącym 50 ton, wyprodukowany w 2022 r. Żuraw jest przeznaczony do prac w ograniczonych środowiskach, zarówno na zewnątrz, jak i w pomieszczeniach. Samojezdny żuraw teleskopowy nie może pracować bez jego stacjonarnego osadzenia, zbalastowania i ustabilizowania. Do obsługi urządzenia wystarczy jedna osoba, która jest kierowcą (w trakcie dojazdu), a następnie operatorem z uprawnieniami (w trakcie pracy). Żuraw samojezdny nie jest wykorzystywany do transportu osób lub towarów. Podstawowa funkcja nabytego żurawia realizowana jest stacjonarnie, tj. po jego unieruchomieniu i ustabilizowaniu. Pewna mobilność tego urządzenia przejawia się wyłącznie w tym, że może się przemieszczać z miejsca na miejsce. Powyższy samojezdny żuraw teleskopowy nie spełnia warunków technicznych do poruszania się po drogach publicznych ze względu na przekroczony nacisk pojedynczej osi, który wynosi 12 ton, przy czym dopuszczalna masa całkowita żurawia, jak i jego masa własna, jest równa 36 ton. W związku z tym wymagane jest odstępstwo od warunków technicznych wydane przez Ministra Infrastruktury w celu dokonania rejestracji w wydziale komunikacji, co pozwoli na dojazd do miejsca pracy żurawia po drogach publicznych.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą rozstrzygnięcia, czy nabycie opisanego żurawia samojezdnego podlega obowiązkowi uiszczenia podatku od towarów i usług oraz sporządzenia formularza VAT-23.

Dla oceny stanowiska Wnioskodawczy, związanego z przedstawionym opisem stanu faktycznego i wyrażonymi wątpliwościami, kluczowe znaczenie ma rozstrzygnięcie, czy nabyty żuraw samojezdny jest środkiem transportu. Przepis art. 2 pkt 10 lit a ustawy zawiera rozumienie pojęcia „nowy środek transportu” w odniesieniu do pojazdu lądowego. Natomiast ustawa o VAT nie definiuje jako takiego pojęcia „środek transportu”. Zatem wyłączając z definicji „nowego środka transportu” (w odniesieniu do pojazdu lądowego) te elementy, które wskazują na jego status jako przedmiotu nowego (przejechany dystans nie większy niż 6000 kilometrów lub czas jaki upłynął od momentu dopuszczenia do użytku nie dłuższy niż 6 miesięcy), okazuje się, że o uznaniu danego pojazdu za środek transportu decyduje jego przeznaczenie do przewozu osób lub towarów.

Definicja „środka transportu” zawarta została natomiast w art. 38 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego 282/2011, wskazując, że objęte nią są pojazdy, mechaniczne lub inne, a także innego rodzaju wyposażenie i urządzenia służące do przewozu osób lub rzeczy z miejsca na miejsce, w tym przeznaczone do ciągnięcia, przesuwania lub pchania przez pojazdy, i zasadniczo zaprojektowane oraz faktycznie nadające się do wykorzystania w celu transportu. Użyty w tej definicji zwrot, wskazujący na przewóz osób lub rzeczy z miejsca na miejsce, należy odczytywać dokładnie w kontekście przykładowego katalogu pojazdów, zawartego w art. 38 ust. 2 rozporządzenia wykonawczego 282/2011.

Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, że nabyty przez Wnioskodawcę żuraw samojezdny nie jest „środkiem transportu” w rozumieniu jakie wynika z przepisów ustawy o VAT lub rozporządzenia wykonawczego 282/2011. Podstawową funkcją nabytego żurawia jest podnoszenie ciężarów (przenoszenie ładunków między miejscami znajdującymi się w zasięgu pracy żurawia) o masie do 50 ton, co jest realizowane stacjonarnie, po jego osadzeniu, zbalastowaniu i ustabilizowaniu. Z kolei mobilność żurawia przejawia się wyłącznie w tym, że może się przemieszczać z miejsca na miejsce. Przy tym żuraw nie spełnia warunków do poruszania po drogach publicznych ze względu na przekroczony nacisk pojedynczej osi. Jego rejestracja w wydziale komunikacji – co umożliwi dojazd żurawia do miejsca pracy – wymaga uzyskania odstępstwa od warunków technicznych. Oznacza to, że w trakcie jego przemieszczania nie jest realizowana żadna funkcja przewozu osób lub towarów, a także nie może wykonywać podstawowego zadania, do jakiego jest przeznaczony, polegającego na podnoszeniu i przenoszeniu ładunków.

Skoro zatem żuraw samojezdny, nabyty przez Wnioskodawcę, nie stanowi środka transportu w rozumieniu ustawy o VAT, zatem do czynności jego nabycia nie znajdą zastosowania przepisy art. 103 ust. 4 i 5 ustawy. Tym samym Wnioskodawca nie będzie miał obowiązku przedłożenia naczelnikowi urzędu skarbowego informacji VAT-23 oraz zapłaty podatku od towarów i usług w terminie 14 dni od dnia powstania obowiązku podatkowego.

Zauważyć przy tym należy, że co do zasady, z uwagi na brzmienie art. 5 ust. 1 pkt 4 ustawy, wewnątrzwspólnotowe nabycie żurawia samojezdnego, jak to miało miejsce w przedstawionym przez Wnioskodawcę opisie stanu faktycznego, podlega opodatkowaniu jako nabycie wewnątrzwspólnotowe towaru.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy przedstawione w treści wniosku o wydanie interpretacji, odnoszące się do przepisów art. 103 ust. 3-5 ustawy, należy uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zadanego pytania) Wnioskodawcy, w odniesieniu do opisanego stanu faktycznego. Zauważyć bowiem należy, że to wyłącznie Wnioskodawca, w treści składanego wniosku, kształtuje jego zakres przedmiotowy. Zatem kwestie, które nie zostały objęte pytaniem wskazanym we wniosku, nie mogą być rozpatrzone – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.

Odnosząc się do faktu, że na poparcie własnej argumentacji Wnioskodawca powołał się na funkcjonującą w obrocie prawnym interpretację indywidualną, Organ pragnie zauważyć, że została ona wydana w indywidualnej sprawie i odnosi się wyłącznie do okoliczności przedstawionych w inicjującym tę sprawę wniosku. Podkreślenia w tym miejscu bowiem wymaga, że interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane są w indywidualnych sprawach podatników i niewątpliwie kształtują sytuację prawną tych podmiotów w wyniku rozstrzygnięć, dotyczących konkretnych stanów faktycznych/zdarzeń przyszłych. Interpretacje indywidualne nie mają mocy prawa powszechnie obowiązującego, co oznacza, że należy je traktować indywidualnie (por. prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 27 marca 2015 r., sygn. akt III SA/Łd 109/15).

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu sprawy. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy lub stanu prawnego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność. Równocześnie w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2022 r., poz. 2651, ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosuje się Pan do interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1) z zastosowaniem art. 119a;

2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2023 r., poz. 259; dalej jako: „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2022 r., poz. 2651, ze zm.).