Interpretacja indywidualna z dnia 20 stycznia 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB3-3.4012.578.2022.1.MAZ

Obowiązek uiszczenia podatku od towarów i usług od nabycia opisanego żurawia samojezdnego oraz sporządzenia formularza VAT-23

Interpretacja indywidualna – stanowisko nieprawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

Pana wniosek z 15 listopada 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy obowiązku uiszczenia podatku od towarów i usług od nabycia opisanego żurawia samojezdnego oraz sporządzenia formularza VAT-23, wpłynął 21 listopada 2022 r. Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Wnioskodawca jest osobą fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą pod firmą ABCD. Ponadto Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT, zarejestrowanym również dla potrzeb transakcji wewnątrzwspólnotowych (VAT-UE). Przychody uzyskiwane przez Wnioskodawcę w ramach prowadzonej działalności gospodarczej są rozliczane podatkiem liniowym. Przedmiotem działalności gospodarczej Wnioskodawcy jest m.in. PKD 43.99.Z - Pozostałe specjalistyczne roboty budowlane, gdzie indziej niesklasyfikowane.

W celu wykonywania ww. działalności w dniu 5 października 2022 r. Wnioskodawca nabył w Niemczech od firmy ..., na podstawie faktury nr …, samojezdny żuraw teleskopowy typu …, nr fabryczny: …, rok produkcji: 2022, nr podwozia: …, za kwotę netto … euro.

Kompaktowy żuraw samojezdny marki ... typu … nabyty przez Wnioskodawcę jest urządzeniem specjalnie dostosowanym do zawężonego pola pracy. Maksymalny udźwig ww. żurawia wynosi 50 ton. Ponadto jego kabinę sterowniczą można teleskopować na wysokość ponad 7 metrów. Elastyczny, kompaktowy żuraw z mocnym 36-metrowym wysięgnikiem teleskopowym jest przeznaczony do prac w ograniczonych środowiskach, zarówno na zewnątrz, jak i w pomieszczeniach, przy czym maksymalna wysokość podnoszenia wynosi 48 metrów.

Samojezdny żuraw teleskopowy nie może pracować bez jego stacjonarnego osadzenia, zbalastowania i ustabilizowania. Do obsługi urządzenia wystarczy jedna osoba, która jest kierowcą (w trakcie dojazdu), a następnie operatorem z uprawnieniami (w trakcie pracy). Tak rozumiany żuraw samojezdny nie spełnia przesłanki do uznania go za „środek transportu”, gdyż nie jest wykorzystywany do transportu osób lub towarów. Podstawowa funkcja nabytego żurawia realizowana jest stacjonarnie, tj. po jego unieruchomieniu i ustabilizowaniu. Pewna mobilność tego urządzenia przejawia się wyłącznie w tym, że może się przemieszczać z miejsca na miejsce.

Powyższy samojezdny żuraw teleskopowy nie spełnia warunków technicznych do poruszania się po drogach publicznych ze względu na przekroczony nacisk pojedynczej osi, który wynosi 12 ton, przy czym dopuszczalna masa całkowita ww. żurawia typu …, jak i jego masa własna, jest równa 36 ton. W związku z tym wymagane jest odstępstwo od warunków technicznych wydane przez Ministra Infrastruktury w celu dokonania rejestracji w wydziale komunikacji, co pozwoli na dojazd do miejsca pracy żurawia po drogach publicznych.

Pytanie

Czy w związku z nabyciem samojezdnego żurawia teleskopowego typu …, o którym mowa w opisie stanu faktycznego, Wnioskodawca podlega obowiązkowi uiszczenia podatku od towarów i usług oraz jest zobowiązany do sporządzenia formularza VAT-23?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, w związku z nabyciem samojezdnego żurawia teleskopowego typu …, o którym mowa w opisie stanu faktycznego, nie podlega on obowiązkowi uiszczenia podatku od towarów i usług oraz nie jest zobowiązany do sporządzenia formularza VAT-23.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2022 r., poz. 931, dalej jako: „u.p.t.u.”) opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju.

Wedle art. 103 ust. 3 u.p.t.u., w przypadku, o którym mowa w art. 99 ust. 10, podatnicy są zobowiązani, bez wezwania naczelnika urzędu skarbowego, do obliczania i wpłacania podatku w terminie 14 dni od dnia powstania obowiązku podatkowego na rachunek urzędu skarbowego.

W myśl art. 103 ust. 4 u.p.t.u., ww. przepis stosuje się również w przypadku wewnątrzwspólnotowego nabycia nowych środków transportu lub innych środków transportu, od których podatek jest rozliczany zgodnie z art. 99 ust. 1-3 lub 8, jeżeli środek transportu ma być przez nabywcę zrejestrowany na terytorium kraju lub jeżeli nie podlega rejestracji, a jest użytkowany na terytorium kraju.

Z kolei art. 103 ust. 5 u.p.t.u. stanowi, że w przypadkach, o których mowa w ust. 3-4 przytoczonych powyżej, podatnicy są zobowiązani przedłożyć naczelnikowi urzędu skarbowego zgodnie z ustalonym wzorem informację o nabywanych środkach transportu. Do informacji dołącza się kopię faktury potwierdzającej nabycie środka transportu przez podatnika.

Stosownie do powyższego obowiązek podatkowy z tytułu podatku od towarów i usług powstaje w przypadku wewnątrzwspólnotowego nabycia nowych środków transportu lub innych środków transportu.

Zgodnie z art. 2 pkt 10 lit. a u.p.t.u., przez nowe środki transportu rozumie się przeznaczone do transportu osób lub towarów pojazdy lądowe napędzane silnikiem o pojemności skokowej większej niż 48 centymetrów sześciennych lub o mocy większej niż 7,2 kilowata, jeżeli przejechały nie więcej niż 6000 kilometrów lub od momentu dopuszczenia ich do użytku upłynęło nie więcej niż 6 miesięcy (...).

Natomiast przez inne środki transportu należy rozumieć środki transportu tożsame z nowymi, jednak nie spełniające warunku uznania ich za „nowe” w postaci przebiegu okresu, który upłynął od dopuszczenia ich do użytku. Reasumując, analiza zagadnienia będącego przedmiotem niniejszego wniosku wymaga ustalenia, czy żuraw samojezdny stanowi środek transportu.

Zgodnie z art. 38 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) Nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz.Urz. UE.L Nr 77, poz. 1), „środek transportu” obejmuje pojazdy mechaniczne lub inne, a także innego rodzaju wyposażenie i urządzenia służące do przewozu osób lub rzeczy z miejsca na miejsce, w tym przeznaczone do ciągnięcia, przesuwania lub pchania przez pojazdy, i zasadniczo zaprojektowane oraz faktycznie nadające się do wykorzystania w celu transportu. W ust. 2 tego przepisu wskazano przykładową listę środków transportu, która obejmuje m.in. pojazdy lądowe, takie jak samochody, motocykle, rowery, trójkołowe oraz pojazdy turystyczne; przyczepy i naczepy; wagony kolejowe; statki.

Analiza ww. regulacji wskazuje, że elementem przesądzającym o uznaniu danego pojazdu za środek transportu jest jego przeznaczenie, a konkretnie przewóz osób lub rzeczy z miejsca na miejsce. Mając na uwadze przykładowy katalog środków transportu należy stwierdzić, iż owe przeznaczenie, czyli przewóz, należy odczytywać wąsko w kontekście regulacji unijnych. Samojezdny żuraw teleskopowy nie jest przeznaczony do przewozu osób lub rzeczy. Jego podstawowa funkcja jest realizowana stacjonarnie, po uprzednim unieruchomieniu i ustabilizowaniu urządzenia. Mobilność żurawia przejawia się wyłącznie w tym, że możliwe jest jego przemieszczenie z miejsca na miejsce, w trakcie którego jednak nie jest realizowana żadna funkcja przewozu osób czy towarów.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 20 marca 2018 r. (III SA/Wa 1833/17) stwierdził, iż nie sposób uznać, że żurawie samojezdne są środkami transportu. Urządzenia te pracują stacjonarnie. Ich samojezdność przejawia się wyłącznie w tym, że możliwe jest (dzięki kołom) przemieszczenie zasadniczej części urządzenia (dźwigu) z miejsca na miejsce. Jego podstawowa i właściwa przeznaczeniu funkcja realizowana jest stacjonarnie, po wykluczeniu możliwości mobilności (po unieruchomieniu i ustabilizowaniu). Mobilność tego pojazdu przejawia się wyłącznie tym, że możliwe jest przemieszczanie go z miejsca na miejsce, ale w trakcie jego przemieszczania nie jest realizowana żadna funkcja przewozu osób lub towarów, a także nie może być realizowana podstawowa funkcja, dla której tego typu maszyny były zaprojektowane i wykonane. W trakcie przemieszczania żuraw nie posiada funkcji przewozu towarów ani ludzi. Podkreślenia również wymaga fakt, iż wykorzystanie jadącego żurawia w celu przemieszczenia rzeczy nie jest technicznie możliwe. Ponadto gotowy do pracy żuraw nie posiada funkcji samodzielnego przemieszczania się, gdyż jest zakotwiczony w podłożu.

Na podstawie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 4 września 2015 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (Dz.U. 2015 r., poz. 1676, dalej jako: „PKWiU”) żuraw samojezdny należy zakwalifikować jako pojazd specjalny. Pojazdy te mieszczą się w grupowaniu PKWiU 29.10.5 - Pojazdy samochodowe przeznaczone do celów specjalnych, z wyłączeniem motocykli, oraz w podgrupie PKWiU 29.10.51 - Żurawie samochodowe i samojezdne (PKWiU 29.10.51.0 - Żurawie samochodowe i samojezdne). Reasumując, żurawie samojezdne zostały zaklasyfikowane do innego zgrupowania niż pojazdy przeznaczone do przewozu osób (PKWiU 29.10.2 - Pojazdy samochodowe do przewozu osób, z wyłączeniem motocykli; PKWiU 29.10.3 - Pojazdy silnikowe do przewozu dziesięciu lub więcej osób) oraz pojazdy przeznaczone do przewozu towarów (PKWiU 29.10.4 - Pojazdy samochodowe do transportu towarów, z wyłączeniem motocykli).

Stanowisko zaprezentowane przez Wnioskodawcę zostało również potwierdzone przez Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 14 maja 2021 r. (I FSK 2059/18) stanowiący, iż jego zdaniem: „w zaskarżonym wyroku Sąd pierwszej instancji słusznie uznał, że opisany w stanie faktycznym wniosku żuraw samojezdny nie jest środkiem transportu”, bowiem „jest to urządzenie, które pracuje stacjonarnie, a jego samojezdność przejawia się wyłącznie w tym, że możliwe jest (dzięki kołom) przemieszczenie zasadniczej części urządzenia (dźwigu) z miejsca na miejsce. (...) W trakcie przemieszczania opisywany żuraw nie posiada funkcji przewozu towarów ani ludzi”.

Biorąc pod uwagę ww. regulacje prawne oraz orzeczenia sądów należy stwierdzić, że nabyty przez Wnioskodawcę samojezdny żuraw teleskopowy typu … nie stanowi środka transportu, ponieważ nie służy i nie jest wykorzystywany do przemieszczania towarów ani ludzi. W związku z powyższym do czynności nabycia owego żurawia nie będzie miał zastosowania art. 103 ust. 4-5 u.p.t.u., a co za tym idzie Wnioskodawca nie podlega obowiązkowi uiszczenia podatku od towarów i usług oraz nie jest zobowiązany do sporządzenia formularza VAT-23.

Analogiczne rozstrzygnięcie zostało wydane przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej w piśmie z dnia 2 marca 2022 r. (1462-IPPP3.4512.837.2016.13.S.KP).

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2022 r., poz. 931, ze zm.; dalej jako: „ustawa” lub „ustawa o VAT”):

Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zwanym dalej „podatkiem”, podlegają:

1) odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;

2) eksport towarów;

3) import towarów na terytorium kraju;

4) wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;

5) wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

W myśl art. 2 pkt 1 ustawy:

Przez terytorium kraju rozumie się terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, z zastrzeżeniem art. 2a.

Stosownie do art. 2 pkt 2 ustawy:

Przez państwo członkowskie rozumie się państwo członkowskie Unii Europejskiej, a także Irlandię Północną w zakresie określonym w Protokole w sprawie Irlandii / Irlandii Północnej do Umowy o wystąpieniu Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej z Unii Europejskiej i Europejskiej Wspólnoty Energii Atomowej (Dz.Urz. UE L 29 z 31.01.2020, str. 7, z późn. zm.).

Jak stanowi art. 2 pkt 3 ustawy:

Przez terytorium Unii Europejskiej rozumie się terytoria państw członkowskich Unii Europejskiej (…).

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy:

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zgodnie z art. 2 pkt 10 lit a ustawy:

Ilekroć w dalszych przepisach jest mowa o nowych środkach transportu - rozumie się przez to przeznaczone do transportu osób lub towarów pojazdy lądowe napędzane silnikiem o pojemności skokowej większej niż 48 centymetrów sześciennych lub o mocy większej niż 7,2 kilowata, jeżeli przejechały nie więcej niż 6000 kilometrów lub od momentu dopuszczenia ich do użytku upłynęło nie więcej niż 6 miesięcy; za moment dopuszczenia do użytku pojazdu lądowego uznaje się dzień, w którym został on pierwszy raz zarejestrowany w celu dopuszczenia do ruchu drogowego lub w którym po raz pierwszy podlegał on obowiązkowi rejestracji w celu dopuszczenia do ruchu drogowego w zależności od tego, która z tych dat jest wcześniejsza; jeżeli nie można ustalić dnia pierwszej rejestracji pojazdu lądowego lub dnia, w którym podlegał on pierwszej rejestracji, za moment dopuszczenia do użytku tego pojazdu uznaje się dzień, w którym został on wydany przez producenta pierwszemu nabywcy, lub dzień, w którym został po raz pierwszy użyty dla celów demonstracyjnych przez producenta.

Przepis art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, że:

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie do art. 9 ust. 1 ustawy:

Przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4, rozumie się nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz.

Zgodnie z art. 9 ust. 2 ustawy:

Przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że:

1) nabywcą towarów jest:

a) podatnik, o którym mowa w art. 15, lub podatnik podatku od wartości dodanej, a nabywane towary mają służyć działalności gospodarczej podatnika,

b) osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w lit. a

- z zastrzeżeniem art. 10;

2) dokonujący dostawy towarów jest podatnikiem, o którym mowa w pkt 1 lit. a.

W myśl art. 9 ust. 3 ustawy:

Przepis ust. 1 stosuje się również w przypadku, gdy:

1) nabywcą jest podmiot inny niż wymieniony w ust. 2 pkt 1,

2) dokonującym dostawy towarów jest podmiot inny niż wymieniony w ust. 2 pkt 2

- jeżeli przedmiotem nabycia są nowe środki transportu.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy:

Podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Jak stanowi z art. 15 ust. 2 ustawy:

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zgodnie z art. 103 ust. 3 ustawy:

W przypadku, o którym mowa w art. 99 ust. 10, podatnicy są obowiązani, bez wezwania naczelnika urzędu skarbowego, do obliczania i wpłacania podatku w terminie 14 dni od dnia powstania obowiązku podatkowego na rachunek urzędu skarbowego.

Stosownie do art. 99 ust. 10 ustawy:

W przypadku gdy podatnicy, o których mowa w art. 15, oraz podmioty niebędące podatnikami wymienionymi w art. 15, niemające obowiązku składania deklaracji podatkowej, o którym mowa w ust. 1-3 lub w ust. 8, dokonują jedynie wewnątrzwspólnotowego nabycia nowych środków transportu, deklarację podatkową w zakresie nabywanych nowych środków transportu składa się w terminie 14 dni od dnia powstania obowiązku podatkowego z tego tytułu.

W myśl art. 103 ust. 4 ustawy:

Przepis ust. 3 stosuje się również w przypadku wewnątrzwspólnotowego nabycia nowych środków transportu lub innych środków transportu, od których podatek jest rozliczany zgodnie z art. 99 ust. 1-3 lub 8, jeżeli środek transportu ma być przez nabywcę zarejestrowany na terytorium kraju lub jeżeli nie podlega rejestracji, a jest użytkowany na terytorium kraju.

Jak stanowi art. 103 ust. 5 ustawy:

W przypadkach, o których mowa w ust. 3 i 4, podatnicy są obowiązani przedłożyć naczelnikowi urzędu skarbowego zgodnie z ustalonym wzorem informację o nabywanych środkach transportu. Do informacji dołącza się kopię faktury potwierdzającej nabycie środka transportu przez podatnika.

Wyjaśnić należy, że z chwilą przystąpienia do Unii Europejskiej państwa członkowskie zobowiązały się do wykonywania i stosowania prawa wspólnotowego. Treść przepisu art. 249 Traktatu o ustanowieniu Wspólnoty Europejskiej (Dz. U. z 2004 r. Nr 90, poz. 864/2, z późn. zm.) brzmi: „W celu wykonania swych zadań oraz na warunkach przewidzianych w niniejszym Traktacie, Parlament Europejski wspólnie z Radą, Rada i Komisja uchwalają rozporządzenia i dyrektywy, podejmują decyzje, wydają zalecenia i opinie. Rozporządzenie ma zasięg ogólny. Wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich Państwach Członkowskich. Dyrektywa wiąże każde Państwo Członkowskie, do którego jest kierowana, w odniesieniu do rezultatu, który ma być osiągnięty, pozostawia jednak organom krajowym swobodę wyboru formy i środków. Decyzja wiąże w całości adresatów, do których jest kierowana. Zalecenia i opinie nie mają mocy wiążącej”.

W art. 38 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (wersja przekształcona; Dz.Urz.UE.L 2011 Nr 77, str. 1, ze zm.; dalej jako: „rozporządzenie wykonawcze 282/2011”) zawarta została definicja „środka transportu”.

„Środek transportu”, o którym mowa w art. 56 oraz w art. 59 akapit pierwszy lit. g) dyrektywy 2006/112/WE, obejmuje pojazdy, mechaniczne lub inne, a także innego rodzaju wyposażenie i urządzenia służące do przewozu osób lub rzeczy z miejsca na miejsce, w tym przeznaczone do ciągnięcia, przesuwania lub pchania przez pojazdy, i zasadniczo zaprojektowane oraz faktycznie nadające się do wykorzystania w celu transportu.

Z kolei w art. 38 ust. 2 rozporządzenia wykonawczego 282/2011 wskazano, że:

Środki transportu, o których mowa w ust. 1, obejmują w szczególności następujące pojazdy:

a) pojazdy lądowe, takie jak samochody, motocykle, rowery, trójkołowce oraz pojazdy turystyczne;

b) przyczepy i naczepy;

c) wagony kolejowe;

d) statki;

e) statki powietrzne;

f) pojazdy dostosowane specjalnie do przewozu osób chorych lub rannych;

g) ciągniki i inne pojazdy rolnicze;

h) pojazdy o napędzie mechanicznym lub elektrycznym przeznaczone dla osób niepełnosprawnych.

Wnioskodawca jest podatnikiem VAT czynnym, zarejestrowanym dla transakcji wewnątrzwspólnotowych. Podał Pan w opisie stanu faktycznego, że nabył od firmy z Niemiec kompaktowy żuraw samojezdny o maksymalnym udźwigu wynoszącym 50 ton, wyprodukowany w 2022 r. Żuraw jest przeznaczony do prac w ograniczonych środowiskach, zarówno na zewnątrz, jak i w pomieszczeniach. Samojezdny żuraw teleskopowy nie może pracować bez jego stacjonarnego osadzenia, zbalastowania i ustabilizowania. Do obsługi urządzenia wystarczy jedna osoba, która jest kierowcą (w trakcie dojazdu), a następnie operatorem z uprawnieniami (w trakcie pracy). Żuraw samojezdny nie jest wykorzystywany do transportu osób lub towarów. Podstawowa funkcja nabytego żurawia realizowana jest stacjonarnie, tj. po jego unieruchomieniu i ustabilizowaniu. Pewna mobilność tego urządzenia przejawia się wyłącznie w tym, że może się przemieszczać z miejsca na miejsce. Powyższy samojezdny żuraw teleskopowy nie spełnia warunków technicznych do poruszania się po drogach publicznych ze względu na przekroczony nacisk pojedynczej osi, który wynosi 12 ton, przy czym dopuszczalna masa całkowita żurawia, jak i jego masa własna, jest równa 36 ton. W związku z tym wymagane jest odstępstwo od warunków technicznych wydane przez Ministra Infrastruktury w celu dokonania rejestracji w wydziale komunikacji, co pozwoli na dojazd do miejsca pracy żurawia po drogach publicznych.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą rozstrzygnięcia, czy nabycie opisanego żurawia samojezdnego podlega obowiązkowi uiszczenia podatku od towarów i usług oraz sporządzenia formularza VAT-23.

Analiza powyższych regulacji wskazuje, że elementem przesądzającym o uznaniu danego pojazdu za środek transportu jest jego przeznaczenie do przewozu osób lub rzeczy z miejsca na miejsce. Użyty w ww. definicji zwrot dotyczący przewozu osób lub rzeczy z miejsca na miejsce, dotyczy zarówno pojazdów, jak i innego rodzaju wyposażenia i urządzeń. Przeznaczenie to, czyli przewóz, należy odczytywać wąsko w kontekście regulacji dotyczących ruchu drogowego i przykładowego katalogu pojazdów zawartego w art. 38 ust. 2 rozporządzenia wykonawczego 282/2011.

Zauważyć należy, że zagadnienie dotyczące tego czy żurawie samochodowe można uznać za środek transportu, było przedmiotem rozważań Komitetu Doradczego ds. VAT, tj. organu Unii Europejskiej zajmującego się wykładnią Dyrektywy 2006/112/UE.

W opinii Komitetu ds. VAT (taxud.c.1(2012)666432 - EN z dnia 10 maja 2012 r. Working paper nr 730) żurawie samojezdne (dźwigi) nie są wprost wymienione w art. 38 ust. 2 rozporządzenia wykonawczego 282/2011. Zdaniem Komisji należy zwrócić się do definicji określonej w ustępie 1 tego artykułu. Główną cechą tej definicji jest to, że pojazdy muszą być przeznaczone do transportu osób i obiektów z jednego miejsca do drugiego. Jedynymi pojazdami wykluczonymi przez pkt 3 tego samego artykułu są te, które są trwale unieruchomione oraz kontenery. Komitet zwraca uwagę, że żurawie samochodowe są zasadniczo przeznaczone do prac budowlanych, a ich głównym zadaniem jest właśnie transport lub przenoszenie dźwigu. Z uwagi na powyższe powinny być postrzegane, jako pojazdy specjalnie stworzone do transportu przedmiotów. Z uwagi na to, że nie ma żadnych innych warunków określonych w dyrektywie VAT ani w rozporządzeniu wykonawczym 282/2011, a dźwigi przeznaczone są do transportu towarów, odpowiadają one zatem definicji środków transportu określonych w art. 38 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego 282/2011.

Komisja ds. VAT wprost wyraziła pogląd, że nie może zgodzić się z wnioskiem, do którego doszły polskie władze, że „fakt, że urządzenia te są zasadniczo przeznaczone do transportu przedmiotów na krótkich dystansach w ramach prac budowlanych, ani fakt, że mogą poruszać się o własnych siłach, nie oznacza, że są one przeznaczone do przewozu osób lub rzeczy lub, w konsekwencji, że mogą one zostać uznane za środek transportu w celu wprowadzenia dyrektywy 2006/112/WE”. W opinii Komisji żurawie są zaprojektowane do przenoszenia przedmiotów i w związku z tym nie ma znaczenia, czy muszą przenosić ten przedmiot na długim czy krótkim dystansie. Zdaniem Komitetu definicja z wykonawczego rozporządzenia 282/2011 stwierdza, że jedynym warunkiem jest to, że mają one być przeznaczone do przewozu przedmiotów. W rzeczywistości będą one przewozić przedmioty na krótkich dystansach, gdy będą pracować na konkretnym placu budowy, ale gdy muszą przenieść się do pracy w innym miejscu, dystans, na którym będą przenosiły dane przedmioty (dźwig) będzie większy.

Komisja jest zatem zdania, że żuraw samochodowy jest uznany za środek transportu w rozumieniu dyrektywy 2006/112/WE, ponieważ spełnia definicję określoną w art. 38 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego 282/2011, jako zaprojektowany do transportu przedmiotów (dźwig w trakcie transportu na miejsce pracy oraz przedmiotów przemieszczanych po uzyskaniu stabilizacji). Opinię Komitetu podziela również Organ i uznaje, że żuraw samojezdny spełnia definicję „środka transportu”.

Wskazać należy, że samojezdność przedmiotowego żurawia samojezdnego przejawia się w tym, że możliwe jest (dzięki specjalnemu podwoziu lub podwoziu samochodu ciężarowego) przemieszczenie z miejsca na miejsce zasadniczej części urządzenia (dźwigu), a także podpór bocznych. Tak więc samojezdności (mobilności) przypisana jest jednocześnie funkcja transportu samego dźwigu, ale również i innych jego części składowych, takich jak podpory. Nie można zatem zgodzić się z Wnioskodawcą, że przedmiotowy żuraw samojezdny nie jest środkiem transportowym, skoro – jak wskazał Wnioskodawca w opisie sprawy – żuraw może poruszać się po drogach publicznych samodzielnie po uzyskaniu odstępstwa od warunków technicznych i jego rejestracji w wydziale komunikacji. Przy tym nabyty przez Pana żuraw samojezdny służy do podnoszenia i przenoszenia ładunków, co ma miejsce po jego osadzeniu, zbalastowaniu i ustabilizowaniu. Zauważyć zatem należy, że funkcja nabytego żurawia samojezdnego sprowadza się do dwojakiej roli – przewozu oraz pracy po ustabilizowaniu. W jednej i drugiej roli dokonywany jest transport (przemieszczania, przewozu) towarów. Taka właśnie kompleksowość funkcji przesądza o dokonanej kwalifikacji żurawia samojezdnego jako samojezdnej maszyny roboczej poruszającej się po drogach publicznych samodzielnie.

Tym samym elementem przesądzającym o uznaniu żurawia samojezdnego za środek transportu jest jego przeznaczenie do przewozu rzeczy (dźwig oraz pozostałego wyposażenia składowego) z miejsca na miejsce, a także podnoszenie i przenoszenie ładunków po jego unieruchomieniu i ustabilizowaniu. W konsekwencji opisany we wniosku żuraw samojezdny spełnia warunki przewidziane w art. 38 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego 282/2011, i dlatego powinien być traktowany jako środek transportu.

Powołując się na definicję zawartą w art. 2 pkt 10 lit. a ustawy za „nowe środki transportu” mogą być uznane pojazdy lądowe przeznaczone do transportu osób lub towarów, które spełniają określone warunki dotyczące mocy silnika bądź jego pojemności skokowej oraz dotyczące dotychczasowej długości ich używania (mierzonej czasem używania oraz przebiegiem). Natomiast przez „inne środki transportu”, o których mowa w art. 103 ust. 4 ustawy należy rozumieć środki transportu tożsame z nowymi, jednak nie spełniające warunku uznania ich za „nowe środki transportu” w postaci przebiegu lub okresu, który upłynął od dopuszczenia ich do użytku.

W rozpatrywanej sprawie żuraw samojezdny został wyprodukowany w 2022 r., a nabyty przez Pana 5 października 2022 r. stanowi środek transportu, a okoliczność czy jest to nowy czy inny środek transportu nie ma znaczenia na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług. W obu bowiem przypadkach, tak do nowego, jak i innego środka transportu, zastosowanie znajduje art. 103 ust. 4 ustawy.

Zgodnie z delegacją ustawową zawartą w art. 105 ust. 7 ustawy, Minister Finansów w rozporządzeniu z dnia 27 maja 2019 r. w sprawie określenia wzoru informacji o wewnątrzwspólnotowym nabyciu środka transportu (Dz.U. z 2019 r., poz. 1007) określił wzór takiej informacji. Informacja jest sporządzania na druku VAT-23, stanowiącym załącznik do tego rozporządzenia.

Zatem do czynności nabycia w 2022 r. w Niemczech żurawia samojezdnego, opisanego w treści przedstawionego stanu faktycznego, zastosowanie będzie miał art. 103 ust. 4 i 5 ustawy. Oznacza to, że Wnioskodawca jest zobowiązany do złożenia właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego informacji o nabyciu środka transportu na formularzu VAT-23 oraz podlega obowiązkowi zapłaty podatku od towarów i usług.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Organ informuje, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zadanego pytania) Wnioskodawcy, w odniesieniu do opisanego stanu faktycznego. Zauważyć bowiem należy, że to wyłącznie Wnioskodawca, w treści składanego wniosku, kształtuje jego zakres przedmiotowy. Zatem kwestie, które nie zostały objęte pytaniem wskazanym we wniosku, nie mogą być rozpatrzone – zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.

Odnosząc się do faktu, że na poparcie własnej argumentacji Wnioskodawca powołał się na funkcjonującą w obrocie prawnym interpretację indywidualną, Organ pragnie zauważyć, że została ona wydana w indywidualnej sprawie i odnosi się wyłącznie do okoliczności przedstawionych w inicjującym tę sprawę wniosku. Podkreślenia w tym miejscu bowiem wymaga, że interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane są w indywidualnych sprawach podatników i niewątpliwie kształtują sytuację prawną tych podmiotów w wyniku rozstrzygnięć, dotyczących konkretnych stanów faktycznych/zdarzeń przyszłych. Interpretacje indywidualne nie mają mocy prawa powszechnie obowiązującego, co oznacza, że należy je traktować indywidualnie (por. prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 27 marca 2015 r., sygn. akt III SA/Łd 109/15).

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zgodnie z art. 14b § 3 Ordynacji podatkowej, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu sprawy. Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy lub stanu prawnego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność. Równocześnie w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, bądź kontroli celno-skarbowej zostanie określony odmienny stan sprawy, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2022 r., poz. 2651, ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanów faktycznych i zdarzeń przyszłych i zastosują się Państwo do interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1) z zastosowaniem art. 119a;

2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2022 r., poz. 329, ze zm.; dalej jako: „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2022 r., poz. 2651, ze zm.).