Interpretacja indywidualna z dnia 23 marca 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0115-KDIT1.4011.50.2023.2.JG

Refakturowanie kosztów związanych z utrzymaniem nieruchomości przy najmie stanowi przychód z działalności gospodarczej i podlega opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym

Interpretacja indywidualna

– stanowisko nieprawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny stanu faktycznego w zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

18 stycznia 2023 r. wpłynął Pana wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej sposobu ustalenia przychodów z najmu. Uzupełnił go Pan – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 9 marca 2023 r. Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Wnioskodawca (podatnik) jest osobą fizyczną, która podlega obowiązkowi podatkowemu w Polsce od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania, jak również nie korzysta ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od całości swoich dochodów bez względu na źródło ich osiągania. Rokiem podatkowym Wnioskodawcy jest rok kalendarzowy.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w formie spółki cywilnej polegającą na handlu towarami oraz wynajmie lokali użytkowych, których jest właścicielem. Podatnik w 2022 r. dokonał wyboru formy opodatkowania w postaci ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych. W 2021 r. przychody podatnika z tej działalności nie przekroczyły równowartości 2.000.000 euro, a działalności w innej formie nie prowadził. Wnioskodawca nie korzysta z opodatkowania w formie karty podatkowej, Podatnik zawiera z kontrahentami umowy najmu lokali użytkowych, mocą których najemca zobowiązuje się do zapłaty na rzecz Wnioskodawcy czynszu w określonej kwocie, powiększonej o podatek od towarów i usług.

Postanowienia umowy najmu regulują ponadto, że to najemca jest zobowiązany do ponoszenia kosztów:

a)użycia energii elektrycznej,

b)opłat za dostawę wody i odprowadzania ścieków,

c)opłat za wywóz nieczystości,

d)innych koszów związanych z eksploatacją lokalu.

Zgodnie z zawartymi umowami najmu Najemcy otrzymują faktury za czynsz oraz osobne faktury za zużyte media dostarczone do lokali użytkowych zgodnie z odczytami podliczników zużycia mediów (wody oraz energii elektrycznej), w które wyposażony jest każdy lokal.

W takim przypadku, tj. rozliczania opłat za media za pośrednictwem spółki, zgodnie z postanowieniami umowy najmu Najemca jest zobowiązany do zapłaty Wnioskodawcy równowartości wszelkich kosztów z tego tytułu, które będzie on zobowiązany ponieść na rzecz dostawców mediów, pod warunkiem uprzedniego przedstawienia „refaktury” dokumentującej te koszty. Wynajmujący zaś jest zobowiązany kwoty otrzymane od najemcy tytułem zapłaty za media przekazać na rzecz poszczególnych dostawców (m.in. dostawcy energii elektrycznej, czy też spółki odpowiedzialnej za dostarczanie zimnej wody i odprowadzanie ścieków).

W praktyce działalności gospodarczej podatnika opłaty za media, takie jak opłaty za zimną wodę i odprowadzanie ścieków, dostarczanie energii elektrycznej czy wywóz odpadów, są kalkulowane przez Spółkę wraz z innymi opłatami związanymi z funkcjonowaniem nieruchomości.

Opłaty za media, które zostały wymienione powyżej, są obliczane dla poszczególnych lokali na podstawie rzeczywistego zużycia tych mediów lub na podstawie powierzchni użytkowej danego lokalu. Jak już wyżej wskazano, zgodnie z zawartymi umowami najmu to najemcy są zobowiązani do ponoszenia opłat z tytułu zużycia mediów, w związku z czym - po otrzymaniu odpowiednich zestawień od dostawców mediów - Wnioskodawca, w odrębnej od czynszu najmu pozycji na wystawianej fakturze VAT, dokumentuje koszty mediów, które są należne na rzecz dostawców mediów. Wnioskodawca ww. pozycję na fakturze opisuje jako „media”, a wartość netto tej pozycji jest dokładnie taka, jaka wynika z zestawienia sporządzonego przez Wnioskodawcę na podstawie otrzymanych dokumentów od dostawców mediów oraz Wnioskodawca nie dolicza żadnej marży do dostarczanych mediów. Do ww. kwoty netto doliczany jest podatek VAT wg stawki takiej jak dla usługi najmu.

Po otrzymaniu od najemcy płatności za fakturę, w tym z tytułu opłat za media, Wnioskodawca przekazuje odpowiednią część środków (równowartość netto pozycji „Media”) dostawcom mediów, a w ustawowym terminie rozlicza podatek VAT należny wykazany na ww. fakturze.

Pytanie

Czy przychodem Wnioskodawcy, który podlega opodatkowaniu ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych, jest wyłącznie kwota czynszu najmu należnego Wnioskodawcy na podstawie umowy najmu, bez uwzględniania kwot należnych od najemcy z tytułu zużycia mediów i przekazanych przez Wnioskodawcę wspólnocie mieszkaniowej?

Pana stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy przychodem, który podlega opodatkowaniu ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych, jest wyłącznie kwota czynszu najmu należnego Wnioskodawcy na podstawie umowy najmu, bez uwzględniania kwot należnych od najemcy z tytułu zużycia mediów i przekazanych przez Wnioskodawcę poszczególnym dostawcom mediów.

Za przychód z działalności gospodarczej można uznać bowiem tylko takie kwoty należne podatnikowi, które będą stanowiły dla niego realne przysporzenie majątkowe o charakterze definitywnym. Opłaty za media, do których ponoszenia zobowiązany jest najemca, a które przejściowo wpływają na rachunek bankowy Wnioskodawcy, nie spełniają tych przesłanek. Nie są to bowiem kwoty należne Wnioskodawcy, lecz odpowiednim podmiotom trzecim, którzy dostarczają media do lokalu. Rola Wnioskodawcy sprowadza się wyłącznie do tego, aby płatność otrzymaną od najemcy przekazać na rzecz dostawców, którzy rozliczą media w ww. lokalach, bez pobierania jakiegokolwiek wynagrodzenia z tego tytułu (marży). Rolę tę Wnioskodawca musiał przyjąć z przyczyn niezależnych od siebie (obiektywny brak możliwości podpisania umów o dostawy mediów bezpośrednio przez najemcę) i nie zrobił tego w celu osiągnięcia zysku.

Skoro strony mocą postanowień umowy najmu zdecydowały, że to najemca będzie ponosił ciężar ekonomiczny związany z eksploatacją lokalu, to nie można - na gruncie przepisów podatkowych - przyjmować fikcji prawnej, która kształtowałaby relację najemca - wynajmujący w sposób odmienny. Tylko w przypadku, gdyby z umowy najmu wynikało, że to na wynajmującym ciążą określone obowiązki związane z ponoszeniem wydatków na media należałoby przyjąć, że otrzymuje on od najemcy świadczenie, które ma charakter definitywnego przysporzenia, którym wynajmujący może swobodnie dysponować. W takim wypadku spełnienie przez wynajmującego świadczeń na rzecz dostawców mediów byłoby wykonywane w jego własnym imieniu i na jego rzecz poprzez rozdysponowanie własnych środków finansowych (niezależnie od źródła ich pochodzenia, tj. niezależnie od tego, czy będą to te same środki, które zostały zapłacone wynajmującemu przez najemcę).

Gdy z postanowień umowy najmu wynika, że to najemca zobowiązany jest do ponoszenia kosztów zużycia mediów, wynajmujący, przekazując dostawcom mediów środki otrzymane od najemcy z tego tytułu, działa w jego interesie i na jego rzecz, bowiem w ten sposób realizuje obowiązek wynikający z umowy najmu, który obciążał tego najemcę. Praktyczną konsekwencją opodatkowania środków przekazywanych przez najemcę wynajmującemu z tytułu zużycia mediów byłoby częściowe „przerzucenie” ekonomicznego ciężaru tych opłat na Wnioskodawcę, pomimo wyraźnie odmiennej konstrukcji umowy najmu.

Przykładowo - w uproszczeniu - jeżeli z ww. tytułu najemca zapłaci wynajmującemu 100 zł, które następnie zostanie opodatkowane ryczałtem w wysokości 8,5%, to albo wynajmujący musiałby przekazać dostawom mediów tytułem uregulowania zobowiązania z tytułu dostawy mediów 91,50 zł (co jest niemożliwe, bo spowodowałoby powstanie zaległości), albo z własnych środków dopłacić 8,50 zł, co skutkowałoby sprzecznym z umową najmu obciążeniem go częścią kosztów zużycia mediów.

Należy również zwrócić uwagę, że przyjęcie stanowiska, zgodnie z którym przychodem z działalności gospodarczej wynajmującego są również kwoty wpłacane przez najemcę z tytułu zużycia mediów, które następnie, bez marży, są przekazywane dostawcom mediów, mogłoby prowadzić do naruszenia zasady równego traktowania podatników. Pod względem ekonomicznym sytuacja podatnika wynajmującego w ramach działalności gospodarczej lokale, który jest „pośrednikiem” w przekazaniu opłat za media pomiędzy najemcą a dostawcą mediów, nie różni się w żaden istotny sposób od sytuacji podatnika, który otrzymuje od najemcy wyłącznie czynsz najmu z uwagi na to, że najemca jest bezpośrednio stroną umów o dostawę mediów i rozlicza się bezpośrednio z tymi dostawcami.

Na ww. argumentację nie ma wpływu fakt, że kwota opłat za media na „refakturze” dla najemcy jest powiększana przez wynajmującego o należny podatek VAT. Niewątpliwe podatek ten nie stanowi marży ani nie jest ekwiwalentem wynagrodzenia wynajmującego za dokonanie „rozliczenia mediów”, ponieważ podlega on wpłacie na rachunek bankowy organu podatkowego.

Co więcej, zgodnie z art. 14 ust. 1 zd. 2 PIT, „U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług”. Kwota podatku od towarów i usług nie może więc być traktowana jako przychód podatnika ani nie może mieć wpływu na to czy kwota netto, z którą ten podatek jest związany, będzie zakwalifikowana jako przychód podlegający opodatkowaniu.

Kolejnym argumentem przekonującym o tym, że należna Wnioskodawcy równowartość środków pieniężnych za zużycie mediów nie powinna stanowić przychodu z działalności gospodarczej podatnika jest charakter źródła przychodów, jakim jest działalność gospodarcza.

Zgodnie z art. 5a pkt 6, aby daną aktywność podatnika uznać za działalność gospodarczą musi ona spełniać warunek m.in. „zorganizowania”, tymczasem wynajmujący, który wyłącznie przekazuje dostawcom mediów środki na poczet zapłaty za media, do których zapłaty zobowiązany jest najemca, w żaden sposób nie organizuje takiej działalności - dokonuje wyłącznie prostej czynności transferu pieniędzy.

Po drugie, działalność gospodarcza powinna mieć charakter zarobkowy, tj. być nastawiona na zysk - z postanowień umowy najmu wprost wynika, że wynajmujący nie może zarabiać na rozliczeniu mediów, ponieważ otrzymane od najemcy na ich poczet opłaty jest zobowiązany przekazać wspólnocie mieszkaniowej.

Na koniec należy dodać, że aby określoną aktywność uznać za działalność gospodarczą, musi ona mieścić się w jednym z rodzajów wymienionych w art. 5a ust. 6 lit. a-c PIT. Tymczasem Wnioskodawca nie świadczy usług dostawy mediów na rzecz najemcy, gdyż dostaw tych, do lokalu, dokonuje bezpośrednio dostawca poszczególnych mediów (m.in. wody i energii elektrycznej), a zgodnie z zawartą umową najmu koszty eksploatacji lokalu obciążają najemcę. Nie można więc stwierdzić, że - w zakresie mediów - pomiędzy najemcą a wynajmującym występuje relacja usługodawca - usługobiorca.

Odmienna sytuacja kształtowałaby się, gdyby to wynajmujący przyjął na siebie umownie ciężar ponoszenia opłat za media i „odsprzedawałby” je najemcy wraz usługą oddania lokalu do używania. Tymczasem w opisywanym przypadku usługą Wnioskodawcy jest wyłącznie usługa najmu, a zapewnienie sobie dostaw mediów do lokalu leży po stronie najemcy. Stanowisko wyrażone przez Wnioskodawcę znalazło potwierdzenie w interpretacji indywidualnej z dnia 28 października 2021 r. znak: 0113-KDIPT2-1.4011.677.2021.2.ISL, dotyczącej podatnika prowadzącego działalność gospodarczą w zakresie najmu lokali handlowo-usługowych, który wybrał opodatkowanie ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych, a więc w stanie faktycznym analogicznym do zaprezentowanego we wniosku. W interpretacji tej tut. organ stwierdził m.in., że „Określona w umowie wysokość czynszu stanowi przysporzenie majątkowe wynajmującego, tym samym generuje przychód w rozumieniu podatkowym. (...) Składnikiem przychodu osiąganego z najmu przez wynajmującego nie będą natomiast ponoszone przez najemcę wydatki (opłaty) związane z przedmiotem najmu, jeżeli z umowy wynika, że najemca jest zobowiązany do ich ponoszenia. (...) Przychód w rozumieniu ustawy z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne powstaje jedynie wówczas, gdy ma miejsce przysporzenie majątkowe”.

Warto przywołać również stanowisko tut. organu wyrażone w interpretacji indywidualnej z dnia 9 kwietnia 2021 r. znak: 0114-KDIP3-2.4011.69.2021.2.MT, które dotyczy co prawda tzw. najmu prywatnego, lecz zawiera trafne argumenty odnośnie ogólnej definicji przychodu: „Składnikiem przychodu osiąganego z najmu przez wynajmującego nie będą natomiast wnoszone przez najemcę opłaty związane z przedmiotem najmu, jeżeli z umowy wynika, że to najemca jest zobowiązany do ich ponoszenia. (...) W zależności od różnego skonstruowania stosunku prawnego umowy najmu w zakresie pokrywania przez najemcę pewnych płatności (świadczeń) związanych z przedmiotem najmu, różne będą skutki podatkowe. (...) Mając na uwadze treść wniosku oraz powołane wyżej przepisy prawa stwierdzić należy, że koszty opłat eksploatacyjnych, do ponoszenia których w umowie najmu zobowiązany jest najemca, nie będą stanowić w myśl art. 6 ust. 1a ustawy z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne przychodu z najmu lokalu mieszkalnego. Wnioskodawczyni jedynie pośredniczy w zakresie uiszczania ww. opłat eksploatacyjnych. Tym samym przychód dla Wnioskodawczyni, od którego winna obliczać zryczałtowany podatek dochodowy, będzie stanowić wyłącznie kwota otrzymana od najemcy tytułem czynszu najmu rozumianego jako wynagrodzenie za oddanie przedmiotu najmu w używanie”.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Stosownie do art. 1 pkt 1 ustawy z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2540 ze zm.):

Ustawa reguluje opodatkowanie zryczałtowanym podatkiem dochodowym niektórych przychodów (dochodów) osiąganych przez osoby fizyczne prowadzące pozarolniczą działalność gospodarczą.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 pkt 12 ww. ustawy:

Użyte w ustawie określenie pozarolnicza działalność gospodarcza oznacza pozarolniczą działalność gospodarczą w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym.

W myśl art. 5a pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2647 ze zm.):

Ilekroć w ustawie jest mowa o działalności gospodarczej albo pozarolniczej działalności gospodarczej oznacza to działalność zarobkową:

a)wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową,

b)polegającą na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż,

c)polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych

–prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy:

Źródłem przychodów jest pozarolnicza działalność gospodarcza.

W świetle art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Stosownie do art. 14 ust. 1c cytowanej ustawy:

Za datę powstania przychodu, o którym mowa w ust. 1, uważa się, z zastrzeżeniem ust. 1e, 1h-1j i 1n-1p, dzień wydania rzeczy, zbycia prawa majątkowego lub wykonania usługi, albo częściowego wykonania usługi, nie później niż dzień:

1)wystawienia faktury albo

2)uregulowania należności.

Według art. 14 ust. 1e ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Jeżeli strony ustalą, że usługa jest rozliczana w okresach rozliczeniowych, za datę powstania przychodu uznaje się ostatni dzień okresu rozliczeniowego określonego w umowie lub na wystawionej fakturze, nie rzadziej niż raz w roku.

Stosownie natomiast do art. 14 ust. 1h ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Przepis ust. 1e stosuje się odpowiednio do dostawy energii elektrycznej, cieplnej oraz gazu przewodowego.

Na podstawie art. 14 ust. 2 pkt 11 ww. ustawy:

Przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy oraz z innych umów o podobnym charakterze, składników majątku związanych z działalnością gospodarczą.

Z powyższego wynika, że co do zasady wszelkie przysporzenia majątkowe uzyskane w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą stanowią przychód z tej działalności, chyba że ustawa o podatku dochodowym zalicza określony przychód do innego źródła niż pozarolnicza działalność gospodarcza.

Zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne:

Osoby fizyczne oraz przedsiębiorstwa w spadku osiągające przychody z pozarolniczej działalności gospodarczej mogą opłacać zryczałtowany podatek dochodowy w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych.

Z kolei art. 6 ust. 1 ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne:

Opodatkowaniu ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych podlegają przychody osób fizycznych lub przedsiębiorstw w spadku z pozarolniczej działalności gospodarczej, o których mowa w art. 7a ust. 4 lub art. 14 ustawy o podatku dochodowym, z zastrzeżeniem ust. 1e i 1f, w tym również gdy działalność ta jest prowadzona w formie spółki cywilnej osób fizycznych, spółki cywilnej osób fizycznych i przedsiębiorstwa w spadku lub spółki jawnej osób fizycznych, zwanych dalej „spółką”. Do przychodów przedsiębiorstwa w spadku nie stosuje się przepisu art. 12 ust. 10a.

Umowa najmu została uregulowana w przepisach art. 659-692 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 1360 ze zm.).

Zgodnie z art. 659 § 1 Kodeksu cywilnego:

Przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

W ramach zobowiązania najemcy strony umowy mogą postanowić, że koszty związane z eksploatacją przedmiotu najmu będą rozliczane odrębnie. Świadczenia takie mogą być rozliczane na podstawie tzw. refaktur, not obciążeniowych bądź w inny umówiony sposób.

Fakt, że przedmiotowe kwoty stanowią przychody podlegające opodatkowaniu, czyli wskazane w art. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, potwierdzają wyżej powołane przepisy określające moment powstania przychodu u wynajmującego z tego tytułu.

Z kolei jak wynika z brzmienia art. 6 ust. 1 ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od przychodów ewidencjonowanych, opodatkowaniu ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych podlegają przychody osób fizycznych wskazane w art. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Dlatego zarówno, gdy wydatki z tytułu opłat eksploatacyjnych oraz inne koszty związane z eksploatacją lokalu są uwzględnione w kwocie czynszu, jak również w przypadku ich refakturowania odrębnie od czynszu, uzyskany przychód z tego tytułu zaliczany jest do przychodów z najmu w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Zatem opłaty eksploatacyjne, w przypadku ich refakturowania przy najmie opodatkowanym zryczałtowanym podatkiem dochodowym w ramach działalności gospodarczej, stanowią Pana przychód z działalności gospodarczej i powinien Pan odprowadzić od tego przychodu ryczałt od przychodów ewidencjonowanych.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązuje w dacie zaistnienia zdarzenia.

Wskazana przez Pana interpretacja indywidualna z 28 października 2021 r. znak 0113-KDIPT2-1.4011.677.2021.2.ISL została 21 listopada 2022 r. zmieniona przez Szefa Krajowej Administracji Skarbowej zgodnie z art. 14e § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

•Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pan do interpretacji.

•Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 259; dalej jako „PPSA”.

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

•w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

•w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).