Interpretacja indywidualna z dnia 27 lutego 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0112-KDIL2-1.4011.932.2022.3.TR

„Rozwiązanie” darowizny i nabycie przez Wnioskodawcę udziałów w spółce z o.o. będą skutkowały po stronie Wnioskodawcy powstaniem przychodu w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja indywidualna – stanowisko nieprawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

16 grudnia 2022 r. wpłynął Pana wniosek z 8 grudnia 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy m.in. podatku dochodowego od osób fizycznych. Uzupełnił go Pan – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 15 lutego 2023 r. (wpływ 17 lutego 2023 r.). Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

W dniu xx sierpnia 2022 roku pomiędzy Wnioskodawcą („Darczyńca”) oraz X spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Polsce („Obdarowany”) zawarta została umowa darowizny udziałów („Umowa”).

Przedmiotem Umowy była darowizna przez Darczyńcę (...) udziałów o wartości nominalnej 2 500,00 zł (dwa tysiące pięćset) w spółce Y spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Polsce („Spółka”) na rzecz Obdarowanego. Zgodnie z treścią Umowy, prawo własności (...) udziałów w Spółce zostało przeniesione na rzecz Obdarowanego z chwilą zawarcia Umowy.

Spółka nie prowadzi działalności operacyjnej, a majątek Spółki składa się wyłącznie z wniesionego przez wspólników kapitału zakładowego w kwocie 5 000,00 zł (pięć tysięcy), który znajduje się w kasie Spółki.

Obdarowany również nie prowadzi działalności operacyjnej, a poza przedmiotem darowizny, na majątek Obdarowanego składa się wyłącznie wniesiony przez wspólników kapitał zakładowy w kwocie 5 000,00 zł (pięć tysięcy).

Darczyńca w dniu xx sierpnia 2022 roku dokonał darowizny (...) udziałów Spółki o wartości nominalnej 2 500,00 zł (dwa tysiące pięćset) na rzecz Obdarowanego. Wartość rynkowa przedmiotu darowizny odpowiada wartości nominalnej. Umowa zawarta została w formie z podpisami notarialnie poświadczonymi, a przyrzeczone świadczenie zostało spełnione.

Strony Umowy rozważają wycofanie się z przyjętej formy prawnej transakcji uznając, że nie jest ona standardowa dla transakcji w obrocie profesjonalnym i w tym celu Strony zamierzają zawrzeć porozumienie o rozwiązaniu Umowy ze skutkiem ex nunc, na mocy którego Obdarowany zwróci Darczyńcy własność (...) udziałów Spółki.

W uzupełnieniu wniosku Zainteresowany doprecyzował, że podstawą prawną rozwiązania umowy darowizny będzie art. 353[1] KC - zasada swobody umów.

Pytanie dotyczące podatku dochodowego od osób fizycznych

Czy po stronie darczyńcy w momencie rozwiązania umowy darowizny wystąpi przychód podatkowy w myśl art. 11 ust. 1 Ustawy PIT?

Pana stanowisko w sprawie dotyczące podatku dochodowego od osób fizycznych

Zdaniem Wnioskodawcy, w momencie rozwiązania umowy darowizny po stronie darczyńcy nie wystąpi przychód podatkowy w myśl art. 11 ust. 1 Ustawy PIT.

Uzasadnienie

Umowa zawarta została w formie z podpisami notarialnie poświadczonymi, a więc w formie wymaganej przez art. 180 § 1 ustawy z dnia 15 września 2000 roku Kodeks spółek handlowych (Dz. U. z 2022 r., poz. 1467) do przeniesienia własności udziałów w spółce z ograniczoną odpowiedzialnością.

Zgodnie z art. 890 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 roku Kodeks cywilny (Dz. U. z 2022 r., poz. 1360) („KC”) oświadczenie darczyńcy powinno być złożone w formie aktu notarialnego. Jednakże umowa darowizny zawarta bez zachowania tej formy staje się ważna, jeżeli przyrzeczone świadczenie zostało spełnione.

Wymaga wskazania przy tym, że mocą Umowy doszło do przeniesienia własności udziałów z chwilą jej zawarcia, a więc przyrzeczone świadczenie zostało spełnione. Tym samym Umowa, pomimo niezawarcia jej w formie aktu notarialnego, jest ważna.

Rozwiązanie umowy darowizny na mocy porozumienia stron jest dopuszczalne, zgodnie z zasadą swobody kontraktowej, wyrażoną w art. 353[1] KC, co wprost potwierdza doktryna prawa cywilnego (m.in. A. Janas [w:] Kodeks cywilny. Komentarz. Tom V. Zobowiązania. Część szczególna (art. 765- 921(16)), red. M. Fras, M. Habdas, Warszawa 2018, art. 901 oraz A. Sylwestrzak [w:] Kodeks cywilny. Komentarz, red. M. Balwicka-Szczyrba, Warszawa 2022, art. 901), pismo Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 19 maja 2019 roku, o sygn. akt 0115-KDIT2-3.4011.141.2019.2.PS, a także Sąd Najwyższy w uchwale 7 sędziów z dnia 30 listopada 1994 roku, o sygn. akt III CZP 130/94, która to uchwała ma moc zasady prawnej.

Strony zamierzają rozwiązać Umowę ze skutkiem ex nunc (na przyszłość), a zatem będą zobowiązane do wzajemnego zwrotu świadczeń, jakie uzyskały w wyniku zawarcia Umowy.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 Ustawy PIT przychodami są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Za wartości pieniężne, w braku definicji ustawowej, należy uznać wszelkie środki, które w ograniczonym zakresie mogą pełnić funkcję substratów pieniądza. Wśród tak rozumianych wartości pieniężnych można wymienić czeki, weksle, obligacje, bony skarbowe itd. (W. Modzelewski, M. Słomka (red.), Komentarz do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wyd. 18, Warszawa 2022). Idąc za powyższym, należy wskazać, że zwrot przedmiotu darowizny (udziałów w spółce z o.o.) nie jest pieniądzem ani wartością pieniężną. Podobnie, zwrot przedmiotu darowizny nie może stanowić wartości otrzymanych świadczeń w naturze lub innych nieodpłatnych świadczeń. Oba terminy mieszczą się w szerszej kategorii - "nieodpłatnych świadczeń", co znajduje swoje potwierdzenie między innymi w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 15 kwietnia 2016 roku II FSK 585/14. Pojęcie to, ze względu na brak zdefiniowania w ustawodawstwie, zostało wypracowane spójnie w orzecznictwie (m.in. Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 28 maja 2019 roku, sygn. akt II FSK 1772/17, uchwała Naczelnego Sądu Administracyjnego 7 sędziów z dnia 18 listopada 2002 roku, sygn. akt FPS 9/02, uchwała całej izby Naczelnego Sądu Administracyjnego - Izba Finansowa Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 24 października 2011 roku, sygn. akt II FPS 7/10, Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 29 czerwca 2022 roku, sygn. akt II FSK 2701/19).

Powyższe orzecznictwo stanowi, iż pojęcie „nieodpłatne świadczenie” ma na gruncie prawa podatkowego szersze znaczenie niż w prawie cywilnym. Obejmuje ono wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności podatnika, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Z definicji tej wywieść można również, że za „nieodpłatne świadczenie” mogą być uznane tylko takie świadczenia, które są określonym przyrostem majątkowym (zarówno zwiększającym aktywa jak i zmniejszającym pasywa) o charakterze definitywnym, niemające charakteru zwrotnego.

Darowizna jest czynnością, której celem jest dokonanie aktu przysporzenia majątkowego (świadczenie musi wzbogacić obdarowanego), a zobowiązanie darczyńcy musi być zamierzone jako nieodpłatne, jednak zwrot darowizny nie posiada powyższych cech, a tym samym nie może stanowić nieodpłatnego świadczenia.

Ponadto, stosownie do zasady swobody kontraktowej, wyrażonej w art. 353[1] KC strony mogą rozwiązać umowę darowizny. Od chwili rozwiązania umowy obdarowany jest zobowiązany do zwrotu przedmiotu darowizny zgodnie z przepisami o bezpodstawnym wzbogaceniu się. Obdarowany przestaje być właścicielem, staje się zaś nim z powrotem darczyńca. Uznać więc należy, że zwrot przedmiotu darowizny jest dla darczyńcy przywróceniem stanu pierwotnego, a nie nowym przysporzeniem majątkowym.

Na skutek odwołania przekazanej darowizny oraz zwrotu przedmiotu darowizny majątek darczyńcy powraca do stanu sprzed zawarcia umowy darowizny. W tej sytuacji nie dochodzi zatem do zwiększenia aktywów, co powoduje, że czynność ta nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym. Obdarowany nie świadczy darczyńcy przedmiotu darowizny, a go zwraca.

Analogicznie, w przypadku umowy sprzedaży świadczenie stron polega na wydaniu przedmiotu sprzedaży i zapłacie ceny, a jeżeli strony rozwiążą umowę sprzedaży to następuje zwrot ceny i przedmiotu sprzedaży. Czynności te nie generują, jednakże przychodu podatkowego.

Podobny pogląd znaleźć można w piśmie Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 23 sierpnia 2016 roku ITPB2/4511 -519/16-3/TJ, według którego zwrot kwoty darowizny nie wywoła żadnych skutków w podatku dochodowym od osób fizycznych, a więc nie jest zaliczany do kategorii przychodów podatkowych. Pismo odnosi się do podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych odwołania darowizny pieniężnej.

Zdaniem Wnioskodawcy, rozwiązanie umowy darowizny pieniężnej niesie za sobą skutki analogiczne do skutków odwołania darowizny jakiegokolwiek innego świadczenia, w tym udziałów w spółce z o. o.

W obydwu przypadkach konsekwencją zdarzeń jest zwrot darowizny przez obdarowanego na rzecz obdarowującego. Jak wskazuje się w doktrynie (m.in. R. Kowalski [w:] PIT. Komentarz do wybranych przepisów, LEX/el. 2020, art. 11.) świadczenia o charakterze zwrotnym nie generują przychodu podatkowego.

Powyższe potwierdził Dyrektor KIS w interpretacji indywidualnej z dnia 10 stycznia 2020 roku, znak: 0112-KDIL2-1.4011.25.2019.1.TR, w której wskazał, że „Wprawdzie z brzmienia przepisu art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f. nie wynika to wprost, ale za przychody podatkowe mogą być uznane tylko takie świadczenia, które nie mają charakteru zwrotnego. Przychód jest bowiem w istocie określonym przyrostem majątkowym, a zatem jego otrzymanie musi mieć charakter definitywny. Stąd też wszystkie kwoty otrzymywane «tytułem zwrotnym», takie jak pożyczki, kaucje itp., nie są zaliczane do przychodów podatkowych”.

Zdaniem Wnioskodawcy, analogicznie powinien zostać oceniony zwrot przedmiotu darowizny po rozwiązaniu umowy darowizny. Oznacza to więc, że rozwiązanie umowy darowizny i zwrot przedmiotu darowizny nie wygeneruje po stronie darczyńcy przychodu podatkowego w myśl Ustawy PIT.

Ponadto, zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 3) Ustawy PIT przepisów Ustawy PIT nie stosuje się do przychodów podlegających przepisom o podatku od spadków i darowizn. Oznacza to zatem, że zawarcie i rozwiązanie darowizny winno być oceniane na gruncie UPSD, a w związku z powyższym rozwiązanie umowy darowizny nie wygeneruje po stronie darczyńcy przychodu podatkowego w myśl Ustawy PIT.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz.U. z 2022 r. poz. 2647 ze zm.):

Jednocześnie, moment przeniesienia prawa własności w prawie podatkowym określony jest zgodnie z normami prawa cywilnego. Kwestie dotyczące stosunków cywilnoprawnych zarówno między osobami fizycznymi, jak i osobami prawnymi, a tym samym zawarcie między tymi stronami umów o charakterze cywilnoprawnym regulują przepisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t. j. Dz.U. z 2022 r. poz. 1360).

Na podstawie art. 155 § 1 Kodeksu cywilnego:

Z powyższego wynika zatem, że nabyciem w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych jest każda czynność, na mocy której na osobę fizyczną – nabywcę przechodzi własność, bez względu na to czy nabycie następuje w sposób odpłatny czy nieodpłatny.

Poza przedmiotem sporu pozostaje, że Wnioskodawca jako Darczyńca – umową darowizny z xx sierpnia 2022 r. (Umową) – przeniósł własność udziałów w spółce z o.o. na rzecz innej spółki z o.o. jako na Obdarowanego, a przyrzeczone świadczenie zostało spełnione.

Obecnie jednak strony tej umowy darowizny – działając w oparciu o cywilnoprawną zasadę swobody umów (art. 353¹ Kodeksu cywilnego), a nie z powodu rażącej niewdzięczności (art. 898 Kodeksu cywilnego) – zamierzają rozwiązać umowę darowizny, ze skutkiem ex nunc (czyli „od teraz”, „na przyszłość”, a nie wstecz).

Wątpliwości Wnioskodawcy związane są z oceną skutków podatkowych zamierzonego „rozwiązania” umowy darowizny na gruncie przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 888 § 1 ww. Kodeksu cywilnego:

Zgodnie z prawem cywilnym darowizna dochodzi do skutku w drodze umowy jednostronnie zobowiązującej, której treścią jest zarówno zobowiązanie darczyńcy do spełnienia świadczenia pod tytułem darmym na rzecz obdarowanego, czyli do dokonania rozporządzenia i wydania przedmiotu darowizny, jak i oświadczenie obdarowanego o przyjęciu darowizny. Tym samym, zawarcie umowy darowizny powoduje przejście jej własności na obdarowanego z chwilą zawarcia umowy darowizny, w której darczyńca daruje przedmiot darowizny obdarowanemu, a obdarowany darowiznę przyjmuje. Z tą datą darczyńca traci własność przedmiotu darowizny.

Zgodnie z art. 58 § 1 Kodeksu cywilnego:

Zgodnie zaś z art. 58 § 2 Kodeksu cywilnego:

Powyższe przepisy określają, od strony negatywnej, zakres dopuszczalnej treści czynności prawnej. Mają zastosowanie do wszystkich czynności prawnych, zarówno do jednostronnych, jak i do umów, w tym umowy darowizny. (Kodeks cywilny. Komentarz do art. 1-449¹º. Tom I red. prof. dr hab. Krzysztof Pietrzykowski, 2013, C.H.Beck, Wydanie 7)

Czynność prawna jest nieważna od momentu swojego powstania (ab initio). Uznanie czynności za nieważną ma wobec tego charakter pierwotny, nie następczy – czynność taka nie wywołuje zamierzonych przez strony skutków prawnych tak, jak gdyby nigdy nie istniała. Co istotne, nieważność czynności prawnej następuje z mocy samego prawa, bez potrzeby zajścia jakichkolwiek dodatkowych zdarzeń. Nie jest wymagane ani oświadczenie woli stron czynności, ani konstytutywne orzeczenie sądu.

W przypadku postępowań w sprawie o unieważnienie umowy darowizny tylko wyrok sądu powoduje, że skutki czynności traktuje się jakby nigdy nie nastąpiły. Jedynie prawomocny wyrok sądu, który w swej treści orzeka nieważność powoduje, że traktuje się umowę jako niezawartą. Konsekwencją takiego orzeczenia jest to, że traktuje się taką umowę jako niebyłą, nigdy nie zawartą.

W omawianej sprawie nie dojdzie jednak do unieważnienia umowy darowizny przez sąd, a Darczyńca z Obdarowanym skorzystają z cywilnoprawnej zasady swobody umów. Strony zobowiążą się do powrotnego przeniesienia na Wnioskodawcę prawa własności przedmiotu darowizny ze skutkiem ex nunc.

Ponadto, na mocy art. 898 § 1 Kodeksu cywilnego:

O obowiązku zwrotu przedmiotu odwołanej darowizny stanowi również art. 898 § 2 Kodeksu cywilnego, zgodnie z którym:

Z powyższego wynika – że nawet samo odwołanie darowizny z powodu rażącej niewdzięczności, która jednak zgodnie z uzupełnieniem wniosku w niniejszej sprawie nie zajdzie – nie powodowałoby przejścia własności przedmiotu darowizny z obdarowanego na darczyńcę. Odwołanie darowizny nie jest stwierdzeniem nieważności darowizny. Darowizna jest skuteczna aż do momentu powrotnego przeniesienia prawa własności. Do tej chwili właścicielem przedmiotu darowizny w świetle prawa jest obdarowany. Nie można zatem utożsamiać wyroku Sądu, w którym orzeczonoby o nieważności umowy np. darowizny z zawarciem ugody, nawet gdy byłaby ona zawierana przed sądem.

Stosownie do art. 10 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeks postępowania cywilnego (t .j. Dz.U. z 2021 r. poz. 1805 ze zm.):

W tych sprawach strony mogą także zawrzeć ugodę przed mediatorem.

Zgodnie z art. 223 § 1 Kodeksu postępowania cywilnego:

Należy zauważyć, że ugoda, nie będąc orzeczeniem sądu, nie podlega rektyfikacji na podstawie art. 350-353 k.p.c. (post. SN z 21 lutego 1973 r., III CRN 415/72), nie korzysta z powagi rzeczy osądzonej tzw. res iudicata, gdyż ta przynależna jest tylko prawomocnym orzeczeniom rozstrzygającym w sposób merytoryczny istotę sporu (wyroki). Ugoda zatem nie ma mocy wyroku, nie jest z nim równoważna. Ugoda w sprawach cywilnych jest umową dotyczącą łączącego strony stosunku prawnego, powinna obejmować elementy umowy i być tak zredagowana, aby w przypadku gdy stanowi tytuł egzekucyjny, nadawała się do wykonania [uchw. SN (PSIC) z 15 lipca 1974 r., KW Pr 2/74, OSNC 1974, Nr 12, poz. 203]. Treść ugody powinna dokładnie określać rozmiar świadczeń, sposób i treść ich wykonania oraz wskazywać, które roszczenia objęte procesem mają te świadczenia zaspokoić [wyr. SN(7) z 18.10.1972 r., III PZP 25/72, OSN 1973, Nr 3, poz. 38]. Z ugody powinno zatem wynikać kto i na czyją rzecz ma spełnić świadczenie, rodzaj świadczenia lub jego wysokość oraz termin spełnienia. Treść ugody nie może budzić wątpliwości, powinna być również kompletna i nie zawierać błędów. Osnowę ugody wciąga się do protokołu rozprawy (art. 185 § 3 k.p.c.).

W świetle powyższych wyjaśnień ugoda zawarta przed sądem zobowiązuje do określonych zachowań strony je zawierające, a więc stanowi podstawę do dochodzenia roszczeń. Samo zawarcie ugody nie powoduje jednak automatycznego przeniesienia własności z powrotem na zbywcę. Ugoda sądowa nie znosi bowiem wszystkich skutków umowy darowizny, w szczególności zaś jej skutku rzeczowego w postaci przeniesienia własności. Stwarza jedynie, jak wskazano powyżej, zobowiązanie do powrotnego przeniesienia własności nieruchomości na zbywcę – wywiera skutek obligacyjny. Do wykonania tego obowiązku natomiast może dojść w drodze umowy między nabywcą i zbywcą, lub – gdy do umowy takiej nie dojdzie – w drodze uwzględniającego żądanie zbywcy orzeczenia sądu, stwierdzającego obowiązek nabywcy złożenia stosownego oświadczenia woli, zastępującego to oświadczenie, które to orzeczenie stwierdza zawarcie umowy i zastępuje tę umowę. Ugoda sądowa pomiędzy stronami kończy postępowanie, natomiast nie przenosi na zbywcę ponownie własności.

Przekładając powyższe na grunt niniejszej sprawy, przejście ponowne własności uprzednio darowanych udziałów w spółce z o.o. na Wnioskodawcę nastąpi dopiero w wyniku realizacji zasady swobody umów, co również wskazuje Wnioskodawca w opisie zdarzenia, podkreślając, że będzie to skutek ex nunc. Wówczas Wnioskodawca powtórnie stanie się właścicielem przedmiotowych udziałów. Bez znaczenie w tej sytuacji jest kto dysponował jako właściciel przedmiotowymi udziałami przed dokonaniem opisanej darowizny.

Gdyby przyjąć inaczej, zamierzona umowa o „rozwiązaniu” spowodowałoby skutki ex tunc, a więc od momentu dokonania darowizny. Z taką sytuacją nie mamy jednak do czynienia w omawianej sprawie.

Bezsporny jest zatem fakt, że ponowne przejście własności udziałów w spółce z o.o. na Wnioskodawcę w wyniku zawarcia zamierzonej umowy o „rozwiązaniu” darowizny będzie skutkowało powstaniem przychodu w rozumieniu cyt. wyżej art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W świetle powyższego wyjaśnienia, Wnioskodawca stanie się ponownie właścicielem przedmiotowych udziałów ex nunc.

Reasumując: na gruncie zdarzenia przyszłego opisanego we wniosku i jego uzupełnieniu, „rozwiązanie” darowizny i nabycie przez Wnioskodawcę udziałów w spółce z o.o. będą skutkowały po stronie Wnioskodawcy powstaniem przychodu w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W odniesieniu do przywołanych przez Pana interpretacji indywidualnych należy stwierdzić, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zagadnienia w podatku dochodowym od osób fizycznych, natomiast zagadnienie dotyczące podatku od spadków i darowizn jest przedmiotem innego rozstrzygnięcia.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pan do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).