Zatrudnianie urzędników służby cywilnej – procedura naboru i nawiązywania stosunku pracy

Podstawą nawiązania stosunku pracy na stanowisku niebędącym wyższym stanowiskiem w służbie cywilnej jest umowa o pracę oraz mianowanie. Osoba ubiegająca się o zatrudnienie musi posiadać obywatelstwo polskie, korzystać z pełni praw publicznych, posiadać kwalifikacje wymagane na danym stanowisku pracy oraz cieszyć się nieposzlakowaną opinią. Nie może też być skazana prawomocnym wyrokiem za umyślne przestępstwo lub umyślne przestępstwo skarbowe.

Zasady zatrudniania członków korpusu służby cywilnej różnią się w zależności od podstawy nawiązania stosunku pracy. W skład korpusu służby cywilnej wchodzą pracownicy służby cywilnej – zatrudnieni na podstawie umowy o pracę, urzędnicy służby cywilnej – zatrudnieni na podstawie mianowania, oraz osoby zatrudnione na wyższych stanowiskach w służbie cywilnej – w tym wypadku podstawą nawiązania stosunku pracy jest powołanie. 

Zatrudnianie na wyższych stanowiskach w służbie cywilnej

Wyższe stanowiska w służbie cywilnej obsadzane są w drodze powołania (art. 53a ustawy o służbie cywilnej).

Wyższymi stanowiskami w służbie cywilnej są stanowiska:

• dyrektora generalnego urzędu,
• dyrektora i zastępcy dyrektora departamentu lub komórki równorzędnej w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów, ministerstwie, urzędzie obsługującym przewodniczącego komitetu wchodzącego w skład Rady Ministrów i urzędzie centralnego organu administracji rządowej, a także stanowiska dyrektora i zastępcy dyrektora wydziału lub komórki równorzędnej w urzędzie wojewódzkim,
• wojewódzkiego lekarza weterynarii i jego zastępcy,
• powiatowego lekarza weterynarii i jego zastępcy,
• wojewódzkiego inspektora jakości handlowej artykułów rolno-spożywczych i jego zastępcy,
• kierującego komórką organizacyjną i jego zastępcy w Biurze Nasiennictwa Leśnego,
• dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej, dyrektora izby administracji skarbowej, naczelnika urzędu skarbowego, naczelnika urzędu celno-skarbowego, a także zastępcy tych osób