Interpretacja indywidualna z dnia 24 lutego 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0115-KDIT3.4011.42.2023.1.JS

Wspólnik świadczący usługi na rzecz spółki jawnej podstawie umowy umowy o pracę - problematyka kosztów uzyskania przychodów.

Interpretacja indywidualna

- stanowisko w części prawidłowe i w części nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest w zakresie:

–pytania pierwszego nieprawidłowe oraz

–pytania drugiego prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

13 stycznia 2023 r. wpłynął Państwa wniosek wspólny o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów. Treść wniosku wspólnego jest następująca:

Zainteresowani, którzy wystąpili z wnioskiem

1)Zainteresowany będący stroną postępowania:

Pan A. B.

(...);

2)Zainteresowany niebędący stroną postępowania:

Pani C. D.

(...).

Opis zdarzenia przyszłego

Pan - Wspólnik 1 – zainteresowany będący stroną postępowania oraz Pani – Wspólnik 2 –zainteresowany niebędący stroną postępowania łącznie zwani jako „Wspólnicy” lub każdy z osobna „Wspólnik”) są wspólnikami spółki X spółka jawna („Spółka”). Każdy ze Wspólników posiada 50% udziału w zyskach Spółki. Wspólnicy nie są małżeństwem.

W ramach swojej działalności Spółka prowadzi aptekę ogólnodostępną w M.. Zgodnie z ustawą z 6 września 2001 r. Prawo farmaceutyczne (t. j. Dz. U z 2021 poz. 1977 ze zm.) w aptece ogólnodostępnej musi być zatrudniony farmaceuta odpowiedzialny za jej prowadzenie, będący kierownikiem apteki.

Aby wywiązać się z obowiązków nałożonych przez Prawo farmaceutyczne, Wspólnicy zdecydowali, że ustanowią jednego z nich - Wspólnika 1 - takim kierownikiem. W związku z powyższym Spółka zawarła ze Wspólnikiem 1 umowę o pracę, na mocy której został on ustanowiony kierownikiem apteki.

Wspólnik 1 nie będzie w ramach zadań objętych umową o pracę realizował zadań związanych z prowadzeniem spraw spółki ani obowiązków wspólnika spółki. Podstawowym obowiązkiem wspólników spółki jawnej jest prowadzenie bieżących jej spraw. Zadania wykonywane na podstawie umowy o pracę przez Wspólnika 1 w żaden sposób nie obejmują obowiązków przypisanych mu w k.s.h. oraz umową Spółki. Oba te tytuły mają rozłączny charakter i nie są ze sobą w żaden sposób powiązane. Za realizację obowiązków wynikających z funkcji Wspólnika, Wspólnik 1 ma prawo do udziału w zysku osiągniętym przez Spółkę. Za wykonywanie obowiązków na podstawie umowy o pracę (funkcje kierownika apteki) Wspólnik 1 otrzymuje odrębne wynagrodzenie na podstawie tejże umowy o pracę.

Pytania

1.Czy wydatki na wynagrodzenie Wspólnika 1 z tytułu umowy o pracę zawartej ze Spółką, mogą stanowić dla Wspólnika 1 koszt uzyskania przychodu z udziału w zysku Spółki, w części, w jakiej odpowiednio do zapisów umowy Spółki Wspólnik 1 uczestniczy w zyskach Spółki?

2.Czy wydatki na wynagrodzenie Wspólnika 1 z tytułu umowy o pracę zawartej ze Spółką mogą stanowić dla Wspólnika 2 koszt uzyskania przychodu z udziału w zysku Spółki, w części, w jakiej odpowiednio do zapisów umowy Spółki Wspólnik uczestniczy w zyskach Spółki?

Państwa stanowisko w sprawie

W zakresie pytania pierwszego – Państwa zdaniem, wynagrodzenie Wspólnika 1 z tytułu umowy o pracę zawartej ze Spółką będzie stanowić dla tego wspólnika koszt uzyskania przychodu z udziału w zysku Spółki, w części, w jakiej odpowiednio do zapisów umowy Spółki Wspólnik 1 uczestniczy w zyskach Spółki.

Zgodnie z art. 8 ust 1 u.p.d.o.f. przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku.

Z powyższego wynika więc, że m.in. spółka jawna nie jest podatnikiem podatku dochodowego, a dochody z jej działalności podlegają opodatkowaniu na poziomie wspólników. To oni osiągają przychody I ponoszą koszty uzyskania przychodów z działalności gospodarczej prowadzonej za pośrednictwem tej spółki, i powinni je - (proporcjonalnie do posiadanych udziałów) - uwzględnić w swoich zeznaniach rocznych.

Na podstawie art. 22 ust. 1 u.p.d.o.f., kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania, albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w katalogu wydatków nieuznawanych za koszty, który znajduje się w art. 23 u.p.d.o.f.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera zamkniętego katalogu wydatków stanowiących koszty uzyskania przychodów. Przyjmuje się więc, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów, o ile nie zostały wyłączone z katalogu kosztów uzyskania przychodów przez ustawodawcę. W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas, gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 10 u.p.d.o.f., nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wartości własnej pracy podatnika, Jego małżonka i małoletnich dzieci, a w przypadku prowadzenia działalności w formie spółki niebędącej osobą prawną - także małżonków i małoletnich dzieci wspólników.

W Państwa ocenie, powyższe wyłączenie nie dotyczy sytuacji Wspólnika 1, gdyż wartości pracy własnej nie można utożsamiać z wynagrodzeniem za pracę przyznawanym na podstawie umowy o pracę.

W pierwszej kolejności, w Państwa ocenie, świadczy o tym sama konstrukcja art. 23 u.p.d.o.f. Ustawodawca konstruując katalog zdarzeń, które powodują, że kwota która obciąża podmiot gospodarczy, nie może stanowić dla celów opodatkowania kosztów uzyskania przychodów, część z tych zdarzeń określił mianem „wydatków”, do pozostałych już jednak tego określenia nie użył. Wydatek należy rozumieć w potocznym tego słowa znaczeniu - tj. jako coś co obciąża majątek podmiotu poprzez zapłatę odpowiedniej kwoty, coś co może być wyrażone w pieniądzu. Gdyby wartość pracy własnej podatnika miała być utożsamiania z wynagrodzeniem za pracę określonym umownie, to w Państwa ocenie, w stosunku do wyłączenia ustanowionego przez ustawodawcę w art. 23 ust. 1 pkt 10 u.p.d.o.f. zostałoby użyte słowo wydatek lub inne pojęcie używane w ustawach podatkowych takie jak właśnie wynagrodzenie za pracę.

Jednak ustawodawca użył abstrakcyjnego pojęcia jakim jest „wartość pracy”. Pojęcie to w żaden sposób nie jest zdefiniowane na gruncie ustaw podatkowych i można je definiować wyłącznie przez znaczenie słownikowe. Zakładając więc, że ustawodawca działa w sposób racjonalny, należy uznać, że użycie abstrakcyjnego pojęcia zamiast pojęcia powszechnie znanego i rozumianego przez podatników zostało dokonane celowo. W Państwa ocenie celem ustawodawcy było pokrycie wyłączeniem z art. 23 ust. 1 pkt 10 u.p.d.o.f. sytuacji, w której nie ma rzeczywistego wydatku, a jedynie wspólnik spółki niebędącej osobą prawną wykonuje prace na rzecz spółki bez ustalonego umownie wynagrodzenia - w takim scenariuszu wartość pracy jest hipotetyczna i tak samo koszt uzyskania przychodu byłby hipotetyczny, a nie rzeczywisty. Przedmiotowe wyłączenie pozwala więc zabezpieczyć sytuacje w której podatnicy zaniżaliby swój dochód do opodatkowania o abstrakcyjną wartość pracy, która nie wiadomo czy w ogóle byłaby wykonywana.

W świetle powyższego, w Państwa ocenie, przedmiotowe wyłączenie nie powinno dotyczyć wspólników spółek niebędących osobami prawnymi, którzy mają z taką spółką zawartą faktyczną umowę o pracę, która pozwala określić wysokość faktycznego wynagrodzenia, a tym samym rzeczywiście ponoszonego kosztu i związana jest z faktycznie wykonywaną pracą.

Uznanie, że wynagrodzenie wspólnika spółki niebędącej osobą prawną z tytułu umowy o pracę zawartej z taką spółką, nie mogłoby stanowić kosztu dla tego wspólnika z tytułu działalności gospodarczej prowadzonej w formie spółki, prowadziłoby do podwójnego opodatkowania takiego przychodu. Przychód z tytułu umowy o pracę jest opodatkowany skalą podatkową w myśl art. 27 ust. 1 u.p.d.o.f. Wynagrodzenie z tytułu umowy o pracę podlega także składkom społecznym jak i składce zdrowotnej. Wyłączając takie wynagrodzenie z kosztów prowadzenia działalności gospodarczej doprowadzono by do sytuacji, w której podatnik ponownie zapłaci podatek dochodowy oraz składkę zdrowotną również liczoną od dochodu. Powyższe wynika z tego, że już opodatkowany przychód z tytułu umowy o pracę, gdyby nie został uznany za koszt, nie pomniejszy przychodu z działalności gospodarczej. Stoją Państwo na stanowisku, że intencją ustawodawcy wprowadzając wyłączenie z art. 23 ust 1 pkt 10 u.p.d.o.f nie było podwójne opodatkowanie przychodu, a uniknięcie nieuzasadnionego zaniżania przychodu, co nie będzie miało miejsca w przypadku Wspólnika 1.

Do takiego rozumienia pojęcia „wartości pracy własnej” jakie przedstawili Państwo przychylają się także sądy administracyjne. Przykładowo NSA w wyroku z 17 listopada 1999 r., sygn. I SA/Gd 1855/98 wprost wskazał, że:

Dopatrywanie się w pojęciu „wartości pracy”, o którym mowa w art. 23 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynagrodzenia za pracę - nie znajduje uzasadnienia.”

Powyższe stanowisko Państwa jest zgodne także ze stanowiskiem prezentowanym w doktrynie. Przykładowo Bogumił Brzeziński w glosie do wyroku NSA z 7 lutego 2001 r., sygn. I SA/Gd 2349/98 wskazał, że:

Hipoteza przepisu art. 23 ust. 1 pkt 10 dotyczy tylko takich sytuacji, w których świadczenie pracy ma miejsce bez wyraźnej podstawy prawnej (umownej). [...] Takiej pracy rzeczywiście nie sposób zmierzyć jej ceną, gdyż nie ma umowy, w której wynagrodzenie czy honorarium nie zostało formalnie ustalone. Stąd też przepis nie mówi o wynagrodzeniu, ale jedynie o wartości pracy. Gdyby chodziło - w myśl tej koncepcji - o stosunki prawne oparte na umowie, to ustawodawca zapewne posłużyłby się bardziej w tym wypadku wymiernym pojęciem, jakim jest wynagrodzenie.

W świetle powyższego należy uznać, że podstawowym kosztem uzyskania przychodów osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą (czy to samodzielnie czy to w ramach spółki) jest jej praca własna, a celem art. 23 ust. 1 pkt 10 u.p.d.o.f. jest wyeliminowanie z kosztów uzyskania przychodu wartości pracy własnej podatnika, jeśli nie może ona przyjąć formy wynagrodzenia za pracę i wartość ta zostałaby wyrażona w drodze oszacowania (byłaby hipotetycznym kosztem).

Skoro więc Wspólnik 1 ma zawartą ze Spółką umowę o pracę, wydatki na jego wynagrodzenie z tego tytułu powinny stanowić dla niego koszt przypisany do źródła jakim jest działalność gospodarcza (tak jak przychody ze spółki jawnej stanowią przychód z działalności gospodarczej).

Zwracają Państwo też uwagę na fakt, że sytuacja Wspólnika 1 jest wyjątkowa również z tego powodu, że jest on zatrudniony jako kierownik apteki. Prawo farmaceutyczne wymaga, aby w aptece ogólnodostępnej był ustanowiony farmaceuta odpowiedzialny za jej prowadzenie, czyli kierownik apteki. W Państwa ocenie niedopuszczalna jest więc sytuacja, kiedy Wspólnicy realizując ciążący na nich obowiązek nałożony przez Prawo farmaceutyczne, ponieśliby negatywne skutki w postaci braku możliwości zaliczenia do kosztów prowadzonej działalności wynagrodzenia kierownika apteki.

W świetle powyższego należy uznać, że kwota wynagrodzenia pobieranego z tytułu umowy o pracę dla Wspólnika 1 będzie kosztem uzyskania przychodu z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej prowadzonej w formie Spółki, w związku z czym stanowisko Państwa zdaniem należy uznać za prawidłowe.

W zakresie pytania drugiego – w Państwa ocenie wynagrodzenie Wspólnika 1 dla Wspólnika 2 będzie stanowiło koszt uzyskania przychodu z udziału w zysku Spółki.

Nawet jeżeli uznać, że dla Wspólnika 1 koszty wynagrodzenia stanowią wartość pracy własnej, to w myśl art. 23 ust. 1 pkt 10 u.p.d.o.f nie uważa się za koszty uzyskania przychodu wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, a w przypadku prowadzenia działalności w formie spółki niebędącej osobą prawną - także małżonków i małoletnich dzieci pozostałych wspólników, to w stosunku tylko do tego tylko podatnika (wspólnika spółki jawnej), który pobierał wynagrodzenie za pracę na podstawie umowy o pracę zawartej ze spółką jawną, tego rodzaju wydatek nie będzie stanowił kosztu uzyskania przychodów z działalności gospodarczej prowadzonej w formie spółki jawnej.

Analiza przepisu art. 23 ust. 1 pkt 10 u.p.d.o.f. wskazuje, że odnosi się on do każdego podatnika odrębnie - przepis stanowi o podatniku. Ustawodawca celowo użył w tej sytuacji liczby pojedynczej. Gdyby chciał wprowadzić ograniczenie w możliwości zaliczania do kosztów uzyskania przychodów innych wartości (np. wartości pracy własnej innego wspólnika), zaadresowałby to w treści przepisu, tak jak zrobił to w przypadku małżonków i małoletnich dzieci.

Skoro więc powoływany przepis odnosi się do każdego podatnika osobno i nie ogranicza w żaden sposób możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wartości pracy pozostałych wspólników spółek niebędących osobami prawnymi, wynagrodzenie jednego ze wspólników z tytułu umowy o pracę będzie kosztem uzyskania przychodu, w stosunku do pozostałych wspólników będących podatnikami podatku dochodowego od osób fizycznych.

Jeżeli więc ograniczenie wynikające z art. 23 ust. 1 pkt 10 odnosi się do każdego podatnika odrębnie, a każdy ze wspólników spółki jawnej zgodnie z art. 8 ust. 1 osobno rozlicza swoje przychody i koszty z tytułu udziału w takiej spółce, nie może dojść do sytuacji, w której ograniczenie o charakterze osobistym, ściśle związane z konkretnym podatnikiem, będzie wpływało na sytuacje drugiego podatnika (drugiego wspólnika) i generowało po jego stronie dodatkowe obciążenie podatkowe.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że Wspólnik 2, który nie jest zatrudniony na podstawie umowy o pracę, może zaliczyć związane z nią wydatki do swoich kosztów uzyskania przychodów z tytułu działalności gospodarczej prowadzonej w formie spółki jawnej, a wysokość kosztu powinna być ustalona zgodnie z zasadą opisaną w art. 8 ust. 2 u.p.d.o.f. - tj. proporcjonalnie do prawa do udziału w zysku. W efekcie, nawet jeżeli uznać, że wynagrodzenie za pracę odpowiada wartości pracy własnej wspólnika, to nie będzie ono kosztem uzyskania przychodu, ale wyłącznie u wspólnika pobierającego wynagrodzenie na podstawie umowy zawartej ze spółką. Natomiast u pozostałych wspólników wynagrodzenie to będzie kosztem podatkowym w takim stosunku, w jakim posiadają oni udziały w prawie do zysku w spółce.

W świetle powyższego należy uznać, że nawet w sytuacji, gdy kwota wynagrodzenia pobieranego z tytułu umowy o pracę dla Wspólnika 1 zostanie uznana przez organ podatkowy za wartość pracy własnej Wspólnika 1 i nie będzie kosztem uzyskania przychodu z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej prowadzonej w formie Spółki dla Wspólnika 1 to będzie stanowiło koszt dla Wspólnika 2, w związku z czym Państwa zdaniem stanowisko w zakresie pytania 2 należy uznać za prawidłowe.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku w zakresie:

–pytania pierwszego – jest nieprawidłowe,

–pytania drugiego – jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 1 § 2 ustawy z 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 1467 ze zm.):

Spółkami handlowymi są spółka jawna, spółka partnerska, spółka komandytowa, spółka komandytowo-akcyjna, spółka z ograniczoną odpowiedzialnością, prosta spółka akcyjna i spółka akcyjna.

Stosownie do przepisu art. 4 § 1 pkt 1 tej ustawy:

Określenie spółka osobowa oznacza spółka osobowa - spółkę jawną, spółkę partnerską, spółkę komandytową i spółkę komandytowo‑akcyjną.

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2647 ze zm.):

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do treści art. 5b ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Jeżeli pozarolniczą działalność gospodarczą prowadzi spółka niebędąca osobą prawną, przychody wspólnika z udziału w takiej spółce, określone na podstawie art. 8 ust. 1, uznaje się za przychody ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 tej ustawy:

Przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

Natomiast w myśl art. 8 ust. 2 wskazanej ustawy:

Zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do:

1)rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat;

2)ulg podatkowych związanych z prowadzoną działalnością w formie spółki niebędącej osobą prawną.

Stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 3 omawianej ustawy:

Źródłem przychodów jest m.in. pozarolnicza działalność gospodarcza.

Zasady kwalifikowania wydatków jako kosztów uzyskania przychodów określają przepisy art. 22 i 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 podanej ustawy:

Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Kosztami uzyskania przychodów są zatem wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z działalnością nastawioną na osiąganie przychodów. Z oceny związku z prowadzoną działalnością powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do uzyskania przychodu z danego źródła lub do zabezpieczenia albo zachowania źródła przychodów.

Zatem aby wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, musi on pozostawać w związku przyczynowo - skutkowym z przychodem, zostać poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania/zabezpieczenia źródła przychodu, oraz być należycie udokumentowany. Przede wszystkim jednak, nie może on znajdować się na liście wydatków ustawowo wyłączonych z kosztów uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów:

wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, a w przypadku prowadzenia działalności w formie spółki niebędącej osobą prawną - także małżonków i małoletnich dzieci wspólników tej spółki; kosztem uzyskania przychodów jest jednak wynagrodzenie małżonka podatnika i małoletnich dzieci podatnika, a w przypadku prowadzenia działalności w formie spółki niebędącej osobą prawną - także małżonków i małoletnich dzieci wspólników tej spółki, należne z tytułów określonych w art. 12 ust. 1, art. 13 pkt 2, 8 i 9 lub z tytułu odbywania praktyk absolwenckich, o których mowa w ustawie z dnia 17 lipca 2009 r. o praktykach absolwenckich (Dz.U. z 2018 r. poz. 1244), z zastrzeżeniem pkt 55 i art. 22 ust. 6ba.

Pojęcie „praca własna” oznacza tu wartość wszelkiego rodzaju nakładów pracy świadczonej przez podmioty wymienione w omawianym przepisie bez względu na to, czy jest ona wykonywana na podstawie umowy o pracę, umowy cywilnoprawnej mającej charakter umowy zlecenia lub umowy o dzieło, czy też bezumownie. Nie ma również znaczenia rodzaj i zakres podejmowanych czynności, w szczególności to, czy – w przypadku pracy wspólnika na rzecz spółki – wiążą się one z prowadzeniem spraw spółki, czy też zawarcie stosunku pracy jest wynikiem regulacji znajdujących się w odrębnych ustawach.

Dlatego też do kosztów uzyskania przychodów równowartości wypłacanego przez spółkę wynagrodzenia – w ramach umowy o pracę - nie będzie mógł zaliczyć Wspólnik 1, który je otrzymuje. Wartość tych usług – wykonywanych na podstawie umowy o pracę, mierzona wartością wynagrodzenia, objęta będzie bowiem dyspozycją art. 23 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Odnosząc się natomiast do sytuacji podatkowoprawnej Wspólnika 2 wskazać należy, że wydatki na wynagrodzenie otrzymywane przez Wspólnika 1 z tytułu umowy o pracę zawartej z tą spółką nie podlegają w świetle art. 23 ust. 1 pkt 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów dla Wspólnika 2. W konsekwencji, po spełnieniu wszystkich innych warunków określonych w art. 22 ust. 1 tej ustawy, będą stanowiły dla Wspólnika 2 koszty uzyskania przychodów z działalności gospodarczej w proporcji, w jakiej uczestniczy on w zysku spółki.

Informacje dodatkowe

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Odnosząc się do powołanego przez Państwa wyroku sądu administracyjnego wskazać należy, że niewątpliwie rozstrzygnięcie te kształtują pewną linię wykładni obowiązującego prawa, jednak dotyczy wyłącznie konkretnej spraw, w danym stanie prawnym. Należy podkreślić, że rozstrzygnięcie to zapadło w indywidualnej sprawie i w świetle art. 87 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej nie jest źródłem powszechnie obowiązującego prawa i tym samym nie może być wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze zdarzeniem przyszłym podanym przez Zainteresowanych w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

•Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego. Z funkcji ochronnej będą mogli skorzystać Ci z Państwa, którzy zastosują się do interpretacji.

•Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

•Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

•Zgodnie z art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej:

Interpretacja indywidualna zawiera wyczerpujący opis przedstawionego we wniosku stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego oraz ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny. Można odstąpić od uzasadnienia prawnego, jeżeli stanowisko wnioskodawcy jest prawidłowe w pełnym zakresie.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Pan A. B. (Zainteresowany będący stroną postępowania – art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) ma prawo wnieść skargę na tę interpretację indywidualną do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”.

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

•w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA) albo

•w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a, art. 14b § 1 i art. 14r ustawy z 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).