Interpretacja indywidualna z dnia 8 lutego 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB1-3.4010.925.2022.1.JKU

1. Czy Spółka ma możliwość zakwalifikowania kwoty wydatku z tytułu zobowiązania zapłaconego na rzecz Banku na podstawie Wyroku 1 jako kosztów uzyskania przychodu na gruncie ustawy o CIT? 2. Czy Spółka powinna rozpoznać jako przychód podatkowy na gruncie ustawy o CIT, wypłatę od Ubezpieczyciela w części w jakiej kwota ta odpowiada kwocie zobowiązania zapłaconego przez Spółkę na rzecz Banku na podstawie Wyroku 1?

Interpretacja indywidualna – stanowisko w części prawidłowe, w części nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych jest w części prawidłowe, a w części nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

28 grudnia 2022 r. wpłynął Państwa wniosek z tego samego dnia o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy ustalenia, czy Spółka:

-ma możliwość zakwalifikowania kwoty wydatku z tytułu zobowiązania zapłaconego na rzecz Banku na podstawie Wyroku 1 jako kosztów uzyskania przychodu na gruncie ustawy o CIT,

-powinna rozpoznać jako przychód podatkowy na gruncie ustawy o CIT, wypłatę od Ubezpieczyciela w części w jakiej kwota ta odpowiada kwocie zobowiązania zapłaconego przez Spółkę na rzecz Banku na podstawie Wyroku 1.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

X S.A. (dalej: „Wnioskodawca”, „Spółka”) jest spółką działającą w sektorze hutniczym. Spółka jest notowana na Giełdzie Papierów Wartościowych w Warszawie. Spółka jest rezydentem podatkowym podlegającym nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu na terytorium Polski. Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT. W ramach prowadzonej działalności Wnioskodawca funkcjonuje w dwóch segmentach:

-handel, przetwórstwo i działalność usługowa na rynku stalowym (segment stalowy), obejmujący głównie handel wyrobami hutniczymi,

-działalność związana z infrastrukturą sieci przesyłowych gazu i innych mediów (segment infrastruktury sieci przesyłowych), obejmująca usługi budowlano-montażowe sieci przesyłowych.

W 2016 r. Wnioskodawca zgodnie z art. 492 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych, przejął spółkę Y S.A. (dalej: „Y”) poprzez przeniesienie na Spółkę całego majątku Y.

Zanim nastąpiło przejęcie Y przez Spółkę, Y zawarł umowę z przedsiębiorcą prowadzącym działalność w formie jednoosobowej działalności gospodarczej Z (następnie Z Sp. z o.o.; dalej: „Z”) na roboty budowlane. Rozliczenia z tytułu tej umowy, w związku z umową faktoringu zawartą między Z a A S.A. (dalej: „Bank”), miały być dokonywane za pośrednictwem rachunku cesji wskazanego przez Bank (dalej: „rachunek cesyjny”).

Podczas trwania umowy pomiędzy Y a Z, wbrew postanowieniom umownym, część przelewów została wpłacona przez Y bezpośrednio na rachunek Z z pominięciem rachunku cesyjnego. Kwoty z tytułu realizacji ww. umowy na roboty budowlane między Y a Z, zostały zaliczone przez Y (obecnie Spółka) do podatkowych kosztów uzyskania przychodów roku podatkowego w 2013 oraz 2014 r.

W wyniku inwentaryzacji rozliczeń pomiędzy Bankiem a Z, Bank dopatrzył się nieprawidłowości ze strony Y i skierował przeciwko Spółce (będącej następcą prawnym Y) pozew o zapłatę wierzytelności z umowy zawartej pomiędzy Z a Y, które nie zostały opłacone na rachunek cesyjny, lecz wbrew postanowieniom umownym bezpośrednio na rachunek bankowy Y.

Na podstawie wyroku sądu z 2017 r. wydanego w sprawie z powództwa wniesionego przez Bank przeciwko Spółce (utrzymanego w mocy wyrokiem sądu apelacyjnego z 2018 r.) (dalej: „Wyrok 1”), Spółka jako następca prawny Y, została zobowiązana do zapłaty na rzecz Banku kwoty 5 704 832,25 zł obejmującej zobowiązania z tytułu umowy na roboty budowlane między Y a Z (które wbrew postanowieniom umownym nie zostały wpłacone na rachunek cesyjny, lecz zostały wpłacone bezpośrednio na rachunek Z) wraz z odsetkami.

Spółka wypłaciła Bankowi zasądzoną Wyrokiem 1 ww. kwotę (tj. kwotę obejmującą zobowiązania z faktur, które Y w 2013 r. oraz w 2014 r. opłacił bezpośrednio na rachunek bankowy Z, zamiast na rachunek cesyjny). Spółka nie otrzymała jednocześnie od Z zwrotu wcześniejszej płatności dokonanej z tytułu ww. faktur.

Członkowie zarządu Y byli objęci ochroną ubezpieczeniową świadczoną przez B S.A. (dalej: „Ubezpieczyciel”) w ramach polisy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej członków władz spółek. Z uwagi na konieczność dokonania zapłaty na podstawie Wyroku 1 oraz w związku z posiadanym ubezpieczeniem Spółka złożyła zawiadomienie do Ubezpieczyciela o szkodzie, co spowodowało wszczęcie postępowania wyjaśniającego.

Ubezpieczyciel odmówił wypłaty odszkodowania. Wobec tego Spółka skierowała sprawę na drogę postępowania sądowego. Na podstawie wydanego w tym postępowaniu wyroku sądu z 2021 r. (utrzymanego w mocy wyrokiem sądu apelacyjnego z 2022 r.) (dalej: „Wyrok 2”) z tytułu wyrządzonej Spółce szkody na rzecz Spółki zasądzono łącznie kwotę 6 219 068,40 PLN wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w spełnieniu świadczenia pieniężnego, na którą składa się m.in. kwota 5 704 832,25 zł odpowiadająca wysokości przelewów dokonanych przez Y na niewłaściwy numer rachunku bankowego wraz z odsetkami (tj. kwotę, która odpowiada kwocie 5 704 832,25 zł prawomocnie zasądzonej Wyrokiem 1 od Spółki na rzecz Banku).

Spółka podkreśla, że pozostała część zasądzonej kwoty (w zakresie przewyższającym kwotę 5 704 832,25 zł, nie jest objęta pytaniami stanowiącymi przedmiot niniejszego wniosku).

Zgodnie z treścią uzasadnienia Wyroku 2, ww. szkoda została wyrządzona Spółce nieprawidłowościami w sprawowaniu zarządu Y (obecnie Spółka) polegającymi m.in. na poleceniu dokonania zapłaty na rzecz Z bezpośrednio na rachunek Z zamiast na rachunek cesyjny.

Ubezpieczyciel wypłacił Spółce ww. kwotę zasądzoną Wyrokiem 2. W związku z powyższym Spółka powzięła wątpliwości co do klasyfikacji na gruncie ustawy o CIT:

-kwoty zobowiązania zapłaconego na rzecz Banku na podstawie Wyroku 1

oraz

-należności otrzymanej od Ubezpieczyciela na podstawie Wyroku 2 (dalej: „wypłata od Ubezpieczyciela”) w części w jakiej kwota ta odpowiada kwocie zobowiązania zapłaconego przez Spółkę na rzecz Banku na podstawie Wyroku 1.

Pytania

1.Czy Spółka ma możliwość zakwalifikowania kwoty wydatku z tytułu zobowiązania zapłaconego na rzecz Banku na podstawie Wyroku 1 jako kosztów uzyskania przychodu na gruncie ustawy o CIT?

2.Czy Spółka powinna rozpoznać jako przychód podatkowy na gruncie ustawy o CIT, wypłatę od Ubezpieczyciela w części w jakiej kwota ta odpowiada kwocie zobowiązania zapłaconego przez Spółkę na rzecz Banku na podstawie Wyroku 1?

Państwa stanowisko w sprawie

Ad. 1.

W ocenie Wnioskodawcy, Spółka powinna wyłączyć z kosztów uzyskania przychodu kwoty z tytułu zapłaty na rzecz Banku zobowiązania zasądzonego na podstawie Wyroku 1 z uwagi na brak spełnienia przesłanek z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

Ad. 2.

W ocenie Wnioskodawcy, Spółka nie powinna rozpoznać wypłaty od Ubezpieczyciela w części w jakiej kwota ta odpowiada kwocie zobowiązaniu zapłaconemu przez Spółkę na rzecz Banku na podstawie Wyroku 1, jako przychód podatkowy na gruncie ustawy o CIT na podstawie art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy o CIT.

Ad. 1.

W celu ustalenia, czy poniesione przez Spółkę koszty stanowią koszty uzyskania przychodów, należy przeanalizować, czy spełniają one warunki wskazane w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT. Zgodnie poglądami wypracowanymi w doktrynie i orzecznictwie, koszty mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów, jeżeli spełnione są łącznie następujące warunki:

-koszt ponosi podatnik, a nie inna osoba;

-koszt został poniesiony w celu osiągnięcia lub zachowania przychodu albo zabezpieczenia ich źródeł;

-koszt nie może zostać zwrócony podatnikowi;

-koszt jest właściwie udokumentowany;

-koszt nie może znajdować się na liście wydatków wyraźnie wskazanych jako niestanowiące kosztów uzyskania przychodów (art. 16 ustawy o CIT).

Powyższą regulację należy rozumieć w ten sposób, że kosztami uzyskania przychodów (o ile nie są wyłączone na podstawie art. 16 ust. 1 ustawy o CIT) są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których poniesienie może mieć wpływ na osiągnięcie lub zachowanie przychodu albo zabezpieczenie źródła przychodu.

W stanowiskach organów podatkowych wskazuje się, że kluczowe w analizie przesłanki celowości kosztu jest istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem danego kosztu a powstaniem lub realną szansą powstania przychodu bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów. Nie ma przy tym znaczenia, czy dany wydatek rzeczywiście przyniósł oczekiwany skutek. Istotne jest, czy w momencie jego ponoszenia podatnik mógł - obiektywnie oceniając - oczekiwać takiego efektu.

Jak zostało wskazane w stanie faktycznym, Y (obecnie Spółka) dokonał zapłaty zobowiązania wynikającego z umowy zawartej z Z bezpośrednio na rachunek bankowy Z. Na podstawie Wyroku 1, Spółka dokonała na rzecz Banku wypłaty (z tego samego tytułu) w wysokości 5 704 832,25 zł.

Obie wypłaty (tj. zarówno zobowiązania wypłacone bezpośrednio na rachunek bankowy Z, zamiast na rachunek cesyjny, jak i wypłata kwoty 5 704 832,25 zł na rzecz Banku w rezultacie wydania Wyroku 1) mają to samo źródło. Obie wypłaty odnoszą się do tej samej wierzytelności powstałej w związku z realizacją umowy o roboty budowlane łączącej Y i Z.

Wobec tego w ocenie Spółki nie sposób uznać, by płatność z tytułu zobowiązania na rzecz Banku na podstawie Wyroku 1 stanowiąca wydatek, który:

-został zapłacony na skutek wadliwego wykonywania przez podatnika obowiązujących go postanowień umownych

oraz

-obejmuje zobowiązanie z tych samych faktur, które zostały wcześniej zapłacone przez podatnika, spełniał kryteria uznania go za koszt uzyskania przychodu w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

Zdaniem Spółki, w świetle przedstawionych okoliczności nie ma podstaw by uznać, że wydatek poniesiony przez Spółkę na rzecz Banku na podstawie Wyroku 1, miał na celu osiągnięcie przychodów lub zachowanie bądź zabezpieczenie źródła przychodów. Przyjęcie odmiennego stanowiska prowadziłoby do sytuacji, w której efektem zawinionego działania podatnika (polegającego na nieprzestrzeganiu postanowień umowy zawartej z kontrahentem) byłoby:

-powstanie korzyści po stronie podatnika w postaci podwójnego ujęcia w kosztach uzyskania przychodów wydatku z tytułu tego samego zobowiązania

oraz

-obciążenie Skarbu Państwa negatywnymi konsekwencjami (w postaci podwójnego ujęcia w kosztach uzyskania przychodów wydatku dotyczącego tego samego zobowiązania, skutkującego obniżeniem wysokości zobowiązania podatkowego).

Biorąc pod uwagę powyższe, w ocenie Wnioskodawcy, wydatek w postaci zapłaty zobowiązania na rzecz Banku zasądzonego na podstawie Wyroku 1, zdaniem Wnioskodawcy, nie stanowi kosztu uzyskania przychodu na gruncie ustawy o CIT.

Ad. 2.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe. W ustawie o CIT nie została wprowadzona legalna definicja przychodu podatkowego. Przepis art. 12 ust. 1 ustawy o CIT wskazuje na przykłady przysporzeń, jakie można zaliczyć do kategorii przychodów. Tym samym, co do zasady, każde świadczenie, które powiększa aktywa podatnika w sposób trwały stanowi dla niego przychód podatkowy.

Natomiast przepis art. 12 ust. 4 ustawy o CIT, określa w sposób enumeratywny, które zdarzenia nie stanowią przychodu podatkowego. Zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy o CIT, do przychodów nie zalicza się zwróconych innych wydatków niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów.

Warunkami zastosowania przepisu art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy o CIT jest odniesienie wyłącznie do poniesionych i zwróconych podatnikowi wydatków niezaliczonych z mocy ustawy o CIT do kosztów uzyskania przychodów. Zatem w świetle tego przepisu konieczne jest, by wydatek ten nie został zaliczony do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu przepisu art. 15 ust. 1 ustawy o CIT (lub stanowił wydatek wyłączony z kategorii kosztów uzyskania przychodów na mocy art. 16 ustawy o CIT) oraz by wydatek został wcześniej przez podatnika poniesiony, a następnie zwrócony podatnikowi. Przy czym wydatek poniesiony powinien być odpowiednikiem wydatku zwróconego. Tak więc „wydatek zwrócony” to ten sam, a nie taki sam wydatek, który został poniesiony.

Zapłata kwoty 5 704 832,25 zł na rzecz Banku w rezultacie wydania Wyroku 1 oraz otrzymana na podstawie Wyroku 2 wypłata od Ubezpieczyciela obejmują te same kwoty. Zgodnie z treścią uzasadnienia Wyroku 2, zasądzona na rzecz Spółki kwota należności obejmuje m.in. należności odpowiadające wysokości przelewów dokonanych przez Y (obecnie Spółkę) na niewłaściwy numer rachunku bankowego wraz z odsetkami (tj. równowartość kwoty 5 704 832,25 zł prawomocnie zasądzonej Wyrokiem 1 od Spółki na rzecz Banku).

Źródłem obu tych płatności jest działanie polegające na nieprzestrzeganiu przez Y (obecnie Spółkę) postanowień umownych w zakresie rachunku bankowego przeznaczonego do dokonywania rozliczeń z tytułu umowy między Y (obecnie Spółka) i Z. Tym samym, należy uznać, że w niniejszej sprawie wypłata od Ubezpieczyciela, w części w jakiej kwota ta odpowiada kwocie zobowiązania zapłaconego przez Spółkę na rzecz Banku na podstawie Wyroku 1, stanowi w istocie zwrot „tego samego” (czyli wynikającego z tego samego źródła oraz odpowiadającego kwotowo) wydatku, uiszczonego pierwotnie przez Spółkę na podstawie Wyroku 1.

Mając na uwadze powyższe w ocenie Spółki, uzyskaną przez Spółkę wypłatę od Ubezpieczyciela w części w jakiej kwota ta odpowiada kwocie zobowiązaniu zapłaconemu przez Spółkę na rzecz Banku na podstawie Wyroku 1, należy uznać za zwrot wydatku w postaci płatności dokonanej wcześniej przez Spółkę na rzecz Banku na podstawie Wyroku 1.

Skoro zatem - zgodnie z uzasadnieniem do pytania nr 1 - płatność dokonana przez Spółkę na rzecz Banku na podstawie Wyroku 1 nie stanowi dla Spółki kosztu uzyskania przychodu, to będąca odpowiednikiem tego wydatku poniesionego przez Spółkę, wypłata od Ubezpieczyciela w części w jakiej kwota ta odpowiada kwocie zobowiązania zapłaconego przez Spółkę na rzecz Banku na podstawie Wyroku 1, nie stanowi dla Spółki przychodu podatkowego, zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy o CIT.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest w części prawidłowe, w części nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Ad. 1.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2022 r., poz. 2587 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”, „updop”)

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

-został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

-jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

-pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

-poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

-został właściwie udokumentowany,

-nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 Ustawy CIT nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. Aby zatem wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów należy oceniać jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczyniać się do osiągnięcia przychodu, bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów – w okresie ponoszenia kosztów lub w przyszłości.

Należy jednak mieć na uwadze zamknięty katalog wydatków zawarty w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, które nie podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów, pomimo, że pozostają w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością i zostały przez niego poniesione w celu uzyskania przychodu.

Z treści wniosku wynika, że na podstawie wyroku sądu z 2017 r. wydanego w sprawie z powództwa wniesionego przez Bank przeciwko Spółce, Spółka jako następca prawny Y, została zobowiązana do zapłaty na rzecz Banku kwoty 5 704 832,25 zł obejmującej zobowiązania z tytułu umowy na roboty budowlane między Y a Z (które wbrew postanowieniom umownym nie zostały wpłacone na rachunek cesyjny, lecz zostały wpłacone bezpośrednio na rachunek Z) wraz z odsetkami. Spółka wypłaciła Bankowi zasądzoną Wyrokiem 1 ww. kwotę (tj. kwotę obejmującą zobowiązania z faktur, które Y w 2013 r. oraz w 2014 r. opłacił bezpośrednio na rachunek bankowy Z, zamiast na rachunek cesyjny). Spółka nie otrzymała jednocześnie od Z zwrotu wcześniejszej płatności dokonanej z tytułu ww. faktur.

Odnosząc powyższe do pytania oznaczonego we wniosku nr 1, należy zgodzić się z Wnioskodawcą, że Spółka powinna wyłączyć z kosztów uzyskania przychodu kwoty z tytułu zapłaty na rzecz Banku zobowiązania zasądzonego na podstawie Wyroku 1. Bowiem wydatek ten nie spełnia przesłanek z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy, w zakresie ustalenia, czy Spółka ma możliwość zakwalifikowania kwoty wydatku z tytułu zobowiązania zapłaconego na rzecz Banku na podstawie Wyroku 1 jako kosztów uzyskania przychodu na gruncie ustawy o CIT należy uznać za prawidłowe.

Ad. 2.

Odnosząc się do wątpliwości Wnioskodawcy w zakresie pytania oznaczonego nr 2, wskazać należy, że ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera definicji przychodu podatkowego. Ustawodawca ograniczył się w tym zakresie do wskazania w art. 12 ust. 1 przykładowych przysporzeń, zaliczanych do tej kategorii.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 updop,

Na podstawie art. 12 ust. 1 updop można stwierdzić, że co do zasady przychodem jest każda wartość wchodząca do majątku podatnika, powiększająca jego aktywa, mająca definitywny charakter, którą może on rozporządzać jak własną – przychód powstaje zatem z momentem jego faktycznego uzyskania przez podatnika, czyli wpływu, bezpośrednio do majątku podatnika względnie na jego rachunek, wymienionych środków, skutkującego powstaniem po stronie podatnika możliwości dysponowania tymi środkami.

Ponadto, wyjątek od reguły, zgodnie z którą przychodem podatnika są przysporzenia faktycznie przez niego uzyskane wprowadza art. 12 ust. 3 updop, stosownie do tego przepisu,

Literalna wykładnia powołanego przepisu prowadzi do wniosku, że do przychodów podatkowych zalicza się takie przychody, które w danym momencie są trwałe, definitywne i bezwarunkowe. Do przychodów podatkowych podatnik winien zaliczyć tylko takie przychody, które są mu należne. Nie będą to zatem jakiekolwiek przychody, lecz przychody, w stosunku do których podatnikowi przysługiwać będzie prawo do ich otrzymania i które stanowić będą jego trwałe przysporzenie majątkowe. W piśmiennictwie i judykaturze przychód podatkowy identyfikowany jest z trwałym przysporzeniem majątkowym zwiększającym wartość aktywów (zob. P. Małecki, M. Mazurkiewicz, CIT. Podatki i rachunkowość – Komentarz do art. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. LEX 2014). Podobny pogląd wyraził Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 12 lutego 2013 r., sygn. akt II FSK 1248/11 stwierdzając, że z istoty podatku dochodowego wynika, że jest on ciężarem publicznoprawnym od przyrostu majątkowego (dochodu), a zatem przychodem jest ta wartość, która wchodząc do majątku podatnika może powiększyć jego aktywa. Przychodem jest zatem takie przysporzenie majątkowe o charakterze trwałym, które definitywnie powiększa aktywa osoby prawnej.

Co do zasady więc, o zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów danej osoby prawnej decyduje definitywny charakter tego przysporzenia w tym sensie, że w sposób ostateczny faktycznie powiększa ono aktywa podatnika lub zmniejszenie jego zobowiązania w sposób trwały, a nie tymczasowy. Owa definitywność w zakresie środków pieniężnych definiowana powinna być przez pryzmat możliwości swobodnego nimi dysponowania. W ocenie organu przysporzenie w postaci otrzymania przez podatnika środków pieniężnych zostać może uznane za przychód w podatku dochodowym od osób prawnych, o ile łącznie zostaną spełnione poniższe warunki:

-przysporzenie to ma charakter definitywny, powodujący w sposób trwały zwiększenie wartości aktywów podatnika lub też zmniejszenie wysokości jego zobowiązań oraz

-podatnik może rozporządzać otrzymanymi środkami jak własnymi.

Przychodem jest każda wartość wchodząca do majątku podatnika, powiększająca jego aktywa, o ile nie została wyłączona z przychodów podatkowych, na podstawie art. 12 ust. 4 updop (brak w nim jednakże przychodu pochodzącego z odszkodowania).

Zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 6a updop,

Należy przy tym podkreślić, że cytowany przepis odnosi się wyłącznie do poniesionych i zwróconych podatnikowi wydatków niezaliczonych z mocy art. 16 tej ustawy do kosztów uzyskania przychodów. Aby dany wydatek mógł być zaliczony do kategorii „innych wydatków”, o których mowa w art. 12 ust. 4 pkt 6a updop, konieczne jest, by „wydatek ten nie został zaliczony do kosztów uzyskania przychodów” w rozumieniu przepisu art. 16 tej ustawy oraz by wydatek został wcześniej przez podatnika poniesiony, a następnie zwrócony podatnikowi. Przy czym wydatek poniesiony powinien być odpowiednikiem wydatku zwróconego. Tak więc „wydatek zwrócony” to ten sam, a nie taki sam wydatek, który został poniesiony.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą rozpoznania jako przychód podatkowy na gruncie ustawy o CIT, wypłaty od Ubezpieczyciela w części w jakiej kwota ta odpowiada kwocie zobowiązania zapłaconego przez Spółkę na rzecz Banku na podstawie Wyroku 1. Zdaniem Wnioskodawcy, skoro płatność dokonana przez Spółkę na rzecz Banku na podstawie Wyroku 1 nie stanowi dla Spółki kosztu uzyskania przychodu, to będąca odpowiednikiem tego wydatku poniesionego przez Spółkę, wypłata od Ubezpieczyciela w części w jakiej kwota ta odpowiada kwocie zobowiązania zapłaconego przez Spółkę na rzecz Banku na podstawie Wyroku 1, nie stanowi dla Spółki przychodu podatkowego, zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy o CIT.

Zdaniem Organu ze stanowiskiem tym nie można się zgodzić.

Zauważyć należy, że kwota pieniężna jaką Wnioskodawca otrzymał od ubezpieczyciela nie może być uznana za pożytek, o którym mowa w art. 12 ust. 4 pkt 6a updop, ponieważ stanowi ona odszkodowanie będące wykonaniem świadczenia z umowy ubezpieczenia, a nie zwrot wydatków poniesionych przez Wnioskodawcę niezaliczonych do kosztów uzyskania przychodów. Wobec tego w analizowanej sprawie nie został spełniony jeden z warunków art. 12 ust. 4 pkt 6a updop, o których mowa powyżej, dlatego też w przedmiotowej sprawie nie znajdzie zastosowania art. 12 ust. 4 pkt 6a updop, a otrzymane od ubezpieczyciela odszkodowanie w myśl art. 12 ust. 1 pkt 1 tej ustawy, stanowić będzie przychód podatkowy.

Wskazać bowiem należy, że wypłacona kwota jest powiązana (koresponduje) z kosztami umowy ubezpieczenia a nie z kwotą zapłaconą na rzecz banku. Fakt, że zgodnie z umową zawartą z ubezpieczycielem wysokość odszkodowania może stanowić równowartość kwoty zapłaconej na rzecz Banku, pozostaje bez znaczenia dla kwalifikacji odszkodowania otrzymanego od ubezpieczyciela, jako przychodu podatkowego. Odszkodowania otrzymanego od ubezpieczyciela nie można utożsamiać zatem ze zwrotem kwot zapłaconych na rzecz Banku, gdyż takim zwrotem nie jest. Wynika bowiem z umowy ubezpieczenia zawartej przez członków zarządu Y z ubezpieczycielem, a zatem z innego tytułu.

W związku z powyższym, kwotę otrzymywaną przez Wnioskodawcę z tytułu odszkodowania od ubezpieczyciela, będącego wykonaniem świadczenia z umowy ubezpieczenia, należy traktować jako przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych, na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 1 updop.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie ustalenia, czy Spółka powinna rozpoznać jako przychód podatkowy na gruncie ustawy o CIT, wypłatę od Ubezpieczyciela w części w jakiej kwota ta odpowiada kwocie zobowiązania zapłaconego przez Spółkę na rzecz Banku na podstawie Wyroku 1 należy uznać za nieprawidłowe.

Reasumując, stanowisko Wnioskodawcy, w zakresie ustalenia, czy:

-Spółka ma możliwość zakwalifikowania kwoty wydatku z tytułu zobowiązania zapłaconego na rzecz Banku na podstawie Wyroku 1 jako kosztów uzyskania przychodu na gruncie ustawy o CIT – jest prawidłowe,

-Spółka powinna rozpoznać jako przychód podatkowy na gruncie ustawy o CIT, wypłatę od Ubezpieczyciela w części w jakiej kwota ta odpowiada kwocie zobowiązania zapłaconego przez Spółkę na rzecz Banku na podstawie Wyroku 1 – jest nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

- Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi  (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).