Wyrok SN z dnia 29 listopada 2016 r., sygn. II UK 546/15

Podmiot delegujący zatrudnianych pracowników do pracy za granicą może być co do zasady uznany za pracodawcę zazwyczaj prowadzącego znaczną część działalności, inną niż działalność związana z samym zarządzaniem wewnętrznym na terytorium państwa członkowskiego, w którym ma swoją siedzibę, w rozumieniu przepisów rozporządzeń Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004 (art. 12 ust. 1) oraz nr 987/2009 (art. 14 ust. 2), jeżeli osiąga w kraju delegowania obrót z prowadzonej działalności na poziomie 25% całego jej obrotu. Natomiast jeśli chodzi o miejsce siedziby pracodawcy delegującego i jego administracji, liczbę personelu administracyjnego obecnego w państwie członkowskim wysyłającym, miejsce rekrutacji pracowników delegowanych, miejsce zawierania umów, prawo któremu podlegają umowy zawarte z pracownikami, to kryteria te nie mogą kompensować braku najistotniejszego warunku uznania działalności za znaczną, tj. wielkości obrotu pracodawcy w kraju wysyłającym, który w sposób rzeczywisty oddaje skalę działalności przedsiębiorcy na tym rynku.

Sąd Najwyższy w składzie: 

SSN Maciej Pacuda (przewodniczący) ‎

SSN Romualda Spyt (sprawozdawca) 

‎SSN Krzysztof Staryk 

w sprawie z wniosku W. Sp. z o.o. z siedzibą w W. ‎przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w W. ‎z udziałem zainteresowanego G. M. ‎o wydanie zaświadczenia w sprawie z zakresu ubezpieczeń społecznych, ‎po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 29 listopada 2016 r., ‎skargi kasacyjnej wnioskodawcy od wyroku Sądu Apelacyjnego w (…) ‎z dnia 19 marca 2015 r., sygn. akt III AUa (…),