Uzupełnianie wynagrodzenia uwzględnianego w podstawie wymiaru zasiłków – przykłady z praktyki

Płatnicy składek będący także płatnikami zasiłków z ubezpieczenia społecznego mają obowiązek rzetelnego ustalania ich wysokości. Zdarza się, że przy kalkulowaniu podstawy zasiłkowej należy uzupełnić wynagrodzenie za miesiąc, w którym pracownik przepracował co najmniej połowę obowiązującego czasu pracy. Sposób uzupełnienia wynagrodzenia zależy od tego, czy jego wysokość jest stała czy zmienna. Uzupełnione wynagrodzenie przyjęte do podstawy zasiłkowej powinno odpowiadać kwocie, jaką pracownik osiągnąłby, gdyby przepracował pełny miesiąc.

Konieczność uzupełnienia wynagrodzenia dla celów prawidłowego ustalenia podstawy zasiłkowej

Dla każdego rodzaju zasiłków, tj. chorobowego, macierzyńskiego, wyrównawczego i opiekuńczego, podstawę ich wymiaru ustala się w taki sam sposób. Stanowi ją przeciętne miesięczne wynagrodzenie wypłacone pracownikowi za okres 12 miesięcy poprzedzających miesiąc, w którym powstała niezdolność do pracy, albo za okres odpowiednio krótszy, jeżeli pracownik jest zatrudniony krócej niż 12 miesięcy. W przypadku krótszego okresu zatrudnienia, do podstawy wymiaru przyjmuje się wynagrodzenie wypłacone za pełne kalendarzowe miesiące zatrudnienia. 

Z wymienionych okresów należy wyłączyć z podstawy wymiaru zasiłków wynagrodzenia za te miesiące, w których pracownik przepracował mniej niż połowę obowiązującego go czasu pracy. Jeżeli natomiast pracownik w danym miesiącu przepracował co najmniej połowę obowiązującego go czasu pracy, jego wynagrodzenie za ten miesiąc przyjmuje się do ustalenia podstawy wymiaru, po jego uprzednim uzupełnieniu. 

Celem uzupełnienia wynagrodzenia za niepełny przepracowany miesiąc jest przyjęcie do podstawy wymiaru zasiłków takiego wynagrodzenia, które pracownik osiągnąłby, gdyby przepracował pełny miesiąc kalendarzowy.