Interpretacja indywidualna z dnia 1 lutego 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0113-KDIPT2-3.4011.826.2022.2.JŚ

Obowiązki płatnika w związku z wynajmem pracownikom samochodów na preferencyjnych warunkach.

Interpretacja indywidualna – stanowisko nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

1 listopada 2022 r. wpłynął Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika. Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 26 stycznia 2023 r. (data wpływu 27 stycznia 2023 r.).

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Wnioskodawca (Spółka) w ramach prowadzonej działalności gospodarczej zajmuje się sprzedażą pojazdów samochodowych za pośrednictwem salonów samochodowych jak również wynajmem samochodów. Wnioskodawca planuje wdrożyć program najmu pojazdów samochodów dla swoich pracowników. W ramach Programu odpłatnie będą udostępniane samochody pracownikom, którzy będą je wykorzystywali jedynie do celów prywatnych. Program będzie organizowany we współpracy z importerem marki samochodów sprzedawanych przez Wnioskodawcę. Przedstawiciel określa warunki najmu samochodów, tj. wysokość czynszu z tytułu umowy najmu płatnego przez pracowników, okres najmu (11-12 miesięcy), grono osób, które mogą uczestniczyć w tym Programie (pracownicy Wnioskodawcy dedykowani obsłudze sprzedaży pojazdów przedmiotowej marki). Pojazdy samochodowe będą kupowane od importera, ujmowane przez Wnioskodawcę jako środki trwałe i wynajmowane na rzecz pracowników Wnioskodawcy. Następnie po zakończeniu okresu najmu, tj. 11-12 miesiącach pojazdy samochodowe będą sprzedawane na rzecz klientów Wnioskodawcy. W związku z najmem samochodu pracownik będzie dokonywał tankowania paliwa we własnym zakresie. Spółka będzie również ponosić wszelkie koszty związane z użytkowaniem tych samochodów takie jak: ubezpieczenie, wymiana opon, bieżące naprawy, przeglądy okresowe oraz wymiana eksploatacyjnie zużywających się części w wyniku zwykłego korzystania z pojazdu. Kwota czynszu płatna przez pracownika miesięcznie z tytułu najmu pojazdu będzie wyższa niż 400 zł miesięcznie netto.

Samochody, które pracownicy mogliby użytkować na podstawie umów najmu w ramach Programu, byłyby o mocy silnika większej od 60 kW oraz nie stanowiłyby pojazdów elektrycznych w rozumieniu art. 2 pkt 12 ustawy z dnia 11 stycznia 2018 r. o elektromobilności i paliwach alternatywnych (Dz. U. z 2021 r. poz. 110) lub pojazdów napędzanych wodorem w rozumieniu art. 2 pkt 15 tej ustawy.

Uzupełnienie i doprecyzowanie opisu zdarzenia przyszłego

Pracownicy, o których mowa w przedmiotowym wniosku o interpretację, a którym zamierzają Państwo odpłatnie udostępniać samochody są zatrudnieni przez Spółkę na podstawie umowy o pracę.

Co do zasady wynajem pracowniczy będzie polegać na tym, że pracownicy będą mogli skorzystać z prawa do najmu na swoje prywatne potrzeby samochodu osobowego, a Zarząd Spółki na podstawie wniosków (zapotrzebowania) oraz możliwości producenta (dostawcy) określi grupę docelową ograniczając ilość samochodów w programie do np. 35-40 sztuk rocznie (jeżeli istnieje taka potrzeba to możemy przygotować „regulamin uczestnictwa”). Najem samochodu w programie pracowniczym będzie polegać na odpłatnym (za wynagrodzeniem) przekazaniu na okres od 9 do 12 miesięcy pojazdu nowo zakupionego i zarejestrowanego na Wnioskodawcę z opłaconym OC i AC. Pojazd w dacie rejestracji stanie się środkiem trwałym i będzie księgowany tylko do celów najmu z odliczeniem VAT 100%. Pracownik, który będzie chciał skorzystać z najmu podpisze umowę na okres 9-12 miesięcy i płacić będzie Wnioskodawca miesięcznie czynsz w wysokości ustalonej przez Strony, a zależny od modelu (wartości pojazdu bazowego). Przez cały okres obowiązywania umowy najmu pojazd służyć będzie tylko i wyłącznie pracownikowi do jego celów prywatnych.

Po zakończeniu umowy najmu (wyjściu z programu pracowniczego) w zależności od decyzji o dalszym przeznaczeniu pojazd może:

-trafić do działu sprzedaży samochodów używanych

-być przedmiotem przedłużenia istniejącej umowy najmu w programie pracowniczym (np. braki ciągłości dostaw pojazdów nowych).

Samochody przeznaczone na wynajem nie są, będą samochodami służbowymi tylko, z punktu widzenia Wnioskodawcy, środkiem trwałym przeznaczonym na cel wynajmu. Najemca będzie mógł pojazd wykorzystywać według własnego uznania więc np. tylko i wyłącznie do celów prywatnych.

Wynajem samochodów na rzecz pracowników będzie dokumentowany fakturą VAT. Cena wynajmu samochodów dla pracowników będzie niższa od ceny rynkowej (cena będzie określana w uzgodnieniu z dystrybutorem samochodów danej marki, który zaopatruje Spółkę w ww. pojazdy). Wynikać to będzie z tego, że program najmu samochodów danej marki samochodowej dla pracowników będzie mieć charakter programu motywacyjnego pracowników obsługujących w Spółce sprzedaż samochodów tej marki samochodowej oraz poprzez umożliwienie tym osobom korzystania z tych samochodów na preferencyjnych warunkach uwiarygodnienie ich jako osoby rekomendujące potencjalnym klientom nabycie samochodów przedmiotowej marki. Ponadto, korzystanie z samochodów marki, którą oferują klientom, pozwoli im posiąść praktyczną wiedzę na temat użytkowania samochodów tej marki w różnych okolicznościach dzięki czemu zwiększa się fachowość i wszechstronność obsługi klienta. Wynajem samochodów przedmiotowej marki na preferencyjnych warunkach posłuży celom działalności gospodarczej Spółki, gdyż, poprzez zwiększenie motywacji pracowników oraz ich wiarygodności wobec klientów jako osób rekomendujących zakup samochodów przedmiotowej marki, ma prowadzić do zwiększenia sprzedaży. Z punktu widzenia Spółki uczestnictwo w organizowanym przez markę samochodów programie najmu samochodów pracownikom będzie korzystny, gdyż poza motywacją pracowników, dystrybutor marki samochodów udzieli na te samochody specjalnego rabatu - dzięki czemu nawet sprzedając je po okresie najmu Spółka uzyskuje na ich sprzedaży marżę procentową wyższą od marży uzyskiwanej na sprzedaży nowych samochodów, które nie będą uczestniczyć w ww. programie (wskazać należy, że to dystrybutor marki zatwierdzi ostatecznie osoby uczestniczące w programie najmu samochodów tej marki weryfikując ich udział w procesie sprzedaży samochodów tej marki w ramach Spółki).

Pytanie

Czy w przypadku uznania, że wynagrodzenie za najem samochodów osobowych płatne przez pracowników byłoby niższe od wartości rynkowej to po stronie pracowników Wnioskodawcy powstałby przychód, który powinien zostać uwzględniony przez Wnioskodawcę jako płatnika przy kalkulacji zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych?

Państwa stanowisko w sprawie

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r. poz. 1509 ze zm.): opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21,52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ww. ustawy: przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 20 ust. 3 i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Przy czym, w myśl art. 11 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Treść art. 12 ust. 1 ww. ustawy wskazuje, że: za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Art. 12 ust. 2a ustawy PIT stanowi, iż wartość pieniężną nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych ustala się w wysokości:

1)250 zł miesięcznie - dla samochodów:

a)o mocy silnika do 60 kW,

b)stanowiących pojazd elektryczny w rozumieniu art. 2 pkt 12 ustawy z dnia 11 stycznia 2018 r. o elektromobilności i paliwach alternatywnych (Dz. U. z 2021 r. poz. 110) lub pojazd napędzany wodorem w rozumieniu art. 2 pkt 15 tej ustawy;

2)400 zł miesięcznie - dla samochodów innych niż wymienione w pkt 1. 2b.

W przypadku wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych przez część miesiąca wartość świadczenia ustala się za każdy dzień wykorzystywania samochodu do celów prywatnych w wysokości 1/30 kwot określonych w ust. 2a. 2c. Jeżeli świadczenie przysługujące pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych jest częściowo odpłatne, to przychodem pracownika jest różnica pomiędzy wartością określoną w ust. 2a albo ust. 2b i odpłatnością ponoszoną przez pracownika.

Za świadczenia częściowo odpłatne należy uznać świadczenia za które ponoszona jest tylko część odpłatności rynkowej tj. z tytułu uzyskania świadczenia odbiorca nie spełnia jego pełnej rynkowej ekwiwalentności, ale ponosi jedynie cześć takiej odpłatności. W przedmiotowej sprawie to nie Wnioskodawca określa wysokości czynszu najmu dla pracowników w ramach Programu, lecz wysokość tych stawek określa importer marki pojazdów samochodowych. W przypadku, gdyby wysokość czynszu została uznana za niższą od wartości rynkowej świadczenia to wówczas świadczenie uzyskiwane przez pracowników w ramach Programu zostałoby uznane za świadczenie częściowo nieodpłatne.

W takim przypadku stosownie art. 12 ust. 2c ustawy PIT przychodem pracownika jest różnica pomiędzy wartością określoną w ust. 2a albo ust. 2b i odpłatnością ponoszoną przez pracownika. Skoro zgodnie ze stanem faktycznym samochody, które pracownicy mogliby użytkować na podstawie umów najmu w ramach Programu, byłyby o mocy silnika większej od 60 kW oraz nie stanowiłyby pojazdów elektrycznych w rozumieniu art. 2 pkt 12 ustawy z dnia 11 stycznia 2018 r. o elektromobilności i paliwach alternatywnych (Dz. U. z 2021 r. poz. 110) lub pojazdów napędzanych wodorem w rozumieniu art. 2 pkt 15 tej ustawy to punktem odniesienia, dla ustalenia czy w przedmiotowej sprawie powstaje przychód z tytułu świadczenia częściowo odpłatnego jest kwota 400 zł miesięcznie wskazana w art. 12 ust. 2b pkt 2 ustawy o PIT.

Mając na uwadze, że czynsze najmu płatne przez pracowników Wnioskodawcy w ramach Programu przewyższają kwotę 400 zł to różnica o której mowa w art. 12 ust. 2c ustawy PIT jest wartością ujemną co implikuje brak powstania przychodu po stronie pracowników Wnioskodawcy uczestniczących w Programie w sytuacji, gdyby uznać, że uzyskują świadczenia częściowo odpłatne.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2647 ze zm.) jest zasada powszechności opodatkowania. W myśl tej zasady, wyrażonej w art. 9 ust. 1 ww. ustawy:

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 1 cytowanej ustawy:

W myśl art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Za przychód należy zatem uznać każdą formę przysporzenia majątkowego – zarówno formę pieniężną, jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika. Pod pojęciem przychodu należy rozumieć każde działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Jak wynika z treści powołanego art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodem będzie każde przysporzenie majątkowe, mające konkretny wymiar finansowy, otrzymane jako świadczenie pieniężne, rzeczowe lub też jako świadczenie nieodpłatne lub częściowo odpłatne. Co do zasady, o zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów danego podatnika decyduje definitywny charakter tego przysporzenia w tym sensie, że w sposób ostateczny faktycznie powiększa on aktywa tej osoby. Konsekwencją przyjęcia tezy o charakterze przychodu, jako definitywnego przysporzenia w majątku podatnika jest uznanie, że za przychody podatkowe mogą być uznane tylko te przychody, które nie mają charakteru zwrotnego. W celu określenia, co stanowi przychód podatnika, należy zidentyfikować stosunek prawny leżący u podstaw danej czynności.

Przepis art. 12 ust. 1 ww. ustawy stanowi, że:

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. Tak szeroko zdefiniowane pojęcie przychodu pracownika wskazuje, że w każdym przypadku, w którym uzyska on od pracodawcy realną korzyść mającą wymiar finansowy, będzie to rodzić obowiązek zwiększenia jego przychodu z wyjątkiem świadczeń określonych w katalogu zwolnień przedmiotowych, zawartych w art. 21, 52, 52a i 52c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Art. 12 ust. 4 powołanej ustawy stanowi, że:

Zgodnie z art. 12 ust. 2a ww. ustawy:

W tym miejscu należy zaznaczyć, że wyżej cytowany oraz powołany w Państwa uzasadnieniu art. 12 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dotyczy wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych, a w opisanej przez Państwa sprawie nie mamy do czynienia z samochodem służbowym pracownika. W związku z powyższym, przepis ten nie ma zastosowania w przedmiotowej sprawie.

Stosownie do art. 12 ust. 3 ww. ustawy:

Zgodnie z art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Zatem, zgodnie z art. 11 ust. 2a pkt 4 ww. ustawy, wartość pieniężną nieodpłatnych świadczeń ustala się na podstawie cen rynkowych.

W myśl art. 11 ust. 2b ww. ustawy:

Należy więc zauważyć, że przychodami pracownika są nie tylko wynagrodzenia, czyli świadczenia wprost wynikające z zawartej umowy o pracę, ale również wszystkie inne przychody otrzymane, niezależnie od podstawy ich wypłaty, jeżeli w jakikolwiek sposób wiążą się z faktem wykonywania pracy.

Jednocześnie należy zauważyć, iż przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawierają legalnej definicji nieodpłatnych świadczeń, o których mowa w art. 11 ust. 1 i 2-2b oraz art. 12 ust. 1 tej ustawy. Rozumienie tego pojęcia zostało jednak wypracowane w judykaturze.

W uchwałach z dnia 18 listopada 2002 r. sygn. akt FPS 9/02 oraz z dnia 16 października 2006 r. sygn. akt FPS 1/06 Naczelny Sąd Administracyjny ustalił znaczenie tego terminu w oparciu o przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Naczelny Sąd Administracyjny uznał, iż na gruncie tej ustawy termin „nieodpłatne świadczenie” ma „szerszy zakres niż w prawie cywilnym, obejmuje bowiem wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy”. W uchwale z dnia 24 maja 2010 r. sygn. akt II FPS 1/10, NSA potwierdził powyższe stanowisko uznając, że ma ono również zastosowanie do podatku dochodowego od osób fizycznych, w stosunku do sytuacji wynikających z art. 11 ust. 1 w związku z art. 12 ust. 1 i 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Kwestia rozumienia pojęcia „innych nieodpłatnych świadczeń” – w kontekście świadczeń pracowniczych – była również przedmiotem analizy Trybunału Konstytucyjnego, który w wyroku z dnia 8 lipca 2014 r. sygn. akt K 7/13 wskazał na obiektywne kryteria, którymi należy się kierować przy określaniu, czy w analizowanym przypadku mamy do czynienia z nieodpłatnym świadczeniem na rzecz pracownika. Przede wszystkim kryterium tym musi być obiektywna ocena, czy świadczenie leży w interesie pracownika, a jest tak wtedy, gdy stanowi ono realne przysporzenie majątkowe (korzyść), którego efekt jest uchwytny w majątku pracownika. Zastosowanie tego obiektywnego kryterium wyróżnienia świadczeń będących przychodem pracownika, zdaniem Trybunału Konstytucyjnego, prowadzi do wniosku, że zaoszczędzenie wydatku przez pracownika może stanowić przysporzenie objęte podatkiem dochodowym. Taka ocena jest jednak poprawna tylko wtedy, gdy świadczenia te pracodawca spełnia na wniosek pracownika lub dysponując uprzednią zgodą pracownika na ich przyjęcie. Zgoda pracownika na skorzystanie ze świadczenia wyraża bowiem ocenę pracownika, że świadczenie – z punktu widzenia jego sytuacji zawodowej, życiowej, rodzinnej – jest celowe i przydatne, leży w jego interesie.

W konsekwencji, „zdaniem Trybunału, przeprowadzona powyżej analiza pozwala na określenie cech istotnych kategorii „innych nieodpłatnych świadczeń” jako przychodu w rozumieniu art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Należy przyjąć, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

• po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
• po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
• po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów)”.

Ponadto warunkiem uznania, iż dane świadczenie w naturze stanowi nieodpłatne świadczenie w rozumieniu wskazanych wyżej przepisów podatkowych jest faktyczne otrzymanie świadczenia przez pracownika.

W świetle powyższego, dla uznania świadczenia za przychód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatnik musi świadczenie otrzymać, świadczenie musi być spełnione w jego interesie i za jego zgodą, musi być korzystne dla pracownika, a uzyskana korzyść musi być wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi.

Art. 32 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stanowi:

Zgodnie z art. 38 ust. 1 ww. ustawy:

W myśl art. 38 ust. 1a ww. ustawy:

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że Państwo w ramach prowadzonej działalności gospodarczej zajmujecie się sprzedażą pojazdów samochodowych za pośrednictwem salonów samochodowych jak również wynajmem samochodów. Planują Państwo wdrożyć program najmu pojazdów samochodów dla swoich pracowników. W ramach Programu odpłatnie będą udostępniane samochody pracownikom, którzy będą je wykorzystywali jedynie do celów prywatnych. Program będzie organizowany we współpracy z importerem marki samochodów sprzedawanych przez Państwa. Przedstawiciel określa warunki najmu samochodów, tj. wysokość czynszu z tytułu umowy najmu płatnego przez pracowników, okres najmu (11-12 miesięcy), grono osób, które mogą uczestniczyć w tym Programie (Państwa pracownicy dedykowani obsłudze sprzedaży pojazdów przedmiotowej marki). Pojazdy samochodowe będą kupowane od importera, ujmowane przez Państwa jako środki trwałe i wynajmowane na rzecz Państwa pracowników. Kwota czynszu płatna przez pracownika miesięcznie z tytułu najmu pojazdu będzie wyższa niż 400 zł miesięcznie netto. Samochody przeznaczone na wynajem nie są, będą samochodami służbowymi tylko, z punktu widzenia Państwa, środkiem trwałym przeznaczonym na cel wynajmu. Najemca będzie mógł pojazd wykorzystywać według własnego uznania więc np. tylko i wyłącznie do celów prywatnych.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku opis zdarzenia przyszłego i powołane wyżej przepisy prawa oraz wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8 lipca 2014 r. należy stwierdzić, że Państwa pracownicy wynajmując samochody na preferencyjnych warunkach (po niższej cenie niż cena rynkowa), które Państwo nabywacie od importera, osiągają korzyść finansową w wysokości różnicy między ceną rynkową stosowaną przy świadczeniu najmu samochodów tego samego rodzaju, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia dla wynajmującego pracownika, a ceną za jaką samochody te wynajmowane są pracownikowi.

Zatem, w powyższej sytuacji wartość ww. różnicy należy zaliczyć do przychodów, o których mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. O powstaniu przychodu ze stosunku pracy przesądza otrzymanie przez pracownika prawa do skorzystania z uprawnienia (najmu samochodów na preferencyjnych warunkach – po cenie niższej niż rynkowa) o określonej wartości pieniężnej. Posiadając takie uprawnienia pracownik otrzymuje więc wymierną korzyść finansową, bowiem może wynająć samochód po niższej cenie. Dzięki takiemu działaniu u Państwa pracowników dochodzi do przysporzenia w majątku.

Reasumując, wynajem samochodów pracownikom, po cenie niższej od ceny rynkowej, będzie prowadził do otrzymania częściowo nieodpłatnego świadczenia powodującego powstanie po stronie pracowników przychodu ze stosunku pracy w wysokości różnicy między ceną rynkową najmu samochodów, a ceną po jakiej Państwa pracownicy wynajmują samochody (niższą od ceny rynkowej). Tym samym, Państwo będziecie zobowiązani w stosunku do pracowników do obliczenia i pobrania od ww. różnicy zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych oraz wykazania tego przychodu w informacji rocznej.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Państwa i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy  z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako: „PPSA”.

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).