Interpretacja indywidualna z dnia 18 stycznia 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0112-KDIL2-1.4011.886.2022.1.MKA

Obowiązki płatnika w związku z ponoszeniem kosztów legalizacji pobytu i pracy cudzoziemców.

Interpretacja indywidualna – stanowisko nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

27 listopada 2022 r. wpłynął Państwa wniosek z 18 listopada 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy obowiązków płatnika. Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego

S. Spółka z o.o. (dalej: Spółka lub Wnioskodawca) zatrudnia oraz planuje w przyszłości zatrudniać pracowników, w tym cudzoziemców. Pracownicy będący cudzoziemcami (dalej: Pracownicy lub Cudzoziemcy) są obywatelami krajów trzecich (spoza Unii Europejskiej) i z uwagi na międzynarodowy charakter działalności spółki, stanowią oni kluczowy zasób firmy.

S. jest bowiem jedną z czołowych firm na światowym rynku technologii (...) z siedzibą w M., oferującą innowacyjne produkty i usługi w zakresie (...). Natomiast S. Spółka z o.o. to centrum usług wspólnych świadczący usługi z zakresu finansów i zaopatrzenia.

Spółka, zatrudniając cudzoziemców uzyskuje dla nich zezwolenia na pracę, jak również pokrywa koszty pozostałych procedur imigracyjnych, takich jak uzyskanie m.in.

-oświadczenia o powierzeniu wykonywania pracy cudzoziemcowi;

-zezwolenia na pobyt czasowy i pracę;

-zezwolenia na pobyt czasowy w celu wykonywania pracy w zawodzie wymagającym wysokich kwalifikacji;

-zezwolenia na pobyt czasowy ze względu na inne okoliczności;

-zezwolenia na pobyt stały;

-wiz do Polski (Schengen/krajowych).

Koszty, jakie ponosi Spółka w celu uzyskania powyższych dokumentów to m.in:

-opłaty skarbowe za zarejestrowanie oświadczenia o powierzeniu wykonywania pracy cudzoziemcowi;

-opłaty skarbowe za złożenie wniosku o wydanie zezwolenia na pracę;

-opłaty skarbowe za złożenie wniosku o wydanie zezwolenia na pobyt czasowy;

-opłaty za wydanie wizy;

-opłaty skarbowe za pełnomocnictwa dla Spółki oraz pracowników;

-koszty tłumaczeń przysięgłych dokumentów niezbędnych w procedurach imigracyjnych.

Dodatkowo, Spółka przed zatrudnieniem obcokrajowca dokonuje analizy statusu imigracyjnego kandydatów pod kątem prawa do wykonywania pracy i legalnego pobytu w Polsce, w tym określenia odpowiedniej ścieżki legalizacji pracy i pobytu i przewidywanego terminu zatrudnienia.

Z uwagi na skomplikowane prawo imigracyjne w Polsce, Spółka zleca wsparcie w ww. procedurach imigracyjnych wyspecjalizowanemu dostawcy usług. Koszty, jakie ponosi Spółka w związku z zapewnieniem wsparcia w procedurach imigracyjnych pracowników to, oprócz wymienionych powyżej opłat to koszty usług wyspecjalizowanego dostawcy w zakresie uzyskania dokumentów oraz analizy statusu imigracyjnego Cudzoziemców.

Pytanie

Czy pokrywanie przez Spółkę kosztów procedur legalizacji pobytu pracowników oraz kosztów procedur legalizacji pracy pracowników, a także kosztów wsparcia w ww. procedurach imigracyjnych przez wyspecjalizowanego dostawcę usług stanowi/będzie stanowić nieodpłatne świadczenie i powoduje/będzie powodować powstanie po stronie Pracowników przychodu z tytułu nieodpłatnego świadczenia podlegającego opodatkowaniem podatkiem dochodowym od osób fizycznych?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, pokrywanie przez Spółkę kosztów procedur legalizacji pobytu pracowników oraz kosztów procedur legalizacji pracy Pracowników, a także kosztów wsparcia w ww. procedurach imigracyjnych przez wyspecjalizowanego dostawcę usług nie stanowi/nie będzie stanowić nieodpłatnego świadczenia i nie powoduje/nie będzie powodować powstania po stronie Pracowników przychodu z tytułu nieodpłatnego świadczenia podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy

Zgodnie z art. 9 ust. 1 Ustawy o PIT, opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 Ustawy o PIT, źródłami przychodów są stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Stosownie zaś do art. 11 ust. 1 ustawy o PIT, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W stanie faktycznym będącym przedmiotem niniejszej interpretacji Wnioskodawca uzyskuje dla Pracowników zezwolenia na pracę, jak również pokrywa koszty procedur legalizacji pobytu pracowników oraz koszty procedur legalizacji pracy pracowników, a także kosztów wsparcia w ww. procedurach imigracyjnych przez wyspecjalizowanego dostawcę usług. Mając na uwadze brzmienie powyższych przepisów wskazane wyżej koszty powinny zostać doliczane do wynagrodzenia Pracowników jako przychody ze stosunku pracy, tylko jeżeli stanowią nieodpłatne świadczenia na rzecz pracowników na gruncie Ustawy o PIT. Należy podkreślić, że przepisy Ustawy o PIT nie zawierają definicji pojęcia innych nieodpłatnych świadczeń. Zgodnie z orzecznictwem sądów administracyjnych, nieodpłatnym świadczeniem w rozumieniu przepisów Ustawy o PIT jest co do zasady każde zdarzenie prawne i zjawisko gospodarcze, którego skutkiem jest uzyskanie nieodpłatnego przysporzenia po stronie danego pracownika mającego konkretny wymiar finansowy, kosztem innego podmiotu - w tym przypadku Wnioskodawcy. Przysporzenie to może polegać na zwiększeniu jego aktywów (majątku) lub zapobieżeniu ich zmniejszenia (zaoszczędzeniu wydatków).

W wyroku z 8 lipca 2014 r. (sygn. akt K 7/13), Trybunał Konstytucyjny wskazał kryteria, jakimi należy się kierować dla określenia, czy w danym przypadku dochodzi do „nieodpłatnego świadczenia” na rzecz pracownika. W ocenie Trybunału, za przychód pracownika w rozumieniu Ustawy o PIT mogą być uznane wyłącznie świadczenia spełniające wszystkie trzy następując warunki:

-zostały spełnione za zgodą pracownika, który skorzystał z nich w pełni dobrowolnie, oraz

-zostały spełnione w interesie pracownika (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść, oraz

-korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

Zdaniem Trybunału, tylko te nieodpłatne świadczenia na rzecz pracownika, które będą posiadały wszystkie wymienione cechy, powinny podlegać opodatkowaniu PIT. Trybunał Konstytucyjny podkreślił, że uznanie innego nieodpłatnego świadczenia za przychód pracownika w rozumieniu podatku PIT zależy w szczególności od ustalenia, czy pracownik skorzystał ze świadczenia w pełni dobrowolnie i obiektywnej oceny, czy leżało ono w jego interesie.

Ocena, czy świadczenie leżało w interesie pracownika, zależy od tego, czy stanowiło ono dla niego realne przysporzenie majątkowe (korzyść), którego efekt jest uchwytny w jego majątku. Świadczenia uzyskiwane od pracodawcy, aby podlegały opodatkowaniu, muszą, zatem prowadzić do pojawienia się po stronie pracownika dochodu, czyli korzyści majątkowej, która może wystąpić w dwóch postaciach: prowadzi do powiększenia aktywów, co jest zwykłym skutkiem wypłaty pieniędzy, albo do zaoszczędzenia wydatków, co może być następstwem świadczenia rzeczowego lub w formie usługi. W wyniku takiego świadczenia w majątku pracownika nie pojawia się wprawdzie realny dochód (w znaczeniu ekonomicznym), ale ponieważ znaczenie dochodu na gruncie Ustawy o PIT jest szersze, zaoszczędzenie wydatków musi być traktowane na równi z przyrostem majątku. W przypadku, gdy nieodpłatne świadczenie zostało przyjęte jako warunek niezbędny do zgodnego z prawem wykonania pracy - po stronie pracownika nie pojawia się korzyść objęta opodatkowaniem PIT.

W przedstawionym w niniejszym wniosku stanie faktycznym nie budzi wątpliwości, że świadczenie w postaci uzyskania dla Pracowników przez Wnioskodawcę zezwolenia na pracę, jak również pokrycia kosztów procedur legalizacji pobytu pracowników oraz kosztów procedur legalizacji pracy pracowników, jest spełnione za zgodą pracownika (warunek 1). Nie ma bowiem prawnej możliwości przeprowadzenie procedury legalizacyjnej bez aktywnego udziału Pracowników. Dyskusyjne jest natomiast to czy ta sama konkluzja dotyczy zapewnienia wsparcia wyspecjalizowanego podmiotu. To bowiem Wnioskodawca samodzielnie dokonał wyboru konkretnego wyspecjalizowanego podmiotu w celu uzyskania wsparcia w ww. procedurach imigracyjnych nie konsultując tego wyboru z każdym pracownikiem. Nie można zatem wykluczyć, że gdyby to pracownik miał ponieść koszty wsparcia takiego wyspecjalizowanego podmiotu z własnych środków dokonałby wyboru innego (tańszego) dostawcy usług.

Świadczenie ma charakter zindywidualizowany, gdyż uzyskana z tego tytułu korzyść jest wymierna i może być przypisana indywidualnemu pracownikowi (warunek 3).

W ocenie Wnioskodawcy, analizy wymaga warunek 2 a mianowicie czy świadczenie zostało spełnione w interesie pracodawcy - Wnioskodawcy, czy w interesie Pracownika oraz, czy przyniosło mu korzyść majątkową w postaci uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść (warunek 2).

Wnioskodawca pragnie wyjaśnić, że do obowiązków prawnych pracodawcy należy zatrudnianie cudzoziemców, którzy posiadają zarówno prawo do pracy w Polsce (np. zezwolenie na pracę), jak również legalny pobyt (np. zezwolenie na pobyt, wizę).

W przypadku zezwoleń na pracę, zgodnie art. 87 ust. 1 pkt 12 Ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. z 2022 r. poz. 690 ze zm.), cudzoziemiec może wykonywać pracę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, jeżeli posiada zezwolenie na prace.

Natomiast, zgodnie z art. 88a ust. 1 Ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, to podmiot powierzający wykonywanie pracy (pracodawca) jest zobowiązany uzyskać zezwolenie na prace i to pracodawca jest stroną postępowania w tym zakresie.

Zdarza się, że cudzoziemcy są zwolnieni z konieczności uzyskania zezwolenia na pracę (np. na podstawie art. 87 ust. 2 Ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy czy w związku z Rozporządzeniem Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 21 kwietnia 2015 r. w sprawie przypadków, w których powierzenie wykonywania pracy cudzoziemcowi na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej jest dopuszczalne bez konieczności uzyskania zezwolenia na pracę (Dz. U. z 2021 r. poz. 2291). W tym przypadku, analiza i regularna weryfikacja statusu imigracyjnego pracownika jest również obowiązkiem pracodawcy. Zobowiązuje go do tego m.in. art. 120 Ustawa o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, który określa kary (grzywny) za nielegalne zatrudnianie cudzoziemców.

Dodatkowo, zgodnie z art. 88j Ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy, wojewoda odmawia wydania zezwolenia w przypadku gdy podmiot powierzający wykonywanie pracy w ciągu dwóch lat od uznania za winnego popełnienia czynu, o którym mowa w art. 120 ust. 1 ww. Ustawy, został ponownie prawomocnie ukarany za podobne wykroczenie.

W przypadku zezwoleń na pobyt, pomimo że stroną postępowania w procedurze ubiegania się o zezwolenia, w których Spółka zapewnia profesjonalne wsparcie są sami pracownicy (zgodnie z art. 105 ust. 1 Ustawy z dnia 12 grudnia 2013 r. o cudzoziemcach (Dz. U. z 2021 r. poz. 2354 ze zm.), to zgodnie z art. 2 Ustawy z dnia 15 czerwca 2012 r. o skutkach powierzania wykonywania pracy cudzoziemcom przebywającym wbrew przepisom na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2021 r. poz. 1745)), podmiot powierzający wykonywanie pracy cudzoziemcowi jest obowiązany żądać od cudzoziemca przedstawienia przed rozpoczęciem pracy ważnego dokumentu uprawniającego do pobytu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Dotyczyć to będzie zatem zarówno zezwoleń na pobyt jak i wiz. Podmiot powierzający wykonywanie pracy cudzoziemcowi jest obowiązany również do przechowywania przez cały okres wykonywania pracy przez cudzoziemca kopii dokumentu potwierdzającego legalny pobyt.

Art. 9, 10 i 11 Ustawy o skutkach powierzania wykonywania pracy cudzoziemcom przebywającym wbrew przepisom na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej określa odpowiedzialność karną za powierzanie wykonywania pracy wielu cudzoziemcom nielegalnie przebywającym w RP. Zgodnie z art. 12, konsekwencją nielegalnego zatrudnienia może być również zakaz dostępu do środków publicznych lub obowiązek ich zwrotu.

Dodatkowo, w przypadku zezwolenia na pobyt i pracę oraz zezwolenia na pobyt czasowy w celu wykonywania pracy w zawodzie wymagającym wysokich kwalifikacji, pracodawca musi określić warunki zatrudnienia. Zgodnie z art. 114 ust. 1 pkt 4 oraz 106 ust. 1a Ustawy o cudzoziemcach, wymogiem jest dostarczenie wraz w wnioskami załączników, które wskazują warunki wykonywania pracy (m.in. stanowisko, zakres obowiązków, wysokość wynagrodzenia). Odpowiednie przygotowanie tych załączników i zawarte w nich dane determinują legalność zatrudnienia cudzoziemca na danym stanowisku u danego pracodawcy. Z tego również wynika, że na Spółce spoczywa obowiązek, jak i też leży to w interesie Spółki, aby zapewnić pracownikom profesjonalne wsparcie w uzyskaniu prawidłowych zezwoleń na pobyt uprawniających ich do legalnej pracy.

Jednocześnie, w obydwu wyżej wspomnianych procedurach, zgodnie z art. 114 ust. 1 pkt 3 oraz art. 127 ust. 1 pkt 2 Ustawy o cudzoziemcach, pracodawca musi udowodnić, że nie ma możliwości zaspokojenia potrzeb kadrowych na lokalnym rynku pracy i dostarczyć tzw. Informację starosty, którą cudzoziemiec dołącza do wniosku o zezwolenie na pobyt i prace oraz zezwolenie na pobyt czasowy w celu wykonywania pracy w zawodzie wymagającym wysokich kwalifikacji. To oznacza, że brak dostarczenia takiej informacji cudzoziemcowi i aktywnego uczestniczenia w tym procesie może oznaczać odmowę wydania zezwolenia na pobyt w Polsce. W interesie pracodawcy leży zatem dostarczenie cudzoziemcowi odpowiedniej i pełnej dokumentacji pozwalającej na wydanie zezwolenia na pobyt, a w konsekwencji wywiązaniu się z obowiązku zatrudnienia cudzoziemców, którzy mają legalny pobyt w Polsce.

W ocenie Spółki, nie można zatem obiektywnie ustalić istnienia bezpośredniego interesu ekonomicznego zagranicznego pracownika w zatrudnieniu go w Polsce przez Wnioskodawcę. Nie można bowiem jednoznacznie stwierdzić, że pokrycie kosztów legalizacji pracy i pobytu w Polsce przynoszą pracownikowi korzyść w postaci powiększenia aktywów (nie otrzymuje on żadnych korzyści majątkowych) ani zaoszczędzenia wydatku, ponieważ nie musiałby ponosić tych kosztów, gdyby nie został zatrudniony przez Spółkę.

Wnioskodawca pragnie raz jeszcze podkreślić, że legalizacja zarówno pracy, jak i pobytu pracownika z zagranicy to warunek niezbędny do zgodnego z prawem wykonania przez niego pracy w Polsce na rzecz Spółki. Tym samym, w ocenie Spółki, ponoszone przez nią wydatki dotyczące uzyskania dla Pracowników zezwolenia na prace, jak również pokrycia kosztów procedur legalizacji pobytu pracowników oraz kosztów procedur legalizacji pracy pracowników, a także kosztów wsparcia w ww. procedurach imigracyjnych przez wyspecjalizowanego dostawcę usług zostały poniesione w interesie Wnioskodawcy jako pracodawcy (a nie pracownika). Co więcej, niedopełnienie obowiązków wynikających z zatrudnienia obcokrajowców posiadających prawo do pracy oraz legalny pobyt narażona jest na dotkliwe sankcje, w tym nawet, jak wskazano powyżej, zakazem zatrudniania cudzoziemców.

Stąd, w świetle przytoczonego wyroku Trybunału Konstytucyjnego nie stanowią one przychodu podatkowego pracownika i nie powinny być doliczane przez Spółkę jako płatnika do wynagrodzenia tych pracowników podlegającego opodatkowaniu podatkiem PIT. Stanowisko Wnioskodawcy potwierdza wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (dalej: WSA) w Warszawie o sygnaturze III SA/Wa 2101/18 (stanowisko WSA w Warszawie zostało podtrzymane przez Naczelny Sąd Administracyjny wyrok z 27 września 2022 r. o sygnaturze II FSK 49/20), w którym Sąd uznał, że zasadne jest stanowisko Skarżącej, zgodnie z którym wydatki związane z kosztami legalizacji pobytu na terytorium Polski są świadczeniami poniesionymi w interesie ekonomicznym zleceniodawcy, bo to jemu przynoszą konkretną i wymierną korzyść w postaci pozyskania, np. specjalisty, posiadającego ekspertyzę oraz doświadczenie. Legalizacja pracy zleceniobiorcy/pracownika w postaci uzyskania pozwolenia na pracę stanowi warunek legalizacji jego pobytu (w postaci wizy z prawem do pracy, zezwolenia na pobyt czasowy). W kontekście interesu prawnego i obowiązków formalnoprawnych pracodawcy w zakresie uzyskiwania zezwolenia na pracę, należy zwrócić uwagę, że obowiązek wystąpienia o zezwolenie ciąży w istocie na pracodawcy, a nie na pracowniku.

Dodatkowo WSA w Warszawie podkreślił, że: „Stroną w postępowaniu o uzyskanie wizy czy wydanie pozwolenia na pobyt czasowy (i na tej podstawie karty czasowego pobytu) jest sam cudzoziemiec, jednak to pracodawca (przedmiotowej sprawie - zleceniodawca) jest podmiotem obarczonym odpowiedzialnością za ewentualne braki w dopełnieniu obowiązków legalizacyjnych przez pracownika. Ustawa z dnia 15 czerwca 2012 r. o skutkach powierzania wykonywania pracy cudzoziemcom przebywającym wbrew przepisom na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2012 r. poz. 769) nakłada obowiązki na podmioty powierzające pracę cudzoziemcom oraz wprowadza sankcje w przypadku niewypełnienia powyższych wymogów (sankcje dla podmiotów powierzających wykonywanie pracy cudzoziemcom przebywającym w Polsce bez ważnego dokumentu potwierdzającego prawo pobytu na terytorium Polski). Z ustawy tej wynika obowiązek uzyskania od cudzoziemca przez pracodawcę/zleceniodawcę, który powierza pracę cudzoziemcowi, ważnego dokumentu uprawniającego go do pobytu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (przykładowo: wiza, zezwolenie na pobył czasowy). Dokument ten musi być uzyskany przed zatrudnieniem cudzoziemca. Jednocześnie pracodawca/zleceniodawca jest zobowiązany do przechowywania kopii ww. dokumentów przez cały okres wykonywania pracy przez cudzoziemca. Sankcje za powierzenie pracy cudzoziemcom przebywającym nielegalnie na terytorium Polski obejmują grzywnę lub karę pozbawienia wolności, a skazanie za powyższe przestępstwa może dodatkowo spowodować orzeczenie dla Spółki zakazu dostępu do środków pochodzących z funduszy strukturalnych Unii Europejskiej, obowiązek zwrotu na rzecz Skarbu Państwa środków pochodzących z wymienionych funduszy, wykluczenie z postępowań o udzielenie zamówień publicznych przez okres 1 roku, a ponadto, wszelkie wypłaty, świadczenia i inne należności, które zakład pracy wypłacił cudzoziemcowi nieposiadającemu ważnego dokumentu pobytowego, nie są uważane za koszty uzyskania przychodów dla pracodawcy.”

Mając na uwadze powyższe, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że pokrywanie przez Spółkę kosztów procedur legalizacji pobytu pracowników oraz kosztów procedur legalizacji pracy pracowników, a także kosztów wsparcia w ww. procedurach imigracyjnych przez wyspecjalizowanego dostawcę usług nie stanowi/nie będzie stanowić nieodpłatnego świadczenia i nie powoduje/nie będzie powodować powstania po stronie pracowników przychodu z tytułu nieodpłatnego świadczenia podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2022 r. poz. 2647 ze zm.):

Stosownie do art. 9 ust. 2 ww. ustawy:

W świetle art. 11 ust. 1 ww. ustawy:

W myśl art. 11 ust. 2 cyt. ustawy:

Na podstawie art. 11 ust. 2a ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

Wyszczególnienia źródeł przychodów osiągniętych przez osoby fizyczne ustawodawca dokonał w art. 10 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy:

W myśl art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

W świetle art. 12 ust. 2 ww. ustawy:

Zgodnie z art. 12 ust. 3 cyt. ustawy:

O obowiązku poboru podatku przez zakład pracy do końca 2022 r. stanowił art. 31 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym:

Natomiast od 1 stycznia obowiązek ten został wskazany w art. 32 ust. 1 ww. ustawy, który stosuje się do dochodów uzyskanych od dnia 1 stycznia 2023 r.:

Stosownie do wyżej zacytowanego art. 11 ust. 1, przychód ze stosunku pracy mający formę wypłaty pieniężnej lub wartości pieniężnych powstaje w momencie jego otrzymania lub postawienia do dyspozycji podatnika. Z kolei w przypadku świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń przychód powstaje w momencie jego otrzymania, co wskazuje na bezwzględnie wymagany realny charakter tych świadczeń. W konsekwencji, świadczenia w naturze i inne nieodpłatne świadczenia – w przeciwieństwie do pieniędzy i wartości pieniężnych – są traktowane, jako przychód wyłącznie pod warunkiem, że są „otrzymane”, natomiast w odniesieniu do pieniędzy (wartości pieniężnych) wystarczy, że określona kwota pojawi się na liście płac i będzie do dyspozycji podatnika.

Wobec niezdefiniowania w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych pojęcia „nieodpłatne świadczenie”, zasadne jest odwołanie się do znaczenia tego pojęcia ukształtowanego w orzecznictwie sądowym, zgodnie z którym nieodpłatnym świadczeniem w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – generalnie – jest każde zdarzenie prawne i zjawisko gospodarcze, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku danej osobie, mające konkretny wymiar finansowy. Przysporzenie to może polegać na zwiększeniu majątku (aktywów) bądź uniknięciu jego pomniejszenia (zaoszczędzenie wydatków).

Kwestia rozumienia pojęcia „innych nieodpłatnych świadczeń” - w aspekcie świadczeń pracowniczych - była przedmiotem analizy Trybunału Konstytucyjnego, który w wyroku z 8 lipca 2014 r. sygn. akt K 7/13, stwierdził, że za przychód pracownika z tytułu „innych nieodpłatnych świadczeń”, o których mowa w art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, mogą być uznane takie świadczenia, które:

-po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),

-po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,

-po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).”

W kontekście pierwszego warunku, Trybunał Konstytucyjny podkreślił, że „inne nieodpłatne świadczenia” na rzecz pracownika mogą być uznane za jego dochód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych tylko pod warunkiem, że rzeczywiście spowodowały zaoszczędzenie przez niego wydatków. Ustalenie tej okoliczności zależy od tego, czy pracownik skorzystał ze świadczenia oferowanego przez pracodawcę w pełni dobrowolnie. Zgoda na skorzystanie ze świadczenia wyraża bowiem ocenę pracownika, że świadczenie – z punktu widzenia jego sytuacji zawodowej, życiowej, rodzinnej – jest celowe i przydatne, leży w jego interesie. Oznacza to, że w braku świadczenia ze strony pracodawcy pracownik musiałby ponieść wydatek. W konsekwencji, przyjęcie świadczenia oferowanego przez pracodawcę oznacza uniknięcie tego wydatku.

Formułując drugi warunek Trybunał Konstytucyjny wyjaśnił, że dla oceny czy świadczenie leżało w interesie pracownika, istotne jest czy stanowi ono realne przysporzenie majątkowe (korzyść), którego efekt jest uchwytny w jego majątku. Trybunał Konstytucyjny – w ślad za uchwałami NSA – uznał, że w zakres nieodpłatnego świadczenia, jako przychodu wchodzą wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, „których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy”. W konsekwencji, aby wartość świadczenia uzyskanego od pracodawcy podlegała, opodatkowaniu, po stronie pracownika musi pojawić się dochód, czyli korzyść majątkowa. Korzyść ta może wystąpić w dwóch postaciach: prowadzi do powiększenia aktywów, co jest zwykłym skutkiem wypłaty pieniędzy, albo do zaoszczędzenia wydatków, co może być następstwem świadczenia rzeczowego lub w formie usługi. W wyniku takiego świadczenia w majątku pracownika nie pojawia się wprawdzie realny dochód (w znaczeniu ekonomicznym), ale ponieważ znaczenie dochodu na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest szersze, zaoszczędzenie wydatków musi być traktowane na równi z przyrostem majątku. Jako przykład Trybunał Konstytucyjny wskazał m.in. dowożenie pracownika z miejsca zamieszkania do pracy lub wykupienie przez pracodawcę pakietu usług medycznych (dodatkowe ubezpieczenie). W ocenie Trybunału Konstytucyjnego otrzymanie tego rodzaju świadczeń może oznaczać zaoszczędzenie wydatku po stronie pracownika i w konsekwencji może stanowić przysporzenie objęte podatkiem dochodowym. Taka ocena jest jednak poprawna tylko pod warunkiem, że świadczenia te pracodawca spełniał, dysponując uprzednią zgodą pracownika na ich przyjęcie. O ile bowiem pracownik decyduje się przyjąć te świadczenia, niewątpliwie zaoszczędza sobie wydatku, który musiałby ponieść z własnych środków.

Jednocześnie Trybunał Konstytucyjny zauważył, iż w sytuacji, gdy nieodpłatne świadczenie zostało przyjęte jako warunek niezbędny do zgodnego z prawem wykonania pracy – po stronie pracownika nie pojawia się korzyść, która mogłaby być objęta podatkiem dochodowym.

Odnosząc się natomiast do trzeciego warunku, Trybunał Konstytucyjny wskazał, że przychód powstaje, gdy można zindywidualizować świadczenie, określić jego wartość pieniężną oraz skonkretyzować odbiorcę.

W świetle powyższego zauważyć należy, że nie każde świadczenie spełnione przez pracodawcę na rzecz pracownika bez ustalonej za nie zapłaty jest świadczeniem podlegającym podatkowi dochodowemu, podobnie jak nie każde tego rodzaju świadczenie jest wyłączone spod regulacji ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przy czym, jak słusznie zauważył Trybunał Konstytucyjny ze względu na otwarty i rozwijający się katalog świadczeń oferowanych przez pracodawców – nie jest możliwe enumeratywne wyliczenie w ustawie podatkowej wszystkich nieodpłatnych przysporzeń, które zgodnie z zasadą powszechności przedmiotowej podatku dochodowego powinny być przez ustawodawcę uwzględnione.

Powyższe prowadzi do wniosku, że – w sytuacji, gdy pracodawcy oferują pracownikom całą gamę nieprzewidzianych w umowie o pracę świadczeń, które leżą niejako wpół drogi między gratyfikacją (rzeczową czy w postaci usługi), przyznaną pracownikowi jako element wynagrodzenia za pracę, która jest objęta podatkiem dochodowym, a wymaganymi przez odpowiednie przepisy świadczeniami ze strony pracodawcy, które służą stworzeniu odpowiednich warunków pracy (przepisy b.h.p.) i które są zwolnione z tego podatku – każda sprawa wymaga jej rozpatrzenia z uwzględnieniem wszystkich elementów dotyczących wykonywanej pracy, tj. w szczególności postanowień umowy o pracę, charakteru pracy oraz powinności pracodawcy wynikających z powszechnie obowiązujących przepisów prawa pracy.

W opisie wniosku wskazali Państwo, że Spółka zatrudnia Cudzoziemców, dla których uzyskuje zezwolenia na pracę, jak również pokrywa koszty pozostałych procedur imigracyjnych, takich jak uzyskanie m.in. oświadczenia o powierzeniu wykonywania pracy cudzoziemcowi; zezwolenia na pobyt czasowy i pracę; zezwolenia na pobyt czasowy w celu wykonywania pracy w zawodzie wymagającym wysokich kwalifikacji; zezwolenia na pobyt czasowy ze względu na inne okoliczności; zezwolenia na pobyt stały; wiz do Polski (Schengen/krajowych).

Koszty, jakie ponosi Spółka w celu uzyskania powyższych dokumentów to m.in: opłaty skarbowe za zarejestrowanie oświadczenia o powierzeniu wykonywania pracy cudzoziemcowi; opłaty skarbowe za złożenie wniosku o wydanie zezwolenia na pracę; opłaty skarbowe za złożenie wniosku o wydanie zezwolenia na pobyt czasowy; opłaty za wydanie wizy; opłaty skarbowe za pełnomocnictwa dla Spółki oraz pracowników; koszty tłumaczeń przysięgłych dokumentów niezbędnych w procedurach imigracyjnych.

Dodatkowo, Spółka przed zatrudnieniem obcokrajowca dokonuje analizy statusu imigracyjnego kandydatów pod kątem prawa do wykonywania pracy i legalnego pobytu w Polsce, w tym określenia odpowiedniej ścieżki legalizacji pracy i pobytu i przewidywanego terminu zatrudnienia. Spółka zleca wsparcie w ww. procedurach imigracyjnych wyspecjalizowanemu dostawcy usług. Koszty, jakie ponosi Spółka w związku z zapewnieniem wsparcia w procedurach imigracyjnych pracowników to, oprócz wymienionych powyżej opłat to koszty usług wyspecjalizowanego dostawcy w zakresie uzyskania dokumentów oraz analizy statusu imigracyjnego Cudzoziemców.

W związku z powyższym powzięli Państwo wątpliwość, czy pokrywanie przez Spółkę kosztów procedur legalizacji pobytu pracowników oraz kosztów procedur legalizacji pracy pracowników, a także kosztów wsparcia w ww. procedurach imigracyjnych przez wyspecjalizowanego dostawcę usług jest/będzie nieodpłatnym świadczeniem powodującym powstanie po stronie Pracowników przychodu podlegającego opodatkowaniem podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Państwa zdaniem, pokrywanie przez Spółkę kosztów procedur legalizacji pobytu pracowników oraz kosztów procedur legalizacji pracy Pracowników, a także kosztów wsparcia w ww. procedurach imigracyjnych przez wyspecjalizowanego dostawcę usług nie będzie stanowić nieodpłatnego świadczenia i nie spowoduje powstania po stronie Pracowników przychodu z tytułu nieodpłatnego świadczenia podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. W uzasadnieniu stanowiska odnieśli się Państwo do tez wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 8 lipca 2014 r. sygn. akt K 7/13.

Odniesienie się do powyższego twierdzenia Spółki wymaga analizy przepisów związanych z zatrudnianiem cudzoziemców.

Zgodnie z art. 88a ust. 1 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. z 2022 r. poz. 690 ze zm.):

W myśl art. 88 ust. 1a ww. ustawy:

Stosownie do art. 88 ust. 2 ww. ustawy:

Z ww. przepisu wynika, iż koszty tego postępowania obciążają wyłącznie podmiot powierzający wykonywanie pracy.

Istnieje również inna procedura, która umożliwia legalizację pracy. Należy bowiem zauważyć, że cudzoziemiec może sam ubiegać się o legalizację pracy w Polsce, ale tylko w przypadku, gdy jest już zatrudniony przez polskiego pracodawcę w ramach jednolitej procedury uzyskiwania pozwolenia na pobyt czasowy i pracę.

Jak wynika bowiem z postanowień art. 114 ustawy z dnia 12 grudnia 2013 r. o cudzoziemcach (Dz. U. z 2021, poz. 2354 ze zm.):

Natomiast na podstawie art. 118 ust. 1 ustawy o cudzoziemcach:

Analogiczne regulacje dotyczące zezwolenia na pobyt i pracę znajdują się w art. 114 ust. 1, art. 126, 127 i art. 140 ust. 1 ustawy o cudzoziemcach.

Z kolei na podstawie art. 106 ust. 1a. ww. ustawy:

Odnosząc się natomiast do procedur legalizacji pobytu pracowników obcokrajowców należy zauważyć, że z postanowień art. 58 ustawy o cudzoziemcach wynika, że:

Wizy te wydawane są na wniosek cudzoziemca art. 66 ust. 3 ustawy o cudzoziemcach i art. 9-10 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) Nr 810/2009 z dnia 13 lipca 2009 r. ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Wizowy (Dz. U. UE. L. 2009.243.1, ze zm.). Opłatę wizową, o której mowa w art. 16 Kodeksu wizowego, czy opłatę konsularną za przyjęcie i rozpatrzenie wniosku o wydanie wizy krajowej ponosi cudzoziemiec. Wizy te wydaje się między innymi w celu wykonywania pracy, w okresie nieprzekraczającym 6 miesięcy w ciągu kolejnych 12 miesięcy, na podstawie oświadczenia o zamiarze powierzenia wykonywania pracy, zarejestrowanego w powiatowym urzędzie pracy oraz wykonywania pracy na podstawie innego dokumentu (art. 60 ust. 1 pkt 5, 5a i 6 ustawy o cudzoziemcach).

Ponadto na podstawie art. 64 ust. 1 ustawy o cudzoziemcach:

Koszty uzyskania zezwolenia na pobyt czasowy i pracę obciążają co do zasady cudzoziemca, na którym ciąży obowiązek uiszczenia opłaty skarbowej za wydanie zezwolenia na pobyt czasowy i pracę oraz koszt wydania karty pobytu. Wynika to z postanowień art. 98 ust. 1 i art. 229 ustawy o cudzoziemcach oraz z art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. c ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o opłacie skarbowej (Dz. U. z 2022 r. poz. 2142 ze zm.) oraz art. 5 ust. 1 w związku z częścią III pkt 2b załącznika do tej ustawy.

W związku z tym pracodawca nie ma prawnego obowiązku ponoszenia ww. kosztów.

Reasumując należy wskazać na zasadnicze kwestie, jakie różnią procedury uzyskania prawa do pracy przez cudzoziemca w Polsce przewidziane w ww. ustawach tj. w ustawie o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy oraz w ustawie o cudzoziemcach. W pierwszym przypadku w postępowaniu o wydanie, przedłużenie (lub uchylenie) zezwolenia na pracę cudzoziemca stroną jest wyłącznie podmiot powierzający wykonywanie pracy cudzoziemcowi. W drugiej procedurze stroną postepowania, którego celem jest uzyskanie zezwolenia na pracę, jest sam cudzoziemiec.

Różnica występuje również w przypadku podmiotów zobowiązanych do pokrycia kosztów tych postępowań. W pierwszym przypadku koszty te obciążają wyłącznie podmiot powierzający wykonywanie pracy, natomiast w drugim samego cudzoziemca. Nie ulega zatem wątpliwości, że w braku świadczenia ze strony pracodawcy pracownik musiałby ponieść wydatek. W konsekwencji przyjęcie tego świadczenia od pracodawcy oznacza uniknięcie wydatku i wymierną korzyść majątkową.

Biorąc zaś pod uwagę zapewnienie przez pracodawcę świadczeń w zakresie wsparcia procedur imigracyjnych przez wyspecjalizowanego dostawcę usług wskazać należy, że również żaden z powszechnie obowiązujących przepisów prawa nie nakłada na pracodawcę obowiązku zapewnienia tego rodzaju świadczeń pracownikom. Wobec czego pracownik korzystając z tego świadczenia sfinansowanego z majątku pracodawcy zaoszczędza wydatku jaki musiałby ponieść i tym samym uzyskuje korzyść majątkową.

Wnioskodawca uzasadniając konieczność poniesienia wydatków związanych z nieodpłatnymi świadczeniami wskazał między innymi na obowiązek przestrzegania przepisów prawnych, które podlegają analizie podczas kontroli Spółki przez organy państwowe.

Przepisy wskazujące na obowiązki pracodawcy zatrudniającego cudzoziemców zawiera ustawa z dnia 15 czerwca 2012 r. o skutkach powierzania wykonywania pracy cudzoziemcom przebywającym wbrew przepisom na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2021 r. poz. 1745 ze zm.).

Z art. 2 ww. ustawy wynika, że:

Stosownie do art. 3 ww. ustawy:

Przedmiotowa ustawa określa również sankcje dla podmiotu powierzającego wykonywanie pracy cudzoziemcowi przebywającemu bez ważnego dokumentu uprawniającego do pobytu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Z ustawy tej wynika także, że cudzoziemiec powinien uzyskać wizę przed rozpoczęciem pracy.

Jednakże z faktu, iż ustawa przewiduje sankcje dla podmiotu powierzającego pracę cudzoziemcowi bez ważnego dokumentu uprawniającego do pobytu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, nie wynika, że podmiot powierzający wykonywanie pracy jest zobligowany do ponoszenia kosztów związanych z legalizacją pobytu cudzoziemca.

Podmiot ten, na podstawie ww. regulacji, jest wyłącznie zobligowany do zażądania przed rozpoczęciem pracy dokumentu potwierdzającego legalizację pobytu cudzoziemca oraz do przechowywania kopii tego dokumentu.

Odnosząc się do wskazanych przez Trybunał Konstytucyjny kryteriów oceny dotyczących nieodpłatnych świadczeń stwierdzili Państwo, że „nie budzi wątpliwości, że świadczenie w postaci uzyskania dla Pracowników przez Wnioskodawcę zezwolenia na pracę, jak również pokrycia kosztów procedur legalizacji pobytu pracowników oraz kosztów procedur legalizacji pracy pracowników, jest spełnione za zgodą pracownika (warunek 1). Nie ma bowiem prawnej możliwości przeprowadzenie procedury legalizacyjnej bez aktywnego udziału Pracowników” oraz że „świadczenie ma charakter zindywidualizowany, gdyż uzyskana z tego tytułu korzyść jest wymierna i może być przypisana indywidualnemu pracownikowi (warunek 3).” Powyższe twierdzenia można także przypisać wsparciu procedur imigracyjnych przez wyspecjalizowanego dostawcę usług. Jak wyżej wyjaśniono, na Spółce nie ciąży obowiązek zapewnienia takich świadczeń Pracownikom a fakt, że to Państwo dokonujecie wyboru dostawcy usług nie przesądza o braku zgody pracownika, na korzystanie z tych usług.

Jednakże odnosząc się do „drugiego” kryterium wskazanego w powołanym wyroku Trybunału Konstytucyjnego dotyczącego interesu podatnika i korzyści majątkowej, stwierdzili Państwo, że ponoszone przez Spółkę „wydatki dotyczące uzyskania dla Pracowników zezwolenia na prace, jak również pokrycia kosztów procedur legalizacji pobytu pracowników oraz kosztów procedur legalizacji pracy pracowników, a także kosztów wsparcia w ww. procedurach imigracyjnych przez wyspecjalizowanego dostawcę usług zostały poniesione w interesie Wnioskodawcy jako pracodawcy a nie pracownika”

W związku z tym należy zauważyć, że stwierdzenie to nie jest z gruntu fałszywe. Pracodawca ze swojego subiektywnego puntu widzenia może tak uważać i chcąc zachęcić pracowników do podjęcia u niego pracy może oferować mu dodatkowe świadczenia w postaci pokrycia kosztów legalizacji pobytu i pracy oraz kosztów wsparcia w procedurach imigracyjnych. W interpretacji przepisów prawa należy jednakże odnosić się do obiektywnych przesłanek, zarówno faktycznych, jak i prawnych. Stąd zdobycie pracy oraz dopełnienie formalnoprawnych wymogów legalizujących pobyt i pracę, co z kolei pozwala uzyskać środki finansowe do zapewnienia egzystencji sobie i rodzinie, obiektywnie leży przede wszystkim w interesie Cudzoziemca.

Zatem poniesienie przez Spółkę określonych powyżej kosztów zostało obiektywnie poczynione w interesie pracownika i pozwoliło mu uniknąć wydatku (Cudzoziemiec zyskał wymierną korzyść finansową w postaci zaoszczędzenia wydatków).

W konsekwencji nie można stwierdzić, że tylko pracodawca ma interes w tym, aby te świadczenie oferować kosztem swojego majątku. Pracownik, przyjmując nieodpłatne świadczenia w postaci kosztów procedur legalizacji pobytu oraz kosztów procedur legalizacji pracy, zaoszczędza wydatku w postaci opłat jakie musiałby ponieść w związku z uzyskaniem stosownych dokumentów niezbędnych do podjęcia pracy w Spółce.

Natomiast świadczenia związane ze wsparciem w procedurach imigracyjnych przez wyspecjalizowanego dostawcę usług są związane z legalizacja pobytu i legalizacją pracy, ponieważ dotyczą uzyskania dokumentów oraz analizy statusu imigracyjnego Cudzoziemców.

Mając na uwadze powyższe w przedmiotowej sprawie – wbrew Państwa twierdzeniom– spełnione zostały kryteria uprawniające do zaliczenia ww. świadczeń do nieodpłatnych świadczeń stanowiących przychód pracownika. Nie ma wątpliwości, że skorzystanie przez pracownika ze świadczeń powstałych w toku procedur legalizacji pobytu pracowników oraz procedur legalizacji pracy pracowników, a także kosztów wsparcia w ww. procedurach imigracyjnych przez wyspecjalizowanego dostawcę usług opłaconych przez Spółkę następować będzie za zgodą pracownika, będzie spełnione w jego interesie, a także przyniesie pracownikowi wymierną oraz przypisaną indywidualnie korzyść.

W konsekwencji, pokrycie kosztów procedur legalizacji pobytu pracowników oraz kosztów procedur legalizacji pracy pracowników, a także kosztów wsparcia w ww. procedurach imigracyjnych przez wyspecjalizowanego dostawcę usług, jeżeli obowiązku ich pokrycia na pracodawcę nie nakładają przepisy prawa, w świetle obowiązujących przepisów, przy uwzględnieniu tez zawartych w powołanym wyroku Trybunału Konstytucyjnego stanowi/będzie stanowić przychód ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i w konsekwencji podlega opodatkowaniu jak wynagrodzenie za pracę.

W związku z powyższym na Państwu, z tytułu dokonania ww. świadczeń, ciążą obowiązki płatnika w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy:

-stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia,

-zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Odnosząc się do powołanych przez Państwa wyroków sądów administracyjnych, wskazać należy, że stanowisko przyjęte w tych orzeczeniach nie może stanowić samodzielnej podstawy prawnej mojego stanowiska. Powyższe wynika przede wszystkim z przeszkód natury formalnoprawnej. Zgodnie bowiem z art. 153 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·    w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·    w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).