Wyrok SN z dnia 24 maja 2022 r., sygn. III USKP 130/21

Niezdolność do pracy to sytuacja faktyczna i ocena prawna. W przypadku częściowej niezdolności do pracy znaczenie ma dopiero utrata w znacznym stopniu zdolności do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Utrata zdolności do pracy w stopniu mniejszym niż znaczny nie jest podstawą renty z tytułu niezdolności do pracy (art. 12 ust. 3 ustawy o emeryturach i rentach). Niezdolności do pracy nie ocenia się tylko w odniesieniu do dotychczasowego zatrudnienia, lecz do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji, co jest pojęciem szerszym niż zdolność do pracy tylko na danym (konkretnym) stanowisku pracy. Podkreśla się te podstawowe przesłanki, gdyż choć o prawie do renty decyduje ostatecznie sąd, to jednak znaczenie ma fachowa wiedza medyczna, konieczna dla oceny stanu zdrowia ubezpieczonego i jego zdolności do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Znaczenie ma prawne pojęcie niezdolności do pracy na etapie postępowania przed organem rentowym i w sądowym postępowaniu odwoławczym, co biegli lekarze przy opiniowaniu powinni mieć na uwadze, a więc nie tylko w ocenie stanu zdrowia, lecz również w ocenie zdolności albo niezdolności do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji. Odnosi się to również do ubezpieczonego, którego choroba może wskazywać na trwałe pogorszenie zdolności do pracy.