Wyrok SN z dnia 24 stycznia 2002 r., sygn. I PKN 826/00

Według przepisu art. 18 § 2 k.p., warunkiem ważności określonego postanowienia umownego nie jest wcale to, by było ono korzystniejsze od uregulowania przewidzianego w przepisach prawa pracy. Zgodnie z wskazaną normą prawną, postanowienia umowy nie mogą być tylko "mniej korzystne" od tego, co gwarantują pracownikowi odpowiednie przepisy prawa pracy. Z tego zaś punktu widzenia nie można uznać, że wobec pogłębiającego się bezrobocia, likwidacji wielu zakładów pracy, dopuszczalnego ustawowo skracania okresu wypowiedzenia i niepewności zatrudnienia, wydłużenie okresu wypowiedzenia, które pozwala pracownikowi lepiej przygotować się do utraty pracy, dając zarazem dłuższy czas na jej poszukiwanie przy niezmienionym statusie ekonomicznym, zastrzeżenie sześciomiesięcznego okresu wypowiedzenia umowy było dla powoda niekorzystne w chwili zawierania umowy o pracę, lub choćby mniej korzystne niż teoretyczna wolność wyboru pracy (w warunkach utrzymującego się od lat bezrobocia), na którą powołał się w kasacji.

Teza od Redakcji

Przewodniczący: Sędzia SN Teresa Flemming-Kulesza.

Sędziowie SN: Jerzy Kwaśniewski, Jadwiga Skibińska-Adamowicz (sprawozdawca).

Sąd Najwyższy - Izba Administracyjna, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych po rozpoznaniu w dniu 24 stycznia 2002 r. sprawy z powództwa Marka T. przeciwko Ab. Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością w W. o ustalenie i sprostowanie świadectwa pracy na skutek kasacji powoda od wyroku Sądu Okręgowego-Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w W. z dnia 27 czerwca 2000 r.,

oddala kasację

Uzasadnienie

Sąd Rejonowy - Sąd Pracy w W. wyrokiem z dnia 24 marca 2000 r. oddalił powództwo Marka T. przeciwko Ab. Spółce z o.o. w W. o ustalenie, że umowa o pracę z dnia 16 czerwca 1999 r. została rozwiązana za wypowiedzeniem przez pracownika, a także o uznanie za bezskuteczne oświadczenia pracodawcy z dnia 19 listopada 1999 r. o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia oraz o sprostowanie świadectwa pracy w przedmiocie trybu rozwiązania umowy o pracę. Sąd pierwszej instancji ustalił, że powód został zatrudniony w pozwanej spółce od dnia 1 lipca 1997 r. na podstawie umowy o pracę na czas nie określony, w pełnym wymiarze czasu pracy, na stanowisku kierownika zespołu E 16 zajmującego się wdrażaniem systemu automatyki. W umowie tej strony postanowiły, że może być ona rozwiązana za sześciomiesięcznym wypowiedzeniem. Przed podjęciem zatrudnienia w pozwanej Spółce powód był zatrudniony w innej spółce w W., w której okres wypowiedzenia również wynosił 6 miesięcy. W dniu 29 października 1999 r. powód złożył pisemne oświadczenie o rozwiązaniu umowy o pracę z zachowaniem dwutygodniowego okresu wypowiedzenia. Pismo to powód złożył po udzieleniu mu urlopu wypoczynkowego na czas od 2 do 10 listopada 1999 r., o który wystąpił pismem z dnia 25 października 1999 r. Po zakończeniu urlopu powód nie stawił się do pracy. Strona pozwana, uznawszy, że powód nie zachował umówionego okresu wypowiedzenia, wskutek czego jego nieobecność w pracy jest nieusprawiedliwiona, w piśmie z dnia 15 listopada 1999 r. oświadczyła, że rozwiązuje umowę o pracę bez wypowiedzenia. Pismo to powód otrzymał w dniu 23 listopada 1999 r. Oprócz złożenia pozwu powód wystąpił do pracodawcy o sprostowanie wydanego mu świadectwa pracy przez zamieszczenie w nim stwierdzenia, że stosunek pracy uległ rozwiązaniu po upływie okresu wypowiedzenia dokonanego przez powoda. Strona pozwana nie uwzględniła tego wniosku.