Rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia w trybie art. 53 Kodeksu pracy po zmianach przepisów zasiłkowych

Obowiązujące od 1 stycznia 2022 r. nowe zasady obliczania okresów zasiłkowych spowodują, że pracodawca szybciej będzie mógł zwolnić pracownika nieobecnego w pracy z powodu choroby. Po zmianie przepisów do tego samego okresu zasiłkowego są wliczane okresy poprzednich niezdolności do pracy, jeżeli przerwa między ustaniem wcześniejszej a powstaniem ponownej niezdolności do pracy nie przekroczyła 60 dni, niezależnie od przyczyny tej niezdolności do pracy.

Pracownik podlega ochronie przed zwolnieniem z pracy w czasie usprawiedliwionej nieobecności w pracy spowodowanej chorobą (art. 41 Kodeksu pracy). Pracodawca nie może rozwiązać z nim w tym czasie umowy o pracę, jeżeli nie upłynął jeszcze okres uprawniający do rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia. Po wyczerpaniu przewidzianych prawem okresów ochronnych pracodawca może rozwiązać umowę o pracę w trybie natychmiastowym albo ją wypowiedzieć, nawet gdy pracownik nadal pozostaje niezdolny do pracy z powodu choroby.

Warunki pozwalające na rozwiązanie umowy o pracę bez wypowiedzenia z powodu długotrwałej nieobecności w pracy

Pracodawca może rozwiązać umowę o pracę bez wypowiedzenia bez winy pracownika, jeżeli niezdolność pracownika do pracy wskutek choroby trwa:

• dłużej niż 3 miesiące - gdy pracownik był zatrudniony u danego pracodawcy krócej niż 6 miesięcy,
• dłużej niż łączny okres pobierania z tego tytułu wynagrodzenia i zasiłku oraz pobierania świadczenia rehabilitacyjnego przez pierwsze 3 miesiące - gdy pracownik był zatrudniony u danego pracodawcy co najmniej 6 miesięcy lub jeżeli niezdolność do pracy została spowodowana wypadkiem przy pracy albo chorobą zawodową (art. 53