Porozumienie stron o rozwiązaniu umowy o pracę – co powinno zawierać

Porozumienie stron jest jedną z form rozwiązania umowy o pracę. Jego treść powinna odzwierciedlać poczynione między stronami ustalenia dotyczące nie tylko terminu rozwiązania stosunku pracy, ale także wszelkich rozliczeń między pracownikiem i pracodawcą lub ewentualnego zwolnienia z obowiązku świadczenia pracy pracownika w okresie do dnia zakończenia umowy o pracę.

Rozwiązanie umowy o pracę w trybie porozumienia stron w ocenie sądów pracy stanowi najbardziej pożądaną formę zakończenia stosunku pracy:

Porozumienie stron jest umową pomiędzy stronami stosunku pracy przewidzianą w art. 30 § 1 pkt 1 kp i stanowi jeden ze sposobów rozwiązania umowy o pracę, najbardziej preferowany przez ustawodawcę, bo wskazany jako pierwszy (wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 22 września 2008 r., III APa 76/08).

Na pewno jest także najbardziej optymalnym sposobem rozwiązania stosunku pracy z perspektywy pracodawcy. Pozwala bowiem wspólnie ustalić warunki zakończenia współpracy pomiędzy stronami, a przy tym zminimalizować ryzyko roszczeń pracownika i procesu w sądzie pracy.

Ponadto porozumienie stron o rozwiązaniu umowy o pracę umożliwia uzgodnienie w nim wszystkich kwestii dotyczących zakończenia stosunku pracy. Dodatkowo można je zawrzeć w dowolnym momencie i teoretycznie w dowolnej formie, na co wskazał Sąd Apelacyjny w Białymstoku:

Porozumienie stron to w istocie umowa rozwiązująca stosunek pracy, która może być zawarta w dowolnej formie i w każdym momencie istnienia stosunku pracy. Rozwiązanie umowy o pracę za porozumieniem stron oznacza zatem porozumienie się przez strony co do wszystkich okoliczności i wchodzących w grę roszczeń związanych z ustaniem stosunku pracy, który strony rozwiązują. Granicę w przypadku rozwiązania umowy o pracę za porozumieniem stron wyznacza zasada swobody umów, z ograniczeniami wynikającymi z bezwzględnie obowiązujących przepisów prawa, a w szczególności przepisów prawa pracy służących ochronie pracownika (wyrok SA w Białymstoku z 5 września 2012 r., III APa 10/12).