Podstawa wymiaru świadczeń chorobowych w przypadku przekroczenia tzw. 30-krotności

Wynagrodzenie, od którego nie zostały pobrane pełne składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe w związku z przekroczeniem tzw. 30-krotności, również podlega wliczeniu do podstawy wymiaru świadczeń chorobowych. W takim przypadku wynagrodzenie to należy pomniejszyć o kwotę faktycznie potrąconych ze środków pracownika składek na ubezpieczenia społeczne. Jeżeli pracownik w miesiącu, w którym nastąpiło przekroczenie rocznej podstawy wymiaru składek, był nieobecny w pracy z przyczyn usprawiedliwionych lub otrzymał składnik wynagrodzenia niezaliczany do podstawy zasiłkowej, to aby uzupełnić wynagrodzenie za taki miesiąc, należy obliczyć średni wskaźnik składek na ubezpieczenia społeczne.

Składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz FEP obliczane są od podstawy wymiaru ograniczonej w danym roku kalendarzowym do 30-krotności prognozowanego przeciętnego wynagrodzenia. Podstawę tę ustala się narastająco. W 2021 r. wynosi ona 157 770 zł. Nie dotyczy to składek na pozostałe ubezpieczenia (chorobowe i wypadkowe) oraz fundusze pozaubezpieczeniowe (Fundusz Pracy, Fundusz Solidarnościowy oraz FGŚP). Przekroczenie tzw. 30-krotności ma konsekwencje w zakresie ustalania podstawy wymiaru świadczeń chorobowych.