Na jakich zasadach pracodawca może udzielać pożyczek pracownikom

Środki przeznaczane na pomoc finansową kierowaną do pracowników pochodzić mogą z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, ze środków obrotowych lub innych „funduszy celowych”, takich jak np. pracownicza kasa zapomogowo-pożyczkowa. Ze środków zfśs mogą być udzielane pożyczki mieszkaniowe. Należy wówczas uwzględniać tzw. kryterium socjalne, czyli sytuację życiową, rodzinną oraz materialną pracowników i innych osób uprawnionych do uzyskania pożyczki.

Do jednej z popularnych form pomocy finansowej kierowanej do pracowników należą pożyczki. Udzielanie pożyczek powinno odbywać się według uściślonych i zrozumiałych zasad, sprecyzowanych w normatywnym akcie wewnątrzzakładowym (np. regulaminie wynagradzania albo regulaminie gospodarowania zfśs) bądź statucie i/lub osobnej umowie.

Pożyczki często bywają oprocentowane, choć nie jest to obowiązek. Kwestia ta zależy bowiem od wewnętrznych uregulowań u danego pracodawcy.

Sposób przyznawania pożyczek i ich źródło decydują o rozliczeniach podatkowo-składkowych.

Umowa pożyczki

Wypłata danej osobie określonej kwoty pożyczki najczęściej wymaga zawarcia z nią umowy. Przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku, a biorący zobowiązuje się zwrócić tę samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości. Umowa pożyczki, której wartość przekracza 1000 zł, wymaga zachowania formy dokumentowej (art. 720 Kodeksu cywilnego). Do zachowania ww. formy wystarcza złożenie oświadczenia woli w postaci dokumentu, w sposób umożliwiający ustalenie osoby składającej oświadczenie.