(1)

Rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE, Euratom) 2022/2434 (2) wprowadzono do rozporządzenia (UE, Euratom) 2018/1046 zróżnicowaną strategię finansowania jako jednolitą metodę finansowania realizacji operacji zaciągania pożyczek i zarządzania długiem prowadzonych przez Komisję. Zróżnicowana strategia finansowania ma mieć zastosowanie do programów pomocy finansowej, w przypadku których akty podstawowe wchodzą w życie 9 listopada 2022 r. lub później, z wyjątkiem należycie uzasadnionych przypadków.

(2)

Komisja powinna dokonać koniecznych ustaleń w zakresie wdrażania zróżnicowanej strategia finansowania. Stosowanie zróżnicowanej strategii finansowania wymaga przyjęcia zbioru zasad pozwalających określić alokację odpowiednich kosztów do odpowiednich programów pomocy finansowej, co powinno zapewnić możliwość obciążenia beneficjenta wpływów z operacji zaciągania pożyczek wszystkimi kosztami poniesionymi przez Unię w związku z pomocą finansową.

(3)

Metodyka alokacji kosztów związanych z wdrażaniem zróżnicowanej strategii finansowania w ramach NextGenerationEU (NGEU) została ustanowiona [po raz pierwszy] decyzją wykonawczą Komisji (UE) 2021/1095 (3). Decyzją wykonawczą Komisji (UE, Euratom) 2022/2545 (4) rozszerzono te ustalenia na wszystkie operacje zaciągania pożyczek i zarządzania długiem prowadzone w ramach zróżnicowanej strategii finansowania zgodnie z art. 220a rozporządzenia (UE, Euratom) 2018/1046 poprzez ukierunkowane dostosowania metodyki alokacji kosztów.

(4)

Zobowiązanie do pokrycia kosztów związanych z pomocą finansową powinno nadal spoczywać na beneficjentach pomocy finansowej, zgodnie z art. 220 ust. 5 lit. e) rozporządzenia (UE, Euratom) 2018/1046 oraz z budżetowymi zasadami należytego zarządzania finansami i równowagi. Beneficjenta należy obciążyć wszystkimi kosztami w oparciu o jednolitą metodykę alokacji kosztów, która zapewnia przejrzystą i proporcjonalną alokację kosztów.

(5)

Metodyka alokacji kosztów powinna pozwolić uniknąć subsydiowania skrośnego kosztów dotyczących jednej kategorii beneficjentów przez inną kategorię beneficjentów. Z jednej strony kosztami pożyczek należy w pełni obciążyć beneficjentów tych pożyczek, natomiast, z drugiej strony, i w stosownych przypadkach, kosztami wsparcia bezzwrotnego należy obciążyć budżet ogólny Unii na podstawie rzeczywistych kosztów poniesionych w celu pozyskania i wypłaty odpowiedniej części wpływów na rzecz poszczególnych beneficjentów. Metodyka ta powinna obejmować wszystkie koszty ponoszone przez Unię w związku z operacjami zaciągania pożyczek i zarządzania długiem, w tym wszystkie koszty administracyjne, oraz powinna zapewniać obliczanie różnych kategorii kosztów w odniesieniu do każdej wypłaty.

(6)

Aby zapewnić sprawiedliwe i równe traktowanie beneficjentów, należy wdrożyć wspólną i ujednoliconą metodykę dotyczącą kosztów, mającą zastosowanie do wszystkich rodzajów wypłat, a mianowicie tych spłacanych z budżetu ogólnego Unii oraz tych spłacanych przez beneficjenta. Kosztami należy obciążyć beneficjentów na podstawie części otrzymanych wpływów.

(7)

W ramach metodyki alokacji kosztów należy rozróżnić trzy kategorie kosztów: koszty finansowania, koszty zarządzania płynnością i koszty administracyjne. Koszty finansowania wynikają z oprocentowania i innych opłat, jakie Komisja musi ponieść w związku z poszczególnymi instrumentami wyemitowanymi w celu sfinansowania przedmiotowych wypłat. Koszty zarządzania płynnością to koszty ponoszone w związku z kwotami wyemitowanymi i utrzymywanymi tymczasowo na rachunkach płynności jako rezerwy na poczet przyszłych płatności. Te bieżące ogólne koszty operacyjne są zasadniczą cechą zróżnicowanej strategii finansowania i powinny być sprawiedliwie ponoszone przez wszystkich beneficjentów. Trzecia kategoria kosztów to koszty administracyjne, które są związane z utrzymaniem zdolności technicznej i operacyjnej w celu wdrożenia zróżnicowanej strategii finansowania i które powstają bezpośrednio w wyniku jej wdrażania.

(8)

Jeżeli programy pomocy finansowej w ramach zróżnicowanej strategii finansowania mają inny czas trwania i strukturę niż pożyczki zaciągane w ramach NGEU i pożyczki udzielane na podstawie rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2022/2463 (5), należy umożliwić dodatkową elastyczność przez zmianę metodyki alokacji kosztów. Decyzja wykonawcza (UE, Euratom) 2022/2545 stanowi, że w przypadku przyjęcia nowych programów pomocy finansowej o innym czasie trwania i innej strukturze stosowność metodyki obliczania kosztów NGEU należy poddać przeglądowi.

(9)

Aby zapewnić pożądaną elastyczność, metodyka alokacji kosztów powinna obejmować koncepcję przedziałów programu w celu organizowania i monitorowania przypisywania wypłat i powiązanych instrumentów finansowania do poszczególnych programów. Pozwoliłoby to na przydział instrumentów finansowania do specyfiki finansowej poszczególnych programów i zapewniłoby dostosowane do potrzeb zarządzanie zobowiązaniami przez skalibrowany wybór terminów zapadalności. Wprowadzenie przedziałów programu pozwoliłoby uniknąć subsydiowania skrośnego kosztów między programami.

(10)

Powinno to być również zgodne z ramami zarządzania ustanowionymi decyzją wykonawczą Komisji (UE, Euratom) 2023/2825 (6), która stanowi, że przydział instrumentów finansowania w ramach poszczególnych programów należy określić z uwzględnieniem odpowiednich docelowych terminów zapadalności i szczególnych ograniczeń poszczególnych programów.

(11)

Należy wskazać średni docelowy termin zapadalności i wstępne kwoty operacji finansowania dla każdego programu w drodze decyzji w sprawie planu finansowania przyjętych na podstawie art. 4 decyzji wykonawczej (UE, Euratom) 2023/2825. Cele wyznaczone dla poszczególnych programów, w ramach ogólnych limitów określonych w corocznej decyzji w sprawie zaciągania pożyczek, zapewniają niewiążące wskazówki co do poziomów, które należy osiągnąć na koniec okresu finansowania, przy założeniu, że potrzeby w zakresie finansowania pozostaną niezmienione. W okresie tworzenia przedziału programu lub przedziału czasowego średni ważony termin zapadalności instrumentów finansowania dla każdego programu może różnić się od celu na koniec okresu. Komisja powinna przydzielić instrumenty finansowania do poszczególnych przedziałów w odpowiednich semestrach, biorąc pod uwagę pozostałe transakcje zaciągania pożyczek planowane na pozostałą część okresu finansowania. Czyniąc to, Komisja powinna zapewnić, w miarę swoich możliwości, sprawiedliwe osiągnięcie różnych średnich docelowych terminów zapadalności dla każdego programu pomocy finansowej w ramach art. 220a rozporządzenia (UE, Euratom) 2018/1046 i bezzwrotnego wsparcia na podstawie art. 5 ust. 1 decyzji Rady (UE, Euratom) 2020/2053 (7) przez cały okres finansowania. Wykonując operacje zaciągania pożyczek, Komisja powinna priorytetowo traktować osiągnięcie najkorzystniejszych warunków, a jako cel drugorzędny powinna rozważyć sprawiedliwe osiągnięcie odpowiednich średnich docelowych terminów zapadalności w poszczególnych przedziałach programu na poziomie alokacji. Komisja powinna regularnie aktualizować i monitorować osiąganie takich celów.

(12)

Po wejściu w życie każdego nowego programu pomocy finansowej, który ma być finansowany z transakcji realizowanych w ramach zróżnicowanej strategii finansowania, należy utworzyć przedział programu. Przedziały programu powinny być przeznaczone dla pojedynczego beneficjenta albo dla kilku beneficjentów w zależności od tego, czy akt podstawowy programu dopuszcza tylko jednego lub kilku beneficjentów pomocy finansowej.

(13)

W przypadku programów, które umożliwiają przyznanie pomocy finansowej więcej niż jednemu beneficjentowi, wypłaty i odpowiadające im instrumenty finansowania w ramach właściwego przedziału programu należy następnie podzielić na przedziały czasowe w celu zapewnienia, aby koszt finansowania naliczany w związku z wypłatą dla danego beneficjenta był ściśle powiązany ze stopami rynkowymi obowiązującymi w momencie wypłaty. Koszt finansowania ustabilizuje się w momencie zamknięcia przedziału czasowego.

(14)

Nie jest konieczne dzielenie przedziału programu związanego z programem pomocy finansowej przeznaczonym dla jednego beneficjenta na przedziały czasowe, ponieważ wszystkie koszty są ponoszone przez tego samego beneficjenta.

(15)

Dodanie przedziałów programu na mocy niniejszej decyzji nie powinno mieć wpływu na istniejącą alokację kosztów w odniesieniu do któregokolwiek programu, do którego stosuje się już istniejącą metodykę alokacji kosztów. W związku z tym wypłaty dokonane przed wejściem w życie niniejszej decyzji w ramach NGEU, na podstawie rozporządzenia (UE) 2022/2463 i w ramach wszelkich innych programów CAM mających zastosowanie przed jej wejściem w życie, a także instrumenty finansowania już przydzielone do istniejących przedziałów czasowych na podstawie decyzji wykonawczej (UE, Euratom) 2022/2545, powinny zostać połączone w ramach specjalnego przedziału wcześniejszego programu z przedziałami czasowymi. Taki przedział wcześniejszego programu powinien obejmować wszystkie już ustanowione przedziały czasowe na potrzeby finansowania tych programów, a także wszelkie przyszłe wypłaty i powiązane instrumenty finansowania związane z tymi programami. Dzięki temu nowe podejście nie będzie miało wpływu na przypisanie kosztów poniesionych przez Komisję w oparciu o istniejącą metodykę alokacji.

(16)

Obliczenie kosztu finansowania wynikającego z transakcji zaciągania pożyczek powinno opierać się na kosztach wynikających ze wszystkich operacji zaciągania pożyczek w ramach przedziału programu, a w przypadku programu dla wielu beneficjentów – na podstawie wszelkich odpowiednich przedziałów czasowych. W przypadku gdy koszty są alokowane do beneficjentów tego samego przedziału, należy obciążyć w równym stopniu beneficjentów pożyczek lub, w przypadku zewnętrznych dochodów przeznaczonych na określony cel na podstawie art. 3 ust. 1 rozporządzenia Rady (UE) 2020/2094 (8), budżet ogólny Unii. Metoda ta, zgodnie z którą koszty ustala się w czasie trwania programu lub przedziału czasowego, pozwala uniknąć arbitralnego ustalania konkretnego „punktu w czasie”, jak ma to miejsce w przypadku tradycyjnej metody „back-to-back”, według której koszty ponoszone przez konkretnego beneficjenta zależały od warunków, jakie można było uzyskać w określonym dniu zaciągnięcia pożyczki.

(17)

Przedział programu powinien być aktywny przez cały okres, w którym dokonywane są wypłaty w ramach specjalnego programu. W ramach przedziału programu dla wielu beneficjentów w dowolnym momencie powinien istnieć tylko jeden aktywny przedział czasowy. Co do zasady przedziały czasowe, o ile zostaną ustanowione, powinny trwać pół roku, począwszy od dnia 1 stycznia lub 1 lipca. W przypadku przedziału wcześniejszego programu pierwszy przedział czasowy powinien obejmować okres od dnia 1 czerwca 2021 r. do dnia 31 grudnia 2021 r., odzwierciedlając harmonogram rozpoczęcia operacji finansowania w ramach NGEU. Co do zasady pierwszy przedział czasowy danego programu powinien zostać utworzony w okresie, w którym dokonuje się pierwszej wypłaty. Każdy przedział czasowy lub przedział programu powinien pozostać aktywny do momentu, gdy kwota przydzielonego mu finansowania długoterminowego będzie równa kwocie wypłat. Jednak w przypadku niedopasowania na koniec półrocza przedział czasowy powinien pozostać aktywny do czasu zrównania się kwoty wypłaty i finansowania długoterminowego. W takim przypadku powinna istnieć możliwość tymczasowego dalszego przypisywania wypłat do aktywnego przedziału czasowego i jednoczesnego przypisywania instrumentów finansowania do następnego przedziału czasowego.

(18)

Chociaż koszt finansowania może się różnić w okresie, w którym przedział programu lub, w stosownych przypadkach, przedział czasowy są aktywne z powodu różnic w warunkach finansowania pozostających poza kontrolą Komisji, Komisja powinna zarządzać operacjami zaciągania pożyczek i zarządzania długiem w celu zapewnienia, aby każdy przedział programu i, w stosownych przypadkach, przedział czasowy osiągnęły w porównywalnym stopniu swój cel w zakresie zapadalności, a jednocześnie zawsze priorytetowo traktować osiągnięcie najkorzystniejszych warunków w ramach poszczególnych programów.

(19)

Strategia finansowania stosowana przez Komisję umożliwia lepsze zarządzanie ryzykiem stopy procentowej i innymi rodzajami ryzyka finansowego. Chociaż oczekuje się stabilnych stóp procentowych stosowanych wobec beneficjentów pożyczek to w razie potrzeby zastąpienia długoterminowych instrumentów finansowania o zbliżającym się terminie zapadalności konieczne może być okresowe ponowne obliczanie stóp z wykorzystaniem rachunku marginalnego. W uzasadnionych przypadkach Komisja będzie rozwijać swoją zdolność w zakresie wykorzystania instrumentów pochodnych, takich jak swapy, by zarządzać ewentualnym pozostałym ryzykiem stopy procentowej i oferować beneficjentom opcje pożyczek o stałej stopie procentowej. Koszty takiego instrumentu o stałej stopie procentowej powinny być ponoszone w całości i wyłącznie przez beneficjenta korzystającego z tej opcji.

(20)

Kwoty wypłat w danym przedziale programu lub, w stosownych przypadkach, przedziale czasowym powinny być równe kwocie długoterminowych instrumentów finansowania przypisanych do tego konkretnego przedziału programu lub przedziału czasowego. W większości przypadków w odniesieniu do przedziałów programów dla wielu beneficjentów wypłata wpływów powinna mieć miejsce w tym samym przedziale czasowym co emisja długoterminowych instrumentów finansowania służących pozyskaniu tych wpływów oraz powinna być przypisana do tego samego przedziału czasowego. Nieprzewidziane opóźnienia w dokonywaniu wypłat mogą jednak prowadzić do sytuacji, w której wpływy z finansowania długoterminowego zostały pozyskane, ale ich wypłata nie jest możliwa zgodnie z pierwotnym harmonogramem. Taką ewentualność należy uwzględnić przy przydzielaniu wypłat do różnych przedziałów czasowych.

(21)

Należy również założyć możliwość przewidzenia – w poprzedzającym przedziale czasowym – potrzeb w zakresie wypłat pojawiających się na początkowym etapie następnego przedziału czasowego. Aby uwzględnić takie sytuacje i zapewnić finansowanie na korzystnych warunkach, powinna istnieć możliwość przypisania długoterminowych instrumentów finansowania do kolejnego przedziału czasowego.

(22)

Główną i definiującą cechą zróżnicowanej strategii finansowania jest zdolność do zarządzania płynnością operacji finansowania poprzez dostęp do krótkoterminowych pożyczek i utrzymywanie środków pieniężnych do celów ostrożnościowych. Takie zarządzanie płynnością powinno umożliwić Komisji zaspokojenie wszystkich potrzeb w zakresie płatności i dostosowanie emisji do warunków rynkowych. Należy ustanowić metody obliczania kosztów związanych z zarządzaniem płynnością, o której mowa w art. 6 i 8 decyzji wykonawczej (UE, Euratom) 2023/2825. Powinny one obejmować koszty wynikające z emisji krótkoterminowych instrumentów finansowania, tymczasowego utrzymywania części wpływów na rachunku płynnościowym w celu zagwarantowania zdolności do dokonywania wszystkich płatności na żądanie oraz zarządzania ryzykiem stopy procentowej i innymi rodzajami ryzyka finansowego. Koszty poniesione w związku z wykupem lub utrzymywaniem własnych obligacji do celów zarządzania płynnością należy również uznać za koszty zarządzania płynnością. W niniejszej decyzji należy ustanowić podstawę obliczania tych kosztów płynności i obciążania nimi na uczciwych i sprawiedliwych zasadach wszystkich odpowiednich beneficjentów wpływów w trakcie danego roku.

(23)

Operacje zarządzania płynnością powinny przyczynić się do zminimalizowania kosztów zarządzania płynnością, które mogą zostać poniesione w związku z utrzymywaniem środków pieniężnych do celów ostrożnościowych. Zwrot z inwestycji zasobów płynności, wynikający z zabezpieczonych lub niezabezpieczonych transakcji na rynku pieniężnym, powinien obejmować dzienne odsetki w odniesieniu do każdej transakcji oraz potencjalną opłatę transakcyjną lub agio/disagio. Zwrot z inwestycji tych operacji powinien być sumą kosztów emisji i utrzymywania takiej płynności, a każdy zwrot z inwestycji takich zasobów powinien być przypisywany kwartalnie do pozostałych do spłaty wypłat w sposób proporcjonalny.

(24)

Wyższe wypłaty środków niż wynosi kwota długoterminowych instrumentów finansowania przypisanych do danego przedziału programu lub, w stosownych przypadkach, przedziału czasowego lub płatności odsetek mogą skutkować deficytem płynności w danym przedziale. Niższe wypłaty środków niż wynosi kwota długoterminowych instrumentów finansowania przypisanych do danego przedziału programu lub, w stosownych przypadkach, przedziału czasowego lub spłat mogą skutkować nadwyżką płynności. Wyrównanie tych nadwyżek lub deficytów płynności jest nieuniknionym wymogiem wdrażania zróżnicowanej strategii finansowania. Koszty te nie powinny być ponoszone według odpowiednich przedziałów, tylko powinny być wyodrębnione i zarządzane jako odrębne ogólne koszty zarządzania płynnością. W niniejszej decyzji należy ustanowić mechanizm mający na celu wyodrębnienie kosztów wynikających z deficytów lub nadwyżek płynności, tak aby umożliwić ich wchłonięcie w formie kosztów zarządzania płynnością przez szerszy program finansowania. Komisja powinna korzystać z przedziału zarządzania płynnością, aby wyrównać wszelkie dodatnie lub ujemne salda środków pieniężnych w przedziałach programu dla jednego beneficjenta lub przedziałach czasowych dla wielu beneficjentów, do łącznej kwoty wypłat.

(25)

Wdrożenie zróżnicowanej strategii finansowania wymaga nabycia nowych zdolności niezbędnych do uzyskania jak najkorzystniejszego dostępu do rynków kapitałowych oraz zapewnienia utrzymania tej infrastruktury w sposób ciągły i efektywny. Obejmuje to koszty niezbędne do prowadzenia rachunków płynnościowych, do nabycia zdolności do przeprowadzania aukcji eurobonów i euroobligacji oraz do wdrożenia nowych wewnętrznych zdolności przetwarzania danych. Takie koszty, które wynikają bezpośrednio z realizacji operacji zaciągania pożyczek i wypłacania środków, należy traktować jako koszty ogólne, w których rozróżnia się koszty związane z utworzeniem oraz z utrzymaniem infrastruktury zaciągania pożyczek i wypłacania środków. Koszty te należy ująć w kosztach obsługi ogólnych kosztów administracyjnych.

(26)

Koszty obsługi ogólnych kosztów administracyjnych obejmują wszystkie koszty administracyjne poniesione bezpośrednio podczas wdrażania zróżnicowanej strategii finansowania. Koszty te występują albo jako koszty utworzenia, związane z jednorazowymi kosztami budowania określonych zdolności operacyjnych, albo jako koszty stałe, które są nieuniknionymi kosztami dającymi się bezpośrednio przypisać do operacji zaciągania pożyczek i zarządzania długiem w ramach zróżnicowanej strategii finansowania i które występują z biegiem czasu. Podczas gdy koszty stałe stanowią regularne koszty roczne naliczane w związku z wypłatami, które mają miejsce w danym roku, koszty utworzenia powinny być naliczane jako opłaty jednorazowe.

(27)

Koszty związane z utworzeniem i budowaniem zdolności do przeprowadzania tych operacji są ponoszone od 2021 r. i zostały już przypisane do beneficjentów programów wsparcia finansowego w ramach NGEU przy użyciu określonego kosztu ogólnego utworzenia. W związku z tym beneficjenci innych programów pomocy finansowej objętych zakresem art. 220a rozporządzenia (UE, Euratom) 2018/1046 nie powinni ponosić kosztów związanych z tym wcześniejszym budowaniem zdolności, a jedynie przyszłe wydatki związane z utrzymaniem tej infrastruktury lub jej dalszym rozwojem. Udział kosztów administracyjnych programów pomocy finansowej objętych zakresem art. 220a rozporządzenia (UE, Euratom) 2018/1046, innych niż NGEU, należy określić na podstawie udziału programu we wpływach uzyskanych w ramach zróżnicowanej strategii finansowania w roku, w którym poniesiono odpowiednie koszty administracyjne.

(28)

Koszty administracyjne ujęte w kosztach obsługi ogólnych kosztów administracyjnych powinny być ograniczone do zamkniętego wykazu kosztów kwalifikowalnych bezpośrednio związanych ze zróżnicowaną strategią finansowania. W następstwie porozumień osiągniętych w kontekście budżetu rocznego na 2023 r. opłaty umowne za rekrutację konsultantów zewnętrznych widnieją w wykazie kwalifikowalnych wydatków administracyjnych. O rozszerzeniu wykazu kwalifikowalnych wydatków administracyjnych powiadomiono władze państw członkowskich przed przyjęciem niniejszej decyzji. Zagregowane koszty obsługi ogólnych kosztów administracyjnych stanowią bardzo ograniczoną część zagregowanych kosztów związanych z operacjami w ramach zróżnicowanej strategii finansowania.

(29)

Proces fakturowania ex post opracowano w taki sposób, aby zapewnić odzyskiwanie kosztów w kolejnym roku i do momentu, gdy koszty nie będą już ponoszone w związku z operacjami zaciągania pożyczek oraz operacjami zarządzania długiem i zarządzania płatnościami przeprowadzanymi w ramach zróżnicowanej strategii finansowania.

(30)

W drodze wyjątku Unia może ponosić koszty odsetek i koszty administracyjne związane z zaciąganiem i udzielaniem pożyczek takich jak pożyczki w ramach pomocy finansowej dla Ukrainy udzielone na podstawie rozporządzenia (UE) 2022/2463 i rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2024/792 (9). Zgodnie z rozporządzeniem (UE) 2022/2463 niezbędne zasoby mają pochodzić z wkładów państw członkowskich zgodnie z art. 5 ust. 1 tego rozporządzenia, chyba że koszty te są pokrywane w inny sposób. W takim przypadku fakturowanie tych kosztów powinno być dostosowane do fakturowania kosztów w odniesieniu do wypłat stanowiących zewnętrzne dochody przeznaczone na określony cel, o których mowa w art. 3 ust. 1 rozporządzenia (UE) 2020/2094, a faktury powinny być grupowane według kwartału.

(31)

Komisja powinna wydać notę potwierdzającą w odniesieniu do każdej wypłaty, w tym bezzwrotnego wsparcia w rozumieniu art. 2 ust. 2 lit. a) i c) rozporządzenia (UE) 2020/2094, wsparcia podlegającego zwrotowi na rzecz państw członkowskich w rozumieniu art. 2 ust. 2 lit. b) rozporządzenia (UE) 2020/2094 oraz pożyczek dla państwa członkowskiego lub państwa trzeciego w ramach programów pomocy finansowej objętych zakresem art. 220a rozporządzenia (UE, Euratom) 2018/1046.

(32)

Pożyczki udzielane w ramach zróżnicowanej strategii finansowania powinny być realizowane na zharmonizowanych warunkach finansowych (termin zapadalności i profil spłaty) w odniesieniu do każdej wypłaty należącej do tego samego programu pomocy, z zastrzeżeniem ich zgodności ze zdywersyfikowaną strategią finansowania. W przypadku bezzwrotnego wsparcia nota potwierdzająca powinna być głównym elementem określającym te warunki finansowe na potrzeby budżetu ogólnego Unii. Nota potwierdzająca służy określeniu wniosku o zwrot kosztów na podstawie zawartych w niej warunków finansowych. Warunki te powinny obejmować datę wypłaty, kwotę wsparcia finansowego oraz datę płatności kosztów finansowania oraz termin zapadalności. Nota potwierdzająca stanowi niezbędną podstawę, na której UE opiera planowanie budżetowe, obieg środków finansowych i rozliczanie bezzwrotnego wsparcia.

(33)

Umowy pożyczki powinny odnosić się do niniejszej decyzji jako metody obliczania i naliczania kosztów pożyczek.

(34)

Niniejsza decyzja powinna mieć zastosowanie do wszystkich transakcji zaciągania pożyczek i wypłat w ramach programu NGEU, w tym tych, które miały miejsce przed jej wejściem w życie,

(35)

Mając na uwadze pilną potrzebę udzielenia Ukrainie pomocy finansowej, co jest jednym z priorytetów polityki, w lipcu 2024 r. w ramach Instrumentu na rzecz Ukrainy w najbardziej odpowiedni i najkorzystniejszy sposób, niniejsza decyzja powinna wejść w życie w trybie pilnym,

Krok 1: Obliczanie dziennych kosztów całkowitych danego instrumentu finansowania w przedziale programu lub w przedziale czasowym lub w przedziale zarządzania płynnością

Dzienne skumulowane koszty odsetek oblicza się w następujący sposób:

Przy obliczaniu dziennych skumulowanych kosztów odsetek dla poszczególnych indywidualnych długoterminowych instrumentów finansowania należy uwzględnić lata przestępne w następujący sposób:

W przypadku emisji ciągłych, tj. zwiększenia wielkości wcześniejszej emisji, pierwszy kupon może być wyliczany jako krótko- lub długoterminowy, licząc od daty rozliczenia emisji ciągłej do daty kolejnego kuponu. O ile nie uzgodniono inaczej z inwestorami, płatności kuponowe należy obliczać w następujący sposób:

Po pierwsze, obliczając dla każdego indywidualnego długoterminowego instrumentu finansowania odsetki narosłe począwszy od poprzedniej daty płatności kuponowej, przy czym odsetki narosłe oblicza się w następujący sposób:

W przypadku kuponów krótko- i długoterminowych płatności należy obliczać w następujący sposób:

Narosłe odsetki otrzymane od inwestorów w momencie emisji tymczasowo zwiększają zasoby płynności do czasu ich skompensowania za pomocą pierwszej płatności kuponowej. Narosłe odsetki są odzwierciedlone w obliczeniach kosztów za pośrednictwem przedziału płynności, jednak nie są one częścią dziennych skumulowanych kosztów odsetek związanych z instrumentami finansowania i ich odpowiednimi przedziałami programu lub przedziałem czasowym. Zgodnie z tą metodyką wszystkie koszty lub zwrot z operacji zaciągania pożyczek i zarządzania długiem poniesione przez Komisję przenosi się na beneficjentów.

Suma dziennych skumulowanych kosztów odsetek z zastosowaniem powyższej metody w odniesieniu do poszczególnych indywidualnych instrumentów finansowania jest równa sumie dziennych skumulowanych kosztów odsetek w całym okresie naliczania odsetek, jako takich:

W przypadku każdego instrumentu finansowania agio/disagio rozkłada się liniowo na cały okres trwania danego instrumentu:

agio/disagio_dzienne = (100-cena emisyjna):(data zapadalności-data emisji)

gdzie „cena emisyjna” = cena całkowita (zawierająca opłaty bankowe)

W przypadku każdej transakcji zarządzania długiem lub płynnością sumę dziennych skumulowanych kosztów odsetek z zastosowaniem metody w odniesieniu do poszczególnych indywidualnych instrumentów finansowania lub instrumentów inwestycyjnych oblicza się w następujący sposób:

W odniesieniu do każdego instrumentu zarządzania długiem lub płynnością opłaty transakcyjne rozkłada się liniowo na cały okres trwania danego instrumentu:

Opłatytransakcyjne_dzienne = opłaty:(data zapadalności-data emisji)

W odniesieniu do każdego instrumentu finansowania dzienne koszty całkowite oblicza się w następujący sposób:

CoF_{dzienne przypadające na instrument} = ACCdzienne*+agio/disagiodzienne

Krok 2: Obliczanie zagregowanych dziennych kosztów całkowitych finansowania

Dla każdego przedziału programu lub przedziału czasowego dzienne koszty całkowite w odniesieniu do danego przedziału programu lub danego przedziału czasowego, przed wyrównaniem, o którym mowa w art. 7, stanowią sumę wszystkich dziennych kosztów całkowitych poszczególnych instrumentów finansowania przypisanych do danego przedziału programu lub danego przedziału czasowego:

CoF_{dzienneC(x) przed wyrównaniem = ∑ CoFdzienne przypadające na instrument przypisany do danego C(x)}

W przypadku przedziału zarządzania płynnością koszt finansowania oblicza się w następujący sposób:

CoF_{dzienneLMC przed wyrównaniem = ∑ CoFdzienne przypadające na instrument przypisany do danego LMC}

Krok 3: Obliczanie sald płynności w przedziale programu lub w przedziałach czasowych

Poziom zasobów płynności oblicza się w ujęciu dziennym w następujący sposób:

Płynność_{C(x) = wpływy [wpływy z emisji + odsetkipożyczki/dotacje + spłatypożyczki/dotacje] - wypływy [wypłaty + kuponydług pozostały do spłaty} + wykup długu]

Jeżeli płynność_{C(x) jest ujemna, wskazuje ona kwotę deficytu dla danego przedziału programu lub przedziału czasowego, którą definiuje się jako PłynnośćC(deficyt), a jeżeli jest dodatnia, wskazuje kwotę nadwyżki płynności dla danego przedziału programu lub przedziału czasowego, którą definiuje się jako PłynnośćC(nadwyżka)}.

Krok 4: Obliczanie kosztów finansowania w odniesieniu do instrumentu finansowania z nadwyżką płynności

Krok ten pozwala określić tę część CoF w przedziałach programu lub przedziałach czasowych z nadwyżką płynności, którą można przypisać do zasobów płynności utrzymywanych w tym przedziale programu lub przedziale czasowym.

Koszty finansowania związane instrumentami finansowania oblicza się w następujący sposób:

CoF_{Nadwyżka płynnościC(nadwyżka)} =

CoF_{dzienneC(nadwyżka) przed wyrównaniem * płynność C(nadwyżka)}: ŁącznieC(nadwyżka)

CoF_{dzienneC(nadwyżka) po wyrównaniu = CoFdzienneC(nadwyżka) przed wyrównaniem - CoFNadwyżka płynnościC(nadwyżka)}

Krok 5: Obliczanie kosztu przedziału zarządzania płynnością w przypadku przypisania do niego kosztu finansowania z przedziału programu lub z przedziału czasowego z nadwyżką płynności

W przypadku gdy przedział zarządzania płynnością otrzymuje nadwyżkę z przedziału programu lub z przedziału czasowego, koszt przedziału zarządzania płynnością oblicza się w następujący sposób:

CoF_{dzienneLMC po wyrównaniu = CoFdzienneLMC przed wyrównaniem + ∑ CoFNadwyżka płynnościC(nadwyżka)}

Krok 6: Obliczanie kosztu finansowania w przypadku przedziału programu lub przedziału czasowego z deficytem płynności

Ewentualny deficyt płynności w danym przedziale programu lub danym przedziale czasowym wyrównuje się przez przeniesienie płynności z przedziału zarządzania płynnością po dziennych kosztach finansowania w tym przedziale (krok 5).

W przypadku przedziałów programu lub przedziałów czasowych z dodatnim saldem płynności koszt finansowania po wyrównaniu wynika już z kroku 4 powyżej.

CoF_{Przeniesienie płynności z LMC = CoFdzienneLMC po wyrównaniu} * Kwota przeniesienia: Łącznie LMC

CoF_{dzienneC(deficyt) po wyrównaniu = CoFdzienneC(deficyt) przed wyrównaniem + CoFPrzeniesienie płynności z LMC}

Przedział zarządzania płynnością jest zatem wynikiem krótkoterminowych instrumentów finansowania pozostających do spłaty, po powiększeniu o wszelkie przesunięcia nadwyżki z innych przedziałów programu lub przedziałów czasowych i po pomniejszeniu o wszelkie przesunięcia mające na celu zrekompensowanie deficytów z innych przedziałów programu lub przedziałów czasowych. Przenoszenie kosztów odbywa się w myśl podejścia krok-po-kroku, zgodnie z którym wpierw koszty związane z nadwyżkami w innych przedziałach programu lub przedziałach czasowych zasilają przedział zarządzania płynnością, po czym średni koszt pozostających do spłaty krótkoterminowych instrumentów finansowania i nadwyżek z innych przedziałów programu lub przedziałów czasowych jest przenoszony do innych przedziałów programu lub przedziałów czasowych, w których występuje deficyt. Zasoby płynności są wynikiem takiego wyrównania, jak również wszelkich kosztów lub zwrotów z tych zasobów, które nie zostały jeszcze przeniesione na beneficjentów. Zasoby płynności odzwierciedlają również niedopasowanie czasowe między momentem, w którym kupon lub narosłe odsetki są wypłacane i otrzymywane od inwestorów, a momentem, kiedy są pobierane od beneficjentów.

Poziom zasobów płynności w przedziale zarządzania płynnością oblicza się w ujęciu dziennym w następujący sposób:

Łącznie_{LMC(x) = wpływy [wpływy z emisji + płynność C(nadwyżka)] - wypływy [płynnośćC(deficyt)} + wykup długu]

Zasoby_{LMC(x) = ŁącznieLMC(x) + RoI zasobów płynnościdzienne + LIQMroczne płatności + wpływy zasobów płynnościdzienne - wypływy zasobów płynnościdzienne}

Chociaż koszt finansowania może różnić się między przedziałami programu i między przedziałami czasowymi z powodu różnic w warunkach finansowania pozostających poza kontrolą Komisji, Komisja zarządza operacjami zaciągania pożyczek i zarządzania długiem w taki sposób, aby w każdym przedziale programu i każdym przedziale czasowym w możliwie największym stopniu zapewnić profile zapadalności na poziomie zbliżonym do celów w zakresie zapadalności określonych w niniejszej decyzji.

Krok 7: Obliczanie dziennego kosztu finansowania wypłaty

Dzienny koszt finansowania wypłaty jest równy kwocie wypłaty pomnożonej przez względny udział wypłaty w stosunku do przedziału programu lub przedziału czasowego, do którego jest ona przypisana.

CoF wypłaty w C(x) =

CoF_{dzienneC(x) po wyrównaniu} * kwota wypłaty pozostała do spłaty: ∑ wypłat pozostałych do spłaty w C(x)

1)

Koszty utworzenia w odniesieniu do pożyczek w ramach RRF oblicza się w następujący sposób:

koszty utworzenia _{w odniesieniu do pożyczek w ramach RRF} = 48 %*∑ pozycji kosztów utworzenia

2)

Za lata 2021, 2022 i 2023 koszty utworzenia w odniesieniu do pożyczek w ramach RRF są przypisywane do każdego państwa członkowskiego, które podpisało umowę pożyczki w ramach RRF, w następujący sposób:

koszty utworzenia _{przypadające na udzieloną pożyczkę w ramach RRF = koszty utworzenia w odniesieniu do pożyczek w ramach RRF}*

kwota pożyczki zaciągniętej na państwo członkowskie _{koniec roku}: łączna maksymalna kwota pożyczek w ramach RRF

3)

Począwszy od 1 stycznia 2024 r. wszelkie nieprzypisane koszty utworzenia oblicza się w następujący sposób:

nieprzypisane koszty utworzenia w odniesieniu do pożyczek w ramach RRF = koszty utworzenia _{w odniesieniu do pożyczek w ramach RRF - ∑ pozycji kosztów utworzenia przypisanych do pożyczek w ramach RRF w latach 2021, 2022 i 2023}