KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady(UE) nr 1308/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. ustanawiające wspólną organizację rynków produktów rolnych oraz uchylające rozporządzenia Rady (EWG) nr 922/72, (EWG) nr 234/79, (WE) nr 1037/2001 i (WE) nr 1234/2007 (¹), w szczególności jego art. 37 lit. a) ppkt (i), (ii), (iii) oraz (vi), art. 37 lit. b), c), d) ppkt (i), (iii)–(vi), (viii), (x), (xi) oraz (xii), art. 37 lit. e) ppkt (i), art. 173 ust. 1 lit. b), c), d) i f)–j), art. 181 ust. 2, art. 223 ust. 2 lit. a) oraz art. 231 ust. 1,

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1306/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. w sprawie finansowania wspólnej polityki rolnej, zarządzania nią i monitorowania jej oraz uchylające rozporządzenia Rady (EWG) nr 352/78, (WE) nr 165/94, (WE) nr 2799/98, (WE) nr 814/2000, (WE) nr 1290/2005 i (WE) nr 485/2008 (²), w szczególności jego art. 62 ust. 1 i art. 64 ust. 6 lit. a),

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) Rozporządzenie (UE) nr 1308/2013 zastąpiło rozporządzenie Rady (WE) nr 1234/2007 (³) i ustanowiło nowe przepisy dotyczące sektorów owoców i warzyw oraz przetworzonych owoców i warzyw. Ponadto wspomniane rozporządzenie uprawnia Komisję do przyjęcia aktów delegowanych i wykonawczych w tym zakresie. Akty te powinny zastąpić odpowiednie przepisy rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 543/2011 (⁴).

(2) Aby wzmocnić siłę przetargową producentów owoców i warzyw oraz wspierać bardziej sprawiedliwy podział wartości dodanej w całym łańcuchu dostaw, należy zachęcać do uznawania organizacji producentów i ich zrzeszeń. Należy to osiągnąć z poszanowaniem krajowych struktur prawnych i administracyjnych.

(3) Należy ustanowić przepisy dotyczące uznawania organizacji producentów w odniesieniu do produktów, w sprawie których złożyły one wnioski. Jeżeli wniosek o uznanie dotyczy produktów przeznaczonych wyłącznie do przetworzenia, należy dopilnować, aby zostały one faktycznie dostarczone do przetworzenia. Organizacje producentów powinny dysponować strukturami niezbędnymi do zapewnienia funkcjonowania ich struktur. Ponadto w celu wdrożenia programu operacyjnego, organizacje producentów powinny być zobowiązane do osiągnięcia minimalnej wartości produkcji sprzedanej, która to wartość powinna zostać ustanowiona przez państwo członkowskie w celu zapewnienia skuteczności otrzymanego wsparcia, co pomoże wzmocnić siłę przetargową producentów owoców i warzyw.

(4) Aby pomóc w osiągnięciu celów systemu regulacji sektora owoców i warzyw oraz aby zapewnić organizacjom producentów możliwość prowadzenia działalności w sposób trwały i efektywny, organizacjom producentów należy zapewnić wewnętrzną stabilność. Należy zatem ustanowić minimalny okres członkostwa w organizacji producentów. Ustanowienie okresów wypowiedzenia członkostwa oraz dat, od których rezygnacja z członkostwa może stać się skuteczna, należy pozostawić państwom członkowskim.

(5) Jeżeli organizacja producentów jest uznana w odniesieniu do produktu wymagającego zapewnienia środków technicznych, powinna mieć możliwość zapewniania takich środków za pośrednictwem swoich członków, spółek zależnych, zrzeszeń organizacji producentów, których jest członkiem, lub poprzez outsourcing.

(6) Główna i zasadnicza działalność organizacji producentów powinna być związana z koncentracją podaży i wprowadzaniem do obrotu ich produktów, tak aby wzmocnić siłę przetargową producentów owoców i warzyw oraz osiągnąć bardziej sprawiedliwy podział korzyści w całym łańcuchu dostaw. Organizacjom producentów należy jednak umożliwić prowadzenie innych form działalności, nie tylko o charakterze komercyjnym. Należy wspierać współpracę między organizacjami producentów i w tym zakresie organizacje producentów powinny mieć możliwość wprowadzania do obrotu owoców i warzyw zakupionych wyłącznie od innej uznanej organizacji producentów, pod warunkiem że ich wartość jest wyłączona z kalkulacji wartości produkcji sprzedanej, do celów zarówno działalności głównej, jak i działalności pobocznej.

(7) Chociaż działalność główna organizacji producentów polega na koncentracji podaży i wprowadzaniu do obrotu produktów jej członków, w odniesieniu do których dana organizacja została uznana, w niektórych przypadkach jej członkowie będący producentami powinni mieć możliwość sprzedaży pewnego odsetka swojej produkcji poza organizacją producentów, w przypadku gdy organizacja producentów udzieli na to zezwolenia i gdy jest to zgodne z warunkami państwa członkowskiego i organizacji producentów. Całkowity odsetek sprzedaży poza organizacją producentów nie powinien przekraczać określonego maksymalnego poziomu.

(8) Należy doprecyzować przepisy dotyczące outsourcingu, w przypadku gdy działania zleca się w ramach outsourcingu podmiotom, które są ściśle związane z organizacją producentów.

(9) W celu ułatwienia koncentracji podaży należy wspierać łączenie się istniejących organizacji producentów w nowe organizacje poprzez ustanowienie przepisów dotyczących łączenia programów operacyjnych połączonych organizacji.

(10) Przy poszanowaniu zasady, zgodnie z którą producenci tworzą organizację producentów z własnej inicjatywy i kontrolują ją, ustanowienie warunków, na podstawie których inne osoby fizyczne lub prawne mogą być przyjmowane na członków organizacji producentów lub zrzeszenia organizacji producentów, należy pozostawić państwom członkowskim.

(11) W celu zagwarantowania, że organizacje producentów faktycznie reprezentują minimalną liczbę producentów, państwa członkowskie powinny podjąć środki w celu dopilnowania, aby mniejszość członków, na których przypada przeważająca część produkcji bądź udziałów lub kapitału w danej organizacji producentów, nie miała nadmiernego wpływu na jej funkcjonowanie i zarządzanie nią. Demokratyczna odpowiedzialność jest już zapewniona, w przypadku gdy podmioty, zanim zostaną uznane za organizacje producentów, mają formę prawną, która zgodnie z przepisami krajowymi nakłada wymóg tej odpowiedzialności. W innych przypadkach państwa członkowskie powinny określić maksymalny odsetek praw głosu lub udziałów oraz przeprowadzać odpowiednie kontrole.

(12) Należy ustanowić przepisy dotyczące uznawania i działalności zrzeszeń organizacji producentów, międzynarodowych organizacji producentów i międzynarodowych zrzeszeń organizacji producentów. Celem zapewnienia spójności przepisy te powinny być możliwie jak najbardziej podobne do przepisów ustanowionych dla organizacji producentów.

(13) Aby ułatwić korzystanie z systemu wsparcia dla programów operacyjnych, należy jasno zdefiniować wartość produkcji sprzedanej organizacji producentów, w tym zasady, zgodnie z którymi produkty mogą być brane pod uwagę, oraz etap obrotu, na którym oblicza się wartość produkcji. Na potrzeby kontroli oraz w celu uproszczenia do obliczania wartości owoców i warzyw przeznaczonych do przetworzenia należy stosować stawkę ryczałtową. Wspomniana stawka ryczałtowa powinna zostać obliczona na podstawie wartości produktu podstawowego, a mianowicie owoców i warzyw przeznaczonych do przetworzenia, do której dodano wartość tylko tych działań, które nie należą do właściwych działań przetwórczych. Ponieważ ilość owoców i warzyw potrzebnych do produkcji przetworzonych owoców i warzyw jest zróżnicowana w zależności od grupy produktów, stosowane stawki ryczałtowe powinny odzwierciedlać te różnice. W przypadku owoców i warzyw przetworzonych w przyprawy i paprykę w proszku należy również wprowadzić stawkę ryczałtową na potrzeby obliczania wartości owoców i warzyw przeznaczonych do przetworzenia, która stanowi wartość jedynie produktu podstawowego. Metoda obliczania wartości produkcji sprzedanej powinna złagodzić roczne wahania lub brak wystarczających danych, a także umożliwić uniknięcie podwójnego liczenia, w szczególności w przypadku międzynarodowych organizacji producentów i ich zrzeszeń. Aby zapobiec nieprawidłowemu korzystaniu z systemu, organizacjom producentów nie należy z zasady pozwalać na zmianę metodyki określania okresu odniesienia w trakcie obowiązywania programu.

(14) Organizacje producentów mogą posiadać udziały lub kapitał w spółkach zależnych, które pomagają im w zwiększeniu wartości dodanej produkcji ich członków. Należy ustalić zasady obliczania wartości tej produkcji sprzedanej. Działalność główna tych spółek zależnych powinna być taka sama jak działalność organizacji producentów.

(15) Aby zapewnić właściwe wykorzystanie pomocy, należy ustanowić zasady zarządzania funduszami operacyjnymi i wkładami finansowymi członków oraz zasady księgowania tych funduszy i wkładów, pozwalając na możliwie jak największą elastyczność, pod warunkiem że wszyscy producenci mogą korzystać z funduszu operacyjnego i w sposób demokratyczny uczestniczyć w podejmowaniu decyzji dotyczących jego wykorzystania.

(16) Należy ustanowić przepisy dotyczące zakresu i struktury strategii krajowej na rzecz stałych programów operacyjnych oraz ramy krajowe dotyczące działań na rzecz ochrony środowiska. Celem powinna być optymalizacja przydzielania zasobów finansowych oraz poprawa jakości strategii. Należy również ustanowić przepisy służące uniknięciu podwójnego finansowania tego samego działania przez inne systemy wsparcia, takie jak środki na rzecz rozwoju obszarów wiejskich lub programy promocyjne.

(17) Ze względu na bezpieczeństwo finansowe i pewność prawa należy sporządzić wykazy działań i wydatków, które nie mogą zostać objęte programami operacyjnymi, oraz otwarty wykaz działań, które mogą zostać objęte programami operacyjnymi. Należy ustanowić przepisy dotyczące wydatków kwalifikowalnych, zastosowania stawek zryczałtowanych i stawek jednostkowych oraz inwestycji. W art. 33 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013 ustanowiono szereg celów programów operacyjnych, w tym cele dotyczące produktów zarówno świeżych, jak i przetworzonych. W celu zapewnienia realizacji tych celów należy ustanowić warunki, na jakich działania związane z przekształceniem owoców i warzyw w przetworzone owoce i warzywa mogą kwalifikować się do uzyskania wsparcia. W odniesieniu do inwestycji zrealizowanych w indywidualnych gospodarstwach należy ustanowić przepisy dotyczące odzyskiwania wartości końcowej w odniesieniu do przypadków, w których członek rezygnuje z członkostwa w organizacji producentów.

(18) Mimo że programy operacyjne zrzeszeń organizacji producentów mają podlegać tym samym zasadom co programy operacyjne organizacji producentów, niektóre wymogi powinny mieć zastosowanie na poziomie członków będących organizacjami producentów.

(19) Należy ustanowić procedury w zakresie prezentacji i zatwierdzania programów operacyjnych, w tym terminów, tak aby właściwe organy mogły dokonać odpowiedniej oceny informacji oraz aby środki i działania mogły być włączane do programów lub z nich wykluczane. Ponieważ zarządzanie programami odbywa się w cyklu rocznym, należy przewidzieć, by programy niezatwierdzone przed upływem danego terminu były odraczane o rok.

(20) Należy ustanowić procedurę wprowadzania zmian do programów operacyjnych na kolejne lata, aby można je było dostosować w celu uwzględnienia wszelkich nowych warunków, których nie można było przewidzieć w chwili pierwszej prezentacji programów. Ponadto należy umożliwić zmianę środków i kwot funduszu operacyjnego w trakcie roku realizacji programu. Aby zapewnić przestrzeganie ogólnych celów zatwierdzonych programów, wszystkie takie zmiany powinny podlegać pewnym ograniczeniom i warunkom określanym przez państwa członkowskie oraz powinny być obowiązkowo zgłaszane właściwym organom.

(21) Aby zapobiec trudnościom w przepływie środków pieniężnych, organizacjom producentów należy udostępnić system zaliczek wraz z właściwymi zabezpieczeniami. W przypadku wstrzymania programu operacyjnego lub wycofania uznania, zarówno na zasadzie dobrowolnej, jak i obligatoryjnej, a także w przypadku rozwiązania organizacji producentów, należy upewnić się, że cele, na które wypłacono pomoc, zostały osiągnięte, a w przeciwnym razie pomoc powinna być zwrócona do Europejskiego Funduszu Rolniczego Gwarancji.

(22) Produkcja owoców i warzyw jest nieprzewidywalna, a produkty łatwo się psują. Nawet niezbyt duże nadwyżki na rynku mogą powodować na nim poważne zakłócenia. Należy ustanowić przepisy dotyczące zakresu i stosowania środków zarządzania w sytuacjach kryzysowych i zapobiegania kryzysom w odniesieniu do produktów, o których mowa w art. 1 ust. 2 lit. i) rozporządzenia (UE) nr 1308/2013. Przepisy te powinny zapewniać jak największą elastyczność i możliwość szybkiego zastosowania w sytuacjach kryzysowych i w związku z tym powinny pozwalać na podejmowanie decyzji przez same państwa członkowskie i organizacje producentów. Przepisy powinny jednak zapobiegać nadużyciom unijnej pomocy finansowej oraz zapewniać ograniczenia dotyczące stosowania pewnych środków, w tym pod względem finansowym. Powinny także zapewniać należyte przestrzeganie wymogów fitosanitarnych i środowiskowych.

(23) W odniesieniu do wycofywania z rynku należy przyjąć przepisy uwzględniające potencjalne znaczenie tego środka. W szczególności należy ustanowić przepisy dotyczące systemu większego wsparcia dla owoców i warzyw wycofywanych z rynku, które są nieodpłatnie przekazywane jako pomoc humanitarna przez organizacje charytatywne oraz niektóre inne organizacje i instytucje. Aby usprawnić bezpłatną dystrybucję, należy przewidzieć możliwość udzielenia organizacjom i instytucjom charytatywnym pozwolenia na pobieranie symbolicznej opłaty od odbiorców końcowych produktów podlegających wycofaniu z rynku. Ponadto należy ustalić maksymalne poziomy wsparcia na wycofywanie z rynku, aby nie stało się ono stałym zastępczym rozwiązaniem dla produktów w porównaniu z wprowadzaniem ich do obrotu. W tym kontekście należy nadal stosować wspólne poziomy wsparcia dla głównych produktów. W odniesieniu do innych produktów, w przypadku których z doświadczenia nie wynika jeszcze, że istnieje ryzyko masowych wycofań, należy ustalić maksymalne poziomy wsparcia jako procent średnich cen odnotowanych w każdym państwie członkowskim. Jednakże z podobnych powodów, należy we wszystkich przypadkach ustalić ilościowy limit wycofań z podziałem na produkty i na organizacje producentów.

(24) Należy doprecyzować przepisy dotyczące zielonych zbiorów i niezbierania plonów w oparciu o dotychczasowe doświadczenia. Podobnie należy uprościć przepisy dotyczące wsparcia na rzecz kosztów administracyjnych poniesionych na ustanowienie funduszy wspólnego inwestowania i ponowne nasadzanie sadów po ich obowiązkowym karczowaniu.

(25) Należy ustanowić przepisy dotyczące krajowej pomocy finansowej, którą państwa członkowskie mogą przyznawać w tych regionach Unii, w których stopień zorganizowania producentów jest szczególnie niski, w tym przepisy dotyczące sposobu obliczania stopnia zorganizowania i potwierdzania niskiego stopnia zorganizowania. Przepisy te powinny być podobne do procedur obecnie obowiązujących.

(26) Wsparcie dla grup producentów stało się częścią polityki rozwoju obszarów wiejskich na mocy rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1305/2013 (⁵), ale przepisy dotyczące powiadomień w odniesieniu do grup producentów utworzonych na podstawie art. 125e rozporządzenia (WE) nr 1234/2007, które są niezbędne do wdrożenia systemu pomocy, powinny zostać zachowane w niniejszym rozporządzeniu.

(27) Należy ustanowić przepisy dotyczące rodzaju, formatu i środków przekazywania powiadomień koniecznych do wykonania niniejszego rozporządzenia. Przepisy te powinny obejmować powiadomienia państw członkowskich dokonywane przez producentów i organizacje producentów oraz powiadomienia Komisji dokonywane przez państwa członkowskie. Dotychczasowe doświadczenia dotyczące zarejestrowanych danych wskazują, że możliwe jest pewne uproszczenie dotyczące liczby i częstotliwości wymaganych danych.

(28) Należy ustanowić przepis dotyczący właściwego monitorowania i oceny trwających programów i systemów w celu oceny ich skuteczności i wydajności zarówno przez organizacje producentów, jak i państwa członkowskie. Liczba i szczegółowość obowiązujących obecnie wymogów mogą zostać zmniejszone bez negatywnego wpływu na jakość oceny.

(29) Należy ustanowić środki w odniesieniu do odpowiednich kar administracyjnych mających zastosowanie w przypadku wykrycia nieprawidłowości. Środki te powinny obejmować zarówno konkretne kontrole i kary administracyjne ustanowione na poziomie Unii, jak i dodatkowe krajowe kontrole i kary administracyjne.

(30) Należy również przyjąć przepisy proceduralne dotyczące warunków, na których zakres obowiązywania przepisów ustanowionych przez organizacje producentów, zrzeszenia organizacji producentów i organizacje międzybranżowe w sektorze owoców i warzyw można rozszerzyć na wszystkie podmioty prowadzące działalność w konkretnym obszarze gospodarczym. W odniesieniu do produktów sprzedawanych na pniu, należy jasno określić, które przepisy mają być rozszerzone odpowiednio w odniesieniu do producentów i nabywców.

(31) Należy przyjąć przepisy dotyczące systemu cen wejścia dla owoców i warzyw. Fakt, że większość łatwo psujących się owoców i warzyw dostarcza się do konsygnacji, stwarza wyjątkowe trudności przy ustalaniu ich wartości. Należy określić możliwe metody obliczania cen wejścia, na podstawie których przywożone produkty będą klasyfikowane we wspólnej taryfie celnej. W celu zagwarantowania prawidłowego stosowania systemu należy również przyjąć przepisy dotyczące wnoszenia zabezpieczenia w pewnych okolicznościach.

(32) Należy ustanowić przepisy dotyczące powiadamiania o cenach i ilościach produktów przywożonych, tak aby niezbędne informacje docierały do Komisji w odpowiednim czasie i w spójny sposób. Należy ustanowić przepisy dotyczące powiadamiania o przypadkach siły wyższej, aby zaradzić skutkom takich sytuacji.

(33) Ze względu na przejrzystość i pewność prawa należy skreślić przepisy rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 543/2011, które zostają zastąpione niniejszym rozporządzeniem delegowanym i rozporządzeniem wykonawczym Komisji (UE) 2017/892 (⁶). Przepisy rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 543/2011 dotyczące norm handlowych powinny zostać utrzymane do czasu ich zastąpienia. Przepisy dotyczące bezpośrednio grup producentów utworzonych na podstawie art. 125e rozporządzenia (WE) nr 1234/2007 powinny zostać utrzymane, natomiast pewne inne artykuły dotyczące ich pośrednio powinny obowiązywać do końca realizacji ich planów uznawania oraz uznania ich za organizację producentów.

(34) Należy ustanowić przepisy przejściowe w celu zapewnienia sprawnego przejścia od poprzednich do nowych wymogów. Organizacje producentów powinny mieć możliwość zakończenia trwających programów operacyjnych na podstawie poprzednio obowiązujących przepisów.

(35) Niniejsze rozporządzenie powinno wejść w życie i mieć zastosowanie od siódmego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

TYTUŁ I

PRZEPISY WPROWADZAJĄCE

Artykuł 1

Przedmiot i zakres stosowania

Niniejsze rozporządzenie stanowi uzupełnienie rozporządzenia (UE) nr 1308/2013 w odniesieniu do sektora owoców i warzyw oraz sektora przetworzonych owoców i warzyw, o których mowa w art. 1 ust. 2 lit. i) oraz j) tego rozporządzenia, z wyjątkiem norm handlowych, a także uzupełnienie rozporządzenia (UE) nr 1306/2013 w odniesieniu do kar stosowanych w tych sektorach.

Tytuł II niniejszego rozporządzenia stosuje się jednak wyłącznie do produktów sektora owoców i warzyw, o których mowa w art. 1 ust. 2 lit. i) rozporządzenia (UE) nr 1308/2013, oraz do takich produktów przeznaczonych do przetworzenia.

TYTUŁ II

ORGANIZACJE PRODUCENTÓW

ROZDZIAŁ I

Wymogi i uznawanie

Sekcja 1

Definicje

Artykuł 2

Definicje

Do celów niniejszego tytułu stosuje się następujące definicje:

a) „producent” oznacza rolnika w rozumieniu art. 4 ust. 1 lit. a) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1307/2013 (⁷) – produkującego owoce i warzywa, o których mowa w art. 1 ust. 2 lit. i) rozporządzenia (UE) nr 1308/2013, oraz takie produkty przeznaczone wyłącznie do przetworzenia;

b) „członek będący producentem” oznacza producenta lub podmiot prawny utworzony przez producentów, który jest członkiem organizacji producentów lub zrzeszenia organizacji producentów;

c) „spółka zależna” oznacza przedsiębiorstwo, w którym co najmniej jedna organizacja producentów lub jedno zrzeszenie organizacji producentów nabyło udziały lub ustanowiło kapitał i które to przedsiębiorstwo przyczynia się do realizacji celów tych organizacji lub zrzeszeń;

d) „międzynarodowa organizacja producentów” oznacza każdą organizację, w której przynajmniej jedno z gospodarstw producentów znajduje się na terytorium innego państwa członkowskiego niż główna siedziba tej organizacji;

e) „międzynarodowe zrzeszenie organizacji producentów” oznacza każde zrzeszenie organizacji producentów, w którym przynajmniej jedna ze zrzeszonych organizacji lub stowarzyszeń znajduje się na terytorium innego państwa członkowskiego niż główna siedziba tego zrzeszenia;

f) (uchylona)

g) (uchylona)

h) (uchylona)

i) (uchylona)

j) (uchylona)

k) (uchylona)

l) (uchylona)

m) (uchylona)

Sekcja 2

Kryteria uznania oraz inne wymogi

Artykuł 3

Status prawny organizacji producentów

Państwa członkowskie określają podmioty prawne, które mogą wystąpić o uznanie zgodnie z art. 154 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013, w świetle krajowych struktur prawnych i administracyjnych. W stosownych przypadkach państwa członkowskie ustanawiają również przepisy dotyczące wyraźnie określonych części podmiotów prawnych, które mogą wystąpić o uznanie zgodnie z tym artykułem. Państwa członkowskie mogą przyjmować przepisy uzupełniające dotyczące uznawania organizacji producentów oraz podmiotów prawnych, które mogą wystąpić o uznanie za organizacje producentów.

Artykuł 4

Zakres produktów

1. Państwa członkowskie uznają organizacje producentów w odniesieniu do produktów lub grup produktów określonych we wnioskach o uznanie.

2. Państwa członkowskie uznają organizacje producentów w odniesieniu do produktów lub grup produktów przeznaczonych wyłącznie do przetworzenia jedynie w przypadku, gdy organizacje producentów mogą zagwarantować, że produkty te są dostarczane do przetworzenia na podstawie systemu umów na dostawy albo w inny sposób.

Artykuł 5

Minimalna liczba członków

Państwa członkowskie określają minimalną liczbę członków do celów art. 154 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) nr 1308/2013.

Przy ustalaniu minimalnej liczby członków organizacji producentów państwa członkowskie mogą postanowić, że w przypadku gdy wnioskodawca starający się o uznanie składa się całkowicie lub częściowo z członków będących podmiotami prawnymi lub będącymi jasno określonymi częściami podmiotów prawnych i składającymi się z producentów, minimalną liczbę producentów można obliczać na podstawie liczby producentów zrzeszonych w każdym podmiocie prawnym lub w jasno określonych częściach podmiotów prawnych.

Artykuł 6

Minimalny okres członkostwa

1. Minimalny okres członkostwa producenta nie może wynosić mniej niż rok.

2. Rezygnację z członkostwa zgłasza się organizacji producentów na piśmie. Państwa członkowskie ustanawiają okres wypowiedzenia, który nie może przekraczać sześciu miesięcy, oraz datę, od której rezygnacja staje się skuteczna.

Artykuł 7

Struktura i działalność organizacji producentów

Państwa członkowskie kontrolują, czy organizacje producentów posiadają do dyspozycji personel, infrastrukturę oraz wyposażenie niezbędne do spełnienia wymogów ustanowionych w art. 152, 154 i 160 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013 oraz do zapewnienia ich funkcjonowania w zakresie podstawowych zadań, w szczególności w odniesieniu do:

a) wiedzy ich członków na temat produkcji,

b) środków technicznych koniecznych do zbioru, sortowania, przechowywania i pakowania produkcji ich członków;

c) wprowadzania do obrotu produkcji ich członków;

d) zarządzania działalnością handlową i budżetem; oraz

e) scentralizowanej rachunkowości opartej na kosztach i systemu fakturowania zgodnych z prawem krajowym.

Artykuł 8

Wartość lub wielkość produkcji zbywalnej

1. Na potrzeby art. 154 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) nr 1308/2013 wartość lub wielkość produkcji zbywalnej obliczana jest na tej samej podstawie co wartość produkcji sprzedanej ustanowiona w art. 22 i 23 niniejszego rozporządzenia.

2. W wypadku gdy dane historyczne dotyczące produkcji sprzedanej danego członka na potrzeby zastosowania ust. 1 nie są wystarczające, wartość produkcji zbywalnej jest taka sama jak rzeczywista wartość produkcji sprzedanej w okresie 12 kolejnych miesięcy. Tych 12 miesięcy przypada w okresie trzech lat poprzedzających rok, w którym złożono wniosek o uznanie.

Artykuł 9

Minimalna wartość produkcji sprzedanej

Na potrzeby art. 154 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) nr 1308/2013 państwa członkowskie, oprócz minimalnej liczby członków, ustanawiają minimalną wartość produkcji sprzedanej dla organizacji producentów realizujących program operacyjny.

Artykuł 10

Zapewnianie środków technicznych

Na potrzeby art. 154 ust. 1 lit. c) rozporządzenia (UE) nr 1308/2013 i art. 7 lit. b) niniejszego rozporządzenia organizacja producentów, która jest uznana w odniesieniu do produktu wymagającego zapewnienia środków technicznych, uznawana jest za wywiązującą się ze swoich zobowiązań w tym zakresie, jeżeli zapewnia odpowiednie środki techniczne sama lub za pośrednictwem swoich członków, spółek zależnych lub zrzeszeń organizacji producentów, których jest członkiem, lub poprzez outsourcing.

Artykuł 11

Działalność główna organizacji producentów

1. Działalność główna organizacji producentów jest związana z koncentracją podaży i wprowadzaniem do obrotu produktów swoich członków, w odniesieniu do których jest uznana.

Wprowadzanie do obrotu, o którym mowa w akapicie pierwszym, jest przeprowadzane przez organizację producentów lub pod kontrolą organizacji producentów w przypadku outsourcingu, jak określono w art. 13. Wprowadzenie do obrotu obejmuje między innymi decyzję w sprawie produktu, który ma zostać sprzedany, wybór kanału dystrybucji oraz, jeżeli sprzedaż nie odbywa się w drodze aukcji, negocjacje dotyczące ilości i ceny produktu.

Organizacje producentów przechowują przez co najmniej pięć lat rejestry, w tym dokumenty księgowe, w których wykazuje się, że organizacja producentów zajmowała się koncentracją podaży i wprowadzała do obrotu produkty swoich członków, co stanowiło podstawę jej uznania.

2. Organizacja producentów może sprzedawać produkty pochodzące od producentów niebędących członkami organizacji producentów ani zrzeszenia organizacji producentów, jeżeli została uznana w odniesieniu do tych produktów i pod warunkiem że wartość ekonomiczna tej działalności jest niższa od wartości jej produkcji sprzedanej obliczonej zgodnie z art. 22.

3. Wprowadzania do obrotu owoców i warzyw, które kupiono bezpośrednio od innej organizacji producentów, oraz produktów, w odniesieniu do których organizacja producentów nie została uznana, nie uważa się za część działalności organizacji producentów.

4. W przypadkach, w których zastosowanie ma art. 22 ust. 8, ust. 2 niniejszego artykułu stosuje się odpowiednio do odnośnych spółek zależnych.

Artykuł 12

Wprowadzanie produktów do obrotu poza organizacją producentów

1. Jeżeli statut grupy producentów na to zezwala i jeżeli jest to zgodne z warunkami określonymi przez dane państwo członkowskie i daną grupę producentów, jej członkowie będący producentami mogą:

a) sprzedawać produkty bezpośrednio w gospodarstwach lub poza nimi konsumentom na ich własne potrzeby;

b) wprowadzać do obrotu — we własnym zakresie lub za pośrednictwem innej organizacji producentów wyznaczonej przez ich własną organizację producentów — produkty, których ilości lub wartość mają charakter marginalny w porównaniu do wielkości produkcji zbywalnej danego produktu ich własnej organizacji;

c) wprowadzać do obrotu – we własnym zakresie lub za pośrednictwem innej organizacji producentów wyznaczonej przez ich własną organizację producentów, produkty, które ze względu na ich charakter lub ze względu na ograniczoną wielkość produkcji lub wartości producentów będących członkami, zwykle nie są objęte działalnością handlową danej organizacji producentów.

2. Odsetek produkcji, jaką członkowie będący producentami wprowadzają do obrotu poza organizacją producentów, jak określono w ust. 1, nie przekracza 25 % wielkości lub wartości produkcji zbywalnej każdego członka będącego producentem.

Państwa członkowskie mogą jednak ustanowić niższy niż określony w akapicie pierwszym odsetek produkcji, jaką członkowie będący producentami mogą wprowadzać do obrotu poza organizacją producentów. Państwa członkowskie mogą zwiększyć ten odsetek do 40 % w przypadku produktów objętych rozporządzeniem Rady (WE) nr 834/2007 (⁸) lub gdy członkowie będący producentami wprowadzają do obrotu swoją produkcję za pośrednictwem innej organizacji producentów wyznaczonej przez ich własną organizację producentów.

Artykuł 13

Outsourcing

1. Działalność, na której outsourcing państwo członkowskie może zezwolić zgodnie z art. 155 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013, odnosi się do celów określonych w art. 152 ust. 1 lit. c) tego rozporządzenia i może obejmować między innymi zbiór, przechowywanie, pakowanie i wprowadzanie do obrotu produkcji członków organizacji producentów.

Do celów art. 155 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013 termin „jednostka zależna” obejmuje każdy podmiot w łańcuchu jednostek zależnych. Państwa członkowskie mogą jednak wyłączyć outsourcing działań do podmiotu wchodzącego w skład łańcucha jednostek zależnych.

2. Organizacja producentów zlecająca działalność w ramach outsourcingu zawiera pisemne porozumienie handlowe, w formie umowy, uzgodnienia lub protokołu, z innym podmiotem, w tym z jednym ze swoich członków lub większą ich liczbą, lub ze swoją spółką zależną lub z podmiotem w łańcuchu spółek zależnych, na prowadzenie odnośnej działalności. Dana organizacja producentów pozostaje odpowiedzialna za realizację działalności zleconej w ramach outsourcingu oraz za ogólną kontrolę zarządzania i nadzór nad porozumieniem handlowym na prowadzenie odnośnej działalności.

Uznaje się jednak, że działalność prowadzona jest przez organizację producentów, jeżeli jest ona prowadzona przez zrzeszenie organizacji producentów lub spółdzielnię, której członkami są spółdzielnie, w przypadku gdy organizacja producentów jest ich członkiem, bądź też jeżeli działalność prowadzona jest przez spółkę zależną lub podmiot w łańcuchu spółek zależnych, spełniającą wymóg 90 %, o którym mowa w art. 22 ust. 8.

3. Ogólna kontrola zarządzania i nadzór, o których mowa w ust. 2, są skuteczne i nakładają na umowę, uzgodnienie lub protokół następujące wymogi:

a) umożliwiają one organizacji producentów wydawanie wiążących instrukcji oraz zawierają przepisy umożliwiające organizacji producentów rozwiązanie umowy, uzgodnienia lub protokołu, jeżeli wykonawca usługi nie spełnia warunków umowy dotyczącej outsourcingu;

b) zawierają szczegółowe warunki, w tym obowiązki w zakresie regularnej sprawozdawczości i terminy, dzięki czemu organizacja producentów może sprawować skuteczną kontrolę nad działalnością zleconą w ramach outourcingu.

Umowy, uzgodnienia lub protokoły dotyczące outsourcingu, jak również sprawozdania, o których mowa w lit. b) akapitu pierwszego, są przechowywane przez organizację producentów przez co najmniej 5 lat do celów kontroli ex post oraz są dostępne dla wszystkich członków na żądanie.

Artykuł 14

Międzynarodowe organizacje producentów

1. Główna siedziba międzynarodowej organizacji producentów znajduje się w państwie członkowskim, w którym organizacja osiąga większość wartości produkcji sprzedanej, obliczonej zgodnie z art. 22 i 23.

Główna siedziba może znajdować się ewentualnie w państwie członkowskim, w którym swoją siedzibę ma większość członków będących producentami, jeżeli zainteresowane państwa członkowskie tak postanowią.

2. W przypadku gdy międzynarodowa organizacja producentów realizuje program operacyjny oraz gdy, w chwili złożenia wniosku o nowy program operacyjny, większość wartości produkcji sprzedanej zostaje osiągnięta w innym państwie członkowskim lub gdy większość członków będących producentami ma swoją siedzibę w państwie członkowskim innym niż to, w którym znajduje się główna siedziba międzynarodowej organizacji producentów, główna siedziba pozostaje w tym państwie członkowskim do końca realizacji nowego programu operacyjnego.

Jeżeli jednak na koniec okresu realizacji nowego programu operacyjnego większość wartości produkcji sprzedanej jest nadal osiągana w innym państwie członkowskim lub większość członków organizacji wciąż posiada swoją siedzibę w państwie członkowskim innym niż to, w którym obecnie znajduje się główna siedziba, wówczas główna siedziba zostaje przeniesiona do innego państwa członkowskiego, chyba że zainteresowane państwa członkowskie postanowią, że lokalizacja siedziby nie ulega zmianie.

3. Państwo członkowskie, w którym znajduje się główna siedziba międzynarodowej organizacji producentów, jest odpowiedzialne za:

a) uznanie międzynarodowej organizacji producentów;

b) zatwierdzenie programu operacyjnego międzynarodowej organizacji producentów;

c) ustanowienie niezbędnej współpracy administracyjnej z innymi państwami członkowskimi, w których siedziby mają członkowie organizacji, w zakresie zgodności z warunkami uznawania oraz systemu kontroli i kar administracyjnych. Te inne państwa członkowskie w odpowiednim czasie udzielają wszelkiej niezbędnej pomocy państwu członkowskiemu, w którym znajduje się główna siedziba; oraz

d) przedstawianie, na wniosek pozostałych państw członkowskich, w których siedzibę mają członkowie zrzeszenia, wszelkiej niezbędnej dokumentacji, w tym obowiązujących przepisów, przetłumaczonej na język urzędowy lub jeden z języków urzędowych danego państwa członkowskiego.

Artykuł 15

Łączenie organizacji producentów

1. W przypadku gdy organizacje producentów łączą się, organizacja producentów powstała w wyniku połączenia przejmuje prawa i obowiązki poszczególnych organizacji producentów, które się połączyły. Państwo członkowskie zapewnia, by nowa organizacja producentów spełniała wszystkie kryteria uznania, i nadaje jej nowy numer do celów jednego systemu identyfikacji, o którym mowa w art. 22 rozporządzenia wykonawczego (UE) 2017/892.

Organizacja producentów powstała w wyniku połączenia może realizować programy zarówno równolegle, jak i oddzielnie do dnia 1 stycznia roku następującego po połączeniu lub może połączyć programy operacyjne z chwilą połączenia.

Artykuł 34 niniejszego rozporządzenia stosuje się do programów operacyjnych, które zostały połączone.

2. Na zasadzie odstępstwa od przepisów ust. 1 akapit drugi państwa członkowskie na podstawie właściwie uzasadnionych wniosków mogą zezwalać organizacjom producentów na kontynuację równoległego wdrażania programów operacyjnych do czasu zakończenia realizacji tych programów.

Artykuł 16

Członkowie niebędący producentami

1. Państwa członkowskie mogą określić warunki, na których osoby fizyczne lub prawne niebędące producentami mogą być przyjmowane na członków organizacji producentów.

2. Przy ustalaniu warunków, o których mowa w ust. 1, państwa członkowskie zapewniają w szczególności zgodność z art. 153 ust. 2 lit. c) i art. 159 lit. a) ppkt (i) rozporządzenia (UE) nr 1308/2013.

3. Osoby fizyczne lub prawne, o których mowa w ust. 1:

a) nie są uwzględniane w kryteriach uznania;

b) nie korzystają bezpośrednio ze środków finansowanych przez Unię.

Państwa członkowskie mogą ograniczyć lub odebrać takim osobom fizycznym lub prawnym prawo do głosowania przy podejmowaniu decyzji odnoszących się do funduszy operacyjnych, zgodnie z warunkami, o których mowa w ust. 1.

Artykuł 17

Demokratyczna odpowiedzialność organizacji producentów

1. W przypadku gdy organizacja producentów posiada strukturę prawną wymagającą demokratycznej odpowiedzialności na mocy obowiązujących przepisów krajowych, uznaje się, że spełnia ona ten wymóg do celów niniejszego rozporządzenia, chyba że dane państwo członkowskie postanowi inaczej.

2. W przypadku organizacji producentów innych niż ta, o której mowa w ust. 1, państwa członkowskie określają maksymalny odsetek praw głosu i udziałów lub kapitału, które dowolna osoba fizyczna lub prawna może posiadać w obrębie organizacji producentów. Maksymalny odsetek praw głosu i udziałów lub kapitału wynosi poniżej 50 % całkowitej liczby praw głosu i poniżej 50 % udziałów lub kapitału.

W odpowiednio uzasadnionych przypadkach państwa członkowskie mogą określić wyższy maksymalny odsetek udziałów lub kapitału, który dowolna osoba prawna może posiadać w obrębie organizacji producentów, pod warunkiem że zostaną przyjęte środki w celu zapewnienia, że nie dojdzie w żadnym wypadku do nadużycia władzy przez taką osobę prawną.

Na zasadzie odstępstwa od akapitu pierwszego, w przypadku organizacji producentów realizujących program operacyjny w dniu 17 maja 2014 r., maksymalny odsetek udziałów lub kapitału określony przez państwo członkowskie zgodnie z akapitem pierwszym ma zastosowanie jedynie po zakończeniu tego programu operacyjnego.

3. Organy państw członkowskich przeprowadzają kontrole oparte na analizie ryzyka, w odniesieniu do praw głosu i udziałów. Jeżeli członkowie organizacji producentów sami są osobami prawnymi, kontrole te powinny obejmować tożsamość osób fizycznych lub prawnych posiadających udziały lub kapitał w obrębie członków organizacji.

4. Jeżeli organizacja producentów jest jasno określoną częścią podmiotu prawnego, państwa członkowskie przyjmują środki ograniczające lub odbierające temu podmiotowi prawnemu uprawnienia do zmiany, zatwierdzania lub odrzucania decyzji organizacji producentów.

Sekcja 3

Zrzeszenia organizacji producentów

Artykuł 18

Przepisy dotyczące organizacji producentów mające zastosowanie do zrzeszeń organizacji producentów

Do zrzeszeń organizacji producentów stosuje się odpowiednio art. 3, 6, 11 ust. 3, art. 13, 15 i 17. Jeżeli zrzeszenie organizacji producentów prowadzi sprzedaż produktów swoich członków będących organizacjami producentów, stosuje się odpowiednio art. 11 ust. 2.

Artykuł 19

Uznawanie zrzeszeń organizacji producentów

1. Państwa członkowskie mogą uznawać zrzeszenia organizacji producentów na podstawie art. 156 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013 w odniesieniu do działania lub działań, które dotyczą produktów lub grup produktów określonych we wnioskach o uznanie, w przypadku gdy zrzeszenie organizacji producentów jest w stanie skutecznie prowadzić te działania.

2. Zrzeszenie organizacji producentów uznane zgodnie z art. 156 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013 może prowadzić dowolne z działań lub funkcji organizacji producentów, nawet jeżeli wprowadzanie do obrotu odnośnych produktów nadal jest prowadzone przez jej członków.

3. W przypadku danego produktu lub grupy produktów i działalności organizacja producentów może być członkiem tylko jednego zrzeszenia organizacji producentów, które wdraża program operacyjny.

4. Państwa członkowskie mogą przyjmować przepisy uzupełniające dotyczące uznawania zrzeszeń organizacji producentów.

Artykuł 20

Członkowie zrzeszeń organizacji producentów niebędący organizacjami producentów

1. Państwa członkowskie mogą określić warunki, na których osoby fizyczne lub prawne niebędące uznanymi organizacjami producentów mogą zostać członkami zrzeszenia organizacji producentów.

2. Członkowie uznanego zrzeszenia organizacji producentów, którzy nie są uznaną organizacją producentów:

a) nie są uwzględniani w kryteriach uznania;

b) nie korzystają bezpośrednio ze środków finansowanych przez Unię.

Państwa członkowskie mogą przyznać, ograniczyć lub odebrać takim członkom prawo do głosowania przy podejmowaniu decyzji odnoszących się do programów operacyjnych.

Artykuł 21

Międzynarodowe zrzeszenia organizacji producentów

1. Główna siedziba międzynarodowego zrzeszenia organizacji producentów znajduje się w państwie członkowskim, w którym członkowie będący organizacjami producentów osiągają większość wartości produkcji sprzedanej.

Główna siedziba może znajdować się ewentualnie w państwie członkowskim, w którym swoją siedzibę ma większość członków będących organizacjami producentów, jeżeli zainteresowane państwa członkowskie tak postanowią.

2. W przypadku gdy międzynarodowe zrzeszenie organizacji producentów realizuje program operacyjny oraz gdy, w chwili złożenia wniosku o nowy program operacyjny, większość wartości produkcji sprzedanej zostaje osiągnięta w innym państwie członkowskim lub gdy większość członków będących organizacjami producentów ma swoją siedzibę w państwie członkowskim innym niż to, w którym znajduje się główna siedziba międzynarodowego zrzeszenia organizacji producentów, główna siedziba pozostaje w tym państwie członkowskim do końca realizacji nowego programu operacyjnego.

Jeżeli jednak na koniec okresu realizacji nowego programu operacyjnego większość wartości produkcji sprzedanej jest nadal osiągana w innym państwie członkowskim lub większość członków będących organizacjami producentów wciąż posiada swoją siedzibę w państwie członkowskim innym niż to, w którym obecnie znajduje się główna siedziba, wówczas główna siedziba zostaje przeniesiona do innego państwa członkowskiego, chyba że zainteresowane państwa członkowskie postanowią, że lokalizacja siedziby nie ulega zmianie.

3. Państwo członkowskie, w którym znajduje się główna siedziba międzynarodowego zrzeszenia organizacji producentów, jest odpowiedzialne za:

a) uznanie zrzeszenia;

b) zatwierdzenie, w stosownych przypadkach, programu operacyjnego międzynarodowego zrzeszenia;

c) ustanowienie niezbędnej współpracy administracyjnej z innymi państwami członkowskimi, w których siedziby mają zrzeszone organizacje, w zakresie zgodności z warunkami uznawania, realizacji programów operacyjnych przez członków będących organizacjami producentów oraz systemu kontroli i kar administracyjnych. Te inne państwa członkowskie udzielają wszelkiej niezbędnej pomocy państwu członkowskiemu, w którym znajduje się główna siedziba; oraz

d) przedstawianie, na wniosek pozostałych państw członkowskich, w których siedzibę mają członkowie zrzeszenia, wszelkiej niezbędnej dokumentacji, w tym obowiązujących przepisów, przetłumaczonej na język urzędowy lub jeden z języków urzędowych danego państwa członkowskiego.

ROZDZIAŁ II

Fundusze i programy operacyjne

Sekcja 1

Wartość produkcji sprzedanej

Artykuł 22

(uchylony)

Artykuł 23

(uchylony)

Artykuł 24

(uchylony)

Sekcja 2

Fundusze operacyjne

Artykuł 25

(uchylony)

Artykuł 26

(uchylony)

Sekcja 3

Programy operacyjne

Artykuł 27

(uchylony)

Artykuł 28

(uchylony)

Artykuł 29

(uchylony)

Artykuł 30

(uchylony)

Artykuł 31

(uchylony)

Artykuł 32

(uchylony)

Artykuł 33

(uchylony)

Artykuł 34

(uchylony)

Sekcja 4

Pomoc

Artykuł 35

(uchylony)

Artykuł 36

(uchylony)

ROZDZIAŁ III

Środki zapobiegania kryzysom i zarządzania w sytuacjach kryzysowych

Sekcja 1

Przepisy ogólne

Artykuł 37

(uchylony)

Artykuł 38

(uchylony)

Sekcja 2

Inwestycje umożliwiające skuteczniejsze zarządzanie ilościami wprowadzanymi do obrotu

Artykuł 39

(uchylony)

Sekcja 3

Wsparcie związane z funduszami wspólnego inwestowania

Artykuł 40

(uchylony)

Sekcja 4

Ponowne nasadzanie sadów po ich obowiązkowym karczowaniu

Artykuł 41

(uchylony)

Sekcja 5

Wycofywanie z rynku

Artykuł 42

(uchylony)

Artykuł 43

(uchylony)

Artykuł 44

(uchylony)

Artykuł 45

(uchylony)

Artykuł 46

(uchylony)

Artykuł 47

(uchylony)

Sekcja 6

Zielone zbiory oraz niezbieranie plonów

Artykuł 48

(uchylony)

Artykuł 49

(uchylony)

Sekcja 7

Ubezpieczanie zbiorów

Artykuł 50

(uchylony)

Artykuł 51

(uchylony)

Sekcja 8

Wsparcie związane z coachingiem

Artykuł 51a

(uchylony)

ROZDZIAŁ IV

Krajowa pomoc finansowa

Artykuł 52

(uchylony)

Artykuł 53

(uchylony)

ROZDZIAŁ V

Przepisy ogólne

Sekcja 1

Powiadomienia i sprawozdania

Artykuł 54

(uchylony)

Artykuł 55

Powiadomienia ze strony państw członkowskich dotyczące cen producenta w odniesieniu do owoców i warzyw na rynku wewnętrznym

1. W każdą środę do godziny 12.00 (czasu obowiązującego w Brukseli) państwa członkowskie powiadamiają Komisję o średnich ważonych cenach odnotowanych dla owoców i warzyw wymienionych w załączniku VI w poprzednim tygodniu, w przypadku gdy dane takie są dostępne.

W przypadku owoców i warzyw objętych ogólną normą handlową określoną w części A załącznika I do rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 543/2011 powiadomienia dotyczą wyłącznie cen produktów spełniających tę normę, natomiast ceny produktów objętych szczegółową normą handlową określoną w części B wspomnianego załącznika dotyczą wyłącznie produktów klasy I.

Państwa członkowskie powiadamiają wyłącznie o cenach owoców i warzyw wyprodukowanych na ich terytorium. Ceny obejmują uprawiane konwencjonalnie nieekologiczne owoce i warzywa przeznaczone do spożycia w stanie świeżym. [1]

Państwa członkowskie powiadamiają o jednolitej średniej ważonej cenie w odniesieniu do typów i odmian produktów, wielkości lub prezentacji określonych w załączniku VI do niniejszego rozporządzenia. Jeżeli odnotowane ceny dotyczą innych typów, odmian, wielkości lub prezentacji, niż określono we wspomnianym załączniku, państwa członkowskie powiadamiają Komisję o typach, odmianach, wielkościach lub prezentacjach produktów, którym odpowiadają ceny.

Ceny będące przedmiotem powiadomień są cenami EXW punkt pakowania, dotyczącymi produktów sortowanych, pakowanych i – w odpowiednich przypadkach – znajdujących się na paletach, wyrażonymi w euro na 100 kg masy netto.

2. Państwa członkowskie określają reprezentatywne rynki na obszarze produkcji odnośnych owoców i warzyw. Państwa członkowskie powiadamiają Komisję o reprezentatywnych rynkach oraz ich udziale w średniej w pierwszym zgłoszeniu lub kiedy zmieniają to zgłoszenie. Państwa członkowskie mogą powiadomić o innych cenach na zasadzie dobrowolności.

Sekcja 2

Monitorowanie i ocena programów operacyjnych i strategii krajowych

Artykuł 56

(uchylony)

Artykuł 57

(uchylony)

Artykuł 58

(uchylony)

Sekcja 3

Kary administracyjne

Artykuł 59

Nieprzestrzeganie kryteriów uznania

1. Jeżeli państwo członkowskie ustaliło, że organizacja producentów nie przestrzega któregoś z kryteriów uznania związanych z wymogami art. 5 i 7, art. 11 ust. 1 i 2 oraz art. 17, przesyła ono tej organizacji producentów, nie później niż w ciągu dwóch miesięcy od momentu, gdy stwierdzono naruszenie, pismo z ostrzeżeniem, w którym wymienia się stwierdzone naruszenie, wymagane środki naprawcze i okres, w ciągu którego należy wprowadzić te środki, nie dłuższy jednak niż cztery miesiące. Od momentu stwierdzenia naruszenia państwa członkowskie zawieszają płatność pomocy, dopóki nie zostaną w stopniu zadowalającym podjęte środki naprawcze.

2. Niepodjęcie środków naprawczych, o których mowa w ust. 1, w terminie wyznaczonym przez państwo członkowskie skutkuje zawieszeniem uznania organizacji producentów. Państwo członkowskie powiadamia organizację producentów o okresie zawieszenia, który rozpoczyna się natychmiast po upływie terminu ustalonego na podjęcie środków naprawczych i nie przekracza 12 miesięcy od daty otrzymania przez organizację producentów pisma z ostrzeżeniem. Pozostaje to bez uszczerbku dla stosowania krajowych przepisów horyzontalnych, które mogą przewidywać zawieszenie takiej decyzji po rozpoczęciu powiązanego postępowania sądowego.

W trakcie zawieszenia uznania organizacja producentów może kontynuować działalność, ale płatność pomocy zostaje wstrzymana do chwili zniesienia zawieszenia uznania. Kwota pomocy otrzymana w ciągu jednego roku zostaje zmniejszona o 2 % w odniesieniu do każdego miesiąca kalendarzowego lub jego części, w czasie którego uznanie jest zawieszone.

Zawieszenie kończy się w dniu kontroli potwierdzającej spełnienie odpowiednich kryteriów uznania.

3. Jeżeli kryteria nie zostały spełnione do końca okresu zawieszenia wyznaczonego przez właściwy organ państwa członkowskiego, państwo członkowskie wycofuje uznanie od dnia, w którym kryteria uznania przestały być spełniane, a jeżeli nie jest możliwe zidentyfikowanie tego dnia, od daty stwierdzenia naruszenia. Pozostaje to bez uszczerbku dla stosowania krajowych przepisów horyzontalnych, które mogą przewidywać zawieszenie uznania po rozpoczęciu powiązanego postępowania sądowego. Pomoc należna za okres, w trakcie którego stwierdzono naruszenie, nie jest wypłacana, a pomoc nienależnie wypłacona zostaje odzyskana.

4. Jeżeli państwo członkowskie ustaliło, że organizacja producentów nie przestrzega któregoś z kryteriów uznania określonych w art. 154 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013, innego niż te wymienione w ust. 1, przesyła ono tej organizacji producentów, nie później niż w ciągu dwóch miesięcy od momentu, gdy stwierdzono naruszenie, pismo z ostrzeżeniem, w którym wymienia się stwierdzone naruszenie, wymagane środki naprawcze i okres, w ciągu którego należy wprowadzić te środki, nie dłuższy jednak niż cztery miesiące.

5. Niepodjęcie środków naprawczych, o których mowa w ust. 4, w okresie wyznaczonym przez państwo członkowskie skutkuje zawieszeniem płatności i zmniejszeniem kwoty pomocy otrzymanej w ciągu jednego roku o 1 % w odniesieniu do każdego miesiąca kalendarzowego lub jego części, wykraczającego poza ten okres. Pozostaje to bez uszczerbku dla stosowania krajowych przepisów horyzontalnych, które mogą przewidywać zawieszenie takiej decyzji po rozpoczęciu powiązanego postępowania sądowego.

6. Państwa członkowskie wycofują uznanie, jeżeli organizacja producentów nie udowodni przestrzegania kryteriów minimalnej wielkości lub wartości produkcji sprzedanej zgodnie z art. 154 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) nr 1308/2013 do dnia 15 października drugiego roku następującego po roku, w którym takie kryteria nie były spełnione. Wycofanie staje się skuteczne od dnia, w którym warunki uznania nie są spełnione, lub, jeżeli zidentyfikowanie tego dnia nie jest możliwe, od daty stwierdzenia naruszenia. Pomoc należna za okres, w trakcie którego stwierdzono naruszenie, nie jest wypłacana, a pomoc nienależnie wypłacona zostaje odzyskana.

Jeżeli jednak organizacja producentów przedstawi państwu członkowskiemu dowody, że na skutek klęsk żywiołowych, niekorzystnych zjawisk klimatycznych, chorób lub inwazji szkodników, pomimo podjęcia środków zapobiegających sytuacjom kryzysowym, nie jest w stanie przestrzegać kryteriów uznania określonych w art. 154 ust. 1 lit. b) rozporządzenia (UE) nr 1308/2013 w odniesieniu do minimalnej wielkości lub wartości zbywalnej produkcji określonej przez państwa członkowskie, państwo członkowskie może w danym roku odstąpić od wymogu minimalnej wielkości lub wartości zbywalnej produkcji w odniesieniu do tej organizacji producentów.

7. (uchylony)

8. (uchylony)

Artykuł 60

(uchylony)

Artykuł 61

(uchylony)

Artykuł 62

(uchylony)

Artykuł 63

(uchylony)

Artykuł 64

(uchylony)

Artykuł 65

(uchylony)

Artykuł 66

(uchylony)

Artykuł 67

(uchylony)

ROZDZIAŁ VI

Rozszerzenie przepisów

Artykuł 68

Warunki rozszerzenia przepisów

1. Artykuł 164 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013 stosuje się do produktów sektora owoców i warzyw oraz sektora przetworzonych owoców i warzyw, pod warunkiem że przepisy, o których mowa w ust. 4 wymienionego artykułu:

a) obowiązywały co najmniej od roku;

b) stały się wiążące przez okres nie dłuższy niż trzy lata.

Państwa członkowskie mogą jednak odstąpić od warunku określonego w niniejszym ustępie akapit pierwszy lit. a), jeżeli celem przepisów, które mają zostać rozszerzone, jest jeden z celów określonych w art. 164 ust. 4 akapit pierwszy lit. a), e), f), h), i), j), m) i n), rozporządzenia (UE) nr 1308/2013.

2. Przepisy, które stały się wiążące dla wszystkich producentów na określonym obszarze gospodarczym, nie mają zastosowania do produktów dostarczanych do przetworzenia na podstawie umowy zawartej przed rozpoczęciem zbiorów, chyba że rozszerzenie przepisów wyraźnie obejmuje takie produkty, z wyłączeniem przepisów dotyczących sprawozdawczości rynkowej, o której mowa w art. 164 ust. 4 akapit pierwszy lit. a) rozporządzenia (UE) nr 1308/2013.

3. Przepisy organizacji producentów lub zrzeszeń organizacji producentów nie mogą stać się wiążące dla producentów produktów ekologicznych objętych rozporządzeniem (WE) nr 834/2007, chyba że zostały one zatwierdzone przez co najmniej 50 % producentów objętych tym rozporządzeniem na obszarze gospodarczym, na którym działa dana organizacja producentów lub dane zrzeszenie organizacji producentów, oraz dana organizacja lub dane zrzeszenie obejmuje co najmniej 60 % tej produkcji na danym obszarze.

4. Przepisy, o których mowa w art. 164 ust. 4 akapit pierwszy lit. b) rozporządzenia (UE) nr 1308/2013, nie mają zastosowania do produktów wyprodukowanych poza obszarem gospodarczym, o którym mowa w art. 164 ust. 2 tego rozporządzenia.

Artykuł 69

Przepisy krajowe

1. Do celów art. 164 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013 państwa członkowskie mogą zadecydować, że obszar gospodarczy, który jest brany pod uwagę w przypadku rozszerzenia przepisów organizacji międzybranżowej, jest regionem lub terytorium całego kraju, gdzie panują jednorodne warunki produkcji i wprowadzania do obrotu.

2. Na potrzeby określania reprezentatywności organizacji producentów i zrzeszeń organizacji producentów w rozumieniu art. 164 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013, państwa członkowskie ustanawiają przepisy, wyłączając:

a) producentów, których produkcja jest ukierunkowana głównie na sprzedaż bezpośrednią konsumentom w gospodarstwie lub na obszarze produkcyjnym;

b) sprzedaż bezpośrednią, o której mowa w lit. a);

c) produkty dostarczone do przetworzenia na podstawie umowy zawartej przed rozpoczęciem zbiorów, chyba że rozszerzenie przepisów wyraźnie obejmuje takie produkty;

d) producentów lub produkcję produktów ekologicznych objętych rozporządzeniem (WE) nr 834/2007.

Artykuł 70

Zgłoszenie rozszerzenia przepisów i obszarów gospodarczych

1. Kiedy państwo członkowskie zgłasza przepisy, które wprowadziło jako obowiązujące dla danego produktu oraz obszaru gospodarczego zgodnie z art. 164 ust. 6 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013, bezzwłocznie przekazuje Komisji informacje na temat:

a) obszaru gospodarczego, na którym te przepisy będą stosowane;

b) organizacji producentów, zrzeszenia organizacji producentów lub organizacji międzybranżowej, które zwróciły się o rozszerzenie przepisów, oraz na temat danych wykazujących zgodność z art. 164 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013;

c) w przypadku gdy o rozszerzenie przepisów zwraca się organizacja producentów lub zrzeszenie organizacji producentów – na temat liczby producentów, którzy należą do tej organizacji lub tego zrzeszenia, oraz łącznej liczby producentów na danym obszarze gospodarczym; informacje takie przekazywane są w odniesieniu do sytuacji w czasie składania wniosku o rozszerzenie przepisów;

d) w przypadku gdy o rozszerzenie przepisów zwraca się organizacja producentów lub zrzeszenie organizacji producentów – na temat łącznej produkcji na tym obszarze gospodarczym oraz produkcji sprzedanej przez tę organizację lub to zrzeszenie w trakcie ostatniego roku, dla którego dostępne są dane liczbowe;

e) daty, począwszy od której przepisy, które mają być rozszerzone, miały zastosowanie do danej organizacji producentów, organizacji międzybranżowej lub zrzeszenia organizacji producentów; oraz

f) daty, począwszy od której rozszerzenie ma obowiązywać, oraz okresu obowiązywania rozszerzenia.

2. W przypadku gdy państwo członkowskie ustanowiło przepisy krajowe w odniesieniu do reprezentatywności w przypadku rozszerzenia przepisów organizacji międzybranżowych zgodnie z art. 164 ust. 3 akapit drugi rozporządzenia (UE) nr 1308/2013, powiadamia o tych przepisach Komisję wraz z ich uzasadnieniem i powiadomieniem o rozszerzeniu przepisów.

3. Przed podaniem rozszerzonych przepisów do wiadomości publicznej Komisja informuje państwa członkowskie o tych przepisach w sposób, który uznaje za właściwy.

Artykuł 71

Uchylenie rozszerzenia przepisów

Komisja przyjmuje decyzję, o której mowa w art. 175 lit. d) rozporządzenia (UE) nr 1308/2013, nakazując państwu członkowskiemu uchylenie rozszerzenia przepisów, o którym to państwo członkowskie zdecydowało na podstawie art. 164 ust. 1 tego rozporządzenia, jeżeli Komisja stwierdzi, że:

a) decyzja państwa członkowskiego likwiduje konkurencję na znacznej części rynku wewnętrznego lub zagraża swobodnemu handlowi, bądź też zagraża realizacji celów art. 39 Traktatu;

b) do przepisów rozszerzonych na innych producentów zastosowanie ma art. 101 ust. 1 Traktatu;

c) nie przestrzegano przepisów zawartych w niniejszym rozdziale.

Decyzja Komisji w odniesieniu do tych przepisów ma zastosowanie od daty notyfikowania państwu członkowskiemu takiego ustalenia.

Artykuł 72

Nabywcy produktów sprzedawanych na pniu

1. W przypadkach gdy producenci, którzy nie należą do organizacji producentów, sprzedają swoje produkty na pniu, na potrzeby zgodności z przepisami dotyczącymi zgłaszania produkcji i wprowadzania jej do obrotu uznaje się, że nabywca wyprodukował dany produkt.

2. Zainteresowane państwo członkowskie może podjąć decyzję, że przepisy inne niż te, o których mowa w ust. 1, mogą stać się wiążące dla nabywców, gdy są oni odpowiedzialni za zarządzanie daną produkcją.

TYTUŁ III

HANDEL Z PAŃSTWAMI TRZECIMI – SYSTEM CEN WEJŚCIA

Artykuł 73

Definicje

Do celów niniejszego rozdziału:

a) „partia” oznacza towary przedstawione zgodnie ze zgłoszeniem o dopuszczenie do swobodnego obrotu, obejmujące wyłącznie towary o tym samym pochodzeniu objęte jednym kodem CN; oraz

b) „importer” oznacza zgłaszającego w rozumieniu art. 5 pkt 15 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 952/2013 (⁹).

Artykuł 74

Powiadomienia dotyczące cen i ilości produktów przywożonych

1. W odniesieniu do każdego produktu oraz w odniesieniu do okresów określonych w części A załącznika VII dla każdego dnia handlowego oraz dla każdego miejsca pochodzenia państwa członkowskie zgłaszają Komisji najpóźniej do godziny 12.00 w południe (czasu obowiązującego w Brukseli) następnego dnia roboczego następujące dane:

a) średnie reprezentatywne ceny produktów przywożonych z państw trzecich, sprzedawanych na rynkach przywozowych państw członkowskich; oraz

b) łączne ilości odnoszące się do cen, o których mowa w lit. a).

Na potrzeby akapitu pierwszego lit. a) państwa członkowskie powiadamiają Komisję o rynkach importowych, które uznają za reprezentatywne i które obejmują Londyn, Mediolan, Perpignan i Rungis.

W przypadku gdy łączne ilości, o których mowa w akapicie pierwszym lit. b), są mniejsze niż dziesięć ton, odpowiadających im cen nie zgłasza się Komisji.

2. Ceny, o których mowa w ust. 1 akapit pierwszy lit. a), są odnotowywane:

a) dla każdego z produktów wymienionych w części A załącznika VII;

b) dla wszystkich dostępnych odmian oraz wielkości; oraz

c) na poziomie importera/hurtownika lub na poziomie hurtownika/detalisty w przypadku braku danych na temat cen na poziomie importera/hurtownika.

Są one pomniejszone o następujące kwoty:

a) marżę handlową w wysokości 15 % dla ośrodków handlowych w Londynie, Mediolanie i Rungis oraz w wysokości 8 % dla pozostałych ośrodków handlowych; oraz

b) koszty transportu i ubezpieczenia na obszarze celnym Unii.

W odniesieniu do kosztów transportu i ubezpieczenia potrącanych na podstawie akapitu drugiego, państwa członkowskie mogą ustalić standardowe kwoty potrąceń. Takie standardowe kwoty, jak również metody ich obliczania, są niezwłocznie zgłaszane Komisji.

3. W przypadku gdy ceny odnotowane zgodnie z ust. 2 zostały ustalone na poziomie hurtownika/detalisty, pomniejsza się je o:

a) kwotę równą 9 %, aby uwzględnić marżę handlową hurtownika, oraz

b) kwotę równą 0,7245 EUR za 100 kg, aby uwzględnić koszty przeładunku oraz podatków i opłat rynkowych.

4. W przypadku produktów wymienionych w części A załącznika VII objętych szczegółową normą handlową za reprezentatywne uznaje się następujące ceny:

a) ceny produktów klasy I, w przypadku gdy ilości produktów tej klasy stanowią co najmniej 50 % łącznych ilości wprowadzonych do obrotu;

b) ceny produktów klasy I i klasy II, w przypadku gdy ilości produktów tych klas stanowią co najmniej 50 % łącznych ilości wprowadzonych do obrotu;

c) ceny produktów klasy II, w przypadku braku danych na temat cen produktów klasy I, chyba że podjęto w stosunku do nich decyzję o zastosowaniu współczynnika korygującego, jeśli ze względu na ich cechy jakości produkty te nie są normalnie wprowadzane do obrotu w klasie I.

Współczynnik korygujący, o którym mowa w akapicie pierwszym lit. c), stosuje się po potrąceniu kwot, o których mowa w ust. 2.

W przypadku produktów wymienionych w części A załącznika VII, które nie są objęte szczegółową normą handlową, za reprezentatywne uznaje się ceny produktów zgodnych z ogólną normą handlową.

Artykuł 75

Podstawa cen wejścia

1. Na potrzeby art. 181 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013 produkty sektora owoców i warzyw oraz sektora przetworzonych owoców i warzyw, o których mowa w tym artykule, są produktami wymienionymi w załączniku VII do niniejszego rozporządzenia.

2. Gdy wartość celna produktów wymienionych w części A załącznika VII jest określona zgodnie z wartością transakcyjną, o której mowa w art. 70 rozporządzenia (UE) nr 952/2013, i przewyższa ona o ponad 8 % stawkę ryczałtową obliczoną przez Komisję jako standardowa wartość w przywozie w momencie sporządzania zgłoszenia o dopuszczenie do swobodnego obrotu, importer musi złożyć zabezpieczenie zgodnie z art. 148 rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2015/2447 (¹⁰). Do tego celu kwotą należności celnej przywozowej, której mogą podlegać produkty wymienione w części A załącznika VII do niniejszego rozporządzenia, jest kwota należności celnej, którą importer uiściłby, gdyby dany produkt został sklasyfikowany na podstawie odpowiedniej standardowej wartości w przywozie.

Akapit pierwszy nie ma zastosowania, w przypadku gdy standardowa wartość w przywozie jest wyższa niż ceny wejścia wymienione w części III sekcja I załącznik 2 w załączniku I do rozporządzenia Rady (EWG) nr 2658/87 (¹¹) lub gdy zgłaszający zamiast składać zabezpieczenie występuje o natychmiastowe zaksięgowanie kwoty należności celnych, którym towary mogą ostatecznie podlegać.

3. Gdy wartość celna produktów wymienionych w części A załącznika VII jest obliczona zgodnie z art. 74 ust. 2 lit. c) rozporządzenia (UE) nr 952/2013, należności celne zostaną odliczone zgodnie z art. 38 ust. 1 rozporządzenia wykonawczego (UE) 2017/892. W takim przypadku importer składa zabezpieczenie równe kwocie należności celnej, którą musiałby zapłacić, gdyby klasyfikacja produktów została dokonana na podstawie mającej zastosowanie standardowej wartości w przywozie.

4. Wartość celna towarów przywożonych do konsygnacji ustalana jest bezpośrednio zgodnie z art. 74 ust. 2 lit. c) rozporządzenia (UE) nr 952/2013, a do tego celu standardową wartość w przywozie obliczoną zgodnie z art. 38 rozporządzenia wykonawczego (UE) 2017/892 stosuje się podczas obowiązujących okresów.

5. Importer ma jeden miesiąc od sprzedaży danych produktów, z zastrzeżeniem terminu do czterech miesięcy od daty przyjęcia zgłoszenia o dopuszczenie do swobodnego obrotu, na wykazanie, że partia towarów została zbyta zgodnie z warunkami potwierdzającymi poprawność cen, o których mowa w art. 70 rozporządzenia (UE) nr 952/2013 lub na określenie wartości celnej, o której mowa w art. 74 ust. 2 lit. c) tego rozporządzenia.

Niedotrzymanie jednego z powyższych terminów pociąga za sobą utratę złożonego zabezpieczenia, bez uszczerbku dla stosowania przepisów ust. 6.

Złożone zabezpieczenie jest zwalniane w stopniu, w jakim warunki zbytu towaru zostały udowodnione w sposób zgodny z wymogami organów celnych. W przeciwnym wypadku zabezpieczenie ulega przepadkowi, stanowiąc płatność z tytułu należności celnych przywozowych.

Aby udowodnić, że partia towarów została zbyta zgodnie z warunkami określonymi w akapicie pierwszym, importer udostępnia, oprócz faktury, wszystkie dokumenty konieczne do przeprowadzenia odpowiednich kontroli celnych w odniesieniu do sprzedaży i zbytu każdego produktu z danej partii, w tym dokumenty dotyczące transportu, ubezpieczenia, przeładunku i składowania danej partii.

W przypadku gdy normy handlowe, o których mowa w art. 3 rozporządzenia wykonawczego (UE) nr 543/2011, wymagają wskazania na opakowaniu odmiany produktu lub typu owoców i warzyw, odmiana produktu lub typ owoców i warzyw, które stanowią część partii, zostają umieszczone w dokumentach dotyczących transportu, na fakturach i zamówieniach dostawy.

6. Na należycie uzasadniony wniosek importera termin czterech miesięcy, o którym mowa w ust. 5 akapit pierwszy, może być przedłużony przez właściwe organy państwa członkowskiego maksymalnie o trzy miesiące.

Jeżeli przy weryfikacji właściwe organy państw członkowskich stwierdzą, że wymogi niniejszego artykułu nie zostały spełnione, ściągają należność celną zgodnie z art. 105 rozporządzenia (UE) nr 952/2013. Kwota należności celnej, która ma zostać odzyskana lub pozostaje do odzyskania, obejmuje odsetki naliczone od daty dopuszczenia towaru do swobodnego obrotu do daty odzyskania. Stosowana stopa procentowa jest taka sama jak stopa procentowa obowiązująca w odniesieniu do odzyskiwania należności na mocy prawa krajowego.

TYTUŁ IV

PRZEPISY OGÓLNE, PRZEJŚCIOWE I KOŃCOWE

Artykuł 76

(uchylony)

Artykuł 77

Powiadomienia

1. Państwo członkowskie wyznacza jeden właściwy organ lub podmiot odpowiedzialny za wypełnianie obowiązków w zakresie powiadomień dotyczących każdego z następujących zagadnień:

a) (uchylona)

b) ceny producenta w odniesieniu do owoców i warzyw na rynku wewnętrznym, zgodnie z art. 55;

c) ceny i ilości produktów przywożonych z państw trzecich i sprzedawanych na reprezentatywnych rynkach przywozowych, zgodnie z art. 74;

d) wielkości przywozu wprowadzone do swobodnego obrotu zgodnie z art. 39 rozporządzenia wykonawczego (UE) 2017/892.

2. Państwa członkowskie informują Komisję o wyznaczeniu wspomnianego właściwego organu lub podmiotu i przekazują jego dane adresowe oraz wszelkie zmiany tych informacji.

Wykaz wyznaczonych organów lub podmiotów wraz z nazwami i adresami udostępnia się państwom członkowskim oraz podaje do wiadomości publicznej przy pomocy wszelkich właściwych środków za pośrednictwem systemów informacji udostępnianych przez Komisję, łącznie z publikacją w Internecie.

3. Powiadomienia przewidziane w niniejszym rozporządzeniu oraz w rozporządzeniu wykonawczym (UE) 2017/892 są dokonywane zgodnie z rozporządzeniem Komisji (WE) nr 792/2009 (¹²).

4. Jeśli państwo członkowskie nie dokona powiadomienia zgodnie z wymogami rozporządzenia (UE) nr 1308/2013, niniejszego rozporządzenia lub rozporządzenia wykonawczego (UE) 2017/892 lub jeśli powiadomienie okaże się niepoprawne w świetle obiektywnych faktów znanych Komisji, Komisja może zawiesić część lub całość miesięcznych płatności, o których mowa w art. 17 rozporządzenia (UE) nr 1306/2013, w odniesieniu do sektora owoców i warzyw do czasu prawidłowego dokonania powiadomienia.

Artykuł 78

(uchylony)

Artykuł 79

(uchylony)

Artykuł 80

(uchylony)

Artykuł 81

Wejście w życie i stosowanie

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie siódmego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w Brukseli dnia 13 marca 2017 r.

ZAŁĄCZNIK VI

Powiadomienia dotyczące cen, o których mowa w art. 55 ust. 1 [2]