ZAŁĄCZNIK I A

DOZWOLONE PRAKTYKI I PROCESY ENOLOGICZNE

Dodatek 1

(skreślony).

Dodatek 2

Kwas L(+)-winowy

1. Kwas winowy, którego stosowanie do celów odkwaszania przewidziane jest w załączniku I A pkt 13, może być stosowany wyłącznie w odniesieniu do produktów, które:

pochodzą z odmian winorośli Elbling i Riesling; oraz zostały otrzymane z winogron zbieranych w następujących regionach upraw winorośli w północnej części strefy A uprawy winorośli:

- Ahr,

- Rheingau,

- Mittelrhein,

- Mosel,

- Nahe,

- Rheinhessen,

- Pfalz,

- Moselle luxembourgeoise.

2. Kwas winowy, którego wykorzystanie określa się w pkt 12 i 13 niniejszego załącznika, nazywany również kwasem L(+)-winowym, musi być pochodzenia rolniczego i ekstrahowany wyłącznie z produktów winiarskich. Musi spełniać kryteria czystości ustanowione w dyrektywie 2008/84/WE.

Dodatek 3

Żywica z sosny Aleppo

1. Żywica z sosny Aleppo, której stosowanie przewidziane jest w załączniku I A pkt 14, może być używana tylko do produkcji wina „retsina”. Ta praktyka enologiczna może być przeprowadzana tylko:

a) na terytorium geograficznym Grecji;

b) z użyciem moszczu gronowego z odmian winorośli, obszarów produkcji i obszarów winiarskich, określonych w greckich przepisach obowiązujących w dniu 31 grudnia 1980 r.;

c) poprzez dodanie 1 000 gramów lub mniej żywicy na hektolitr użytego produktu, przed fermentacją lub w przypadku gdy rzeczywista objętościowa zawartość alkoholu nie przekracza jednej trzeciej całkowitej objętościowej zawartości alkoholu podczas procesu fermentacji.

2. Grecja powiadamia Komisję z wyprzedzeniem, jeżeli zamierza zmienić przepisy określone w ust. 1 lit b). Powiadomienie takie jest przesyłane zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 792/2009. Jeśli Komisja nie udzieli odpowiedzi w ciągu dwóch miesięcy od takiego powiadomienia, Grecja będzie mogła wprowadzić planowane zmiany.

Dodatek 4

Żywice jonowymienne

Żywicami jonowymiennymi, które można stosować zgodnie z ust. 20 załącznika I A, są kopolimery styrenu i diwinylobenzenu zawierające grupy kwasu sulfonowego lub grupy amonowe. Muszą one spełniać wymogi ustanowione w rozporządzeniu (WE) nr 1935/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady (¹) ora z w przepisach wspólnotowych i krajowych przyjętych w celu jego wykonania. Ponadto podczas badania metodami analitycznymi ustanowionymi w ust. 2 nie mogą one stracić więcej niż 1 mg/l substancji organicznej w żadnym z wymienionych rozpuszczalników. Muszą być regenerowane za pomocą substancji dopuszczonych do stosowania podczas przygotowywania środków spożywczych.

Żywice te mogą być stosowane jedynie pod kontrolą enologa lub technika oraz w instalacjach zatwierdzonych przez władze państw członkowskich, na których terytorium procesy są stosowane. Takie władze ustalają obowiązki i zakres odpowiedzialności spoczywającej na zatwierdzonym enologu lub techniku.

Analityczna metoda określenia utraty substancji organicznych z żywic jonowymiennych:

1. ZAKRES I OBSZAR ZASTOSOWAŃ

Metoda określa utratę substancji organicznych z żywic jonowymiennych.

2. DEFINICJA

Utrata substancji organicznych z żywic jonowymiennych. Utrata substancji jest określana za pomocą określonej poniżej metody.

3. ZASADA

Rozpuszczalniki ekstrahujące przechodzą przez przygotowane żywice, a wagę wyekstrahowanej substancji organicznej określa się grawimetrycznie.

4. ODCZYNNIKI

Wszystkie odczynniki powinny być cz.d.a. (czyste do analizy).

Rozpuszczalniki ekstrahujące.

4.1. Woda destylowana lub woda dejonizowana równoważnej czystości.

4.2. Etanol 15 % v/v. Przygotować poprzez zmieszanie 15 części bezwodnego alkoholu etylowego z 85 częściami wody (pkt 4.1).

4.3. Kwas octowy 5 % m/m. Przygotować poprzez zmieszanie 5 części kwasu octowego lodowatego z 95 częściami wody (pkt 4.1).

5. APARATURA

5.1. Kolumny do chromatografii jonowymiennej.

5.2. Cylindry miarowe, pojemność 2 l.

5.3. Płytki parownicze zdolne do wytrzymania temperatury pieca muflowego 850 °C.

5.4. Piec do suszenia, sterowany termostatem w temperaturze 105 ą 2 °C.

5.5. Piec muflowy, sterowany termostatem w temperaturze 850 ą 25 °C.

5.6. Waga analityczna, dokładność 0,1 mg.

5.7. Parowniczka, gorąca płytka lub parowniczka w podczerwieni.

6. POSTĘPOWANIE

6.1. Do każdej z trzech oddzielnych kolumn do chromatografii jonowymiennej (pkt 5.1) dodać po 50 ml badanej żywicy jonowymiennej, przemytej i obrobionej zgodnie ze wskazówkami producenta dotyczącymi przygotowania żywic do stosowania z żywnością.

6.2. Dla żywic anionowych przez przygotowane kolumny (pkt 6.1) przepuścić oddzielnie trzy rozpuszczalniki ekstrahujące (pkt 4.1, 4.2 i 4.3) z szybkością przepływu 350–450 ml/godz. W każdym przypadku usunąć pierwszy litr eluatu i zebrać kolejne dwa litry do cylindrów miarowych (pkt 5.2). Dla żywic kationowych przepuścić tylko rozpuszczalniki określone w pkt 4.1 i 4.2 przez kolumny przygotowane do tego celu.

6.3. Odparować trzy eluaty na gorącej płytce lub z użyciem parowniczki w podczerwieni (pkt 5.7) w oddzielnych naczyniach parowniczych (pkt 5.3), które uprzednio wyczyszczono i zważono (m0). Umieścić naczynka w piecyku (pkt 5.4) i wysuszyć do stałej wagi (m1).

6.4. Po zapisaniu stałej wagi (pkt 6.3) umieścić naczynko parownicze w piecu muflowym (pkt 5.5) i spopielać do stałej wagi (m2).

6.5. Obliczyć wyekstrahowaną substancję organiczną (pkt 7.1). Jeżeli wynik jest większy niż 1 mg/l, przeprowadzić ślepą próbę na odczynnikach i ponownie policzyć wagę wyekstrahowanej substancji organicznej.

Ślepą próbę należy przeprowadzić, powtarzając pkt 6.3 i 6.4, lecz z użyciem dwóch litrów rozpuszczalnika ekstrahującego, aby uzyskać odpowiednio wagę m3 i m4 z pkt 6.3 i 6.4.

7. PRZEDSTAWIENIE WYNIKÓW

7.1. Wzór i obliczenie wyników.

Substancję organiczną wyekstrahowaną z żywic jonowymiennych, w mg/l, podaje się jako:

500 (m1 - m2)

gdzie m1 i m2 są wyrażone w gramach.

Prawidłową wagę (mg/l) substancji organicznej wyekstrahowanej z żywic jonowymiennych podaje się jako:

500 (m1 - m2 - m3 + m4)

gdzie m1, m2, m3 i m4 są wyrażone w gramach.

7.2. Różnica w wynikach między dwoma równorzędnymi pomiarami przeprowadzonymi na tej samej próbce nie może przekraczać 0,2 mg/l.

(¹) Dz.U. L 338 z 13.11.2004, s. 4.

Dodatek 5

Żelazocyjanek potasu

Fitynian wapnia

Kwas D,L-winowy

Wykorzystywanie żelazocyjanku potasu, wykorzystywanie fitynianu wapnia określone w załączniku I A pkt 26 lub wykorzystywanie kwasu D,L-winowego określone w załączniku I A pkt 29 są dozwolone wyłącznie pod nadzorem enologa lub technika, urzędowo zatwierdzonego przez władze państwa członkowskiego, na którego terytorium proces jest przeprowadzany i którego zakres odpowiedzialności jest ustalany, w razie potrzeby, przez zainteresowane państwo członkowskie.

Po poddaniu obróbce żelazocyjankiem lub fitynianem wapnia potasu wino zawiera śladowe ilości żelaza.

Nadzór nad stosowaniem produktów, o których mowa w akapicie pierwszym, jest regulowany przepisami przyjmowanymi przez państwa członkowskie.

Dodatek 6

Wymogi dotyczące dwuwęglanu di metylu

OBSZAR ZASTOSOWAŃ

Dwuwęglan dimetylu może być dodany do wina dla osiągnięcia następującego celu/kilku następujących celów:

a) zagwarantowania stabilizacji mikrobiologicznej wina butelkowanego zawierającego cukry ulegające fermentacji;

b) zapobiegania rozwojowi niepożądanych drożdży lub bakterii mlekowych;

c) zablokowania fermentacji win słodkich, półsłodkich i półwytrawnych.

WYMOGI

– Dla celu a) – dodanie dwuwęglanu dimetylu powinno nastąpić na krótko przed butelkowaniem,

– wykorzystany produkt musi spełniać kryteria czystości ustanowione w dyrektywie 2008/84/WE,

– zabieg ten należy odnotować w rejestrze określonym w art. 185c ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007.

Dodatek 7

Wymogi dotyczące elektrodializy

Celem elektrodializy jest uzyskanie stabilizacji wina w odniesieniu do wodorowinianu potasu i winianu wapnia (oraz pozostałych soli wapnia) poprzez wyekstrahowanie jonów w stanie przesycenia pod wpływem działania pola elektrycznego i z użyciem membran, z których jedne są przepuszczalne wyłącznie dla anionów, a drugie wyłącznie dla kationów.

1. WYMOGI DOTYCZĄCE MEMBRAN

1.1. Membrany rozmieszcza się naprzemiennie w systemie „prasy filtracyjnej” lub w innym odpowiednim układzie oddzielającym obróbkę (wino) i przedziały koncentracji (woda odpływowa).

1.2. Membrany przepuszczalne dla kationów mają na celu wyłącznie ekstrakcję kationów, w szczególności K⁺, Ca⁺⁺.

1.3. Membrany przepuszczalne dla anionów mają na celu wyłącznie wydzielanie anionów, w szczególności anionów winianowych.

1.4. Membrany nie mogą nadmiernie modyfikować składu fizykochemicznego i właściwości sensorycznych wina. Muszą spełniać następujące wymagania:

- muszą być wytwarzane zgodnie z dobrą praktyką produkcyjną z substancji dopuszczonych do wytwarzania materiałów plastikowych przeznaczonych do kontaktu ze środkami spożywczymi, wymienionych w załączniku II do dyrektywy Komisji 2002/72/WE ( ¹),

- użytkownik aparatury do elektrodializy musi wykazać, że stosowane membrany spełniają powyższe wymogi i że jakiekolwiek wymiany zostały dokonane przez wyspecjalizowany personel,

- nie mogą przepuszczać żadnej substancji w ilościach zagrażających ludzkiemu zdrowiu lub wpływających na smak lub zapach środków spożywczych i muszą spełniać kryteria ustanowione w dyrektywie 2002/72/WE,

- użycie membran nie może wyzwolić żadnych interakcji między ich elementami składowymi a winem, mogących doprowadzić do powstania w obrabianym produkcie nowych składników, które byłyby toksyczne.

Stabilność świeżych membran do elektrodializy można określić z wykorzystaniem czynnika imitującego fizykochemiczne właściwości wina w celu zbadania ewentualnej migracji z nich niektórych substancji.

Zaleca się następującą metodę doświadczalną:

Czynnikiem imitującym jest wodny roztwór alkoholu buforowany do pH i do przewodności wina. Jego skład jest następujący:

- bezwodny alkohol etylowy: 11 l,

- wodorowinian potasu: 380 g,

- chlorek potasu: 60 g,

- stężony kwas siarkowy: 5 ml,

- woda destylowana: do dopełnienia do 100 litrów.

Roztwór ten jest stosowany do badań migracji w obwodach zamkniętych w stosach do elektrodializy pod napięciem (1 volt/kom.) na podstawie 50 l/m2 membran anionowo-kationowych aż do 50-procentowego odmineralizowania roztworu. Obwód wyciekowy jest inicjowany przez 5 g/l roztworu chlorku potasu. Migrujące substancje są badane w odniesieniu do czynnika imitującego oraz wycieku.

Oznaczone zostaną cząsteczki organiczne wchodzące w skład membrany, które posiadają zdolność do przenikania do obrabianego roztworu. Dokładne oznaczenie każdego z tych składników będzie przeprowadzone przez zatwierdzone laboratorium. Zawartość wszystkich określanych związków w czynniku imitującym musi być mniejsza niż 50 ug/l.

Do membran tych należy stosować ogólne zasady kontroli materiałów mających styczność ze środkami spożywczymi.

2. WYMOGI DOTYCZĄCE WYKORZYSTANIA MEMBRAN

Układ membran stosowanych w procesie winowej stabilizacji wina poprzez elektrodializę jest tak stworzony, aby spełnić następujące warunki:

- obniżenie pH wina nie przekracza 0,3 jednostki pH,

- obniżenie kwasu lotnego jest mniejsze niż 0,12 g/l (2 meq wyrażone jako kwas octowy),

- obróbka nie może wpływać na składniki niejonowe wina, w szczególności polifenole i polisacharydy,

- dyfuzja drobnych cząsteczek, takich jak etanol, powinna być obniżona i nie może powodować obniżenia stężenia alkoholu przekraczającego 0,1 % objętościowego,

- membrany należy konserwować i czyścić zatwierdzonymi metodami, za pomocą substancji dopuszczonych do stosowania w przygotowywaniu środków spożywczych,

- membrany są oznaczone w sposób umożliwiający kontrolowanie przemienności w stosie,

- sprzęt pracuje z wykorzystaniem mechanizmu kontrolno-sterującego, który uwzględnia niestabilność właściwą dla każdego wina tak, aby eliminować tylko przesycenie wodorowinianem potasu i solami wapnia,

- za przeprowadzenie procesu odpowiada enolog lub wykwalifikowany technik.

Zabieg należy odnotować w rejestrze określonym w art. 112 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 479/2008.

(¹) Dz.U. L 220 z 15.8.2002, s. 18.

Dodatek 8

Wymogi dotyczące ureazy

1. Międzynarodowy kod ureazy: EC 3–5–1–5, CAS nr: 9002–13–5.

2. Aktywność: ureaza (aktywna w kwaśnym pH) rozkłada mocznik na amoniak i dwutlenek węgla. Aktywność ustalona jest nie mniejsza niż 5 jednostek/mg, jedną jednostkę definiujemy jako ilość enzymu, która wytwarza jeden μmol NH₃ na minutę w temperaturze 37 °C z 5 g/l mocznika o pH 4.

3. Pochodzenie: Lactobacillus fermentum.

4. Obszar zastosowań: niszczy mocznik obecny w winie przeznaczonym do przedłużonego dojrzewania, w przypadku gdy początkowe stężenie mocznika jest wyższe niż 1 mg/l.

5. Dawka maksymalna: 75 mg preparatu enzymatycznego na litr obrabianego wina, nieprzekraczającego 375 jednostek ureazy na litr wina. Po obróbce całą szczątkową aktywność enzymu należy wyeliminować poprzez przefiltrowanie wina (średnica porów < 1 μm).

6. Charakterystyka czystości chemicznej i mikrobiologicznej:

Ureaza stosowana do obróbki wina musi być przygotowana zgodnie z warunkami podobnymi do warunków zawartych w opinii Komitetu Naukowego ds. Żywności z dnia 10 grudnia 1998 r.

Dodatek 9

Wymogi dotyczące kawałków drewna dębowego

PRZEDMIOT, POCHODZENIE I ZAKRES STOSOWANIA

Kawałki drewna dębowego są stosowane w produkcji i dojrzewaniu wina, w tym do fermentacji świeżych winogron i moszczu gronowego, oraz w celu przekazania mu pewnych składników pochodzących z drewna dębowego.

Kawałki drewna muszą pochodzić wyłącznie z odmian należących do rodzaju Quercus.

Pozostawia się je w stanie naturalnym lub podgrzewa w stopniu określonym jako lekki, średni lub mocny, ale bez spalania, w tym nawet na powierzchni, nie powinny być też zwęglone ani kruche w dotyku. Nie należy również poddawać ich procesom chemicznym, enzymatycznym ani fizycznym innym niż podgrzanie. Nie należy dodawać do nich żadnego produktu, który mógłby zwiększyć ich naturalną moc aromatyzującą lub ich fenolowe składniki ekstraktywne.

ETYKIETOWANIE STOSOWANEGO PRODUKTU

Na etykiecie muszą zostać wymienione: pochodzenie odmiany lub odmian botanicznych dębu, stopień ewentualnego podgrzewania, warunki przechowywania i zasady dotyczące bezpieczeństwa.

WYMIARY

Zręby drewna muszą mieć takie wymiary, aby wagowo co najmniej 95 % pozostało na sicie o oczkach 2 mm (czyli 9 mesh).

CZYSTOŚĆ

Kawałki drewna dębowego nie powinny wydzielać substancji w stężeniach, które mogłyby ewentualnie prowadzić do zagrożenia zdrowia.

Zabieg ten należy odnotować w rejestrze określonym w art. 112 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 479/2008.

Dodatek 10

Wymogi dotyczące korekty zawartości alkoholu w winach

Obróbka poprzez korektę zawartości alkoholu (zwana dalej »obróbką«) ma na celu obniżenie zawartości etanolu w winie w celu poprawy równowagi smakowej.

Wymogi:

1) Cele te można osiągnąć poprzez procesy rozdzielenia, stosowane osobno lub razem.

2) Wina poddawane tym procesom nie powinny zawierać wad organoleptycznych i muszą być zdatne do bezpośredniego spożycia przez ludzi.

3) Nie można przeprowadzać procesu usuwania alkoholu zawartego w winie, jeśli na produktach sektora wina wykorzystywanych do wytwarzania danego wina przeprowadzano jeden z procesów wzbogacania, o których mowa w załączniku XVa do rozporządzenia (WE) nr 1234/2007.

4) Zawartość alkoholu może zostać obniżona najwyżej o 20 %, a rzeczywista objętościowa zawartość alkoholu produktu końcowego musi być zgodna z rzeczywistą objętościową zawartością alkoholu określoną w pkt 1 akapit drugi pkt a) załącznika XIb do rozporządzenia (WE) nr 1234/2007.

5) Za przeprowadzenie procesu odpowiada enolog lub wykwalifikowany technik.

6) Zabieg ten należy odnotować w rejestrze określonym w art. 185c ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007.

7) Państwa członkowskie mogą ustalić, że proces ten podlega zgłoszeniu do właściwych organów.

Dodatek 11

(skreślony)

Dodatek 12

Wymogi dotyczące obróbki kationitami w celu zapewnienia stabilizacji wina

Celem tego procesu jest uzyskanie winowej stabilizacji wina w odniesieniu do wodorowinianu potasu i winianu wapnia (oraz pozostałych soli wapnia).

Wymogi

1. Proces musi się ograniczać do usunięcia zbędnych kationów.

- Wino może zostać wcześniej poddane procesowi chłodzenia.

- Tylko minimalna część wina niezbędna do uzyskania stabilności zostanie poddana obróbce kationitami.

2. Obróbki dokonuje się za pomocą żywic kationitowych regenerowanych w cyklu kwasu.

3. Za przeprowadzenie wszystkich procesów odpowiada enolog lub wykwalifikowany technik. Zabieg należy odnotować w rejestrze określonym w art. 112 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 479/2008.

4. Żywice kationowe muszą być zgodne z wymogami ustanowionymi w rozporządzeniu (WE) nr 1935/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady (¹) ora z w przepisach wspólnotowych i krajowych przyjętych w celu jego wykonania i muszą spełniać wymogi analityczne określone w dodatku 4 do niniejszego rozporządzenia. Nie mogą one nadmiernie modyfikować składu fizykochemicznego i właściwości sensorycznych wina i muszą być stosowane w ilościach określonych w punkcie 3 monografii „Żywice kationitowe” międzynarodowego kodeksu praktyk enologicznych opublikowanego przez Międzynarodowa Organizację ds. Winorośli i Wina.

(¹) Dz.U. L 338 z 13.11.2004, s. 4.

Dodatek 13

Wymogi dotyczące obróbki win za pomocą chitozanu pochodzącego z Aspergillus niger oraz obróbki win za pomocą chityny glukanowej pochodzącej z Aspergillus niger

Obszary zastosowania:

a) Zmniejszenie zawartości metali ciężkich, w szczególności żelaza, ołowiu, kadmu, miedzi;

b) Zapobieganie zawiesinie żelaza, zawiesinie miedzi;

c) Zmniejszenie ewentualnych zanieczyszczeń, w szczególności ochratoksyny A;

d) Zmniejszenie populacji niepożądanych mikroorganizmów, w szczególności Brettanomyces wyłącznie poprzez obróbkę chitozanem.

Wymogi:

- Dawki, które należy zastosować, określane są po próbie wstępnej. Maksymalna stosowana dawka nie może wynosić więcej niż:

- 100 g/hl do zastosowań a) i b),

- 500 g/hl do zastosowania c),

- 10 g/hl do zastosowania d).

- Osady usuwane są przy zastosowaniu procesów fizycznych.

Dodatek 14

Wymogi dotyczące zakwaszania poprzez działanie elektromembranowe

- Membrany kationowe powinny być tak skonstruowane, żeby umożliwiać jedynie ekstrakcję kationów, a w szczególności kationu K⁺.

- Membrany bipolarne są nieprzepuszczalne dla anionów i kationów moszczu i wina.

– Za przeprowadzenie procesu odpowiada enolog lub wykwalifikowany technik. Zabieg ten należy odnotować w rejestrze określonym w art. 185c ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007.

– Wykorzystywane membrany muszą spełniać wymogi rozporządzenia (WE) nr 1935/2004 oraz rozporządzenia Komisji (UE) nr 10/2011 (¹), jak również przepisów krajowych uchwalonych w ich zastosowaniu. Muszą spełniać wymogi Międzynarodowego kodeksu praktyk enologicznych opublikowanego przez Międzynarodową Organizację ds. Winorośli i Wina.

(¹) Dz.U. L 12 z 15.1.2011, s. 1.

Dodatek 15

Wymogi dotyczące zakwaszania poprzez obróbkę wymieniaczami kationowymi

Obróbka wymieniaczami kationowymi (zwana dalej »obróbką« ) ma na celu zwiększenie kwasowości miareczkowej i kwasowości rzeczywistej (obniżenie pH) poprzez częściową fizyczną ekstrakcję kationów za pomocą wymieniaczy kationowych.

Wymogi:

1) Obróbki dokonuje się za pomocą żywic kationitowych regenerowanych w cyklu kwasu.

2) Proces musi się ograniczać do usunięcia zbędnych kationów.

3) Aby uniknąć frakcjonowania moszczu lub wina, obróbka będzie przeprowadzana w sposób ciągły, przy wprowadzaniu jednego za drugim obrabianych produktów do produktów oryginalnych.

4) Alternatywą może być bezpośrednie wprowadzenie żywicy w odpowiednich ilościach do kadzi, a następnie odseparowanie jej za pomocą właściwych metod fizycznych.

5) Za przeprowadzenie wszystkich procesów odpowiada enolog lub wykwalifikowany technik.

6) Zabieg ten należy odnotować w rejestrze określonym w art. 185c ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007.

7) Żywice kationitowe muszą być zgodne z wymogami ustanowionymi w rozporządzeniu (WE) nr 1935/2004 oraz w przepisach unijnych i krajowych przyjętych w celu jego wykonania i muszą spełniać wymogi analityczne określone w dodatku 4 do niniejszego rozporządzenia. Nie mogą nadmiernie modyfikować składu fizykochemicznego i właściwości sensorycznych moszczu lub wina i muszą być stosowane w ilościach określonych w punkcie 3 monografii »Żywice kationitowe« międzynarodowego kodeksu praktyk enologicznych opublikowanego przez Międzynarodową Organizację ds. Winorośli i Wina.

Dodatek 16

Wymogi dotyczące zmniejszenia zawartości cukru w moszczach poprzez połączenie procesów membranowych

Obróbka polegająca na zmniejszeniu zawartości cukru (zwana dalej »obróbką«) ma na celu usunięcie cukru z moszczu poprzez połączenie procesów membranowych łączących mikrofiltrację lub ultrafiltrację z nanofiltracją lub odwróconą osmozą.

Wymogi:

1) Obróbka powoduje zmniejszenie objętości moszczu w zależności od ilości oraz od zawartości cukru w roztworze cukru usuniętym z moszczu pierwotnego.

2) Procesy te powinny pozwolić na zachowanie w moszczu zawartości składników innych niż cukier.

3) Zmniejszenie zawartości cukru w moszczach wyklucza korektę zawartości alkoholu w winach, które z nich pochodzą.

4) Obróbka ta nie może być stosowana łącznie z jednym z procesów, o których mowa w załączniku XVa do rozporządzenia (WE) nr 1234/2007.

5) Obróbki tej dokonuje się na objętości moszczu określonej w funkcji celu, jaki ma zamierzone zmniejszenie zawartości cukru.

6) Pierwszy etap ma na celu, z jednej strony, uzdatnienie moszczu do drugiego etapu, jakim jest zagęszczenie, a z drugiej strony zachowanie makrocząsteczek większych niż punkt odcięcia membrany. Etap ten można wykonać w drodze ultrafiltracji.

7) Filtrat uzyskany podczas pierwszego etapu obróbki jest następnie zagęszczany w drodze nanofiltracji lub odwróconej osmozy.

Oryginalna woda i kwasy organiczne niezachowane podczas nanofiltracji mogą w szczególności zostać ponownie wprowadzone do poddanego obróbce moszczu.

8) Za przeprowadzenie obróbki odpowiada enolog lub wykwalifikowany technik.

9) Wykorzystywane membrany muszą spełniać wymogi rozporządzenia (WE) nr 1935/2004 oraz rozporządzenia (UE) nr 10/2011, jak również przepisów krajowych uchwalonych w ich zastosowaniu. Muszą spełniać wymogi Międzynarodowego kodeksu praktyk enologicznych opublikowanego przez Międzynarodową Organizację ds. Winorośli i Wina.

Dodatek 17

Wymogi dotyczące odkwaszania w drodze procesów elektromembranowych

Proces elektromembranowy (zwany dalej »procesem«) to metoda fizyczna ekstrakcji jonów z moszczu lub wina wskutek działania pola elektrycznego za pomocą membrany przepuszczalnej dla anionów z jednej strony i membrany bipolarnej z drugiej strony. Połączenie membrany przepuszczalnej dla anionów i membrany bipolarnej pozwala zmniejszyć kwasowość miareczkową i kwasowość rzeczywistą (wzrost pH).

Wymogi:

1) Membrany anionowe są ustawione tak, aby umożliwiać wyłącznie ekstrakcję anionów, w szczególności kwasów organicznych moszczu i wina.

2) Membrany bipolarne muszą być nieprzepuszczalne dla anionów i kationów moszczu i wina.

3) Wino otrzymane z moszczu lub wina odkwaszonego wskutek tej obróbki musi zawierać co najmniej 1 g.l^{– 1} kwasu winowego.

4) Odkwaszanie za pomocą membran oraz zakwaszanie wykluczają się wzajemnie.

5) Za przeprowadzenie procesu odpowiada enolog lub wykwalifikowany technik.

6) Zabieg ten należy odnotować w rejestrze określonym w art. 185c ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007.

7) Wykorzystywane membrany muszą spełniać wymogi rozporządzenia (WE) nr 1935/2004 oraz rozporządzenia (UE) nr 10/2011, jak również przepisów krajowych uchwalonych w ich zastosowaniu. Muszą spełniać wymogi Międzynarodowego kodeksu praktyk enologicznych opublikowanego przez Międzynarodową Organizację ds. Winorośli i Wina.

Dodatek 18

Wymogi dotyczące zarządzania gazem rozpuszczonym w winie przy użyciu kontaktorów membranowych

Zarządzanie gazem rozpuszczonym w winie przy użyciu kontaktorów membranowych to metoda fizyczna zarządzania stężeniami gazu rozpuszczonego w winie przy użyciu kontaktorów membranowych (membran hydrofobowych) i gazów stosowanych w enologii.

WYMOGI

1) Technika ta może być stosowana na etapie od końca fermentacji alkoholowej do pakowania w celu zastąpienia urządzeń służących do barbotażu lub systemów typu płuczka Venturiego.

2) Proces ten powinien być przeprowadzany przez enologa lub wykwalifikowanego technika.

3) Fakt przeprowadzenia tego procesu należy wpisać do rejestru określonego w art. 185c ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 1234/2007.

4) Wykorzystywane membrany muszą spełniać wymogi rozporządzenia (WE) nr 1935/2004 oraz rozporządzenia (WE) nr 10/2011, jak również przepisów krajowych uchwalonych w ich zastosowaniu. Muszą spełniać wymogi Międzynarodowego kodeksu praktyk enologicznych opublikowanego przez Międzynarodową Organizację ds. Winorośli i Wina.

Dodatek 19

Wymogi w odniesieniu do obróbki wina z wykorzystaniem technologii filtracji membranowej w połączeniu z węglem aktywnym w celu ograniczenia nadmiaru 4-etylofenolu i 4-etylogwajakolu,

Celem tej obróbki jest zmniejszenie zawartości 4-etylofenolu i 4-etylogwajakolu pochodzenia mikrobiologicznego, które stanowią wady organoleptyczne i maskują aromat wina.

Wymogi:

1) Za przeprowadzenie procesu odpowiada enolog lub wykwalifikowany technik.

2) Fakt przeprowadzenia tego procesu należy wpisać do rejestru określonego w art. 147 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013.

3) Wykorzystywane membrany muszą spełniać wymogi rozporządzenia (WE) nr 1935/2004 oraz rozporządzenia (UE) nr 10/2011, jak również przepisów krajowych uchwalonych w ich zastosowaniu. Muszą one spełniać wymogi Międzynarodowego kodeksu praktyk enologicznych opublikowanego przez Międzynarodową Organizację ds. Winorośli i Wina.

Dodatek 20

Wymogi w odniesieniu do stosowania kopolimerów poliwinyloimidazolu – poliwinylopyrrolidonu (PVI/PVP)

Celem wykorzystania PVI/PVP jest zapobieganie wadom wynikającym ze zbyt wysokiej zawartości metali i ograniczenie niepożądanego wysokiego stężenia metali.

Wymogi:

1) Kopolimery muszą zostać wyeliminowane przez filtrację najpóźniej dwa dni po ich dodaniu z uwzględnieniem zasady ostrożności.

2) W przypadku mętnych moszczów kopolimer należy dodać nie wcześniej niż dwa dni przed filtracją.

3) Za przeprowadzenie procesu odpowiada enolog lub wykwalifikowany technik.

4) Fakt przeprowadzenia tego procesu należy wpisać do rejestru określonego w art. 147 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013.

Dodatek 21

Wymogi dotyczące chlorku srebra

Chlorek srebra stosowany do wina w celu usunięcia fermentacji i związanych z nią nietypowych zapachów (spowodowanych reakcjami redukcji, dla których charakterystyczna jest obecność siarkowodoru i tioli).

Wymogi:

1) Za przeprowadzenie procesu odpowiada enolog lub wykwalifikowany technik.

2) Fakt przeprowadzenia tego procesu należy wpisać do rejestru określonego w art. 147 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 1308/2013.

3) Chlorek srebra dodany do wina musi zostać osadzony na obojętnym nośniku, jak diatomit (ziemia okrzemkowa), bentonit, kaolin itp. Osad należy wyeliminować w drodze jakiejkolwiek odpowiedniej procedury fizycznej i musi być przetwarzany przez wyspecjalizowany sektor.

Dodatek 22

Aktywatory fermentacji jabłkowo-mlekowej

Celem jest dodanie aktywatorów fermentacji jabłkowo-mlekowej na koniec albo po fermentacji alkoholowej w celu ułatwienia fermentacji jabłkowo-mlekowej.

Wspieranie rozpoczęcia, kinetyki lub zakończenia fermentacji jabłkowo-mlekowej:

a) poprzez wzbogacenie środowiska substancjami odżywczymi i czynnikami wzrostu dla bakterii kwasu mlekowego;

b) przez adsorpcję niektórych inhibitorów bakterii.

Instrukcje

a) Aktywatorami są celuloza mikrokrystaliczna lub produkty pochodzące z rozkładu drożdży (autolizaty, drożdże dezaktywowane, ściany drożdży);

b) aktywatory można dodawać do wina lub fermentującego wina przed fermentacją jabłkowo-mlekową lub w jej trakcie;

c) aktywatory nie powinny wywoływać odchyleń organoleptycznych w winie;

d) aktywatory fermentacji jabłkowo-mlekowej muszą być zgodne ze specyfikacjami określonymi przez Międzynarodowy kodeks praktyk enologicznych opublikowany przez Międzynarodową Organizację ds. Winorośli i Wina. Jeżeli aktywatorem jest celuloza mikrokrystaliczna, musi ona być zgodna ze specyfikacjami określonymi w załączniku do rozporządzenia Komisji (UE) nr 231/2012 (¹)

(¹) Rozporządzenie Komisji (UE) nr 231/2012 z dnia 9 marca 2012 r. ustanawiające specyfikacje dla dodatków do żywności wymienionych w załącznikach II i III do rozporządzenia (WE) nr 1333/2008 Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.U. L 83 z 22.3.2012, s. 1).

Dodatek 23

Wymogi w odniesieniu do wykorzystywania płytek filtracyjnych zawierających zeolity typu fojazytu Y

Celem wykorzystywania płytek filtracyjnych zawierających zeolity typu fojazytu Y podczas filtrowania jest ograniczenie koncentracji haloanizoli odpowiedzialnych za niepożądany aromat w winie poniżej granicy ich wyczuwalności za pomocą zmysłów.

Instrukcje:

a) obróbkę należy przeprowadzać na winach klarowanych;

b) przed filtrowaniem płytki filtracyjne należy umyć i zdezynfekować;

c) stosowanie zeolitów typu fojazytu Y powinno być zgodne z instrukcjami zawartymi w Międzynarodowym kodeksie praktyk enologicznych.

Dodatek 24

Wymogi w odniesieniu do obróbki wina z wykorzystaniem poliasparaginianu potasu

Celem dodawania poliasparaginianu potasu do wina jest przyczynianie się do stabilizacji kwasu winowego w winie.

Instrukcje:

a) optymalna dawka poliasparaginianu potasu wykorzystywanego do stabilizacji wina, nawet w przypadku wina o wysokim stopniu niestabilności kwasu winowego, nie może przekraczać 10 g/hl. Przy wyższych dawkach działanie stabilizacyjne poliasparaginianu potasu nie poprawia się, a w niektórych przypadkach może spowodować mętność wina;

b) w przypadku czerwonych win o wysokim stopniu niestabilności koloidalnej zaleca się wcześniejszą obróbkę z wykorzystaniem bentonitu;

c) stosowanie poliasparaginianu potasu musi być zgodne z instrukcjami zawartymi w Międzynarodowym kodeksie praktyk enologicznych.

ZAŁĄCZNIK I B

MAKSYMALNA ZAWARTOŚĆ DWUTLENKU SIARKI W WINACH

A. ZAWARTOŚĆ DWUTLENKU SIARKI W WINACH

1. Całkowita zawartość dwutlenku siarki w winach innych niż wina musujące i wina likierowe w chwili wprowadzania do obrotu w celu bezpośredniego spożycia przez ludzi nie może przekroczyć:

a) 150 miligramów na litr w winach czerwonych;

b) 200 miligramów na litr w winach białych i winach różowych.

2. W drodze odstępstwa od ust. 1 lit. a) i b) dla win z zawartością cukru wyrażoną jako suma glukozy + fruktozy większą lub równą 5 gramów na litr maksymalna zawartość dwutlenku siarki wynosi:

a) 200 miligramów na litr w winach czerwonych; i

b) 250 miligramów na litr w winach białych i winach różowych;

c) 300 miligramów na litr w:

- winach, które zgodnie z przepisami Wspólnoty mogą być określane jako „Spätlese”,

- białych winach objętych następującymi chronionymi nazwami pochodzenia: Bordeaux supérieur, Graves de Vayres, Côtes de Bordeaux-Saint-Macaire, Premières Côtes de Bordeaux, Côtes de Bergerac, Haut Montravel, Côtes de Montravel, Gaillac, Rosette i Savennières,

- białych winach objętych następującymi chronionymi nazwami pochodzenia Allela, Navarra, Penedès, Tarragona i Valencia oraz winach objętych chronioną nazwą pochodzenia, pochodzących z Comunidad Autónoma del Pais Vasco i określanych jako „vendimia tardia”,

- winach słodkich objętych chronioną nazwą pochodzenia „Binissalem-Mallorca”,

- winach pochodzących ze Zjednoczonego Królestwa, produkowanych zgodnie z ustawodawstwem brytyjskim, gdy zawartość cukrów przekracza 45 g/l,

- winach pochodzących z Węgier z chronioną nazwą pochodzenia „Tokaji” i noszących zgodnie z węgierskimi przepisami nazwę „Tokaji édes szamorodni” lub „Tokaji szàraz szamorodni”,

- winach objętych następującymi chronionymi nazwami pochodzenia: Loazzolo, Alto Adige i Trentino, określanych za pomocą wzmianek „passito” i „vendemmia tardiva” lub jednej z nich,

- winach objętych chronioną nazwą pochodzenia: „Colli orientali del Friuli”, której towarzyszy określenie „Picolit”,

- winach objętych chronioną nazwą pochodzenia Moscato di Pantelleria naturale i Moscato di Pantelleria,

- winach pochodzących z Republiki Czeskiej, które mogą być określane jako „pozdní sběr”,

- winach pochodzących ze Słowacji, objętych chronioną nazwą pochodzenia i określanych jako „neskorý zber” oraz winach słowackich Tokaj objętych chronioną nazwą pochodzenia „Tokajské samorodné suché” lub „Tokajské samorodné sladké”,

- winach pochodzących ze Słowenii, objętych chronioną nazwą pochodzenia i określanych jako „vrhunsko vino ZGP - pozna trgatev”,

- winach białych o następujących chronionych oznaczeniach geograficznych, gdy całkowita objętościowa zawartość alkoholu przekracza 15 %, a zawartość cukru przekracza 45 g/l:

- Vin de pays de Franche-Comté,

- Vin de pays des coteaux de l'Auxois,

- Vin de pays de Saône-et-Loire,

- Vin de pays des coteaux de l'Ardèche,

- Vin de pays des collines rhodaniennes,

- Vin de pays du comté Tolosan,

- Vin de pays des côtes de Gascogne,

- Vin de pays du Gers,

- Vin de pays du Lot,

- Vin de pays des côtes du Tarn,

- Vin de pays de la Corrèze,

- Vin de pays de l'Ile de Beauté,

- Vin de pays d'Oc,

- Vin de pays des côtes de Thau,

- Vin de pays des coteaux de Murviel,

- Vin de pays du Val de Loire,

- Vin de pays de Méditerranée,

- Vin de pays des comtés rhodaniens,

- Vin de pays des côtes de Thongue,

- Vin de pays de la Côte Vermeille,

- Vin de pays de l'Agenais,

- Vin de pays des terroirs landais,

- Vin de pays des Landes,

- Vin de pays d'Allobrogie,

- Vin de pays du Var;

- winach słodkich pochodzących z Grecji, których całkowita objętościowa zawartość alkoholu jest nie mniejsza niż 15 %, a zawartość cukru jest nie mniejsza niż 45 g/l, objętych następującymi chronionymi oznaczeniami geograficznymi:

- Τοπικός Οίνος Τυρνάβου (Regional wine of Tyrnavos),

- Αχαϊκός Τοπικός Οίνος (Regional wine of Ahaia),

- Λακωνικός Τοπικός Οίνος (Regional wine of Lakonia),

- Τοπικός Οίνος Φλώρινας (Regional wine of Florina),

- Τοπικός Οίνος Κυκλάδων (Regional wine of Cyclades),

- Τοπικός Οίνος Αργολίδας (Regional wine of Argolida),

- Τοπικός Οίνος Πιερίας (Regional wine of Pieria),

- Αγιορείτικος Τοπικός Οίνος (Regional wine of Mount Athos - Regional wine of Holy Mountain),;

- winach słodkich pochodzących z Cypru, których rzeczywista objętościowa zawartość alkoholu jest nie większa niż 15 %, a zawartość cukru jest nie mniejsza niż 45 g/l, objętych chronioną nazwą pochodzenia Κουμανδαρία (Commandaria),

- winach słodkich pochodzących z Cypru, uzyskiwanych z przejrzałych lub suszonych winogron, których całkowita objętościowa zawartość alkoholu jest nie mniejsza niż 15 %, a zawartość cukru jest nie mniejsza niż 45 g/l, objętych jednym z następujących chronionych oznaczeń geograficznych:

- Τοπικός Οίνος Λεμεσός (Regional wine of Lemesos),

- Τοπικός Οίνος Πάφος (Regional wine of Pafos),

- Τοπικός Οίνος Λάρνακα(Regional wine of Larnaka),

- Τοπικός Οίνος Λευκωσία (Regional wine of Lefkosia),

- winach pochodzących z Malty, których całkowita objętościowa zawartość alkoholu jest nie mniejsza niż 13,5 %, a zawartość cukru jest nie mniejsza niż 45 g/l, objętych chronionymi oznaczeniami geograficznymi „Malta” i „Gozo”;

d) 350 miligramów na litr w:

- winach, które mogą być określane jako „Auslese”,

- rumuńskich białych winach objętych jedną z następujących chronionych nazw pochodzenia: Murfatlar, Cotnari, Târnave, Pietroasa, Valea Călugărească,

- winach pochodzących z Republiki Czeskiej, które mogą być określane jako „výběr z hroznů”,

- winach pochodzących ze Słowacji, objętych chronioną nazwą pochodzenia i określanych jako „výber z hrozna” oraz winach słowackich Tokaj objętych chronioną nazwą pochodzenia „Tokajský másláš” lub „Tokajský forditáš”,

- winach pochodzących ze Słowenii, objętych chronioną nazwą pochodzenia i określanych jako „vrhunsko vino ZGP - izbor”,

- winach, które mogą być tradycyjnie określane jako „Ké sői szüretelésű bor”'

– winach pochodzących z Włoch typu „aleatico”, które mają prawo być objęte chronioną nazwą pochodzenia „Pergola”, jak również tradycyjnym określeniem „pas sito”.

e) 400 miligramów na litr w:

- winach, które mogą być określane jako „Beerenauslese”, „Ausbruch”, „Ausbruchwein”, „Trockenbeerenauslese”, „Strohwein”, „Schilfwein” i „Eiswein”,

- białych winach objętych następującymi chronionymi nazwami pochodzenia: Sauternes, Barsac, Cadillac, Cérons, Loupiac, Sainte-Croix-du-Mont, Monbazillac, Bonnezeaux, Quarts de Chaume, Coteaux du Layon, Coteaux de l'Aubance, Graves Supérieures, Sainte-Foy Bordeaux, Saussignac, Jurançon, o ile nie towarzyszy im określenie „sec”, Anjou-Coteaux de la Loire, Coteaux du Layon z nazwą gminy pochodzenia, Chaume, Coteaux de Saumur, Pacherenc du Vic Bilh, o ile nie towarzyszy im określenie „sec”, Alsace i Alsace grand cru z określeniem „vendanges tardives” lub „sélection de grains nobles”,

- winach słodkich z przejrzałych winogron i winach słodkich z suszonych winogron, pochodzących z Grecji, których resztkowa zawartość cukru wyrażona jako cukier jest nie mniejsza niż 45 g/l, objętych jedną z następujących chronionych nazw pochodzenia: Samos (Σάμος), Rhodes (Ρόδος), Patras (Πάτρα), Rio Patron (Ρίο Πατρών), Kephalonia (Κεφαλονιά), Limnos (Λήμνος), Sitia (Σητεία), Santorini (Σαντορίνη), Nemea (Νεμέα), Daphnes (Δαφνές) oraz winach słodkich z przejrzałych winogron i winach słodkich z suszonych winogron, objętych jednym z następujących chronionych oznaczeń geograficznych: Σιάτιστας (Siatista), Καστοριάς (Kastoria), Κυκλάδων (Cyclades), Μονεμβάσιος (Monemvasia), Αγιορείτικος (Mount Athos - Holy Mountain),

- winach pochodzących z Republiki Czeskiej, które mogą być określane jako „výběr z bobulí”, „výběr z cibéb”, „ledové víno” lub „slámové víno”,

- winach pochodzących ze Słowacji, objętych chronioną nazwą pochodzenia i określanych jako: „bobuľový výber”, „hrozienkový výber”, „cibébový výber”, „ľadové víno” lub „slamové víno” oraz winach słowackich Tokaj objętych chronionymi nazwami pochodzenia „Tokajský výber”, „Tokajská esencia”, „Tokajská výberová esencia”,

– winach pochodzących z Węgier, które mają prawo być objęte chronioną nazwą pochodzenia i które zgodnie z węgierskimi przepisami mogą być określane jako „Tokaji máslás”, „Tokaji fordítás” , „Tokaji aszúeszencia”, „Tokaji eszencia”, „Tokaji aszú” lub „Töppedt szőlőből ké szült bor” lub „Jégbor”;

- winach objętych chronioną nazwą pochodzenia „Albana di Romagna”, określanych jako „passito”,

- winach luksemburskich, objętych chronioną nazwą pochodzenia i określanych jako „vendanges tardives”, „vin de glace” lub „vin de paille”,

- – winach pochodzących z Portugalii objętych chronioną nazwą pochodzenia lub chronionym oznaczeniem geograficznym, jak również określeniem „colheita tardia”;

- winach pochodzących ze Słowenii, objętych chronioną nazwą pochodzenia i określanych jako: „vrhunsko vino ZGP - jagodni izbor” lub „vrhunsko vino ZGP - ledeno vino”, lub „vrhunsko vino ZGP - suhi jagodni izbor”,

- winach białych pochodzących z Kanady, które mogą być określane jako „Icewine”.

3. Wykazy win objętych chronioną nazwą pochodzenia lub chronionym oznaczeniem geograficznym, które są wymienione w ust. 2 lit. c), d) i e) mogą ulec zmianie, gdy warunki produkcji odnośnych win zostaną zmienione lub zmienione zostanie ich oznaczenie geograficzne lub nazwa pochodzenia. Państwa członkowskie przekazują Komisji, z wyprzedzeniem i zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 792/2009, wszelkie niezbędne informacje techniczne dotyczące odnośnych win, w tym specyfikacje oraz roczną wielkość produkcji.

4. Jeżeli wymagają tego warunki klimatyczne, Komisja może zadecydować, zgodnie z procedurą określoną w art. 113 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 479/2008, że w niektórych wspólnotowych strefach uprawy winorośli zainteresowane państwa członkowskie mogą zezwolić, w odniesieniu do win produkowanych na ich terytorium, na zwiększenie maksymalnej całkowitej zawartości dwutlenku siarki poniżej 300 miligramów na litr, o której mowa w niniejszym punkcie, o maksymalnie 50 miligramów na litr. Wykaz przypadków, w których państwa członkowskie mogą zezwolić na takie zwiększenie zawarto w dodatku 1.

5. Państwa członkowskie mogą stosować bardziej rygorystyczne przepisy w odniesieniu do win produkowanych na ich terytorium.

B. ZAWARTOŚĆ DWUTLENKU SIARKI W WINACH LIKIEROWYCH

Całkowita zawartość dwutlenku siarki w winach likierowych w chwili wprowadzania do obrotu w celu bezpośredniego spożycia przez ludzi nie może przekroczyć:

150 miligramów na litr przy zawartości cukru mniejszej niż 5 gramów na litr,

200 miligramów na litr przy zawartości cukru większej lub równej niż 5 gramów na litr.

C. ZAWARTOŚĆ DWUTLENKU SIARKI W WINACH MUSUJĄCYCH

1. Całkowita zawartość dwutlenku siarki w winach musujących w chwili wprowadzania do obrotu w celu bezpośredniego spożycia przez ludzi nie może przekroczyć:

a) 185 miligramów na litr dla wszystkich kategorii gatunkowych win musujących, i;

b) 235 miligramów na litr dla pozostałych win musujących.

2. Jeżeli wymagają tego warunki klimatyczne w niektórych wspólnotowych strefach uprawy winorośli zainteresowane państwa członkowskie mogą zezwolić, w odniesieniu do win musujących, o których mowa w ust. 1 lit. a) i b), produkowanych na ich terytorium na zwiększenie maksymalnej całkowitej zawartości dwutlenku siarki o maksymalnie 40 miligramów na litr, pod warunkiem że wina objęte takim zezwoleniem nie będą wysyłane poza te państwa członkowskie.

Dodatek 1

Zwiększenie maksymalnej całkowitej zawartości dwutlenku siarki konieczne z powodu warunków klimatycznych

ZAŁĄCZNIK I C

MAKSYMALNA ZAWARTOŚĆ KWASU LOTNEGO W WINACH

1. Zawartość kwasu lotnego nie może przekraczać:

a) 18 miliekwiwalentów na litr w przypadku częściowo sfermentowanego moszczu gronowego;

b) 18 miliekwiwalentów na litr w winach białych i różowych; lub

c) 20 miliekwiwalentów na litr w winach czerwonych.

2. Poziomy zawartości, o których mowa w pkt 1, mają zastosowanie:

a) do produktów otrzymanych z winogron zebranych na terenie Wspólnoty, na etapie produkcji oraz na wszystkich etapach wprowadzania do obrotu;

b) do częściowo sfermentowanego moszczu gronowego oraz win wyprodukowanych na terenie krajów trzecich, na wszystkich etapach, począwszy od przekroczenia granicy terytorium geograficznego Wspólnoty.

3. Możliwe są odstępstwa od zasad określonych w pkt 1 odnośnie do:

a) niektórych win objętych chronioną nazwą pochodzenia (ChNP) i niektórych win objętych chronionym oznaczeniem geograficznym (ChOG), które

- dojrzewały przez co najmniej dwa lata, lub

- zostały wyprodukowane zgodnie z określonymi metodami;

b) win, których całkowita objętościowa zawartość alkoholu jest nie mniejsza niż 13 %.

Państwa członkowskie powiadamiają o tych odstępstwach Komisję zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 792/2009. Następnie Komisja informuje o nich pozostałe państwa członkowskie.

ZAŁĄCZNIK I D

MAKSYMALNE POZIOMY I WARUNKI DOSŁADZANIA WIN

1. Wino można słodzić wyłącznie za pomocą jednego lub kilku następujących produktów:

a) moszcz gronowy;

b) zagęszczony moszcz gronowy;

c) oczyszczony zagęszczony moszcz gronowy. Całkowita objętościowa zawartość alkoholu danego wina nie może wzrosnąć o więcej niż 4 %.

2. Dosładzanie win z przywozu, przeznaczonych do bezpośredniego spożycia przez ludzi i określanych za pomocą oznaczenia geograficznego na terytorium Wspólnoty jest zabronione. Dosładzanie pozostałych win z przywozu podlega tym samym warunkom, które mają zastosowanie do win wyprodukowanych we Wspólnocie.

3. Państwo członkowskie może zezwolić na dosładzanie wina objętego chronioną nazwą pochodzenia, o ile odbywa się ono:

a) z poszanowaniem warunków i maksymalnych poziomów określonych skądinąd w niniejszym załączniku;

b) w obrębie regionu, z którego pochodzi dane wino lub w granicach obszaru znajdującego się w jego bezpośrednim sąsiedztwie;

Moszcz gronowy i zagęszczony moszcz gronowy, o których mowa w pkt 1, muszą pochodzić z tego samego regionu co wino, do którego dosładzania są wykorzystywane.

4. Dosładzanie wina jest dozwolone jedynie na etapie produkcji i handlu hurtowego.

5. Dosładzanie win musi odbywać się z poszanowaniem następujących szczegółowych przepisów administracyjnych:

a) Każda osoba fizyczna lub prawna przeprowadzająca dosładzanie zgłasza to właściwemu organowi państwa członkowskiego, na którego terytorium czynność ma być przeprowadzana.

b) Zgłoszenia mają formę pisemną; właściwe organy powinny je otrzymać co najmniej 48 godzin przed dniem przeprowadzenia procesu dosładzania.

c) Jeżeli przedsiębiorstwo dokonuje dosładzania regularnie lub zawsze, państwa członkowskie mogą zezwolić na skierowanie do właściwego organu zgłoszenia ważnego dla kilku procesów lub na określony czas. Zgłoszenie takie dopuszcza się wyłącznie, jeżeli przedsiębiorstwo prowadzi pisemny rejestr, w którym wpisuje każdy proces dosładzania oraz rejestr informacji wymaganych przepisami lit. d).

d) Zgłoszenia zawierają następujące informacje:

- ilość oraz całkowita i rzeczywista objętościowa zawartość alkoholu odnośnego wina,

- odpowiednio ilość oraz całkowita i rzeczywista objętościowa zawartość alkoholu moszczu gronowego lub ilość i gęstość zagęszczonego moszczu gronowego lub oczyszczonego zagęszczonego moszczu gronowego, który będzie dodawany,

- całkowita i rzeczywista objętościowa zawartość alkoholu, którą będzie miało wino po dosłodzeniu.

Osoby, o których mowa w lit. a) prowadzą rejestry przychodu i rozchodu towarów wskazujące ilości moszczu gronowego, zagęszczonego moszczu gronowego lub oczyszczonego zagęszczonego moszczu gronowego, które posiadają w celu dosładzania.

ZAŁĄCZNIK II

DOZWOLONE PRAKTYKI ENOLOGICZNE I OBOWIĄZUJĄCE OGRANICZENIA STOSOWANE DO GATUNKOWYCH WIN MUSUJĄCYCH I AROMATYCZNYCH GATUNKOWYCH WIN MUSUJĄCYCH

A. Wina musujące

1. Dla celów niniejszej części, a także części B i C niniejszego załącznika:

a) „tirage liqueur” (zaczyn) oznacza:

produkt dodawany do nastawu winiarskiego w celu rozpoczęcia drugiej fermentacji;

b) „expedition liqueur” oznacza:

produkt dodawany do win musujących w celu nadania im specjalnych właściwości smakowych.

2. Expedition liqueur może zawierać wyłącznie:

- sacharozę,

- moszcz gronowy,

- częściowo sfermentowany moszcz gronowy,

- zagęszczony moszcz gronowy,

- oczyszczony zagęszczony moszcz gronowy,

- wino lub

- mieszankę wymienionych powyżej substancji z ewentualnym dodatkiem destylatu wina.

3. Nie naruszając ustaleń rozporządzenia (WE) nr 479/2008 dotyczących wzbogacania składników nastawu winiarskiego (cuvée), jakiekolwiek bezpośrednie wzbogacanie nastawu winiarskiego jest zabronione.

4. Jednakże każde państwo członkowskie może zezwolić, w pewnych regionach oraz w przypadku niektórych odmian, tam gdzie jest to uzasadnione z technicznego punktu widzenia, na wzbogacanie nastawu winiarskiego w miejscach wytwarzania win musujących, pod warunkiem że:

a) żaden ze składników nastawu winiarskiego nie był wcześniej poddawany wzbogacaniu;

b) wymienione składniki pochodzą wyłącznie z winogron zbieranych na jego terytorium;

c) wzbogacanie przeprowadza się jednorazowo;

d) nie przekracza się następujących limitów:

(i) 3,5 % w przypadku nastawu winiarskiego zawierającego składniki ze strefy uprawy winorośli A;

(ii) 2 % w przypadku nastawu winiarskiego zawierającego składniki ze strefy uprawy winorośli B;

(iii) 1,5 % w przypadku nastawu winiarskiego zawierającego składniki ze strefy uprawy winorośli C;

e) stosowaną metodą jest dodanie sacharozy, zagęszczonego moszczu gronowego lub oczyszczonego zagęszczonego moszczu gronowego.

5. Dodanie tirage liqueur oraz expedition liqueur nie powinno być traktowane ani jako wzbogacanie, ani jako dosładzanie. Dodanie tirage liqueur nie może spowodować zwiększenia całkowitej objętościowej zawartości alkoholu nastawu winiarskiego o więcej niż 1,5 %. Zwiększenie to mierzy się poprzez obliczenie różnicy między całkowitą objętościową zawartością alkoholu nastawu winiarskiego, a całkowitą objętościową zawartością alkoholu wina musującego przed ewentualnym dodaniem expedition liqueur.

6. Dodanie expedition liqueur nie może spowodować zwiększenia rzeczywistej objętościowej zawartości alkoholu win musujących o więcej niż 0,5 %.

7. Zabrania się dosładzania nastawu winiarskiego oraz jego składników.

8. Poza ewentualnym zakwaszaniem lub odkwaszaniem składników nastawu winiarskiego zgodnie z przepisami rozporządzenia (WE) nr 479/2008, nastaw wiarski może być poddawany zakwaszaniu oraz odkwaszaniu. Nie można zastosować obu tych procesów. Zakwaszanie może być stosowane wyłącznie do poziomu 1,5 grama na litr, wyrażonego w postaci kwasu winnego, tj. 20 miliekwiwalentów na litr.

9. W latach wyjątkowej sytuacji pogodowej maksymalny poziom 1,5 grama na litr, czyli 20 miliekwiwalentów na litr może zostać podniesiony do 2,5 grama na litr, czyli 34 miliekwiwalentów na litr, pod warunkiem że naturalny poziom kwasowości produktów nie jest mniejszy niż 3 g/l, wyrażony w postaci kwasu winnego, tj. 40 miliekwiwalentów na litr.

10. Dwutlenek węgla zawarty w winach musujących może powstawać wyłącznie w wyniku alkoholowej fermentacji nastawu wiarskiego, z którego jest produkowane omawiane wino.

Taka fermentacja, jeżeli nie ma na celu przetwarzania winogron, moszczu gronowego lub częściowo sfermentowanego moszczu gronowego bezpośrednio w winach musujących, może zachodzić wyłącznie poprzez dodanie tirage liqueur. Może ona mieć miejsce wyłącznie w butelkach lub zamkniętych zbiornikach.

Użycie dwutlenku węgla w procesie przelewania przez przeciwciśnienie może być zastosowane wyłącznie pod nadzorem oraz pod warunkiem, że ciśnienie dwutlenku węgla zawartego w winie musującym nie zostanie w ten sposób zwiększone wskutek nieuniknionych wymian gazowych z dwutlenkiem węgla pochodzącym z fermentacji alkoholowej nastawu winiarskiego

11. W odniesieniu do win musujących innych niż wina musujące objęte chronioną nazwą pochodzenia:

a) tirage liqueur przeznaczony do przygotowania wspomnianych win może zawierać wyłącznie:

- moszcz gronowy,

- częściowo sfermentowany moszcz gronowy,

- zagęszczony moszcz gronowy,

- oczyszczony zagęszczony moszcz gronowy lub

- sacharozę i wino;

b) ich rzeczywista objętościowa zawartość alkoholu, w tym alkohol zawarty w ewentualnie dodanym expedition liqueur, wynosi co najmniej 9,5 %.

B. Gatunkowe wina musujące

1. Tirage liqueur przeznaczony do wytworzenia gatunkowych win musujących może zawierać wyłącznie:

a) sacharozę;

b) zagęszczony moszcz gronowy;

c) oczyszczony zagęszczony moszcz gronowy;

d) moszcz gronowy lub częściowo sfermentowany moszcz gronowy; lub

e) wino.

2. Państwa członkowskie mogą wprowadzić dodatkowe i bardziej surowe charakterystyki lub warunki produkcji i obrotu gatunkowych win musujących, o których mowa w niniejszym punkcie i produkowanych na ich terytorium.

3. Produkcja gatunkowych win musujących jest również określona przepisami zawartymi w:

- części A pkt 1–10,

- części C pkt 3 w odniesieniu do rzeczywistej objętościowej zawartości alkoholu, części C pkt 5 w odniesieniu do minimalnego nadciśnienia oraz części C pkt 6 i 7 w odniesieniu do minimalnego czasu trwania procesu produkcji, nie naruszając przepisów niniejszej części B pkt 4 lit. d).

4. W odniesieniu do aromatycznych gatunkowych win musujących

a) z wyjątkiem dopuszczonych odstępstw wina te mogą być otrzymywane tylko przy użyciu (do stworzenia nastawu winiarskiego) moszczu gronowego lub częściowo sfermentowanego moszczu gronowego pochodzących z odmian winorośli znajdujących się na wykazie zawartym w dodatku 1. Aromatyczne gatunkowe wina musujące mogą jednak być produkowane w sposób tradycyjny, przy użyciu jako składników nastawu winiarskiego win uzyskanych z winogron odmiany „Glera”, zbieranych w regionach Veneto i Friuli-Venezia Giulia;

b) kontrola procesu fermentacyjnego przed i po stworzeniu nastawu wiarskiego, aby wyprodukować musujący nastaw wiarski, może być dokonana tylko przez chłodzenie lub inne procesy fizyczne;

c) dodawanie expedition liqueur jest zabronione;

d) czas trwania procesu produkcji aromatycznych gatunkowych win musujących nie może być krótszy niż jeden miesiąc.

C. Wina musujące i gatunkowe wina musujące objęte chronioną nazwą pochodzenia

1. Całkowita objętościowa zawartość alkoholu nastawów wiarskich przeznaczonych do produkcji gatunkowych win musujących objętych chronioną nazwą pochodzenia wynosi co najmniej:

- 9,5 % w strefach uprawy winorośli C III,

- 9 % w pozostałych strefach uprawy winorośli.

2. Jednak nastawy winiarskie przeznaczone do produkcji gatunkowych win musujących objętych chronioną nazwą pochodzenia „Prosecco”, „Conegliano Valdobbiadene – Prosecco” i „Colli Asolani – Prosecco” lub „Asolo – Prosecco”, wyprodukowanych z jednej odmiany winorośli, mogą mieć całkowitą objętościową zawartość alkoholu nie mniejszą niż 8,5 %.

3. Rzeczywista objętościowa zawartość alkoholu gatunkowych win musujących objętych chronioną nazwą pochodzenia, w tym alkohol zawarty w ewentualnie dodanym expedition liqueur, wynosi co najmniej 10 %.

4. Tirage liqueur dla win musujących i gatunkowych win musujących objętych chronioną nazwą pochodzenia może zawierać wyłącznie:

a) sacharozę;

b) zagęszczony moszcz gronowy;

c) oczyszczony zagęszczony moszcz gronowy;

oraz:

a) moszcz gronowy;

b) częściowo sfermentowany moszcz gronowy;

c) wino;

nadające się do produkcji takiego samego wina musującego lub takiego samego gatunkowego wina musującego objętego chronioną nazwą pochodzenia jak wino, do którego dodano tirage liqueur.

5. W drodze odstępstwa od pkt 5 lit. c) załącznika IV do rozporządzenia (WE) nr 479/2008, w przypadku gatunkowych win musujących objętych chronioną nazwą pochodzenia, przechowywanych w zamkniętych pojemnikach o pojemności mniejszej niż 25 centylitrów, w temperaturze 20 °C, minimalne nadciśnienie może wynosić 3 bary.

6. Czas trwania procesu produkcji gatunkowych win musujących objętych chronioną nazwą pochodzenia, włączając dojrzewanie w przedsiębiorstwach, w których wina te są produkowane, począwszy od procesu fermentacji mającego na celu uzyskanie wina musującego nie może być krótszy niż:

a) sześć miesięcy, gdy proces fermentacji mający na celu uzyskanie wina musującego dokonuje się w zamkniętych zbiornikach;

b) dziewięć miesięcy, gdy proces fermentacji mający na celu uzyskanie wina musującego dokonuje się w butelkach.

7. Czas trwania procesu fermentacji mającego na celu uzyskanie musującego nastawu winiarskiego oraz czas przetrzymania nastawu winiarskiego na osadzie nie będą krótsze niż:

- 90 dni,

- 30 dni, jeśli fermentacja odbywa się w pojemnikach wyposażonych w mieszadła.

8. Zasady określone w części A pkt 1–10 i części B pkt 2 mają również zastosowanie do win musujących i gatunkowych win musujących objętych chronioną nazwą pochodzenia.

9. W odniesieniu do aromatycznych gatunkowych win musujących objętych chronioną nazwą pochodzenia:

a) wina te mogą być otrzymywane tylko przy użyciu do utworzenia nastawu winiarskiego moszczu gronowego lub częściowo sfermentowanego moszczu gronowego pochodzących z odmian winorośli znajdujących się w wykazie zawartym w dodatku 1, o ile odmiany te są uznane za zdolne do wytworzenia gatunkowych win musujących objętych chronioną nazwą pochodzenia w regionie, którego nazwę noszą te gatunkowe wina musujące objęte chronioną nazwą pochodzenia. W drodze odstępstwa aromatyczne gatunkowe wino musujące objęte chronioną nazwą pochodzenia może być otrzymywane przy użyciu do utworzenia nastawu winiarskiego win uzyskiwanych z winogron odmiany winorośli „Glera”, które zostały zebrane w regionach nazwy pochodzenia „Prosecco”, „Conegliano Valdobbiadene – Prosecco”, „Colli Asolani – Prosecco” i „Asolo – Prosecco”;

b) kontrola procesu fermentacyjnego przed i po utworzeniu nastawu wiarskiego, aby uzyskać musujące nastawy wiarskie, może być dokonana tylko przez chłodzenie lub inne procesy fizyczne;

c) dodawanie expedition liqueur jest zabronione;

d) rzeczywista objętościowa zawartość alkoholu aromatycznych gatunkowych win musujących objętych chronioną nazwą pochodzenia nie może być mniejsza niż 6 %;

e) całkowita objętościowa zawartość alkoholu aromatycznych gatunkowych win musujących objętych chronioną nazwą pochodzenia nie może być mniejsza niż 10 %;

f) aromatyczne gatunkowe wina musujące objęte chronioną nazwą pochodzenia, przechowywane w zamkniętych pojemnikach w temperaturze 20 °C, wykazują nadciśnienie nie mniejsze niż 3 bary;

g) w drodze odstępstwa od części C pkt 6 czas trwania procesu produkcji aromatycznych gatunkowych win musujących objętych chronioną nazwą pochodzenia nie może być krótszy niż jeden miesiąc.

Dodatek 1

Wykaz odmian winorośli, których winogrona mogą być wykorzystywane do tworzenia nastawów wiarskich aromatycznych gatunkowych win musujących i aromatycznych gatunkowych win musujących objętych chronioną nazwą pochodzenia

Airén

Albariño

Aleatico N

Alvarinho

Ασύρτικο (Assyrtiko)

Bourboulenc B

Brachetto N.

Busuioacă de Bohotin

Clairette B

Colombard B

Csaba gyöngye B

Cserszegi fűszeres B

Devín

Fernão Pires

Freisa N

Gamay N

Gewürztraminer Rs

Girò N

Glera

Γλυκερύθρα (Glykerythra)

Huxelrebe

Irsai Olivér B

Macabeo B

Macabeu B

Wszystkie rodzaje malvasia

Mauzac blanc et rosé

Monica N

Μοσχοφίλερο (Moschofilero)

Müller-Thurgau B

Wszystkie rodzaje muscat

Manzoni moscato

Nektár

Pálava B

Parellada B

Perle B

Piquepoul B

Poulsard

Ροδίτης (Roditis)

Scheurebe

Tămâioasă românească

Torbato

Touriga Nacional

Tous les Moscateles

Toutes les Malvasías

Verdejo

Zefír B

ZAŁĄCZNIK III

DOZWOLONE PRAKTYKI ENOLOGICZNE I OBOWIĄZUJĄCE OGRANICZENIA DOTYCZĄCE WIN LIKIEROWYCH I WIN LIKIEROWYCH OBJĘTYCH CHRONIONĄ NAZWĄ POCHODZENIA LUB CHRONIONYM OZNACZENIEM GEOGRAFICZNYM

A. Wina likierowe

1. Produkty, o których mowa w pkt 3 lit. c) załącznika IV do rozporządzenia (WE) nr 479/2008, służące do produkcji win likierowych lub win likierowych objętych chronioną nazwą pochodzenia lub chronionym oznaczeniem geograficznym mogą być przedmiotem, w stosownych przypadkach, wyłącznie praktyk i procesów enologicznych, o których mowa w rozporządzeniu (WE) nr 479/2008 lub w niniejszym rozporządzeniu.

2. Jednak:

a) zwiększenie naturalnej objętościowej zawartości alkoholu może wynikać jedynie z zastosowania produktów, o których mowa w pkt 3 lit. e) i f) załącznika IV do rozporządzenia (WE) nr 479/2008; oraz

b) w drodze odstępstwa Hiszpania jest upoważniona do zezwolenia na stosowanie siarczynu wapnia w odniesieniu do hiszpańskich win określanych tradycyjnie jako „vino generoso” lub „vino generoso de licor”, gdy ta praktyka wynika z tradycji, z zastrzeżeniem, że zawartość siarczynu w produkcie poddanemu takiemu zabiegowi, wyrażona w siarczynie potasu, nie jest większa niż 2,5 grama na litr. Otrzymane w ten sposób wina mogą zostać poddane zabiegowi dodatkowego zakwaszania do maksymalnego poziomu 1,5 grama na litr.

3. Nie naruszając surowszych przepisów, jakie państwa członkowskie mogą przyjąć w odniesieniu do win likierowych i win likierowych objętych chronioną nazwą pochodzenia lub chronionym oznaczeniem geograficznym wytwarzanych na ich terytorium, takie produkty mogą być poddane praktykom enologicznym, o których mowa w rozporządzeniu (WE) nr 479/2008 lub w niniejszym rozporządzeniu.

4. Dopuszczalne jest również:

a) dosładzanie, pod warunkiem zgłoszenia i prowadzenia rejestrów, gdy wytworzone produkty nie były poddane wzbogacaniu przy użyciu zagęszczonego moszczu gronowego. Dosładzania można dokonywać przy użyciu:

- zagęszczonego moszczu gronowego lub oczyszczonego zagęszczonego moszczu gronowego, pod warunkiem że całkowita objętościowa zawartość alkoholu omawianego wina nie wzrośnie o więcej niż 3 %,

- zagęszczonego moszczu winogronowego, rektyfikowanego zagęszczonego moszczu winogronowego lub moszczu uzyskiwanego z suszonych winogron, do którego został dodany alkohol neutralny pochodzenia winnego, aby zapobiec fermentacji, w przypadku hiszpańskiego wina określanego tradycyjnie jako »vino generoso de licor«, pod warunkiem że całkowita objętościowa zawartość alkoholu przedmiotowego wina nie wzrośnie o więcej niż 8 %,

- zagęszczonego moszczu gronowego lub oczyszczonego zagęszczonego moszczu gronowego w przypadku win likierowych objętych chronioną nazwą pochodzenia „Madeira”, pod warunkiem że całkowita objętościowa zawartość alkoholu omawianego wina nie wzrośnie o więcej niż 8 %;

b) dodawanie alkoholu, destylatów lub spirytusu, o których mowa w pkt 3 lit. e) i f) załącznika IV do rozporządzenia (WE) nr 479/2008, w celu uzupełnienia braków spowodowanych wietrzeniem w czasie dojrzewania;

c) dojrzewanie w zbiornikach w temperaturze nie przekraczającej 50 °C w przypadku win likierowych objętych chronioną nazwą pochodzenia „Madeira”.

5. Odmiany winorośli, z których uzyskiwane są produkty, o których mowa w pkt 3 lit. c) załącznika IV do rozporządzenia (WE) nr 479/2008, otrzymywane dla celów produkcji win likierowych i win likierowych objętych chronioną nazwą pochodzenia lub chronionym oznaczeniem geograficznym, wybiera się spośród odmian, o których mowa w art. 24 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 479/2008.

6. Naturalna objętościowa zawartość alkoholu produktów, o których mowa w pkt 3 lit. c) załącznika IV do rozporządzenia (WE) nr 479/2008, otrzymywanych dla celów produkcji wina likierowego innego niż wino likierowe objęte chronioną nazwą pochodzenia lub chronionym oznaczeniem geograficznym, nie może być mniejsza niż 12 %.

B. Wino likierowe objęte chronioną nazwą pochodzenia (przepisy inne niż przepisy, o których mowa w części A niniejszego załącznika, dotyczące w szczególności win likierowych objętych chronioną nazwą pochodzenia)

1. Wykaz win likierowych objętych chronioną nazwą pochodzenia, których produkcja obejmuje użycie moszczu gronowego lub połączenie moszczu gronowego z winem, o których mowa w pkt 3 lit. c) tiret czwarte załącznika IV do rozporządzenia (WE) nr 479/2008, znajduje się w dodatku 1 część A niniejszego załącznika.

2. Wykaz win likierowych objętych chronioną nazwą pochodzenia, do których można dodawać produkty, o których mowa w pkt 3 lit. f) załącznika IV do rozporządzenia (WE) nr 479/2008, znajduje się w dodatku 1 część B niniejszego załącznika.

3. Produkty, o których mowa w pkt 3 lit. c) załącznika IV do rozporządzenia (WE) nr 479/2008 oraz zagęszczony moszcz gronowy i częściowo sfermentowany moszcz gronowy uzyskiwany z suszonych winogron, o których mowa w pkt 3 lit. f) ppkt (iii) załącznika IV, przygotowywane w celu wytworzenia wina likierowego objętego chronioną nazwą pochodzenia, muszą pochodzić z regionu, którego nazwę nosi to wino likierowe objęte chronioną nazwą pochodzenia.

Jeżeli chodzi o wina likierowe objęte chronioną nazwą pochodzenia „Málaga” i „Jerez-Xé rès-Sherry”, moszcz winogronowy uzyskiwany z suszonych winogron, do którego został dodany alkohol neutralny pochodzenia winnego, aby zapobiec fermentacji, uzyskane z odmiany winorośli „Pedro Jimenez”, mogą pochodzić z regionu „Montilla-Moriles”.

4. Procesy, o których mowa w części A pkt 1–4 niniejszego załącznika, mające na celu wytworzenie wina likierowego objętego chronioną nazwą pochodzenia, mogą mieć miejsce wyłącznie w regionie, o którym mowa w pkt 3.

Jeśli chodzi o wina likierowe objęte chronioną nazwą pochodzenia, w przypadku których oznaczenie „Porto” jest zastrzeżone dla produktu przygotowanego z winogron uzyskiwanych z regionu zwanego „Douro”, produkcja uzupełniająca i proces dojrzewania mogą mieć miejsce albo we wspomnianym wyżej regionie „Douro”, albo w regionie Vila Nova de Gaia - Porto.

5. Nie naruszając surowszych przepisów, jakie państwa członkowskie mogą przyjąć w odniesieniu do win likierowych objętych chronioną nazwą pochodzenia, wytwarzanych na ich terytorium:

a) naturalna objętościowa zawartość alkoholu produktów wykorzystywanych do produkcji wina likierowego objętego chronioną nazwą pochodzenia, o których mowa w pkt 3 lit. c) załącznika IV do rozporządzenia (WE) nr 479/2008, nie może być niższa niż 12 %. Niektóre wina likierowe objęte chronioną nazwą pochodzenia, znajdujące się w jednym z wykazów dodatku 2 część A niniejszego załącznika, mogą jednak być otrzymywane:

(i) albo z moszczu gronowego, którego naturalna objętościowa zawartość alkoholu wynosi co najmniej 10 %, jeśli chodzi o wina likierowe objęte chronioną nazwą pochodzenia otrzymywane poprzez dodanie spirytusu destylowanego z wina lub wytłoków winogronowych objętych nazwą pochodzenia i w miarę możliwości pochodzących z tego samego gospodarstwa;

(ii) albo z częściowo sfermentowanego moszczu gronowego lub, w związku z treścią tiret drugiego poniżej, wina, którego początkowa naturalna objętościowa zawartość alkoholu wynosi co najmniej:

- 11 % w przypadku win likierowych objętych chronioną nazwą pochodzenia otrzymanych przez dodanie neutralnego alkoholu, destylatu wina o rzeczywistej objętościowej zawartości alkoholu nie mniejszej niż 70 % lub spirytusu pochodzenia winnego,

- 10,5 % w przypadku win wyprodukowanych z moszczu białych gron, o których mowa w wykazie 3 dodatku 2 część A,

- 9 % w przypadku portugalskiego wina likierowego objętego chronioną nazwą pochodzenia „Madeira”, którego tradycyjna i zwyczajowa produkcja jest zgodna z krajowymi przepisami, które określają ją w sposób wyraźny;

b) wykaz win likierowych objętych chronioną nazwą pochodzenia, których całkowita objętościowa zawartość alkoholu jest, w drodze odstępstwa od pkt 3 lit. b) załącznika IV do rozporządzenia (WE) nr 479/2008, mniejsza niż 17,5 %, ale nie mniejsza niż 15 %, co przepisy krajowe mające do nich zastosowanie przed dnem 1 stycznia 1985 r. określały w sposób wyraźny, znajduje się w dodatku 2 część B.

6. Specyficzne tradycyjne określenia „οίνος γλυκύς φυσικός”, „vine dulce natural”, „vino dolce naturale” i „vinho doce natural” są zastrzeżone dla win likierowych objętych chronioną nazwą pochodzenia:

- otrzymanych ze zbiorów, których co najmniej 85 % należy do odmian winorośli znajdujących się w wykazie zawartym w dodatku 3,

- otrzymanych z moszczu o początkowej naturalnej zawartości cukru co najmniej 212 gramów na litr,

- otrzymanych poprzez dodanie alkoholu, destylatu lub spirytusu, o których mowa w załączniku IV pkt 3 lit. e) i f) rozporządzenia (WE) nr 479/2008, z wyłączeniem innych produktów wzbogacających.

7. O ile wymagają tego tradycyjne praktyki produkcyjne, państwa członkowskie mogą, w odniesieniu do win likierowych objętych chronioną nazwą pochodzenia produkowanych na ich terytorium, postanowić, że specyficzne tradycyjne określenie „vin doux naturel” może być użyte tylko w stosunku do win likierowych objętych chronioną nazwą pochodzenia, które są:

- bezpośrednio produkowane przez producentów zbierających winogrona i wytwarzane wyłącznie z ich zbiorów odmian takich jak muscat, grenache, macabeo lub malvasia; dopuszcza się jednak zbiory uzyskane z działek, na których rosną także odmiany winorośli inne niż cztery wyżej wymienione odmiany, o ile nie stanowią one więcej niż 10 % całkowitej liczby roślin,

- otrzymane w granicach wydajności na hektar wynoszącej 40 hl moszczu gronowego, o którym mowa w załączniku IV pkt 3 lit. c) rozporządzenia (WE) nr 479/2008 tiret pierwsze i czwarte, przy czym przekroczenie tej wydajności powoduje, że cały zbiór traci możliwość korzystania z nazwy „vin doux naturel”,

- otrzymane z moszczu gronowego o początkowej naturalnej zawartości cukru co najmniej 252 gramy na litr,

- otrzymane przez dodanie alkoholu pochodzenia winnego, z wyłączeniem innych produktów wzbogacających, który w czystym alkoholu odpowiada co najmniej 5 % objętości użytego moszczu gronowego i nie przekracza niższej z następujących dwóch wartości procentowych:

- albo 10 % objętości wspomnianego wyżej użytego moszczu,

- albo 40 % całkowitej objętościowej zawartości alkoholu produktu końcowego przedstawionej jako suma rzeczywistej objętościowej zawartości alkoholu i równowartości potencjalnej objętościowej zawartości alkoholu obliczonej na podstawie 1 % czystego alkoholu dla 17,5 gramów resztkowego cukru na litr.

8. Specyficzne tradycyjne określenie „vino generoso” jest zastrzeżone, w przypadku win likierowych, dla wytrawnych win likierowych objętych chronioną nazwą pochodzenia, dojrzewających częściowo lub całkowicie pod warstwą drożdży kożuchujących:

- otrzymanych z białych winogron, które pochodzą z następujących odmian winorośli: Palomino de Jerez, Palomini fino, Pedro Ximénez, Verdejo, Zelema i Garrido Fino,

- dopuszczonych do spożycia po upływie średnio dwuletniego okresu dojrzewania w dębowych beczkach.

Dojrzewanie pod warstwą drożdży kożuchujących, o której mowa w akapicie pierwszym, oznacza proces biologiczny, który zachodzi, gdy warstwa charakterystycznych drożdży powstaje samorodnie na wolnej powierzchni wina po całkowitej fermentacji alkoholu w moszczu, nadając produktowi specyficzne cechy analityczne i organoleptyczne.

9. Specyficzne tradycyjne określenie „vinho generoso” jest zastrzeżone dla win likierowych objętych chronioną nazwą pochodzenia „Porto”, „Madeira”, „Moscatel de Setubal” i „Carcavelos” razem z odpowiednią nazwą pochodzenia.

10. Specyficzne tradycyjne określenie „vino generoso de licor” jest zastrzeżone dla win likierowych objętych chronioną nazwą pochodzenia:

- otrzymanych z „vino generoso”, o którym mowa w pkt 8, lub z wina pod warstwą drożdży kożuchujących nadającego się do produkcji „vino generoso”, do którego został dodany albo moszcz winogronowy uzyskiwany z suszonych winogron, do którego dodano alkohol neutralny pochodzenia winnego, aby zapobiec fermentacji, albo rektyfikowany zagęszczony moszcz winogronowy albo „vino dulce natural”,

- dopuszczonych do spożycia po upływie średnio dwuletniego okresu dojrzewania w dębowych beczkach.

Dodatek 1

Wykaz win likierowych objętych chronioną nazwą pochodzenia, których produkcja opiera się na szczególnych zasadach

A. WYKAZ WIN LIKIEROWYCH OBJĘTYCH CHRONIONĄ NAZWĄ POCHODZENIA, KTÓRYCH PRODUKCJA OBEJMUJE UŻYCIE MOSZCZU GRONOWEGO LUB POŁĄCZENIE TEGO PRODUKTU Z WINEM

(Część B pkt 1 niniejszego załącznika)

GRECJA

Σάμος (Samos), Μοσχάτος Πατρών (Muscat z Patras), Μοσχάτος Ρίου Πατρών (Muscat Rion z Patras), Μοσχάτος Κεφαλληνίας (Muscat z Kefalinii), Μοσχάτος Ρόδου (Muscat z Rodos), Μοσχάτος Λήμνου (Muscat z Lemnos), Σητεία (Sitia), Νεμέα (Nemea), Σαντορίνη (Santorini), Δαφνές (Dafnes), Μαυροδάφνη Κεφαλληνίας (Mavrodafne z Kefalinii), Μαυροδάφνη Πατρών (Mavrodafne z Patras)

HISZPANIA

WŁOCHY

Cannonau di Sardegna, Giró di Cagliari, Malvasia di Bosa, Malvasia di Cagliari, Marsala, Monica di Cagliari, moscato di Cagliari, Moscato di Sorso-Sennori, Moscato di Trani, Masco di Cagliari, Oltrepó Pavese Moscato, San Martino della Battaglia, Trentino, Vesuvio Lacrima Christi.

B. WYKAZ WIN LIKIEROWYCH OBJĘTYCH CHRONIONĄ NAZWĄ POCHODZENIA, KTÓRYCH PRODUKCJA OBEJMUJE DODANIE PRODUKTÓW, O KTÓRYCH MOWA W ZAŁĄCZNIKU IV PKT 3 LIT. f) ROZPORZĄDZENIA (WE) NR 479/2008

(Punkt B.2 niniejszego załącznika)

1. Wykaz win likierowych objętych chronioną nazwą pochodzenia, których produkcja obejmuje dodanie alkoholu winnego lub alkoholu z suszonych winogron o zawartości alkoholu nie mniejszej niż 95 % i nie większej niż 96 %

(Załącznik IV pkt 3 lit. f) ppkt (ii) tiret pierwsze rozporządzenia (WE) nr 479/2008)

GRECJA

Σάμος (Samos), Μοσχάτος Πατρών (Muscat z Patras), Μοσχάτος Ρίου Πατρών (Muscat Rion z Patras), Μοσχάτος Κεφαλληνίας (Muscat z Kefalinii), Μοσχάτος Ρόδου (Muscat z Rodos), Μοσχάτος Λήμνου (Muscat z Lemnos), Σητεία (Sitia), Σαντορίνη (Santorini), Δαφνές (Dafnes), Μαυροδάφνη Πατρών (Mavrodafne z Patras), Μαυροδάφνη Κεφαλληνίας (Mavrodafne z Kefalinii).

HISZPANIA

Condado de Huelva, Jerez-Xérès-Sherry, Manzanilla-Sanlúcar de Barrameda, Málaga, Montilla-Moriles, Rueda, Terra Alta.

CYPR

Κουμανδαρία (Commandaria).

2. Wykaz win likierowych objętych chronioną nazwą pochodzenia, których produkcja obejmuje dodanie spirytusu destylowanego z wina lub wytłoków winogronowych o zawartości alkoholu nie mniejszej niż 52 % i nie większej niż 86 %

(Załącznik IV pkt 3 lit. f) ppkt (ii) tiret drugie rozporządzenia (WE) nr 479/2008)

GRECJA

Μαυροδάφνη Πατρών (Mavrodafne z Patras), Μαυροδάφνη Κεφαλληνίας (Mavrodafne z Kefalinii), Σητεία (Sitia), Σαντορίνη (Santorini), Δαφνές (Dafnes), Νεμέα (Nemea).

FRANCJA

Pineau des Charentes lub Pineau charentais, Floc de Gascogne, Macvin du Jura.

CYPR

Κουμανδαρία (Commandaria).

3. Wykaz win likierowych objętych chronioną nazwą pochodzenia, których produkcja obejmuje dodanie spirytusu destylowanego z suszonych winogron o zawartości alkoholu nie mniejszej niż 52 % i nie większej niż 94,5 %

(Załącznik IV pkt 3 lit. f) ppkt (ii) tiret trzecie rozporządzenia (WE) nr 479/2008)

GRECJA

Μαυροδάφνη Πατρών (Mavrodafne z Patras), Μαυροδάφνη Κεφαλληνίας (Mavrodafne z Kefalinii).

4. Wykaz win likierowych objętych chronioną nazwą pochodzenia, których produkcja obejmuje dodanie częściowo sfermentowanego moszczu gronowego uzyskanego z suszonych winogron

(Załącznik IV pkt 3 lit. f) ppkt (iii) tiret pierwsze rozporządzenia (WE) nr 479/2008)

HISZPANIA

WŁOCHY

Aleatico di Gradoli, Giró di Cagliari, Malvasia delle Lipari, Malvasia di Cagliari, Moscato passito di Pantelleria

CYPR

Κουμανδαρία (Commandaria).

5. Wykaz win likierowych objętych chronioną nazwą pochodzenia, których produkcja obejmuje dodanie zagęszczonego moszczu gronowego otrzymanego za pomocą bezpośredniego nagrzewania, zgodnego, z wyjątkiem tej czynności, z definicją zagęszczonego moszczu gronowego

(Załącznik IV pkt 3 lit. f) ppkt (ii) tiret drugie rozporządzenia (WE) nr 479/2008)

HISZPANIA

WŁOCHY

Marsala.

6. Wykaz win likierowych objętych chronioną nazwą pochodzenia, których produkcja obejmuje dodanie zagęszczonego moszczu gronowego

(Załącznik IV pkt 3 lit. f) ppkt (iii) tiret trzecie rozporządzenia (WE) nr 479/2008)

HISZPANIA

WŁOCHY

Oltrepó Pavese Moscato, Marsala, Moscato di Trani.

Dodatek 2

A. Wykazy, o których mowa w załączniku III część B pkt 5 lit. a)

1. Wykaz win likierowych objętych chronioną nazwą pochodzenia, otrzymywanych z moszczu gronowego, którego naturalna objętościowa zawartość alkoholu wynosi co najmniej 10 %, otrzymywanych poprzez dodanie spirytusu destylowanego z wina lub wytłoków winogronowych objętych nazwą pochodzenia, w miarę możliwości z tego samego gospodarstwa;

FRANCJA

Pineau des Charentes lub Pineau charentais, Floc de Gascogne, Macvin du Jura.

2. Wykaz win likierowych objętych chronioną nazwą pochodzenia, otrzymywanych z częściowo sfermentowanego moszczu gronowego, którego początkowa naturalna objętościowa zawartość alkoholu wynosi co najmniej 11 %, otrzymanych przez dodanie neutralnego alkoholu, destylatu wina o rzeczywistej objętościowej zawartości alkoholu nie mniejszej niż 70 % lub spirytusu pochodzenia winnego

PORTUGALIA

Porto - Port

Moscatel de Setúbal, Setúbal

Carcavelos

Moscatel do Douro.

WŁOCHY

Moscato di Noto

3. Wykaz win likierowych objętych chronioną nazwą pochodzenia, otrzymywanych z wina, którego początkowa naturalna objętościowa zawartość alkoholu wynosi co najmniej 10,5 %.

HISZPANIA

Jerez-Xérès-Sherry

Manzanilla-Sanlúcar de Barrameda

Condado de Huelva

Rueda

WŁOCHY

Trentino

4. Wykaz win likierowych objętych chronioną nazwą pochodzenia, otrzymywanych z częściowo sfermentowanego moszczu gronowego, którego początkowa naturalna objętościowa zawartość alkoholu wynosi co najmniej 9 %.

PORTUGALIA

Madeira.

B. Wykaz, o którym mowa w załączniku III B pkt 6

Wykaz win likierowych objętych chronioną nazwą pochodzenia, których całkowita objętościowa zawartość alkoholu jest mniejsza niż 17,5 %, ale nie mniejsza niż 15 %, co przepisy krajowe mające do nich zastosowanie przed 1 stycznia 1985 r. określały w sposób wyraźny.

[Załącznik IV pkt 3 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 479/2008]

HISZPANIA

WŁOCHY

Trentino

PORTUGALIA

Dodatek 3

Wykaz odmian, które można wykorzystać w produkcji win likierowych objętych chronioną nazwą pochodzenia, do których stosuje się specyficzne tradycyjne określenia „vine dulce natural”, „vino dolce naturale”, „vinho doce natural” i „οινος γλυκυς φυσικος”

Muscats - Grenache - Garnacha Blanca - Garnacha Peluda - Listán Blanco - Listán Negro-Negramoll - Maccabéo - Malvoisies - Mavrodaphne - Assirtiko - Liatiko - Garnacha tintorera - Monastrell - Palomino - Pedro Ximénez - Albarola - Aleatico - Bosco - Cannonau - Corinto nero - Giró - Monica - Nasco - Primitivo - Vermentino – Zibibbo – Moscateles – Garnacha.

ZAŁĄCZNIK IV

SPECJALNE WSPÓLNOTOWE METODY ANALIZY

A. IZOTIOCYJANIAN ALLILU

1. Zasada metody

Ewentualny izotiocyjanian allilu obecny w winie jest identyfikowany metodą chromatografii gazowej po destylacji.

2. Odczynniki

2.1. Alkohol etylowy bezwodny.

2.2. Roztwór mianowany: roztwór izotiocyjanianu allilu w bezwodnym alkoholu, zawierający 15 mg substancji czynnej na litr.

2.3. Mieszanina oziębiająca, składająca się z alkoholu etylowego i suchego lodu (temperatura – 60 °C).

3. Aparatura

3.1. Aparat destylacyjny przedstawiony na rysunku. Przez aparat przepływa stale strumień azotu.

3.2. Płaszcz grzejny z termostatem.

3.3. Przepływomierz.

3.4. Chromatograf gazowy z czujnikiem płomieniowo-spektrofotometrycznym, wyposażony w filtr selektywny dla związków siarkowych (λ = 394 nm) lub inny odpowiedni detektor.

3.5. Kolumna chromatograficzna ze stali kwasoodpornej o średnicy wewnętrznej 3 mm i długości 3 m z fazą stacjonarną 10 % Carbowax 20 M nośnik Chromosorb WHP, 80–100 mesh.

3.6. Mikrostrzykawka, 10 μl.

4. Procedura

Do kolby destylacyjnej odmierzyć 2 litry wina, do dwóch przewodów odbierających wlać kilka mililitrów alkoholu etylowego (pkt 2.1), tak, aby porowata część rurek dyspergujących gaz była całkowicie zakryta. Schłodzić oba przewody od zewnątrz mieszaniną oziębiającą. Połączyć kolbę z przewodami odbierającymi i rozpocząć przepłukiwanie aparatu azotem z prędkością około 3 litrów na minutę. Wino podgrzać do temperatury 80 °C za pomocą odpowiedniej regulacji płaszcza grzejnego, destylować, zbierając 45–50 ml destylatu.

Ustabilizować chromatograf. Zaleca się stosowanie następujących warunków:

- temperatura dozownika: 200 °C,

- temperatura kolumny: 130 °C,

- przepływ gazu nośnego, helu: 20 ml/min.

Wprowadzić mikrostrzykawką taką objętość roztworu mianowanego, aby pik odpowiadający izotiocyjanianowi allilu mógł być łatwo zidentyfikowany na chromatogramie.

W podobny sposób wprowadzić do chromatografu próbkę destylatu. Sprawdzić, czy czas retencji uzyskanego piku odpowiada czasowi retencji piku izotiocyjanianu allilu.

Zgodnie z warunkami opisanymi powyżej składniki występujące naturalnie w winie nie będą dawały zakłócających pików na chromatogramie badanej próbki.

Aparat do destylacji w strumieniu azotu

B. SPECJALNE METODY ANALIZY REKTYFIKOWANEGO ZAGĘSZCZONEGO MOSZCZU GRONOWEGO

a) (skreślona);

b) (skreślona);

c) (skreślona);

d) (skreślona);

e) (skreślona);

f) Mezoinozytol, scylloinozytol i sacharoza

1. Zasada

Chromatografia gazowa pochodnych sililowych.

2. Odczynniki

2.1. Wzorzec wewnętrzny: ksylitol (roztwór wodny o stężeniu około 10 g/l, do którego dodano na końcu łopatki azydku sodu)

2.2. Bis(trimetylosililo)trifluoroacetamid - BSTFA - (C₈H₁₈F₃NOSi₂)

2.3. Trimetylochlorosilan (C₃H₉ClSi)

2.4. Pirydyna (C₅H₅N)

2.5. Mezoinozytol (C₆H₁₂O₆)

3. Aparatura

3.1. Chromatograf gazowy wyposażony w:

3.2. Kolumnę kapilarną (np. ze stopionej krzemionki, pokryta fazą OV 1 o grubości 0,15 μm, o długości 25 m i średnicy wewnętrznej 0,3 mm).

Warunki rozdziału: gaz nośny: wodór i hel,

- szybkość przepływu gazu nośnego: około 2 ml/min,

- temperatura dozownika i detektora: 300 °C,

- program temperaturowy: 1 minuta w temperaturze 160 °C, wzrost temperatury 4 °C/min do temperatury 260 °C, stała temperatura 260 °C przez 15 minut,

- stosunek podziału: około 1:20.

3.3. Integrator.

3.4. Mikrostrzykawka, 10 μl.

3.5. Mikropipety, 50, 100 i 200 μl.

3.6. Kolba o pojemności 2 ml z korkiem teflonowym.

3.7. Piec.

4. Procedura

Dokładnie odważoną próbkę rektyfikowanego moszczu zagęszczonego o masie około 5 g umieścić w kolbie o pojemności 50 ml. Dodać 1 µl roztworu mianowanego ksylitolu (pkt 2.1) i dopełnić wodą do kreski. Po wymieszaniu pobrać 100 µl roztworu i przenieść do kolby (pkt 3.6), w której jest on odparowywany delikatnym strumieniem powietrza. Jeśli potrzeba, w celu ułatwienia odparowywania można dodać 100 µl bezwodnego alkoholu etylowego.

Pozostałość ostrożnie rozpuścić w 100 μl pirydyny (pkt 2.4) i dodać 100 μl bis(trimetylosililo)tetrafluoroacetamidu (pkt 2.2) oraz 10 μl tetrametylochlorosilanu (pkt 2.3). Kolbę zamknąć korkiem teflonowym i ogrzewać w temperaturze 60 ^o C przez jedną godzinę.

Pobrać do strzykawki 0,5 μl klarownego płynu i nanieść na chromatograf, używając ogrzanej igły, zgodnie z podanym stosunkiem podziału.

5. Obliczanie wyników

5.1. Przygotować roztwór zawierający:

60 g/l glukozy, 60 g/l fruktozy, 1 g/l mezoinozytolu i 1 g/l sacharozy.

Odważyć 5 g roztworu i postępować jak w pkt 4. Wyniki dla mezoinozytolu i sacharozy w stosunku do ksylitolu obliczyć na podstawie chromatogramu.

W przypadku scylloinozytolu, który nie jest dostępny w handlu, a którego czas retencji znajduje się między ostatnim pikiem anomerycznych form glukozy i pikiem mezoinozytolu (zob. załączony schemat), przyjmuje się taki sam współczynnik jak dla mezoinozytolu.

6. Przedstawianie wyników

6.1. Zawartość mezoinozytolu i scylloinozytolu wyrażana jest w miligramach na kilogram cukrów ogółem.

Zawartość sacharozy wyrażana jest w gramach na kilogram moszczu.

ZAŁĄCZNIK V

TABELA KORELACJI, O KTÓREJ MOWA W ART. 16 AKAPIT DRUGI