KOMISJA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską,

uwzględniając dyrektywę Rady 6 6/401/EWG z dnia 14 czerwca 1966 r. w sprawie obrotu materiałem siewnym roślin pastewnych (¹), w szczególności jej art. 22a ust. 1 lit. b),

uwzględniając dyrektywę Rady 66/402/EWG z dnia 14 czerwca 1966 r. w sprawie obrotu materiałem siewnym zbóż (²), w szczególności jej art. 22a ust. 1 lit. b),

uwzględniając dyrektywę Rady 2002/53/WE z dnia 13 czerwca 2002 r. w sprawie Wspólnego katalogu odmian gatunków roślin rolniczych (³), w szczególności jej art. 4 ust. 6, art. 20 ust. 2 i art. 21,

uwzględniając dyrektywę Rady 2002/54/WE z dnia 13 czerwca 2002 r. w sprawie obrotu materiałem siewnym buraka (⁴), w szczególności jej art. 30 ust. 1 lit. b),

uwzględniając dyrektywę Rady 2002/56/WE z dnia 13 czerwca 2002 r. w sprawie obrotu sadzeniakami ziemniaków (⁵), w szczególności jej art. 10 ust. 1 i art. 27 ust. 1 lit. b),

uwzględniając dyrektywę Rady 2002/5 7/WE z dnia 13 czerwca 2002 r. w sprawie obrotu materiałem siewnym roślin oleistych i włóknistych (⁶), w szczególności jej art. 27 ust. 1 lit. b),

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) W ciągu ostatnich lat problem bioróżnorodności oraz ochrony zasobów genetycznych roślin zyskał dodatkowe znaczenie, co ilustrują różne inicjatywy na gruncie międzynarodowym i wspólnotowym. Należą do nich decyzja Rady 93/626/EWG z dnia 25 października 1993 r. dotycząca zawarcia Konwencji o różnorodności biologicznej (⁷), decyzja Rady 2004/869/WE z dnia 24 lutego 2004 r. w sprawie zawarcia w imieniu Wspólnoty Europejskiej Międzynarodowego Traktatu o Zasobach Genetycznych Roślin dla Żywności i Rolnictwa (⁸), rozporządzenie Rady (WE) nr 870/2004 z dnia 24 kwietnia 2004 r. ustanawiające wspólnotowy program w sprawie ochrony, nazewnictwa, zbierania i wykorzystania zasobów genetycznych w rolnictwie i uchylające rozporządzenie (WE) nr 1467/94 (⁹) oraz rozporządzenie Rady (WE) nr 1698/2005 z dnia 20 września 2005 r. w sprawie wsparcia rozwoju obszarów wiejskich przez Europejski Fundusz Rolny na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW) (¹⁰). W celu uwzględnienia tych kwestii należy ustanowić szczególne warunki w ramach prawodawstwa wspólnotowego odnoszącego się do obrotu materiałem siewnym roślin rolniczych, zgodnie z dyrektywami 6 6/401/EWG, 66/402/EWG, 2002/53/WE, 2002/54/WE, 2002/56/WE i 2002/57/WE.

(2) W celu zapewnienia zachowywania in situ i zrównoważonego wykorzystywania zasobów genetycznych roślin populacje miejscowe i odmiany przystosowane naturalnie do warunków lokalnych i regionalnych i zagrożone erozją genetyczną („odmiany dla zachowania bioróżnorodności [1] ”) powinny być uprawiane i wprowadzane do obrotu, nawet jeśli nie spełniają ogólnych warunków co do rejestracji odmian oraz wprowadzania do obrotu materiału siewnego i sadzeniaków ziemniaka. Dla osiągnięcia tego celu należy przewidzieć odstępstwa w odniesieniu do rejestracji odmian dla zachowania bioróżnorodności, aby wpisać je do krajowych katalogów odmian roślin rolniczych, jak również umożliwić wytwarzanie i obrót materiałem siewnym i sadzeniakami ziemniaków tych odmian.

(3) Takie odstępstwa powinny dotyczyć istotnych wymogów rejestracji odmian oraz wymogów proceduralnych ustanowionych w dyrektywie Komisji 2003/90/WE z dnia 6 października 2003 r. określającej środki wykonawcze do celów art. 7 dyrektywy Rady 2002/5 3/WE w odniesieniu do cech minimalnych objętych badaniem oraz minimalnych warunków badania niektórych odmian gatunków roślin uprawnych (¹¹).

(4) Państwa członkowskie powinny w szczególności mieć prawo do ustanowienia własnych przepisów w odniesieniu do odrębności, trwałości i wyrównania. Takie przepisy w odniesieniu do odrębności i trwałości powinny przynajmniej być oparte na cechach wyszczególnionych w kwestionariuszu technicznym, który wypełnia wnioskodawca, składając wniosek o rejestrację odmiany, zgodnie z załącznikami I i II do dyrektywy 2003/90/WE. W przypadku gdy wyrównanie jest określane na podstawie występowania roślin nietypowych, przepisy powinny opierać się na określonych standardach.

(5) Należy ustanowić wymagania proceduralne, w ramach których możliwa będzie rejestracja odmiany bez urzędowego badania. Ponadto w przypadku nazwy odmiany należy ustanowić pewne odstępstwa od wymogów przewidzianych w dyrektywie 2002/5 3/WE oraz rozporządzeniu Komisji (WE) nr 930/2000 z dnia 4 maja 2000 r. ustanawiającym reguły wykonawcze co do odpowiedniego nazewnictwa odmian gatunków roślin rolniczych i warzyw (¹²).

(6) W przypadku wytwarzania i obrotu materiałem siewnym i sadzeniakami ziemniaka należącymi do odmian dla zachowania bioróżnorodności należy wprowadzić odstępstwo od kwalifikacji urzędowej.

(7) Aby zapewnić, że obrót materiałem siewnym i sadzeniakami ziemniaka odbywa się w kontekście zachowywania zasobów genetycznych roślin, należy wprowadzić ograniczenia, w szczególności w odniesieniu do regionu pochodzenia. Aby przyczynić się do zachowywania in situ i do zrównoważonego wykorzystywania tych odmian, państwa członkowskie powinny mieć możliwość zatwierdzania dodatkowych regionów, w których materiał siewny, stanowiący nadwyżkę w stosunku do ilości potrzebnych do zapewnienia ochrony danej odmiany w jej regionie pochodzenia, może być wprowadzany do obrotu pod warunkiem, że te dodatkowe regiony są porównywalne pod względem siedlisk naturalnych i częściowo naturalnych. Dla zachowania powiązania z regionem pochodzenia powyższe rozwiązanie nie powinno mieć zastosowania w przypadku gdy państwo członkowskie zatwierdziło dodatkowe regiony wytwarzania.

(8) Należy ustanowić maksymalną ilość dla obrotu każdą odmianą dla zachowania bioróżnorodności w obrębie jednego gatunku oraz ogólną ilość dla wszystkich odmian dla zachowania bioróżnorodności w obrębie jednego gatunku łącznie. W celu zapewnienia przestrzegania tych ograniczeń ilościowych państwa członkowskie powinny wymagać, aby producenci informowali o ilościach materiału siewnego odmian dla zachowania bioróżnorodności, które zamierzają wytwarzać, i powinny przydzielać ilości producentom.

(9) Należy wprowadzić stosowne wymagania dotyczące plombowania i etykietowania, aby zapewnić możliwość prześledzenia pochodzenia materiału siewnego i sadzeniaków ziemniaka.

(10) W celu zapewnienia właściwego stosowania zasad przewidzianych w niniejszej dyrektywie należy monitorować uprawy nasienne, badać materiał siewny oraz przeprowadzać urzędową ocenę następczą. Dostawcy powinni informować państwa członkowskie o ilościach wprowadzanego do obrotu materiału siewnego odmian dla zachowania bioróżnorodności, te zaś powinny informować o nich Komisję.

(11) Po trzech latach Komisja powinna przeprowadzić ocenę, czy środki ustanowione niniejszą dyrektywą, w szczególności przepisy dotyczące ograniczeń ilościowych, są skuteczne.

(12) Środki przewidziane w niniejszej dyrektywie są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Nasion i Materiału Rozmnożeniowego dla Rolnictwa, Ogrodnictwa i Leśnictwa,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:

ROZDZIAŁ I

PRZEDMIOT I DEFINICJE

Artykuł 1

Przedmiot

1. W przypadku gatunków roślin rolniczych, o których mowa w dyrektywach 66/401/EWG, 66/402/EWG, 2002/54/WE, 2002/56/WE i 2002/57/WE, niniejsza dyrektywa ustanawia pewne odstępstwa w odniesieniu do zachowywania in situ i zrównoważonego wykorzystywania zasobów genetycznych roślin poprzez uprawę i obrót:

a) dla wpisu do katalogów krajowych odmian gatunków roślin rolniczych, w rozumieniu dyrektywy 2002/53/WE, populacji miejscowych i odmian przystosowanych naturalnie do warunków lokalnych i regionalnych i zagrożonych erozją genetyczną;

b) dla obrotu materiałem siewnym i sadzeniakami ziemniaka tychże populacji miejscowych i odmian.

2. Dyrektywy 66/401/EWG, 66/402/EWG, 2002/53/WE, 2002/54/WE, 2002/56/WE i 2002/57/WE pozostają w mocy, chyba że niniejsza dyrektywa stanowi inaczej.

Artykuł 2

Definicje

Do celów niniejszej dyrektywy zastosowanie mają następujące definicje:

a) „zachowywanie in situ” oznacza zachowywanie materiału genetycznego w jego naturalnym otoczeniu, a w przypadku gatunków roślin uprawnych - w środowisku rolniczego gospodarowania, w którym wykształciły one swoje właściwości wyróżniające;

b) „erozja genetyczna” oznacza postępującą z czasem utratę różnorodności genetycznej pomiędzy i w obrębie populacji lub odmian tego samego gatunku lub ograniczanie bazy genetycznej gatunku spowodowanej ingerencją człowieka lub zmianami środowiskowymi;

c) „populacja miejscowa” oznacza zestaw populacji lub klonów gatunku rośliny, który w sposób naturalny przystosował się do warunków środowiskowych jego regionu;

d) „materiał siewny” oznacza materiał siewny i sadzeniaki ziemniaka, chyba że sadzeniaki ziemniaka są wyraźnie wyłączone.

ROZDZIAŁ II

REJESTRACJA ODMIAN DLA ZACHOWANIA BIORÓŻNORODNOŚCI

Artykuł 3

Odmiana dla zachowania bioróżnorodności

Państwa członkowskie mogą rejestrować w krajowych katalogach odmian gatunków roślin rolniczych populacje miejscowe i odmiany, o których mowa w art. 1 ust. 1 lit a), zgodnie z wymaganiami określonymi w art. 4 i 5. We wspólnym katalogu odmian gatunków roślin rolniczych takie populacje miejscowe lub odmiany określa się mianem „odmiany dla zachowania bioróżnorodności”.

Artykuł 4

Istotne wymogi

1. Populacja miejscowa i odmiana, o której mowa w art. 1 ust. 1 lit. a), aby została zarejestrowana jako odmiana dla zachowania bioróżnorodności, musi mieć znaczenie dla zachowywania zasobów genetycznych roślin.

2. W drodze odstępstwa od art. 1 ust. 2 dyrektywy 2003/90/WE państwa członkowskie mogą przyjąć własne przepisy w odniesieniu do odrębności, trwałości i wyrównania odmian dla zachowania bioróżnorodności.

W takich przypadkach państwa członkowskie gwarantują, że dla odrębności i trwałości będą uwzględniać przynajmniej te cechy, o których mowa w:

a) kwestionariuszach technicznych załączonych do protokołów badań Wspólnotowego Urzędu Odmian Roślin (CPVO), wymienionych w załączniku I do dyrektywy 2003/90/WE, które odnoszą się do danych gatunków; lub

b) kwestionariuszach technicznych załączonych do wytycznych Międzynarodowego Związku Ochrony Nowych Odmian Roślin (UPOV), wymienionych w załączniku II dyrektywy 2003/90/WE, które odnoszą się do danych gatunków.

W celu oceny wyrównania stosuje się dyrektywę 2003/90/WE.

Jednakże jeżeli poziom wyrównania jest określany na podstawie występowania roślin nietypowych, należy zastosować 10-procentowy standard populacyjny przy przynajmniej 90-procentowym prawdopodobieństwie.

Artykuł 5

Wymagania proceduralne

W drodze odstępstwa od pierwszego akapitu art. 7 ust. 1 dyrektywy 2002/53/WE badania urzędowe nie są wymagane, jeśli informacje wymienione poniżej są wystarczające do podjęcia decyzji odnośnie do rejestracji odmian dla zachowania bioróżnorodności:

a) opis odmiany dla zachowania bioróżnorodności oraz jej nazwa;

b) wyniki badań innych niż urzędowe;

c) wiedza uzyskana z praktycznego doświadczenia w czasie uprawy, rozmnażania i wykorzystania odmiany, tak jak przedstawił to zgłaszający w danym państwie członkowskim;

d) inne informacje, w szczególności z urzędów odpowiedzialnych za genetyczne zasoby roślin lub z organizacji uznawanych dla tego celu przez państwa członkowskie.

Artykuł 6

Wykluczenie rejestracji

Odmiana dla zachowania bioróżnorodności nie może zostać zarejestrowana w krajowym katalogu odmian, jeżeli:

a) została już wpisana do wspólnego katalogu odmian gatunków roślin rolniczych jako odmiana inna niż odmiana dla zachowania bioróżnorodności lub została skreślona ze wspólnego katalogu w ciągu ostatnich dwóch lat lub w ciągu dwóch lat od upływu okresu wyznaczonego zgodnie z art. 15 ust. 2 dyrektywy 2002/5 3/WE; lub

b) jest chroniona wspólnotowym prawem do ochrony odmiany roślin w rozumieniu rozporządzenia Rady (WE) nr 2100/94 (¹³) lub krajowym prawem ochrony roślin, lub jeśli wniosek o ochronę takimi przepisami jest w trakcie rozpatrywania.

Artykuł 7

Nazwa

1. W odniesieniu do nazw odmian dla zachowania bioróżnorodności znanych przed dniem 25 maja 2000 r. państwa członkowskie mogą dopuścić odstępstwa od rozporządzenia (WE) nr 930/2000, z wyjątkiem sytuacji, w których takie odstępstwa naruszałyby wcześniejsze prawa strony trzeciej chronione zgodnie z art. 2 niniejszego rozporządzenia.

2. Niezależnie od przepisów art. 9 ust. 2 dyrektywy 2002/53/WE państwa członkowskie mogą zaakceptować więcej niż jedną nazwę dla odmiany, jeśli dane nazwy są tradycyjnie znane.

Artykuł 8

Region pochodzenia

1. W przypadku zarejestrowania przez państwo członkowskie odmiany dla zachowania bioróżnorodności określa ono region lub regiony, w których odmiana ta była tradycyjnie uprawiana i do których się naturalnie przystosowała; region ten zwany jest dalej „regionem pochodzenia”. Państwo członkowskie uwzględnia informacje pochodzące z urzędów odpowiedzialnych za genetyczne zasoby roślin lub z organizacji uznanych dla tego celu przez państwa członkowskie.

W przypadku gdy region pochodzenia znajduje się w więcej niż jednym państwie członkowskim, wówczas wszystkie państwa członkowskie, w obrębie których znajduje się region pochodzenia, wspólnie identyfikują taki region.

2. Państwo członkowskie lub państwa członkowskie identyfikujące region pochodzenia powiadamiają o zidentyfikowanym regionie Komisję.

Artykuł 9

Zachowywanie

Państwa członkowskie zapewniają zachowanie odmiany dla zachowania bioróżnorodności w regionie jej pochodzenia.

ROZDZIAŁ III

WYTWARZANIE MATERIAŁU SIEWNEGO I OBRÓT NIM

Artykuł 10

Kwalifikacja

1. W drodze odstępstwa od wymagań kwalifikacji przewidzianych w art. 3 ust. 1 dyrektywy 6 6/401/EWG, art. 3 ust. 1 dyrektywy 66/402/EWG, art. 3 ust. 1 dyrektywy 2002/54/WE, art. 3 ust. 1 dyrektywy 2002/56/WE i art. 3 ust. 1 dyrektywy 2002/57/WE państwa członkowskie mogą postanowić, że materiał siewny odmiany dla zachowania bioróżnorodności może być wprowadzony do obrotu, jeśli spełnia on wymogi ust. 2, 3 i 4 tych artykułów.

2. Materiał siewny musi pochodzić z materiału siewnego uzyskanego zgodnie ze zdefiniowanymi praktykami odnośnie do zachowywania odmiany.

3. Materiał siewny, z wyjątkiem materiału siewnego Oryza sativa, musi spełniać wymagania kwalifikacji kwalifikowanego materiału siewnego w myśl dyrektyw 6 6/401/EWG, 66/402/EWG, 2002/54/WE, 2002/56/WE i 2002/57/WE, z wyjątkiem wymogów w odniesieniu do minimalnej czystości odmianowej oraz wymagań dotyczących badania urzędowego lub badania przeprowadzanego pod nadzorem urzędowym.

Materiał siewny Oryza sativa musi spełniać wymagania kwalifikacyjne stawiane kategorii „kwalifikowany materiał siewny drugiego pokolenia” w myśl dyrektywy 66/402/EWG, z wyjątkiem wymagań w odniesieniu do minimalnej czystości odmianowej oraz wymagań dotyczących badania urzędowego lub badania przeprowadzonego pod nadzorem urzędowym.

Materiał siewny musi charakteryzować się wystarczającą czystością odmianową.

4. W przypadku sadzeniaków ziemniaka państwa członkowskie mogą zadecydować o niestosowaniu art. 10 dyrektywy 2002/56/WE dotyczącego wielkości.

Artykuł 11

Region wytwarzania materiału siewnego

1. Państwa członkowskie gwarantują, że materiał siewny odmiany dla zachowania bioróżnorodności może być wytwarzany wyłącznie w regionie pochodzenia.

Jeśli warunki dotyczące kwalifikacji, o których mowa w art. 10 ust. 3, nie mogą zostać spełnione w danym regionie ze względu na szczególną przeszkodę środowiskową, wówczas państwa członkowskie mogą zatwierdzić dodatkowe regiony dla wytwarzania materiału siewnego, biorąc pod uwagę informacje pochodzące z urzędów odpowiedzialnych za genetyczne zasoby roślin lub z organizacji uznanych w tym celu przez państwa członkowskie. Jednak materiał siewny uzyskany w takich regionach dodatkowych może być wykorzystywany wyłącznie w regionach pochodzenia.

2. Państwa członkowskie powiadamiają Komisję oraz pozostałe państwa członkowskie o dodatkowych regionach, które zamierzają zatwierdzić do celów wytwarzania materiału siewnego zgodnie z ust. 1.

Komisja i pozostałe państwa członkowskie mogą w ciągu 20 dni roboczych od otrzymania takiego zawiadomienia wystąpić z wnioskiem o skierowanie sprawy do Stałego Komitetu ds. Nasion i Materiału Rozmnożeniowego dla Rolnictwa, Ogrodnictwa i Leśnictwa. Decyzja podejmowana jest odpowiednio zgodnie z art. 22a ust. 1 lit. b) dyrektywy 66/401/EWG, art. 22a ust. 1 lit. b) dyrektywy 66/402/EWG, art. 4 ust. 6, art. 20 ust. 2 i art. 21 dyrektywy 2002/53/WE, art. 30 ust. 1 lit. b) dyrektywy 2002/54/WE, art. 10 ust. 1 i art. 27 ust. 1 lit. b) dyrektywy 2002/56/WE i art. 27 ust. 1 lit. b) dyrektywy 2002/57/WE, aby ustanowić, w razie potrzeby, ograniczenia lub warunki w odniesieniu do wyznaczenia takich regionów.

Jeśli ani Komisja, ani państwa członkowskie nie wystąpią z wnioskiem zgodnie z drugim akapitem, dane państwo członkowskie może zatwierdzić zgłoszone przez siebie dodatkowe regiony, w których będzie wytwarzać materiał siewny.

Artykuł 12

Badanie materiału siewnego

1. Państwa członkowskie zapewniają przeprowadzanie badań, aby zweryfikować zgodność materiału siewnego odmian dla zachowania bioróżnorodności z wymaganiami dotyczącymi kwalifikacji, o których mowa w art. 10 ust. 3.

Badania te przeprowadza się zgodnie z obowiązującą metodyką międzynarodową, lub, w przypadku gdy takiej metodyki nie ma, zgodnie z inną odpowiednią metodyką.

2. W przypadku badań, o których mowa w ust. 1, państwa członkowskie zapewniają pobieranie prób z jednorodnych partii materiału siewnego. Państwa członkowskie zapewniają stosowanie zasad odnoszących się do wagi partii oraz wagi próby zgodnie z art. 7 ust. 2 dyrektywy 66/401/EWG, art. 7 ust. 2 dyrektywy 66/402/EWG, art. 9 ust. 2 dyrektywy 2002/54/WE i art. 9 ust. 2 dyrektywy 2002/57/WE.

Artykuł 13

Warunki w zakresie obrotu

1. Państwa członkowskie gwarantują, że materiał siewny odmiany dla zachowania bioróżnorodności może być wprowadzany do obrotu wyłącznie, jeśli spełnione zostały następujące warunki:

a) został on wytworzony w regionie jego pochodzenia lub w regionie, o którym mowa w art. 11;

b) wprowadzenie do obrotu odbywa się w jego regionie pochodzenia.

2. W drodze odstępstwa od ust. 1 lit. b) państwo członkowskie może zatwierdzić na swoim terytorium dodatkowe regiony do celów wprowadzania do obrotu materiału siewnego odmiany dla zachowania bioróżnorodności, pod warunkiem że regiony te są porównywalne z regionem pochodzenia pod względem siedlisk naturalnych i częściowo naturalnych tej odmiany.

Państwa członkowskie, w przypadku gdy zatwierdzają takie dodatkowe regiony, zapewniają zachowanie ilości materiału siewnego potrzebnej do wytworzenia co najmniej takiej ilości materiału siewnego, o której mowa w art. 14, w celu ochrony odmiany w jej regionie pochodzenia.

Państwa członkowskie informują Komisję i pozostałe państwa członkowskie o zatwierdzeniu takich dodatkowych regionów.

3. W przypadku gdy państwo członkowskie zatwierdza dodatkowe regiony dla wytwarzania materiału siewnego zgodnie z art. 11, nie stosuje ono odstępstwa przewidzianego w ust. 2 niniejszego artykułu.

Artykuł 14

Ograniczenia ilościowe

Państwa członkowskie gwarantują, że w przypadku każdej odmiany dla zachowania bioróżnorodności ilość materiału siewnego w obrocie nie przekracza 0,5 % ilości materiału siewnego tego gatunku stosowanego w tym państwie członkowskim w jednym sezonie wegetacyjnym lub ilości materiału siewnego potrzebnego do obsiania 100 ha, w zależności od tego, która ilość jest większa. W przypadku gatunków Pisum sativum, Triticum spp., Hordeum vulgare, Zea mays, Solanum tuberosum, Brassica napus i Helianthus annuus taki odsetek nie przekracza 0,3 % ilości materiału siewnego tego gatunku stosowanego w tym państwie członkowskim w jednym sezonie wegetacyjnym lub ilości potrzebnej do obsiania 100 ha, w zależności od tego, która ilość jest większa.

Całkowita ilość materiału siewnego odmian dla zachowania bioróżnorodności będąca w obrocie w każdym państwie członkowskim nie może jednak przekroczyć 10 % ilości materiału siewnego danych gatunków stosowanego w ciągu roku w państwie członkowskim. W przypadku gdy ilość taka byłaby mniejsza niż ilość potrzebna do obsiania 100 ha, maksymalną ilość materiału siewnego danych gatunków stosowaną w ciągu roku w państwie członkowskim można odpowiednio zwiększyć, aby osiągnąć ilość potrzebną do obsiania 100 ha.

Artykuł 15

Stosowanie ograniczeń ilościowych

1. Państwa członkowskie dbają o to, aby producenci informowali je przed rozpoczęciem każdego sezonu wegetacyjnego o wielkości i lokalizacji obszarów upraw nasiennych.

2. Jeśli z zawiadomień, o których mowa w ust. 1, wynika, że ilości określone w art. 14 mogą zostać przekroczone, państwo członkowskie przydziela każdemu producentowi ilość materiału siewnego, którą może on wprowadzić do obrotu w danym sezonie produkcyjnym.

Artykuł 16

Kontrola upraw nasiennych

Państwa członkowskie gwarantują w drodze urzędowej kontroli upraw nasiennych odmian dla zachowania bioróżnorodności, że uprawy te spełniają wymagania niniejszej dyrektywy, zwracając szczególną uwagę na odmianę, lokalizację wytwarzania materiału nasiennego i ilości.

Artykuł 17

Plombowanie opakowań i pojemników

1. Państwa członkowskie gwarantują, że materiał siewny odmian dla zachowania bioróżnorodności może być wprowadzany do obrotu jedynie w zamkniętych opakowaniach lub pojemnikach posiadających plomby.

2. Opakowania i pojemniki materiału siewnego powinny być zaplombowane przez dostawcę w taki sposób, aby nie można było ich otworzyć bez uszkodzenia systemu plombującego lub pozostawienia śladu manipulowania przy etykiecie dostawcy, opakowaniu lub pojemniku.

3. Celem zabezpieczenia opieczętowania zgodnie z ust. 2 system plombujący obejmuje przynajmniej etykietę lub przytwierdzoną plombę.

Artykuł 18

Etykietowanie

Państwa członkowskie zapewniają, że opakowania lub pojemniki materiału siewnego odmian dla zachowania bioróżnorodności posiadają etykietę dostawcy lub nadruk albo stempel zawierający następujące informacje:

a) sformułowanie „przepisy i normy WE”;

b) nazwisko i adres osoby odpowiedzialnej za umieszczenie etykiety lub znak identyfikacyjny tej osoby;

c) rok zaplombowania, określony w następujący sposób: „zaplombowano w...” (rok) lub, z wyjątkiem dla sadzeniaków ziemniaków, rok ostatniego pobrania próby w celu przeprowadzenia ostatniego badania zdolności kiełkowania określony w następujący sposób: „próbę pobrano w.” (rok);

d) gatunek;

e) nazwa odmiany dla zachowania bioróżnorodności;

f) zwrot „odmiana dla zachowania bioróżnorodności”;

g) region pochodzenia;

h) w przypadku gdy region wytwarzania materiału siewnego jest inny niż region pochodzenia - wskazanie regionu wytwarzania materiału siewnego;

i) numer referencyjny partii podany przez osobę odpowiedzialną za etykietowanie;

j) deklarowana waga netto lub brutto lub, z wyjątkiem sadzeniaków ziemniaka, deklarowana liczba nasion;

k) w przypadku wskazania wagi i zastosowania otoczkowania pestycydami, inkrustacji zaprawami nasiennymi lub innymi dodatkami stałymi - rodzaj obróbki chemicznej lub zastosowanego dodatku oraz przybliżony stosunek wagi kłębków lub czystego materiału siewnego do wagi całkowitej, z wyjątkiem sadzeniaków ziemniaka.

Artykuł 19

Urzędowa kontrola następcza

Państwa członkowskie gwarantują, że materiał siewny jest przedmiotem urzędowej oceny następczej w drodze losowej kontroli w celu weryfikacji tożsamości i czystości odmianowej.

ROZDZIAŁ IV

POSTANOWIENIA OGÓLNE I KOŃCOWE

Artykuł 20

Sprawozdawczość

Państwa członkowskie gwarantują, że dostawcy działający na ich terytorium zawiadamiają o ilości materiału siewnego każdej odmiany dla zachowania bioróżnorodności wprowadzanej do obrotu dla każdego sezonu produkcji.

Państwa członkowskie informują Komisję i inne państwa członkowskie na żądanie o ilości materiału siewnego każdej odmiany dla zachowania bioróżnorodności wprowadzanej do obrotu na ich terytorium.

Artykuł 21

Zawiadamianie o uznanych organizacjach odpowiedzialnych za genetyczne zasoby roślin

Państwa członkowskie powiadamiają Komisję o uznanych organizacjach, o których mowa w art. 5 lit. d), art. 8 ust. 1 i art. 11 ust. 1.

Artykuł 22

Ocena

Do dnia 31 grudnia 2011 r. Komisja dokonuje oceny wykonania art. 4, art. 13 ust. 2, art. 14 i art. 15.

Artykuł 23

Transpozycja

1. Państwa członkowskie wprowadzają w życie, najpóźniej do dnia 30 czerwca 2009 r., przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy. Państwa członkowskie niezwłocznie przekazują Komisji tekst tych przepisów oraz tabelę korelacji między tymi przepisami a niniejszą dyrektywą.

Przepisy przyjęte przez państwa członkowskie zawierają odesłanie do niniejszej dyrektywy lub odesłanie takie towarzyszy ich urzędowej publikacji. Metody dokonania takiego odesłania określane są przez państwa członkowskie.

2. Państwa członkowskie przekazują Komisji teksty podstawowych przepisów prawa krajowego, przyjętych w dziedzinie objętej niniejszą dyrektywą.

Artykuł 24

Wejście w życie

Niniejsza dyrektywa wchodzi w życie dwudziestego dnia po jej opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Artykuł 25

Adresaci

Niniejsza dyrektywa skierowana jest do państw członkowskich.

Sporządzono w Brukseli, dnia 20 czerwca 2008 r.