Komentarz do Kodeksu Pracy 2020 - Dział III. Wynagrodzenie za pracę i inne świadczenia

Zagadnienia ogólne

Wynagrodzenie za pracę jest podstawowym świadczeniem związanym z nawiązaniem stosunku pracy. Jego wysokość, wraz ze wskazaniem składników wynagrodzenia, jest elementem każdej umowy o pracę. Postanowienia umowy o pracę w tym zakresie mogą też odsyłać do przepisów wewnątrzzakładowych, jeżeli takie obowiązują u pracodawcy.

Wysokość wynagrodzenia zależy od wzajemnych ustaleń stron umowy o pracę. Jedynym ograniczeniem jest konieczność zapewnienia pracownikowi zatrudnionemu w pełnym wymiarze czasu pracy minimalnego wynagrodzenia uregulowanego w ustawie z 10 października 2002 r. o minimalnym wynagrodzeniu za pracę (j.t. Dz.U. z 2018 r. poz. 2177 ze zm., dalej: ustawa o minimalnym wynagrodzeniu za pracę). Jego wysokość jest aktualizowana każdego roku stosownym rozporządzeniem lub obwieszczeniem (w 2020 r. minimalne wynagrodzenie wynosi 2600 zł brutto). W przypadku pracowników zatrudnionych w niepełnym wymiarze czasu pracy trzeba im zapewnić wynagrodzenie minimalne proporcjonalne do ich etatu. Prawo do pełnej kwoty minimalnego wynagrodzenia mają też osoby w pierwszym roku pracy. Nie ma już bowiem różnicowania wysokości minimalnej płacy ze względu na staż pracy (taka sytuacja istniała do 31 grudnia 2016 r.). Zatem wszyscy pracownicy mają prawo do 100 minimalnego wynagrodzenia.

Analizując, czy wypłacane wynagrodzenie będzie miało wysokość co najmniej minimalnej pensji, należy uwzględnić przysługujące pracownikowi składniki wynagrodzenia i inne świadczenia wynikające ze stosunku pracy, zaliczone do wynagrodzeń osobowych według zasad statystyki zatrudnienia i wynagrodzeń określonych przez GUS (art. 6 ust. 4 ustawy o minimalnym wynagrodzeniu za pracę).

Są to m.in.:

● wynagrodzenie zasadnicze w formie stawki godzinowej, akordowej lub prowizyjnej i innej,

● dodatki, np. za warunki pracy, za szczególne kwalifikacje,

● premie oraz nagrody regulaminowe i uznaniowe,

● wyrównania do wysokości minimalnego wynagrodzenia,