Komentarz do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 4 października 1974 r. w sprawie wspólnej odpowiedzialności materialnej pracowników za powierzone mienie

Komentowane rozporządzenie należy stosować, jeżeli mienie z obowiązkiem wyliczenia się zostało powierzone co najmniej dwóm pracownikom w zakładzie pracy lub w jego wydzielonej części, w której odbywa się sprzedaż, produkcja lub świadczenie usług albo przechowuje się mienie stanowiące przedmiot powierzenia i oddzielnego rozliczania. Aby mówić o prawidłowym powierzeniu mienia, wszystkie wymienione warunki muszą wystąpić łącznie. W przeciwnym wypadku powierzone mienie nie jest objęte wspólną odpowiedzialnością, ale każdy z pracowników odpowiada za nie indywidualnie, jeżeli ze swojej winy przez niewykonanie lub nienależyte wykonanie swoich obowiązków wyrządził pracodawcy szkodę w takim mieniu.

Umowa o wspólnej odpowiedzialności za powierzone mienie

Umowa o wspólnej odpowiedzialności za powierzone mienie może być zawarta w ściśle określonych warunkach. Przede wszystkim od 1 stycznia 2017 r. musi mieć formę pisemną, pod rygorem nieważności. Jednak do umów zawartych przed tą datą i trwających w tym dniu należy stosować poprzednio obowiązujące przepisy. Oznacza to, że takie umowy nadal są ważne, przy czym forma pisemna nie jest zastrzeżona dla ich dalszego skutecznego obowiązywania (art. 125 § 1 Kodeksu pracy i art. 23 ustawy z 16 grudnia 2016 r. o zmianie niektórych ustaw w celu poprawy otoczenia prawnego przedsiębiorców; Dz.U. z 2016 r. poz. 2255 z późn. zm.).

Niezbędną przesłanką jest również liczba zatrudnionych osób w miejscu, gdzie znajduje się powierzone mienie. I tak, wspólną odpowiedzialność materialną mogą przyjąć pracownicy, jeżeli ich liczba w danym miejscu (sklepie, magazynie) nie przekracza:

● 8 osób przy pracy na jedną zmianę,

● 12 osób przy pracy na dwie zmiany,

● 16 osób przy pracy na trzy zmiany oraz

● 24 osób na jedną zmianę w zakładach usługowych, zakładach żywienia zbiorowego, w sklepach samoobsługowych i preselekcyjnych.