Artykuł
Wpuszczeni w Liban
W 1982 r. izraelska armia łatwo wygrywała kolejne bitwy w Libanie, ale nie wiedziała, jak odnieść ostateczne zwycięstwo
Wybuch pagerów należących do bojowników Hezbollahu przejdzie do historii jako jedna z najefektywniejszych akcji sabotażowych. Zaraz po niej doszło do zabójstw wieloletniego przywódcy organiza-cji Hasana Nasrallaha i jego następcy. A wiele wskazuje, że to jedynie prolog do dramatu, którym stanie się wkroczenie izraelskiej armii do Libanu. Historia pierwszej inwazji na sąsiada, rozpoczęta w czerwcu 1982 r., pokazała, że wygrywać bitwy jest tam łatwo. Jednak zwyciężyć w tej wojnie nikomu się nie udało.
Kruchy ład
„Liban – Szwajcaria Lewantu, bankier Bliskiego Wschodu – te nazwy przez dziesiątki lat funkcjonowały w nomenklaturze międzynarodowej” – podkreśla Ibrahim El-Cheikh w opracowaniu „Przyczyny wojny domowej w Libanie w latach 1975–1990”. Jeszcze pod panowaniem tureckim w prowadzonych przez chrześcijan libańskich bankach oszczędności trzymali arabscy szejkowie, a do kraju ściągali na wakacje zamożni Europejczycy. Po ogłoszeniu w 1943 r. niepodległości tamtejszy rząd „zerwał z tradycją państw tego regionu i zniósł kontrolę dewizową, dopuszczając jednocześnie cudzoziemców do działań gos podarczych na libańskim rynku wewnętrznym” – pisze Ibrahim El-Cheikh. Dzięki temu nastąpił szybki rozwój banków i handlu zagranicznego, a także wzrost znaczenia Bejrutu jako centrum finansowego.
Młode państwo było jednak słabe, co w dużym stopniu wiązało się z jego strukturą religijną. Liczący ok. 3 mln mieszkańców kraj ukształtowała mozaika wyznań. Oficjalnie zarejestrowanych było 18, wśród nich: szyici, sunnici, druzowie, prawosławnymi, grekokatolicy, nestorianie. Dla utrzymania jedności państwa stworzono unikatowy system, nazwany konfesyjnym, w którym najważniejsze grupy religijne miały gwarancję udziału w rządzeniu. W 128-osobowym Zgromadzeniu Narodowym dzielono mandaty tak, aby po wyborach utrzymać kluczową zasadę: na sześciu wybranych chrześcijan musi przypadać pięciu muzuł
