Postanowienia zakładowego układu zbiorowego pracy a obowiązki podatkowe pracodawcy

Układ zbiorowy pracy jest przepisem prawa materialnego z zakresu prawa pracy. Mimo iż układ zbiorowy określa warunki, jakim powinna odpowiadać treść stosunku pracy oraz wzajemne zobowiązania stron takiego układu, nie stanowi on umowy w ścisłym znaczeniu tego słowa. Układ zbiorowy pracy jest aktem prawnym, w którym strony regulują w sposób szczególny warunki wykonywania pracy w danym zakładzie.

Przepisy prawa pracy wyróżniają ponadzakładowy układ zbiorowy pracy i zakładowy układ zbiorowy pracy. Stronami uprawnionymi do zawierania układu są pracodawca (lub organizacja pracodawców) i zakładowa organizacja związkowa (lub ponadzakładowa organizacja związkowa).

Układ zbiorowy pracy określa warunki, jakim powinna odpowiadać treść stosunku pracy, a także wzajemne zobowiązania stron układu. Zasadą w polskim prawie układowym jest to, iż zawarcie układu następuje w wyniku rokowań. Regulacja taka oznacza, że obowiązek podjęcia rokowań powstaje zawsze wtedy, gdy inicjatywa rokowań pochodzi od tego podmiotu, który jest uprawniony do zawarcia układu.

Układ zbiorowy pracy podlega wpisaniu do odpowiedniego rejestru. W przypadku układów ponadzakładowych rejestr jest prowadzony przez ministra właściwego do spraw pracy. W przypadku układów zakładowych rejestr prowadzony jest przez właściwego okręgowego inspektora pracy.