Nieuznanie Wnioskodawcy za podatnika podatku VAT prowadzącego działalność gospodarczą w zakresie usług najmu i dzierżawy Nieruchomości Polskich.

Interpretacja indywidualna - stanowisko nieprawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

17 maja 2024 r. wpłynął Pana wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy nieuznania Pana za podatnika podatku VAT prowadzącego działalność gospodarczą w zakresie usług najmu i dzierżawy Nieruchomości Polskich.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego

M.L. (dalej jako: Wnioskodawca) jest obywatelem Rzeczpospolitej Polskiej, na stałe zamieszkującym na terenie Republiki Federalnej Niemiec. Wnioskodawca nie zamieszkuje na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej.

Wnioskodawca posiada polski dowód osobisty, numer PESEL, posiada także nadany w Polsce numer NIP (...). Numer NIP został nadany Wnioskodawcy w czasie, gdy jego uzyskanie było obowiązkowe, także w przypadku gdy Wnioskodawca nigdy nie prowadził działalności gospodarczej na terytorium Polski. Wnioskodawca nie ma zarejestrowanej żadnej działalności gospodarczej - zarówno w Polsce, jak i w Niemczech. Wnioskodawca nie jest ani nigdy nie był czynnym podatnikiem podatku VAT/podatku od wartości dodanej, w Polsce ani w żadnym innym kraju.

Wnioskodawca jest właścicielem budynku mieszkalnego położonego na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej. Budynek składa się z 3 kondygnacji nadziemnych, w tym 15 lokali mieszkalnych (dalej jako: Budynek Mieszkalny).

Obok tego Wnioskodawca jest także właścicielem:

1)lokalu mieszkalnego położonego w (...) (dalej jako: Lokal Mieszkalny w (...));

2)budynku gospodarczego położonego w (...) (dalej jako: Budynek Gospodarczy);

3)nieruchomości gruntowej położonej w miejscowości (...) (dalej jako: Nieruchomość Gruntowa);

(Budynek Mieszkalny, Lokal Mieszkalny w (...), Budynek Gospodarczy i Nieruchomość Gruntowa łącznie zwane dalej jako: Nieruchomości Polskie).

Wnioskodawca nabył Nieruchomości Polskie do swojego majątku prywatnego oraz:

1)nigdy nie wprowadzał ich do ewidencji środków trwałych działalności gospodarczej (której nie prowadził i nie prowadzi);

2)nie rozliczał żadnych kosztów związanych z nabyciem lub amortyzowaniem tych Nieruchomości Polskich w ramach działalności gospodarczej (której nie prowadził i nie prowadzi);

3)w związku z prawem własności Nieruchomości Polskich Wnioskodawca nigdy nie nabywał profesjonalnych usług związanych z ich obsługą, tj. płatnych reklam, stron www, innych form płatnej promocji, usług geodetów, architektów, projektantów, inżynierów etc.

1.Stan faktyczny - Budynek Mieszkalny

Wnioskodawca zdecydował się na oddanie całego Budynku Mieszkalnego w najem. W tym celu Wnioskodawca zawarł z polską spółką kapitałową (dalej jako: Spółka), umowę najmu Nieruchomości (dalej jako: Umowa Najmu Budynku).

W ramach tej Umowy Najmu Budynku Spółka wzięła w najem cały Budynek Mieszkalny z majątku prywatnego Wnioskodawcy, w celu dalszego podnajmu lokali na ten Budynek Mieszkalny się składających, osobom fizycznym, na ich cele mieszkaniowe. Wszelkie czynności związane z poszukiwaniem najemców zainteresowanych podnajmem Budynku Mieszkalnego lub jego części od Spółki, obsługą zawartych umów podnajmu, dbaniem o stan techniczny Budynku Mieszkalnego, w tym dokonywaniem napraw i remontów, obciążają Spółkę. Spółka zawierając umowy podnajmu Budynku Mieszkalnego lub jego części z osobami fizycznymi działa na własny rachunek, ryzyko oraz we własnym imieniu.

Wnioskodawca, w oparciu o Umowę Najmu Budynku, nie jest zobowiązany do jakiegokolwiek zajmowania się Budynkiem Mieszkalnym, poszukiwania najemców zainteresowanych podnajmem Budynku Mieszkalnego lub jego części, obsługi zawartych umów podnajmu, dbania o stan techniczny Budynku Mieszkalnego, w tym dokonywania napraw i remontów oraz nigdy faktycznie takich czynności nie podejmował, bowiem obciążają one w całości Spółkę.

Wysokość wynagrodzenia Wnioskodawcy (czynszu najmu) z tytułu zawartej Umowy Najmu Budynku określona została w stałej stawce (ryczałt). Wnioskodawca określił osiągane z tego tytułu przychody jako przychody z najmu prywatnego, zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 6 Ustawy o PIT. Pierwszy i kolejne przychody z najmu prywatnego Budynku Mieszkalnego opodatkowane zostały przez Wnioskodawcę zryczałtowanym podatkiem dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne.

Zawarcie przez Wnioskodawcę Umowy Najmu Budynku nie było poprzedzone działaniami marketingowymi Wnioskodawcy w postaci np. oferowania Budynku Mieszkalnego pod najem w Internecie lub przy wsparciu pośrednika w osobie np. agencji obrotu nieruchomościami. W trakcie obowiązywania Umowy Najmu Budynku Wnioskodawca nie nabywał ani nie nabywa innych profesjonalnych usług związanych z obsługą Budynku Mieszkalnego, tj. płatnych reklam, stron www, innych form płatnej promocji, usług geodetów, architektów, projektantów, inżynierów etc. Jeśli takie usługi są nabywane, to dzieje się to całkowicie poza udziałem Wnioskodawcy i z wyłącznym udziałem Spółki oraz na rachunek Spółki. W przypadku pojawienia się takich nabyć w ramach Stanu faktycznego lub Zdarzenia przyszłego, to Spółka jest także wyłącznym nabywcą takich usług oraz w przyszłości będzie również wyłącznym ich nabywcą.

2.Stan faktyczny - Lokal Mieszkalny w (...)

Wnioskodawca zdecydował się także na oddanie Lokalu Mieszkalnego w (...) w najem. W tym celu w 2022 r. Wnioskodawca zawarł Umowę Najmu Lokalu Mieszkalnego (dalej jako: Umowa Najmu Lokalu Mieszkalnego).

Na podstawie tej Umowy Najmu Lokalu Mieszkalnego Wnioskodawca oddał w najem tenże lokal ze swojego majątku prywatnego. Według wiedzy Wnioskodawcy Lokal Mieszkalny w (...) był, jest oraz będzie wykorzystywany przez jego najemcę ną zaspokojenie własnych potrzeb mieszkaniowych (cel mieszkaniowy). Umowa Najmu Lokalu Mieszkalnego przewiduje wprost, że najemca nie jest uprawniony do wykorzystywania lokalu na inne cele niż mieszkaniowe bez uprzedniej pisemnej zgody Wnioskodawcy. Najemca nie jest uprawniony nadto do podnajmowania albo użyczania lokalu osobom trzecim na cele turystyczne lub inne cele, niezwiązane z zaspokajaniem potrzeb mieszkaniowych najemcy.

Wysokość wynagrodzenia Wnioskodawcy (czynszu najmu) z tytułu zawartej Umowy Najmu Lokalu Mieszkalnego określona została w stałej stawce (ryczałt). Wnioskodawca określił osiągane z tego tytułu przychody jako przychody z najmu prywatnego, zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 6 Ustawy o PIT. Pierwszy i kolejne przychody z najmu prywatnego Lokalu Mieszkalnego opodatkowane zostały przez Wnioskodawcę zryczałtowanym podatkiem dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne.

Zawarcie przez Wnioskodawcę Umowy Najmu Lokalu Mieszkalnego nie było poprzedzone działaniami marketingowymi Wnioskodawcy w postaci np. oferowania Lokalu Mieszkalnego w (...) pod najem w Internecie lub przy wsparciu pośrednika w osobie np. agencji obrotu nieruchomościami. W trakcie obowiązywania Umowy Najmu Lokalu Mieszkalnego Wnioskodawca nie nabywał ani nie nabywa innych profesjonalnych usług związanych z obsługą Lokalu Mieszkalnego w (...), tj. płatnych reklam, stron www, innych form płatnej promocji, usług geodetów, architektów, projektantów, inżynierów etc.

3.Stan faktyczny - Budynek Gospodarczy

Wnioskodawca zdecydował się na oddanie części Budynku Gospodarczego w dzierżawę. W tym celu, w 2023 r. Wnioskodawca zawarł z osobą fizyczną prowadzącą w Polsce pozarolniczą działalność gospodarczą umowę dzierżawy części Budynku Gospodarczego (dalej jako: Umowa Dzierżawy Budynku).

W ramach tej Umowy Dzierżawy Budynku dzierżawca wziął w dzierżawę część Budynku Gospodarczego, z majątku prywatnego Wnioskodawcy, w celu prowadzenia w niej działalności gospodarczej. Umowa Dzierżawy Budynku przewiduje, że dzierżawcę obciąża obowiązek dbania o stan techniczny części Budynku Gospodarczego, w tym dokonywania napraw i remontów, na własny koszt.

Wnioskodawca, w oparciu o Umowę Dzierżawy Budynku, nie jest zobowiązany do jakiegokolwiek zajmowania się dzierżawioną częścią Budynku Gospodarczego, dbania o stan techniczny części Budynku Gospodarczego, w tym dokonywania napraw i remontów oraz nigdy faktycznie takich czynności nie podejmował, bowiem obciążają one w całości dzierżawcę.

Wysokość wynagrodzenia Wnioskodawcy (czynszu dzierżawy) z tytułu zawartej Umowy Dzierżawy Budynku określona została w stałej stawce (ryczałt). Wnioskodawca określił osiągane z tego tytułu przychody jako przychody z najmu (dzierżawy) prywatnego, zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 6 Ustawy o PIT. Pierwszy i kolejne przychody z najmu (dzierżawy) prywatnego części Budynku Gospodarczego opodatkowane zostały przez Wnioskodawcę zryczałtowanym podatkiem dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne.

Zawarcie przez Wnioskodawcę Umowy Dzierżawy Budynku nie było poprzedzone działaniami marketingowymi Wnioskodawcy w postaci np. oferowania Budynku Gospodarczego pod dzierżawę w Internecie lub przy wsparciu pośrednika w osobie np. agencji obrotu nieruchomościami. W trakcie obowiązywania Umowy Dzierżawy Budynku Wnioskodawca nie nabywał ani nie nabywa innych profesjonalnych usług związanych z obsługą Budynku Gospodarczego, tj. płatnych reklam, stron www, innych form płatnej promocji, usług geodetów, architektów, projektantów, inżynierów etc.

4.Stan faktyczny - Nieruchomość Gruntowa

Wnioskodawca zdecydował się na oddanie Nieruchomości Gruntowej w dzierżawę. W tym celu, w 2019 r. Wnioskodawca zawarł z polską spółką kapitałową umowę dzierżawy Nieruchomości Gruntowej (dalej jako: Umowa Dzierżawy Gruntu).

W ramach tej Umowy Dzierżawy Gruntu dzierżawca wziął w dzierżawę Nieruchomość Gruntową z majątku prywatnego Wnioskodawcy, w celu wykonania na niej robót budowlanych zmierzających do dostosowania jej do prowadzonej działalności gospodarczej dzierżawcy. Dzierżawcę obciążał obowiązek dokonania ww. prac budowlanych na własny koszt, a także obecnie zobowiązany jest do dbania o stan techniczny Nieruchomości Gruntowej, w tym dokonywania napraw i remontów.

Wnioskodawca, w oparciu o Umowę Dzierżawy Gruntu, nie jest zobowiązany do jakiegokolwiek zajmowania się dzierżawioną Nieruchomością Gruntową, dbania o stan techniczny Nieruchomości Gruntowej, w tym dokonywania napraw i remontów oraz nigdy faktycznie takich czynności nie podejmował, bowiem obciążają one w całości dzierżawcę. Wszelkie koszty związane z eksploatacją Nieruchomości Gruntowej obciążają dzierżawcę. Umowa Dzierżawy Gruntu przewiduje, że po zakończeniu okresu dzierżawy, dzierżawca ma zapewnione prawo pierwokupu Nieruchomości Gruntowej.

Wysokość wynagrodzenia Wnioskodawcy (czynszu dzierżawy) z tytułu zawartej Umowy Dzierżawy Budynku określona została w stałej stawce (ryczałt). Wnioskodawca określił osiągane z tego tytułu przychody jako przychody z najmu (dzierżawy) prywatnego, zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 6 Ustawy o PIT. Pierwszy i kolejne przychody z najmu (dzierżawy) prywatnego Budynku Gospodarczego opodatkowane zostały przez Wnioskodawcę zryczałtowanym podatkiem dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne.

Zawarcie przez Wnioskodawcę Umowy Dzierżawy Gruntu nie było poprzedzone działaniami marketingowymi Wnioskodawcy w postaci np. oferowania Nieruchomości Gruntowej pod dzierżawę w Internecie lub przy wsparciu pośrednika w osobie np. agencji obrotu nieruchomościami. W trakcie obowiązywania Umowy Dzierżawy Gruntu Wnioskodawca nie nabywał ani nie nabywa innych profesjonalnych usług związanych z obsługą Nieruchomości Gruntowej, tj. płatnych reklam, stron www, innych form płatnej promocji, usług geodetów, architektów, projektantów, inżynierów etc. W przypadku pojawienia się takich nabyć w ramach Stanu faktycznego lub Zdarzenia przyszłego to dzierżawca jest także wyłącznym nabywcą takich usług oraz w przyszłości będzie również wyłącznym ich nabywcą.

Wnioskodawca, dokonując nabycia Nieruchomości Polskich na swoją rzecz nie dokonał odliczenia podatku VAT naliczonego, zawartego w cenie sprzedaży tychże nieruchomości oraz nigdy nie występował do organu skarbowego z wnioskiem o zwrot na jego rzecz tegoż podatku naliczonego. Wnioskodawca nie planuje także występować z takim wnioskiem w przyszłości.

Wnioskodawca przewidujecie w. przyszłości nadal obowiązywać będzie go:

1)Umowa Najmu Budynku,

2)Umowa Najmu Lokalu Mieszkalnego,

3)Umowa Dzierżawy Budynku,

4)Umowa Dzierżawy Gruntu,

dlatego wolą Wnioskodawcy jest także uzyskanie odpowiedzi co do skutków podatkowych takiego działania na przyszłość.

Pytanie w zakresie podatku VAT (oznaczone we wniosku nr 1)

Czy w opisanym powyżej Stanie faktycznym i Zdarzeniu przyszłym Wnioskodawca:

a)wynajmując Budynek Mieszkalny Spółce, która podnajmuje Budynek Mieszkalny lub jego części kolejnym najemcom wyłącznie na cele mieszkaniowe,

b)wynajmując Lokal Mieszkalny w (...),

c)wydzierżawiając część Budynku Gospodarczego,

d)wydzierżawiając Nieruchomość Gruntową,

działa jako podatnik podatku od towarów i usług w myśl art. 15 ust. 1 i 2 Ustawy o VAT?

Pana stanowisko w sprawie w zakresie podatku VAT

Zdaniem Wnioskodawcy, w opisanym Stanie faktycznym oraz Zdarzeniu przyszłym, odpowiedzi na ww. pytanie powinna brzmieć następująco:

Nie - w opisanym powyżej Stanie faktycznym i Zdarzeniu przyszłym Wnioskodawca wynajmując Budynek Mieszkalny Spółce, która podnajmuje Budynek Mieszkalny lub jego części kolejnym najemcom wyłącznie na cele mieszkaniowe, a także wynajmując Lokal Mieszkalny w (...) i wydzierżawiając Budynek Gospodarczy oraz Nieruchomość Gruntową, nie działa jako podatnik podatku od towarów i usług w myśl art. 15 ust. 1 i 2 Ustawy o VAT.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 Ustawy o VAT opodatkowaniu ww. podatkiem podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 8 ust. 1 Ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (...).

Należy jednak podkreślić, iż nie każda czynność stanowiąca świadczenie usług, w rozumieniu art. 8 Ustawy o VAT, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Spełniona bowiem musi zostać jeszcze jedna przesłanka - czynność może zostać opodatkowana VAT, jeśli zostanie wykonana przez podatnika, a więc osobę prowadzącą działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ww. ustawy.

Stosownie do treści art. 15 ust. 1 ww. ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza - według art. 15 ust. 2 Ustawy o VAT - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem VAT w świetle przywołanych wyżej przepisów jest więc spełnienie łącznie dwóch przesłanek.

Po pierwsze, dana czynność ujęta musi być w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Po drugie zaś - musi zostać wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Taka interpretacja przepisów Ustawy o VAT była wielokrotnie wyrażana na gruncie indywidualnych interpretacji podatkowych.

Na powyższe rozumienie przepisów wskazywano m.in. w interpretacji indywidualnej Izby Skarbowej w Kielcach z 11 grudnia 2007 r. (PPI/443-148/07), gdzie uznano, iż: „wykonanie czynności podlegającej opodatkowaniu skutkuje powstaniem obowiązku podatkowego tylko wówczas, gdy została wykonana w ramach działalności gospodarczej. Okoliczność, że podmiot wykonuje czynności wymienione w art. 5 ustawy o VAT nie jest wystarczającą przesłanką do ich opodatkowania podatkiem VAT, bowiem musi działać w charakterze Podatnika, czyli podmiotu wykonującego samodzielnie działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 cytowanej ustawy. Oznacza to, że kryterium działalności gospodarczej wyklucza z grona podatników VAT osoby fizyczne, które takiej działalności nie prowadzą nawet, jeśli dokonują czynności podlegających opodatkowaniu".

Natomiast Izba Skarbowa w Warszawie w indywidualnej interpretacji podatkowej z 23 kwietnia 2010 r. (IPPP1-443-318/10-4/PR) wskazała również, że: „Na uwagę zasługuje także fakt, iż uznanie danej osoby za podatnika w myśl ustawy, uzależnione jest od prowadzenia działalności gospodarczej bowiem wykonywanie czynności podlegających opodatkowaniu skutkuje powstaniem obowiązku podatkowego tylko wtedy, gdy czynność ta została wykonana w ramach działalności gospodarczej. Uzasadnionym zatem jest wykluczenie osób fizycznych z grona podatników, nawet jeżeli wykonują czynność dostawy towarów, jeśli zbywają część majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego sprzedaży. Mając na uwadze powyższe uzasadnionym jest twierdzenie, że warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług jest spełnienie dwóch przesłanek łącznie: po pierwsze dana czynność ujęta jest w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie - czynność została wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem był podatnikiem podatku od towarów i usług".

Takie stanowisko przyjął również Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w Interpretacji z 19 września 2019 r. (0113-KDIPT1-1.4012.416.2019.3.MH). Wskazał w jej treści, iż: „Należy wskazać, iż przyjęcie, że dana osoba fizyczna sprzedając nieruchomości działa w charakterze podatnika prowadzącego działalność gospodarczą, w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, wymaga ustalenia, że jej działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną), czego przejawem jest taka aktywność tej osoby w zakresie obrotu nieruchomościami, która może wskazywać, że jej czynności przybierają formę zorganizowaną, np. nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zagospodarowania terenu (zabudowy), czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność „handlową" wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu zaistnienia pojedynczych z nich".

Należy więc podkreślić, że mimo iż czynność sprzedaży, ale również wynajmu lub dzierżawy nieruchomości na płaszczyźnie podatku od towarów i usług traktowana jest jako czynność odpłatnej dostawy towarów/świadczenia usług, to zdaniem Wnioskodawcy, w jego przypadku, nie ziściła się druga przesłanka warunkująca opodatkowanie podatkiem VAT transakcji opisanych w Stanie faktycznym i Zdarzeniu przyszłym.

Wnioskodawca nie prowadził bowiem, nie prowadzi aktualnie oraz nie będzie prowadził działalności gospodarczej w zakresie świadczeń usług wynajmu i dzierżawy nieruchomości lub wykonywania usług w zbliżonym zakresie.

Zdaniem Wnioskodawcy cały realizowany przez niego wynajem w oparciu o Umowę Najmu Budynku i Umowę Najmu Lokalu Mieszkalnego, a także dzierżawa w oparciu o Umowę Dzierżawy Budynku oraz Umowę Dzierżawy nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług z tego względu, iż Wnioskodawca w ogóle nie spełnia przesłanek niezbędnych do uznania go za podatnika VAT prowadzącego działalność gospodarczą w myśl art. 15 ust. 1 i 2 Ustawy o VAT.

Jak wskazywał bowiem Wnioskodawca w opisie Stanu faktycznego i Zdarzenia przyszłego:

1)Nieruchomości Polskie w całości stanowią jego majątek prywatny;

2)Wnioskodawca nie podejmuje żadnych aktywności w związku z Umową Najmu Budynku, Umową Najmu Lokalu Mieszkalnego, Umową Dzierżawy Budynku oraz Umową Dzierżawy, które mogłyby świadczyć choćby w minimalnym stopniu o profesjonalnym charakterze jego działań;

3)aktywność Wnioskodawcy w zakresie zawartej Umowy Najmu Budynku, Umowy Najmu Lokalu Mieszkalnego, Umowy Dzierżawy Budynku oraz Umowy Dzierżawy ogranicza się wyłącznie do pobierania stałej stawki czynszu najmu/dzierżawy.

Natomiast wyłącznie bierne uzyskiwanie przez Wnioskodawcę pożytków ze swojego majątku prywatnego nie może stanowić o tym, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w myśl przepisów Ustawy o VAT.

Dla uzasadnienia swojego stanowiska Wnioskodawca wskazuje także na treść prawomocnego wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z 1 grudnia 2021 r., sygn. akt I SA/Bd 642/21. W stanie faktycznym tej sprawy podatnik, podobnie jak Wnioskodawca, posiadał w majątku prywatnym kilka mieszkań znajdujących się w jednym budynku.

WSA w Bydgoszczy ocenił tę sytuację w następujący sposób:

„W kontekście powyższych kryteriów odróżnienia działalności gospodarczej od zarządu majątkiem prywatnym, nie można podzielić stanowiska organu, że wynajmowanie przez skarżącego lokali w budynku (...) przy ul. (...) stanowiło działalność gospodarczą. Nie można bowiem zapominać, że aby transakcja mogła podlegać VAT, podatnik musi działać w takim charakterze. Natomiast podatnik dokonujący transakcji „prywatnie" nie działa w charakterze podatnika, a transakcja nie podlega VAT.

(...) Źródłem dochodu wynajmującego jest czynsz. Stanowi on pożytek cywilny przynoszony przez rzecz, a zatem ma dla wynajmującego charakter zarobkowy. Jak przyjęto w literaturze, skoro czynsz najmu jest pożytkiem cywilnym z posiadanego majątku, to błędne byłoby przyjęcie, że bierne uzyskiwanie przez podatnika pożytków z majątku stanowi prowadzenie działalności gospodarczej (por. M. Jamroży, A. G., Kwalifikacja przychodów z najmu prywatnego do źródła przychodów, Monitor Podatkowy 2017, nr 6, str. 55).

(...) W orzecznictwie sądowym wskazuje się też, że oddanie rzeczy w najem wymaga od wynajmującego odpowiedniego zorganizowania nie tylko z uwagi na obowiązki go obciążające, a dotyczące dbałości i utrzymania w odpowiednim stanie rzeczy, ale niekiedy także jej części składowych, które jedynie służą do prawidłowego korzystania z wynajmowanej części rzeczy (np. lokalu). W warunkach gospodarki rynkowej samo zawarcie umowy najmu poprzedzać muszą działania przygotowawcze związane z oferowaniem rzeczy do używania w zamian za czynsz. Mogą to być czynności podejmowane bądź przez samego wynajmującego lub też przez zaangażowanego przez niego pośrednika, który jednak działa w imieniu wynajmującego. Nadto wskazuje się, że konstytutywnym elementem najmu jest jego ciągłość, powtarzalność wzajemnych świadczeń tak wynajmującego, jak i najemcy. Z jednej strony jest to obowiązek stałego, ciągłego utrzymania przedmiotu najmu w należytym stanie, a z drugiej zapłata, najczęściej periodycznie, świadczeń w postaci czynszu. Wobec tego czynsz najmu w takim przypadku jako pożytek cywilny związany jest przede wszystkim z posiadaniem określonego majątku, a nie aktywnością w zakresie wykonywania działalności gospodarczej, której nie można rozciągać na inne formy zarobkowania i uzyskiwania dochodu (por. wyrok NSA z 20 października 2020 r., sygn. akt II FSK 1647/18).

W świetle powyższego najem „prywatny" (nie będący działalnością gospodarczą) może mieć także charakter zorganizowany, ciągły i powtarzalny, samo zaś uzyskiwanie przez wynajmującego pożytków z majątku (w postaci czynszu) nie oznacza od razu prowadzenia działalności gospodarczej. Podatnik będący osobą fizyczną ma prawo prowadzenia działalności gospodarczej z wykorzystaniem swojego mienia, lecz może także wykorzystywać je do celów „prywatnych" oddając w najem. Wówczas nieruchomości i lokale, nie są składnikami majątku przedsiębiorstwa i nie stanowią jego środków trwałych. Prowadzenie działalności gospodarczej wiąże się z posiadaniem przedsiębiorstwa, czyli zorganizowanego zespołu składników materialnych i niematerialnych przeznaczonego do prowadzenia działalności gospodarczej. Przedsiębiorstwo obejmuje m.in. indywidualizujące je oznaczenie, własność ruchomości i nieruchomości, prawa najmu i dzierżawy, koncesje, licencje i zezwolenia, a także księgi i dokumenty związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa (art. 55¹ k.c.). Prowadzenie przedsiębiorstwa wymaga zatem zidentyfikowania i wydzielenia z majątku podatnika będącego osobą fizyczną składników majątkowych, które będą służyć prowadzeniu działalności gospodarczej. Wiąże się to zazwyczaj m.in. z prowadzeniem ewidencji środków trwałych, ksiąg podatkowych, tworzeniem zorganizowanej struktury, mającej umożliwić gospodarowanie tym majątkiem, finansowaniem wydatków związanych z utrzymaniem tego majątku z przychodów z działalności gospodarczej (por. uchwała siedmiu sędziów NSA z 24 maja 2021 r., sygn. akt II FPS 1/21).

Z zaskarżonej decyzji nie wynika, aby budynek położony w (...) przy ul. (...), czy lokale znajdujące się w tym budynku stanowiły środki trwałe i podlegały amortyzacji.

(...) Powyższe świadczy zatem o tym, że skarżący wykorzystywał powyższy majątek dla celów „prywatnych”. Wbrew stanowisku organu nie można uznać, że w zakresie wynajmu lokali mieszkalnych skarżący prowadził działalność gospodarczą".

Zdaniem Wnioskodawcy opisana powyżej sprawa podatnika rozstrzygnięta przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy jest praktycznie identyczna jak jego własna, opisana w Stanie faktycznym i Zdarzeniu przyszłym.

W szczególności Wnioskodawca, tak jak podatnik w ww. sprawie za sygn. akt I SA/Bd 642/21, dokonuje transakcji w ramach Umowy Najmu Budynku, Umowy Najmu Lokalu Mieszkalnego, Umowy Dzierżawy Budynku oraz Umowy Dzierżawy prywatnie, bowiem Nieruchomości Polskie, stanowią wyłącznie jego majątek prywatny. Wnioskodawca wyłącznie biernie pozyskuje pożytki ze swojego majątku prywatnego w ramach ww. umów. W związku z zawarciem umów dotyczących Nieruchomości Polskich Wnioskodawca nie podejmował osobiście, ani przez pośrednika żadnych czynności przygotowawczych związanych z oferowaniem rzeczy do używania w zamian za czynsz, czy też nie wprowadzał Nieruchomości Polskich do ewidencji środków trwałych działalności gospodarczej (której nie prowadził i nie prowadzi) i nie dokonywał amortyzacji Nieruchomości Polskich z tych właśnie względów.

Sytuację Wnioskodawcy w opisanym Stanie faktycznym i Zdarzeniu przyszłym słusznie określa zatem pogląd Naczelnego Sądu Administracyjnego z 2 października 2020 r. sygn. akt II FSK 1647/18, zgodnie z którym: „Wobec tego czynsz najmu w takim przypadku jako pożytek cywilny związany jest przede wszystkim z posiadaniem określonego majątku, a nie aktywnością w zakresie wykonywania działalności gospodarczej, której nie można rozciągać na inne formy zarobkowania i uzyskiwania dochodu".

Niezależnie od tego, dokonując jeszcze szerszej wykładni definicji podatnika VAT, należy sięgnąć do prawodawstwa wspólnotowego oraz związanego z nim orzecznictwa Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE. L. z 2006 r. Nr 347, str. 1 z późn. zm.) [dalej jako: Dyrektywa] podatnikiem jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności. „Działalność gospodarcza” obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie, w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu”.

Wykładni tej definicji dokonał m.in. Trybunał Sprawiedliwości (Wyrok TS z 15 września 2011 r., C-180/10, JAROSŁAW SŁABY v. MINISTER FINANSÓW ORAZ KUĆ I JEZIORSKA-KUĆ v. DYREKTOR IZBY SKARBOWEJ W WARSZAWIE, ZOTSiS 2011, nr 8-9B, poz. 1-8461), który stwierdził, że: „Osoby fizycznej, która prowadziła działalność rolniczą na gruncie nabytym ze zwolnieniem z podatku od wartości dodanej i przekształconym wskutek zmiany planu zagospodarowania przestrzennego niezależnej od woli tej osoby w grunt przeznaczony pod zabudowę, nie można uznać za podatnika podatku od wartości dodanej w rozumieniu art. 9 ust. 1 i art. 12 ust. 1 dyrektywy 2006/112 kiedy dokonuje ona sprzedaży tego gruntu, jeżeli sprzedaż ta następuje w ramach zarzgdu majgtkiem prywatnym tej osoby. Natomiast jeżeli osoba ta w celu dokonania wspomnianej sprzedaży podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi dyrektywy 2006/112, należy uznać ją za podmiot prowadzący „działalność gospodarczą" w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od wartości dodanej".

W ocenie Wnioskodawcy konstatacje ww. orzeczenia zachowują aktualność również w niniejszej sprawie i to bez względu na to, że mamy w niej do czynienia nie ze sprzedażą nieruchomości, a więc definitywnym przeniesieniem władztwa nad rzeczą, a z najmem lub dzierżawą, a więc stanem z założenia tymczasowym.

Dla rozstrzygnięcia kwestii postrzegania Wnioskodawcy jako podatnika podatku VAT w świetle ww. orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości, skupić się należy raczej na elemencie sprzedaży (wynajmu lub dzierżawy) Nieruchomości Polskich w ramach zarządu majątkiem prywatnym Wnioskodawcy. Jeśli bowiem nieruchomości stanowią majątek prywatny osoby, a jednocześnie przy jej sprzedaży (wynajmie lub dzierżawie) osoba ta nie podejmuje aktywnych działań w zakresie obrotu nieruchomościami, nie angażując przy tym środków podobnych do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy, to według TS, nie można jej uznać za podatnika podatku od wartości dodanej/podatku VAT.

Wskazać należy, że w polskim porządku prawnym i orzecznictwie tego typu poglądy są w pełni respektowane i aprobowane:

• wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z 29 lutego 2012 r. sygn. akt I SA/Op 22/12 - „Czynność opodatkowana w postaci dostawy towaru lub świadczenia usług ma miejsce wówczas, gdy w odniesieniu do tej właśnie czynności dany podmiot występuje w charakterze podatnika podatku od wartości dodanej, a więc prowadzi w tymże określonym zakresie działalność gospodarczą. Jeżeli dana czynność została wykonana poza zakresem działań producenta, handlowca, usługodawcy, pozyskujgcego zasoby naturalne, rolnika czy wykonujgcego wolny zawód, to - w świetle art. 9 ust. 1 dyrektywy nr 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, a w konsekwencji stosownie do art. 15 ust. 1-2 u.p.t.u. - z tytułu wykonania tej czynności dany podmiot nie może być uznany za podatnika VAT".
• wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z 10 maja 2012 r. sygn. akt I SA/Sz 214/12 - „Przyjęcie, iż dana osoba fizyczna sprzedając działki budowlane działa w charakterze podatnika prowadzącego handlową działalność gospodarczą (jako handlowiec), wymaga uprzedniego ustalenia, że jej działalność w tym zakresie przybiera formę zawodową (profesjonalną), czyli stałą (powtarzalność czynności i zamiar wykazany obiektywnymi dowodami ich kontynuacji), a w konsekwencji zorganizowaną, przesłanka „stałości" działalności gospodarczej wynika z porównania art. 9 i art. 12 dyrektywy nr 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, gdyż skoro art. 12 wprowadza, jako zasadę szczegółną, możliwość uznania za podatnika także podmiotów wykonujących działalność gospodarczą w sposób sporadyczny (okazjonalny), to oznacza, iż zasadą ogólną jest, by działalność gospodarcza musiała być wykonywana w sposób ciągły”.
• wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z 16 maja 2012 r. sygn. akt I SA/Po 352/12 - „Stwierdzenie, czy dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług wymaga oceny każdorazowo odnoszgcej się do okoliczności faktycznych danej sprawy. W powyższym zakresie nie jest natomiast możliwe przyjęcie z góry konkretnych założeń, modelowego rozwiązania, mającego zastosowanie w każdym przypadku. Wykonanie danej czynności (w przypadku sprzedaży działki budowlanej lub przeznaczonej pod zabudowę) jednorazowo, jednakże w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania jej w sposób częstotliwy, nie przesądza automatycznie, że z tego tylko powodu dany podmiot staje się podatnikiem VAT. Konieczne jest bowiem ustalenie, że w odniesieniu do tej czynności występował on w charakterze podatnika, tj. jako osoba angażująca środki podobne do wykorzystywanych przez handlowca, a nie osoba wykonująca prawo własności w stosunku to tego gruntu''.
• wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z 10 kwietnia 2015 r. sygn. akt I SA/Lu 116/14 - „Zwykłe nabycie lub sprzedaż rzeczy nie stanowi wykorzystywania w sposób ciągły majątku rzeczowego w celu uzyskania z tego tytułu dochodu w rozumieniu art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE, a tym samym art. 15 ust. 2 u.p.t.u. O tym, że dokonujący sprzedaży gruntu budowlanego działał w charakterze podatnika prowadzącego działalność gospodarczą, a nie w ramach zarządu majątkiem prywatnym, wykonując prawo własności, decyduje stopień jego aktywności w zakresie obrotu nieruchomościami i zaangażowanie środków podobnych do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w ramach prowadzenia działalności gospodarczej".
• wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z 8 maja 2019 r. sygn. akt I SA/Bd 189/19 oraz Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z 8 maja 2019 r. sygn. akt I SA/Bd 190/19 - „Podatnik dokonujący transakcji prywatnie nie działa w charakterze podatnika, a transakcja nie podlega VAT. Oczywistym jest, że zwykłe wykonywanie przez właściciela prawa własności nie może samo z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Jednocześnie istotnym kryterium oceny stanowi to, czy zainteresowany podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 dyrektywy 2006/112/we Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, polegające zwłaszcza na uzbrojeniu terenu albo na działaniach marketingowych. Działania takie nie należą bowiem do zakresu zwykłego zarządu majątkiem prywatnym, w związku z czym w takiej sytuacji sprzedaży gruntu nie można uznać za czynność związaną ze zwykłym wykonywaniem przez właściciela prawa własności”.

W ocenie Wnioskodawcy fakt, że otrzymuje on stałe wynagrodzenie z tytułu zawartych umów dotyczących Nieruchomości Polskich nie wpływa na sposób postrzegania realizowanego najmu i dzierżawy, które w całości dotyczą jego majątku prywatnego (Nieruchomości Polskich). Zgodnie z przytoczonymi poglądami sądów administracyjnych, w tej mierze należy raczej oceniać stopień aktywności Wnioskodawcy w zakresie obrotu nieruchomościami oraz zaangażowanie środków podobnych do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w ramach prowadzenia działalności gospodarczej. Wnioskodawca, jak wskazano w opisie Stanu faktycznego i Zdarzenia przyszłego, wykazał jedynie znikomy stopień aktywności w zakresie obrotu nieruchomościami, który objawił się wyłącznie zawarciem Umowy Najmu Budynku, Umowy Najmu Lokalu Mieszkalnego, Umowy Dzierżawy Budynku oraz Umowy Dzierżawy. W szczególności w zakresie Umowy Najmu Budynku, w takcie jej obowiązywania, Wnioskodawca nie angażuje żadnych dodatkowych środków, bowiem cała obsługa umów podnajmu oraz dbałość o stan Budynku Mieszkalnego spoczywa na Spółce.

Podobnie dla oceny spełnienia przez Wnioskodawcę przesłanek z art. 15 ust. 1 i 2 Ustawy o VAT nie może być brana pod uwagę ilość lokali składających się na Budynek Mieszkalny, bądź ogólna ilość nieruchomości składających się na Nieruchomości Polskie. Potwierdza to m.in. aprobowane i powielane stanowisko orzecznicze wojewódzkich sądów administracyjnych, którego reprezentatywnym przykładem jest choćby ww. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy z 1 grudnia 2021 r. sygn. akt I SA/Bd 642/21, czy też Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z 16 stycznia 2024 r. sygn. akt I SA/Łd 870/23 -„Sama liczba i zakres planowanych transakcji nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie a stanowiącymi działalność gospodarczą”.

Nawet zatem jeśli Wnioskodawca hipotetycznie zdecydowałby się na zawarcie kilku umów dotyczących pojedynczych lokali w Budynku Mieszkalnym, to ta okoliczność sama w sobie nie stanowiłaby o tym, że jest on podatnikiem podatku VAT i prowadzi działalność gospodarczą w myśl art. 15 ust. 1 i 2 Ustawy o VAT.

W ocenie Wnioskodawcy dla rozstrzygnięcia problemu przedstawionego w Stanie faktycznym i Zdarzeniu przyszłym pomocne są także wnioski wynikające z Uchwały Naczelnego Sądu Administracyjnego z 24 maja 2021 r. sygn. akt II FPS 1/21, która pomimo, iż wydana została w odniesieniu do przepisów ustawy o PIT, zachowuje aktualność również na gruncie niniejszej sprawy, bowiem dotyczy zagadnienia postrzegania wynajmującego swój majątek prywatny (nieruchomości), jako osoby nieprowadzącej działalności gospodarczej.

Zgodnie z wnioskami tejże uchwały:

1)Przychody z najmu są traktowane jako przychody z działalności gospodarczej dopiero wówczas, gdy przedmiot najmu zostanie wprowadzony do majątku związanego z wykonywaniem działalności gospodarczej. O tym z kolei każdorazowo decyduje sam podatnik (jest to zatem stanowisko zbieżne do wyżej przytoczonych poglądów wojewódzkich sądów administracyjnych i Naczelnego Sądu Administracyjnego na gruncie Dyrektywy i ustawy o VAT).

2)Ze swej natury, pożytek cywilny, jakim jest czynsz najmu, jest związany przede wszystkim z posiadaniem określonego majątku, a nie aktywnością w ramach działalności gospodarczej. Zdaniem NSA, błędne byłoby przyjęcie, że takie bierne uzyskiwanie pożytków stanowi prowadzenie działalności gospodarczej, nawet jeśli - podobnie jak działalność gospodarcza - wymaga pewnego stopnia zorganizowania (jest to zatem stanowisko zbieżne do wyżej przytoczonych poglądów wojewódzkich sądów administracyjnych i Naczelnego Sądu Administracyjnego na gruncie Dyrektywy i ustawy o VAT).

3)Jeżeli podatnik nie podejmuje czynności zmierzających do wyraźnego wyodrębnienia przedsiębiorstwa (nie buduje struktury organizacyjnej, nie wypracowuje strategii działalności), to nie można uznać, że składniki majątkowe są związane z działalnością gospodarczą. Nie może być za taką uznane lokowanie nadwyżek środków na zakup nieruchomości, a następnie wynajmowanie ich (jest to zatem stanowisko zbieżne do wyżej przytoczonych poglądów wojewódzkich sądów administracyjnych i Naczelnego Sądu Administracyjnego na gruncie Dyrektywy i ustawy o VAT).

4)Z samej wielkości osiąganego przychodu czy liczby wynajmowanych nieruchomości nie da się wyprowadzić wniosku, że jest to działalność gospodarcza. W Uchwale zwrócono uwagę, że obowiązują dwie stawki ryczałtowe najmu (8,5% i 12,5%), uzależnione od wysokości uzyskiwanych z tego tytułu przychodów. Oznacza to, że sam ustawodawca przewidział osiąganie wysokich przychodów z najmu, poza działalnością gospodarczą (jest to zatem stanowisko zbieżne do wyżej przytoczonych poglądów wojewódzkich sądów administracyjnych i Naczelnego Sądu Administracyjnego na gruncie Dyrektywy i ustawy o VAT).

Mając na względzie powyższe, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że cały realizowany przez niego wynajem na podstawie Umowy Najmu Budynku i Umowy Najmu Lokalu Mieszkalnego, a także cała realizowana dzierżawa na podstawie Umowy Dzierżawy Budynku oraz Umowy Dzierżawy nie powoduje, że uzyskuje on status podatnika prowadzącego działalność gospodarczą w myśl art. 15 ust. 1 i ust. 2 Ustawy o VAT.

Nieruchomości Polskie w całości stanowią majątek prywatny Wnioskodawcy, aktywność Wnioskodawcy w zakresie zawartej Umowy Najmu Budynku, Umowy Najmu Lokalu Mieszkalnego, Umowy Dzierżawy Budynku oraz Umowy Dzierżawy ogranicza się wyłącznie do biernego pobierania stałej stawki czynszu najmu lub dzierżawy, Wnioskodawca nie podejmuje żadnych aktywności w związku z wymienionymi umowami, które mogłyby świadczyć choćby w minimalnym stopniu o profesjonalnym charakterze jego działań, zaś uznanie, że bierne uzyskiwanie przez Wnioskodawcę pożytków ze swojego majątku prywatnego nie może stanowić o prowadzeniu działalności gospodarczej w myśl przytoczonych poglądów TSUE, wojewódzkich sądów administracyjnych oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2024 r., poz. 361 ze zm.), zwanej dalej „ustawą”:

Opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy:

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Stosownie do treści art. 2 pkt 6 ustawy :

Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Na mocy art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy:

Przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1) przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;

2) zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;

3) świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Z tak szeroko sformułowanej definicji wynika, że przez świadczenie usług należy przede wszystkim rozumieć określone zachowanie podatnika na rzecz odrębnego podmiotu, które zasadniczo wynika z dwustronnego stosunku zobowiązaniowego, zakładającego istnienie podmiotu będącego odbiorcą (nabywcą usługi), jak również podmiotu świadczącego usługę.

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Należy wskazać, że umowa najmu oraz umowa dzierżawy są cywilnoprawnymi umowami nakładającymi na strony - zarówno wynajmującego/wydzierżawiającego, jak i najemcę/dzierżawcę - określone przepisami obowiązki.

Jak wynika z art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t. j. Dz. U. z 2023 r., poz. 1610 ze zm.) :

Przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Natomiast w myśl art. 693 § 1 ustawy Kodeks cywilny:

Przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz.

Zarówno najem, jak i dzierżawa jest umową dwustronnie zobowiązującą i wzajemną, odpowiednikiem świadczenia wynajmującego/wydzierżawiającego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie najemcy/dzierżawcy polegające na płaceniu umówionego czynszu. Z powyższego wynika, że umówiony między stronami czynsz jest wynagrodzeniem za możliwość korzystania z cudzej rzeczy i stanowi świadczenie wzajemne należne za używanie lokalu przez jego najemcę/dzierżawcę.

W sprawie istotne jest, że w podatku VAT nie występuje pojęcie „najmu prywatnego” i „najmu w ramach działalności gospodarczej”. W świetle przepisów ustawy, działalnością gospodarczą jest każda czynność najmu czy dzierżawy niezależnie od tego, czy wynajmujący/wydzierżawiający działalność tę zarejestrował czy nie i niezależnie od tego, czy przedmiot najmu (dzierżawy) stanowi w jego działalności środek trwały.

Na gruncie przepisów ustawy o podatku od towarów i usług najem i dzierżawa stanowią świadczenie usług zdefiniowane w art. 8 ust. 1 ustawy i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Wskazać jednak należy, że nie każda czynność stanowiąca dostawę towarów, w rozumieniu art. 7 ustawy, bądź świadczenie usług zdefiniowane w art. 8 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, ponieważ aby dana czynność podlegała opodatkowaniu tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Pojęcia „podatnik” i „działalność gospodarcza”, na potrzeby podatku od towarów i usług, zostały określone w art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy.

Według zapisu art. 15 ust. 1 ustawy:

Podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy:

Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Definicja działalności gospodarczej, zawarta w art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Ponadto, działalność gospodarczą stanowi wykorzystywanie towarów w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Przez ciągłe wykorzystywanie składników majątku należy rozumieć takie wykorzystywanie majątku, które charakteryzuje się powtarzalnością lub długim okresem trwania. Zatem czerpanie dochodów ze składnika majątku wskazuje na prowadzenie działalności gospodarczej.

Biorąc pod uwagę powyższe przepisy należy stwierdzić, że świadczenie usług najmu czy usług dzierżawy wypełnia, określoną w art. 15 ust. 2 ustawy definicję działalności gospodarczej, jeżeli jest wykonywane w sposób ciągły do celów zarobkowych, bez względu na to, czy najem/dzierżawa jest prowadzony w ramach działalności gospodarczej, czy jako odrębne źródło przychodu w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych. Sam charakter stosunku prawnego, jaki kształtuje umowa najmu/dzierżawy wskazuje, że ma ona długotrwały charakter, a uzyskiwane korzyści z tego tytułu są w zasadzie stałe.

Z opisu sprawy wynika, że:

• jest Pan obywatelem Rzeczpospolitej Polskiej, na stałe zamieszkującym na terenie Republiki Federalnej Niemiec, posiada Pan polski dowód osobisty, numer PESEL oraz nadany w Polsce numer NIP,
• nigdy nie prowadził Pan działalności gospodarczej na terytorium Polski i nie ma Pan zarejestrowanej żadnej działalności gospodarczej - zarówno w Polsce, jak i w Niemczech oraz nie jest ani nigdy nie był Pan czynnym podatnikiem podatku VAT/podatku od wartości dodanej, w Polsce ani w żadnym innym kraju,
• jest Pan właścicielem Nieruchomości Polskich położonych na terytorium Polski, które nabył Pan do swojego majątku prywatnego, tj.

1)Budynku Mieszkalnego - 3 kondygnacje nadziemne, w tym 15 lokali mieszkalnych,

2)Lokalu Mieszkalnego położonego w (...),

3)Budynku Gospodarczego położonego w (...),

4)Nieruchomości Gruntowej położonej w miejscowości (...);

• nigdy nie wprowadzał ich Pan do ewidencji środków trwałych działalności gospodarczej (której Pan nie prowadził i nie prowadzi);
• nie rozliczał Pan żadnych kosztów związanych z nabyciem lub amortyzowaniem tych Nieruchomości Polskich w ramach działalności gospodarczej (której Pan nie prowadził i nie prowadzi);
• w związku z prawem własności Nieruchomości Polskich nigdy nie nabywał Pan profesjonalnych usług związanych z ich obsługą, tj. płatnych reklam, stron www, innych form płatnej promocji, usług geodetów, architektów, projektantów, inżynierów etc. ;
• zawarł Pan następujące umowy najmu/dzierżawy Nieruchomości Polskich:

1)Budynek Mieszkalny oddany w najem w całości Spółce w celu dalszego podnajmu lokali w tym Budynku osobom fizycznym na ich cele mieszkaniowe,

2)Lokal Mieszkalny w (...) oddany w najem w 2022 r. najemcy na zaspokojenie jego własnych potrzeb mieszkaniowych (cel mieszkaniowy), najemca nie jest uprawniony do wykorzystywania lokalu na inne cele niż mieszkaniowe bez uprzedniej pisemnej Pana zgody oraz nie jest uprawniony do podnajmowania albo użyczania lokalu osobom trzecim na cele turystyczne lub inne cele, niezwiązane z zaspokajaniem swoich potrzeb mieszkaniowych,

3)Budynek Gospodarczy – część Budynku Gospodarczego oddana w dzierżawę w 2023 r. osobie fizycznej prowadzącej w Polsce pozarolniczą działalność gospodarczą w celu prowadzenia w Budynku tej działalności,

4)Nieruchomość Gruntowa oddana w 2019 r. w dzierżawę spółce kapitałowej w celu wykonania na niej przez tę spółkę robót budowlanych zmierzających do dostosowania jej do prowadzonej działalności gospodarczej dzierżawcy;

• wysokość wynagrodzenia (czynszu najmu/dzierżawy) z tytułu zawartej Umowy Najmu/Dzierżawy Nieruchomości Polskich określona została w stałej stawce (ryczałt), a pierwszy i kolejne przychody z najmu prywatnego ww. Nieruchomości opodatkowane zostały przez Pana zryczałtowanym podatkiem dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne;
• zawarcie przez Pana Umowy Najmu czy Dzierżawy nie było poprzedzone żadnymi działaniami marketingowymi w postaci np. oferowania Nieruchomości pod najem/dzierżawę w Internecie lub przy wsparciu pośrednika w osobie np. agencji obrotu nieruchomościami;
• w trakcie obowiązywania Umowy Najmu/Dzierżawy nie nabywał Pan ani nie nabywa innych profesjonalnych usług związanych z obsługą Nieruchomości Polskich, tj. płatnych reklam, stron www, innych form płatnej promocji, usług geodetów, architektów, projektantów, inżynierów etc.
• przewiduje Pan, że wszystkie ww. Umowy Najmu i Dzierżawy będą nadal obowiązywać w przyszłości;
• dokonując nabycia Nieruchomości Polskich na swoją rzecz nie dokonał Pan odliczenia podatku VAT naliczonego, zawartego w cenie sprzedaży tychże nieruchomości.

Pana wątpliwości dotyczą uznania, czy wynajmując bądź dzierżawiąc opisane we wniosku Nieruchomości Polskie działa Pan i będzie działał jako podatnik podatku od towarów i usług prowadzący działaność gospodarczą w myśl art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o VAT.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że świadczy Pan usługę najmu i dzierżawy posiadanych Nieruchomości Polskich, za którą otrzymuje Pan wynagrodzenie określone w stałej stawce (ryczałt). Umowy najmu i dzierżawy, które Pan zawarł z podmiotami trzecimi są umowami długookresowymi, bowiem niektóre z nich zostały zawarte w 2019 r. i planuje Pan, że będą obowiązywały także w latach następnych.

Należy w tym miejscu zwrócić uwagę, że dla uznania danego majątku za „prywatny” istotny jest sposób jego wykorzystania i charakter działań podejmowanych w odniesieniu do niego w całym okresie posiadania przez dany podmiot.

Termin „majątek prywatny” nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy o VAT, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy, której należy dokonać odwołując się np. do wyroku TSUE w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen V. Dieter Armbrecht) z 4 października 1995 r., czy wyroku w sprawie C-25/03 (Finanzamt Bergisch Gladbach v. HE) z 21 kwietnia 2005 r., w których Trybunał stwierdził, że majątek prywatny to mienie wykorzystywane dla zaspokojenia potrzeb własnych i że jest to taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona, ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Ze wskazanych orzeczeń wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania swojego mienia wykazywać zamiar jego wykorzystywania w ramach majątku osobistego, co z przedstawionego przez Pana we wniosku stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego nie wynika.

Należy zatem stwierdzić, że świadczone przez Pana usługi polegają na wykorzystywaniu należących do Pana Nieruchomości Polskich w sposób ciągły dla celów zarobkowych i stałym czerpaniu korzyści z ich posiadania.

W kontekście przywołanych wyżej przepisów należy stwierdzić, że najem/dzierżawa Nieruchomości Polskich wypełnia określoną w art. 15 ust. 2 ustawy definicję działalności gospodarczej, bez względu na to, czy przedmiotowy najem/dzierżawa stanowi najem/dzierżawę Pana prywatnych Nieruchomości. W konsekwencji najem/dzierżawa Nieruchomości Polskich stanowi i stanowić będzie w przyszłości odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy, podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, a świadcząc ww. usługi najmu/dzierżawy działa Pan i będzie działał jako podatnik, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy. Nie ma przy tym znaczenia, że najem/dzierżawa ww. Nieruchomości Polskich nie jest prowadzony przez Pana w ramach zarejestrowanej jednoosobowej działalności gospodarczej, lecz jako odrębne źródło przychodu w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych. O zmianie przeznaczenia majątku prywatnego na majątek wykorzystywany w działalności nie może bowiem decydować wyłącznie formalne rozpoczęcie działalności (jej zarejestrowanie) i wprowadzenie nieruchomości do ewidencji środków trwałych firmy. Zatem, obrót uzyskany z tytułu świadczenia usług najmu/dzierżawy ww. Nieruchomości stanowi obrót z prowadzonej działalności gospodarczej.

Podsumowując, posiadane przez Pana Nieruchomości Polskie nie stanowią Pana „majątku prywatnego”, bowiem mając na uwadze sposób ich wykorzystywania do najmu i dzierżawy, za które to usługi otrzymuje Pan stałe wynagrodzenie w postaci umówionego czynszu, nie można powiedzieć, że służą wyłącznie do zaspokajania Pana potrzeb osobistych (prywatnych). To, że nie podejmuje Pan żadnych aktywności w związku z zawartą Umową Najmu Budynku, Umową Najmu Lokalu Mieszkalnego, Umową Dzierżawy Budynku czy Umową Dzierżawy wynika tylko z tego, że tak skonstruował Pan zapisy ww. Umów, iż to nie Pan, a właśnie Dzierżawca czy Najemca jest obowiązany do np. zajmowania się Budynkiem/Lokalem, dbania o stan techniczny Budynku/Lokalu czy dokonywania w nich napraw i remontów. Pan na podstawie tych umów de facto sam zwolnił się ze wszelkich obowiązków związanych z Nieruchomościami Polskimi, które musiałby Pan wypełnić w przypadku, gdyby ich Pan nie wynajmował czy nie dzierżawił. Także argumentu, iż jedyną Pana aktywnością związaną z Nieruchomościami Polskimi jest wyłącznie pobieranie stałej stawki czynszu najmu/dzierżawy, nie można uznać za przemawiający za tym, iż Nieruchomości Polskie to Pana „majątek prywatny”, gdyż wyłączne pobieranie pożytków (tu czynszu), ale charakteryzujące się powtarzalnością i długim okresem trwania, świadczy o tym, że dana nieruchomość wykorzystywana jest w sposób ciągły dla celów zarobkowych, a właściciel prowadzi działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT.

Potwierdzenie zajętego wyżej stanowiska można znaleźć np. w orzecznictwie TSUE, gdzie ugruntowało się stanowisko, iż czerpanie dochodów ze składnika majątku na podstawie umowy zawartej z jednym podmiotem wskazuje na prowadzenie działalności gospodarczej. W orzeczeniu z 4 grudnia 1990 r. w sprawie C-186/89 W. N. Van Tiem v. Staatssecretaris van Financien uznano, że wynajem działki budowlanej wraz z prawem do wybudowania na niej i późniejszego użytkowania budynku, w zamian za roczny czynsz, jest prowadzeniem działalności gospodarczej. W innym zaś wyroku z 26 września 1996 r. w sprawie C-230/94 Renate Enkler przeciwko Finanzamt Hamburg stwierdzono, że wynajem majątku rzeczowego stanowi wykorzystanie tego majątku, które należy zaklasyfikować jako działalność gospodarczą w rozumieniu artykułu 9 ust. 2 VI Dyrektywy. Ponadto, w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 13 listopada 2012 r. sygn. akt I FSK 1805/11, wyrażono pogląd, że jeżeli działalność w zakresie dzierżawy gruntu cechuje się zarówno powtarzalnością, jak i długim okresem trwania, to grunt wykorzystywany jest w sposób ciągły dla celów zarobkowych, a właściciel prowadzi działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT. NSA wskazał przy tym, że dla oceny, czy dana osoba prowadzi działalność gospodarczą w określonym zakresie nie ma znaczenia to, czy w tym zakresie zarejestrowała ona działalność czy też nie, nie ma też znaczenia jej subiektywne przekonanie.

Odnosząc się do powołanych przez Pana w przedmiotowym wniosku wyroków sądów, należy wyjaśnić, że powołane wyroki są rozstrzygnięciami w indywidualnych sprawach, osadzonymi w określonych stanach faktycznych i tylko do nich się zawężają. Powołane przez Pana wyroki sądowe wiążący charakter mają w konkretnych sprawach i ściśle określonych stanach faktycznych. Tylko do tych konkretnych elementów odnosi się moc wiążąca orzeczenia sądu administracyjnego. W konsekwencji odniesienie jakiegokolwiek orzeczenia sądowego - czy też uzasadnienia wyroku do innej sytuacji, nie nadaje powołanej sytuacji mocy wiążącej orzeczenia. Nie można zatem w szeregu orzeczeń sądowych, ich rozstrzygnięć odnosić do własnej sprawy, bowiem dotyczą one konkretnych powstałych już zdarzeń.

Wyroki te zostały potraktowane jako element Pana argumentacji, są to jednak rozstrzygnięcia odnoszące się do indywidualnych spraw i co do zasady wiążą one stronę postępowania w konkretnych, indywidualnych sprawach, nie rozciągając swojego oddziaływania na inne, choćby podobne lub zbieżne sprawy. Zatem nie mają one wpływu na podjęte w niniejszej interpretacji rozstrzygnięcie. Dodatkowo wskazać należy, że powołany przez Pana wyrok WSA w Łodzi z 16 stycznia 2024 r., sygn. akt I SA/Łd 870/23 jest orzeczeniem nieprawomocnym i nie może wpłynąć na rozstrzygnięcie Organu.

Odnosząc się natomiast do przywołanych przez Pana interpretacji indywidualnych należy zaznaczyć, że interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane na podstawie art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej mają ze swej istoty charakter indywidualny i jednostkowy, są bowiem rozstrzygnięciami w indywidualnych sprawach, dotyczą konkretnych stanów faktycznych lub zdarzeń przyszłych w kontekście określonego stanu prawnego i wiążą organ podatkowy tylko w sprawie, w której zostały wydane. Powołane interpretacje nie stanowią źródła prawa, wiążą strony w konkretnych indywidualnych sprawach, więc zawartego w nich stanowiska organu podatkowego nie można wprost przenosić na grunt innej sprawy. Organ podatkowy jest zobowiązany każdą sprawę traktować indywidualnie. Zatem stanowisko organu podatkowego dotyczące wykładni przepisów prawa podatkowego przedstawionej w powołanych przez Wnioskodawcę interpretacjach indywidualnych zamyka się w obrębie spraw (przedstawionych stanów faktycznych, zdarzeń przyszłych), dla których interpretacje te zostały wydane.

Tym samym, Pana stanowisko w zakresie podatku od towarów i usług (Pytanie nr 1) uznaję za nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy:

• stanu faktycznego, który Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia, oraz
• zdarzenia przyszłego i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Niniejsza interpretacja rozstrzyga wyłącznie w zakresie podatku od towarów i usług, którego dotyczy Pytanie nr 1, natomiast w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych (Pytanie nr 2 i 3 we wniosku), zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Informuję ponadto, że interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Pana w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zwrot nadpłaty

Zgodnie z art. 14f § 2b Ordynacji podatkowej:

Opłata za wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej podlega zwrotowi wyłącznie w przypadku:

1)wycofania wniosku - w całości;

2)wycofania części wniosku w odniesieniu do przedstawionego w nim odrębnego stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego - w odpowiedniej części;

3)uiszczenia jej w kwocie wyższej od należnej - w odpowiedniej części.

Przedmiotowy wniosek z 17 maja 2024 r. dotyczy 1 stanu faktycznego/1 zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług oraz 1 stanu faktycznego/1 zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób fizycznych, zatem opłata od złożonego wniosku w tym przypadku wynosi 160 zł (2 stany faktyczne + 2 zdarzenia przyszłe x 40 zł).

10 maja 2024 r. dokonał Pan wpłaty w łącznej wysokości 320 zł tytułem opłaty od wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej (VAT + PIT). W związku tym, że całkowita opłata od niniejszego wniosku wynosi 160 zł, kwota 160 zł jest wpłatą nienależną, zatem stanowi nadpłatę w rozumieniu art. 14f § 2b pkt 3 Ordynacji podatkowej i podlega zwrotowi według Pana dyspozycji „przekazem pocztowym na adres Wnioskodawcy” wskazany we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej prawa podatkowego.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 poz. 2383 ze zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Pana sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i musi się Pan zastosować do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo wnieść skargę na tę interpretację indywidualną do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (...), ul. (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP:/KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383 ze zm.).