Wyrok NSA z dnia 20 października 2020 r., sygn. II FSK 1647/18

Podatek dochodowy od osób fizycznych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Anna Dumas Sędzia NSA Maciej Jaśniewicz (sprawozdawca) Sędzia WSA (del.) Bogusław Woźniak po rozpoznaniu w dniu 20 października 2020 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 7 marca 2018 r. sygn. akt VIII SA/Wa 36/18 w sprawie ze skargi P. W. na interpretację indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 9 listopada 2017 r. nr 0114-KDIP3-1.4011.324.2017.2.KS w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

1. Wyrokiem z 7 marca 2018 r. sygn. akt VIII SA/Wa 36/18 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w sprawie ze skargi P. W. na interpretację indywidualną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 9 listopada 2017 r. w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych, uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną. Pełna treść uzasadnienia zaskarżonego orzeczenia dostępna jest na stronie internetowej https://orzeczenia.nsa.gov.pl/ (dalej zwana: "CBOSA").

2.1. Pełnomocnik Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej wniósł od tego wyroku skargę kasacyjną i wniósł o jego uchylenie i przekazanie sprawy Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu do ponownego rozpatrzenia. Na podstawie art. 174 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn.: Dz. U. z 2018 r. poz. 1302 ze zm., dalej zwana: "p.p.s.a."), zarzucił zaskarżonemu wyrokowi naruszenie prawa materialnego poprzez błędną wykładnię art. 10 ust. 1 pkt 3 oraz art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2016 r., poz. 2032 ze zm. dalej zwana: "u.p.d.o.f.") poprzez uznanie przez Sąd, że w przedstawionym zdarzeniu przyszłym, organ dopuścił się niewłaściwej oceny zastosowania art. 10 ust. 1 pkt 3 tej ustawy bezpodstawnie uznając, że nieruchomości wnioskodawcy nadal będą związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą - także po jej likwidacji - i w konsekwencji bezzasadnie odmówił zastosowania art. 10 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.f., gdy tymczasem właściwa subsumpcja winna doprowadzić sąd do wniosku, iż opisane zdarzenie przyszłe spełnia warunki opisane w art. 10 ust. 1 pkt 3 w związku z art. 5a pkt 6a u.p.d.o.f. i winno skutkować uznaniem, że wynajem na warunkach opisanych we wniosku nieruchomości podatnika spełnia przesłanki do uznania go za działalność gospodarczą i - w konsekwencji - nakazuje dokonać kwalifikacji osiąganych z tego tytułu przychodów do źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 u.p.d.o.f.