Wyrok NSA z dnia 30 stycznia 2014 r., sygn. II FSK 864/12

Przepis art. 181 O.p. wprowadza odstępstwo od reguły bezpośredniego prowadzenia postępowania dowodowego przez organ podatkowy i w istotny sposób ogranicza zasadę bezpośredniości. Dopuszcza, aby w postępowaniu podatkowym były wykorzystane dowody i materiały zgromadzone w innych postępowaniach, w tym także w postępowaniu karnym i w konsekwencji powoduje, że nie istnieje prawny nakaz, aby w toku postępowania podatkowego konieczne było powtórzenie przesłuchania świadka, który zeznawał w innym postępowaniu. W konsekwencji korzystanie z tak uzyskanych zeznań samo w sobie nie narusza zasady czynnego udziału strony w postępowaniu podatkowym ani też nie może naruszać jakichkolwiek innych przepisów ustawy - Ordynacja podatkowa

Teza od Redakcji

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący - Sędzia NSA Bogusław Dauter (sprawozdawca), Sędzia NSA Stefan Babiarz, Sędzia NSA Jerzy Płusa, Protokolant Katarzyna Domańska, po rozpoznaniu w dniu 30 stycznia 2014 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej P. F. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 7 grudnia 2011 r. sygn. akt III SA/Wa 626/11 w sprawie ze skargi P. F. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 9 grudnia 2010 r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2004 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od P. F. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie kwotę 3.600 (słownie: trzy tysiące sześćset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

1. Wyrokiem z 7 grudnia 2011 r., III SA/Wa 626/11, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę P. F. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z 9 grudnia 2010 r. w przedmiocie określenia wysokości zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2004 r.

2. Powyższe rozstrzygnięcie zapadło w następującym stanie faktycznym: Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w B. decyzją z 14 września 2010 r. określił skarżącemu zobowiązanie podatkowe w podatku dochodowym od osób fizycznym za 2004 r. oraz wysokość odsetek za zwłokę od niezapłaconych w terminie zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych za miesiące: styczeń, czerwiec i październik 2004 r. Zdaniem organu pierwszej instancji, skarżący zawyżył koszty podatkowe, zaliczając do kosztów uzyskania przychodów badanego okresu faktury, które nie odzwierciedlają dokonanych operacji gospodarczych, nie posiadają związku z przychodem, zatem na podstawie przepisów art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14 poz. 176 z późn. zm., zwanej dalej u.p.d.o.f.), a więc nie stanowią kosztów uzyskania przychodów strony w badanym okresie. Organ pierwszej instancji stwierdził, iż skarżący nie udokumentował poniesionych kosztów związanych z przedmiotowymi fakturami, a przeprowadzona kontrola wykazała, że usługi w nich wyszczególnione faktycznie nie zostały wykonane.