Wyrok WSA w Warszawie z dnia 14 września 2015 r., sygn. IV SA/Wa 1817/15

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Wanda Zielińska-Baran, Sędziowie sędzia WSA Marzena Milewska-Karczewska, sędzia WSA Tomasz Wykowski (spr.), Protokolant ref. staż. Paweł Smulski, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 14 września 2015 r. sprawy ze skargi K. N. na decyzję Szefa Urzędu do Spraw Cudzoziemców z dnia [...] marca 2015 r. nr [...] w przedmiocie odmowy udzielenia zezwolenia na pobyt rezydenta długoterminowego Unii Europejskiej oddala skargę

Uzasadnienie

I. Zaskarżoną do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie (dalej "Sądu") decyzją z dnia [...] marca 2015 r. nr [...] (dalej "zaskarżoną decyzją") Szef Urzędu do Spraw Cudzoziemców (dalej "Szef Urzędu"), po rozpatrzeniu odwołania K. N. (dalej "skarżącego") od decyzji Wojewody [...] (dalej "Wojewody") z dnia [...] sierpnia 2014 r. nr [...], orzekającej o odmowie udzielenia skarżącemu zezwolenia na pobyt rezydenta długoterminowego UE, utrzymał decyzję Wojewody w mocy.

II. Stan sprawy, poprzedzający wydanie przez Szefa Urzędu zaskarżonej obecnie decyzji z dnia [...] marca 2015 r., przedstawia się w sposób następujący:

1. W dniu 24 grudnia 2013 r. skarżący, reprezentowany przez pana R. K. wystąpił do Wojewody z wnioskiem o udzielenie zezwolenia na pobyt rezydenta długoterminowego UE.

2. Decyzją z dnia [...] sierpnia 2014 r. Wojewoda orzekł o odmowie udzielenia skarżącemu wnioskowanego zezwolenia, stwierdzając, że nie spełnia on wymogu dotyczącego 5-cio letniego, nieprzerwanego pobytu w Polsce, gdyż przerwy w jego pobycie przekroczyły dopuszczalny, łączny okres 10 miesięcy tj. wyniosły 489 dni. Organ I instancji stwierdził także, że dołączone do sprawy rozliczenia kosztów zagranicznych podróży służbowych oraz polecenia wyjazdów służbowych nie mogą stanowić dokumentów usprawiedliwiających przerwy w pobycie cudzoziemca na terytorium Polski we wskazanych okresach.

3. Od powyższego rozstrzygnięcia pełnomocnik cudzoziemca wystąpił z odwołaniem do Szefa Urzędu do Spraw Cudzoziemców zarzucając organowi I instancji, że odmowa udzielenia cudzoziemcowi wnioskowanego zezwolenia motywowana była dowolną interpretacją przepisów dotyczących prawa pracy. Pełnomocnik podniósł, że obowiązujące przepisy prawa nie określają wymogu wskazania w umowie o pracę, iż pracownik będzie kierowany w podróże służbowe. Pełnomocnik podniósł, że organ administracji nie jest kompetentny do interpretacji prawnej stosunku pracy pomiędzy cudzoziemcem i pracodawcą, natomiast firma ma prawo do delegowania pracownika do pracy za granicą. Pełnomocnik skarżącego stwierdził, iż podróże służbowe cudzoziemca odbyły się zgodnie z prawem pracy i sposób ich odbycia nie może stanowić argumentu do odmowy udzielenia zezwolenia na pobyt rezydent długoterminowego UE. Pełnomocnik powołał się na opinię prawną, dotyczącą podróży służbowej, którą dołączył do akt sprawy. Pełnomocnik zarzucił organowi I Instancji, iż nie uwzględnił on dołączonych pisemnych delegacji, które znajdowały się w dokumentacji firmy, lecz pracodawca i pracownik uprzednio o nich nie wiedzieli. Pracodawca zleca księgowość zewnętrznej firmie i nie ma pełnej wiedzy co do dokumentów, za które firma odpowiada.