1) Celem i przedmiotem postępowania o stwierdzenie zasiedzenia własności nieruchomości w trybie art. 19 i 20 dekretu o postępowaniu niespornym z zakresu prawa rzeczowego jest ustalenie nabycia tą drogą prawa własności, żądanie stwierdzenia w powyższym trybie, że oznaczona osoba nabyła własność nieruchomości przez zasiedzenie, jest dopuszczalne, chociażby nawet osoba ta nie była już jej właścicielem
1. Rozpoznając wniosek o przepisanie w księdze wieczystej tytułu własności działek gruntu położonych na wsi, sąd powinien z urzędu rozważyć, czy działki te nie podlegają ograniczeniom obrotu, a w szczególności ustanowionym przez art. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dn. 1.IX 1919 r. normującego przenoszenie własności ziemskich. 2. W obecnym etapie stosunków gospodarczych na wsi za nieruchomości włościańskie
Poświadczenie dziedziczenia (§ 2353 k.c. z 1896 r.), wydane przez sąd niemiecki w okresie okupacji niemieckiej na terenie Rzeczypospolitej Polskiej, jest orzeczeniem sądu niemieckiego w rozumieniu art. 1 ust. 1 dekretu z dnia 6 czerwca 1945 r. o mocy obowiązującej orzeczeń sądowych wydanych w okresie okupacji niemieckiej na terenie Rzeczypospolitej Polskiej w brzmieniu noweli z dnia 11 kwietnia 1947
Przepis art. 4 ust. 2 dekretu z dnia 8 marca 1946 r. o majątkach opuszczonych i poniemieckich nie stosuje się do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, jako należącego do kategorii uprzywilejowanych posiadaczy wymienionych w art. 5 ust. 1 cytowanego dekretu. W odniesieniu do tej kategorii podmiotów należy co do zwrotu dokonanych przez nich nakładów stosować przepis art. 5 ust. 1 pomienionego dekretu bez
Zagadnienie formy testamentu należy do przepisów ius cogens", które nie mogą być zmienione nawet zgodną wolą wszystkich osób zainteresowanych w testamencie. Z tego względu uznanie ważności testamentu w trybie procesowym przez spadkobiercę ustawowego jest bezskuteczne.
1. O powadze rzeczy osądzonej decyduje poza identycznością stron nie tylko identyczność przedmiotu rozstrzygnięcia, lecz także identyczność podstawy sporu. 2. Dla dokładnego wyjaśnienia sentencji wyroku, jeżeli ona sama w sobie nie zawiera jasnego orzeczenia co do wszystkich elementów wyroku wskazanych w art. 367 k.p.c., służy jego uzasadnienie. 3. Wątpliwości wynikające wskutek braku zaginionych części
1. Pracownik dochodzący od pracodawcy wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych powinien wykazać tylko fakt pracy w godzinach nadliczbowych łącznie z ilością tych godzin i fakt, że praca była spełniona na zlecenie, a co najmniej za wiedzą pracodawcy; natomiast nie jest obowiązany wykazywać niesłusznego wzbogacenia pracodawcy jego pracą. 2. Upominanie się o zapłatę za godziny nadliczbowe nie
Przepis art. 50 k.p.n. stosuje się jedynie do spraw, które przed wejściem w życie k.p.n. toczyły się w trybie niespornym (incydentalnym) według poprzednio obowiązujących przepisów, nie może on jednak stanowić podstawy do zmiany trybu postępowania ze spornego na niesporny.
Aczkolwiek postępowanie o stwierdzenie praw do spadku wszczyna się na wniosek, lecz, o ile chodzi o ustalenie osób spadkobierców i wysokości ich udziałów, toczy się ono z urzędu i w postanowieniu o stwierdzeniu praw do spadku sąd powinien uwzględnić udowodnione prawa również spadkobierców, którzy się nie zgłosili.
Zarządzenie pracodawcy w sprawie płac, wydane po rozwiązaniu umowy o pracę z pracownikiem, nie może stworzyć dla byłego pracownika żadnych praw ani obowiązków, nawet gdyby zarządzenie odnosiło się także do czasu, gdy wspomniany - były pracownik - pozostawał jeszcze w stosunku pracy.
W przypadku aresztowania robotnika obowiązujące ustawodawstwo nie przewiduje obowiązku pracodawcy do wypłacania mu wynagrodzenia z umowy o prace za okres nieobecności w zakładzie pracy.
Wpisy w księgach stanu cywilnego stanowią wprawdzie w myśl art. 42 prawa o aktach stanu cywilnego dowód zupełny zdarzeń w nich stwierdzonych, z tego jednak nie wynika, aby stanowiły one jedynie dopuszczalny środek dowodowy, stan cywilny osoby może być bowiem stwierdzony również i innymi dowodami.
Żaden przepis prawa rzeczowego ani dekretu o postępowaniu niespornym z zakresu prawa rzeczowego nie upoważnia sadu, aby w drodze zniesienia współwłasności przyznał całą wspólną nieruchomość wbrew woli innych współwłaścicieli na własność jednemu ze współwłaścicieli za spłatą innych współwłaścicieli.
