Orzeczenie SN z dnia 17 marca 1950 r., sygn. C 339/49

1.  O powadze rzeczy osądzonej decyduje poza identycznością stron nie tylko identyczność przedmiotu rozstrzygnięcia, lecz także identyczność podstawy sporu.

2.  Dla dokładnego wyjaśnienia sentencji wyroku, jeżeli ona sama w sobie nie zawiera jasnego orzeczenia co do wszystkich elementów wyroku wskazanych w art. 367 k.p.c., służy jego uzasadnienie.

3.  Wątpliwości wynikające wskutek braku zaginionych części akt mogą wywierać wpływ tylko w kierunku umożliwienia wytoczenia nowej sprawy, nie zaś w kierunku tamowania jej wytoczenia.

4.  Jeżeli powództwo o eksmisję z placu zostało oddalone z tego powodu, że powód nie oświadczył się w pozwie, 7 którego z uprawnień wynikających z art. 555 k.c.N. zamierza skorzystać, powód może dokonawszy następnie wyboru wytoczyć nowe powództwo, oparte obok podstaw przytoczonych w powództwie poprzednim na tej dodatkowej podstawie, że zgłasza gotowość zatrzymania, za zwrotem ustalonej przez sąd wartości, budowli wzniesionych na spornym gruncie przez pozwanego.