Uchwała Rady Adwokackiej w sprawie wpisu na listę adwokatów jest decyzją w rozumieniu kodeksu postępowania administracyjnego. Uchwała ta zawiera bowiem jednostronne rozstrzygnięcie w sprawie indywidualnej, podjęte przez organ samorządu zawodowego w sferze stosunków zewnętrznych /por. art. 1 par. 2 pkt 2 w zw. z art. 1 par. 1 pkt 1 oraz art. 3 par. 3 Kpa/. Stosowanie kodeksu postępowania administracyjnego
1. Właściwość Naczelnego Sądu Administracyjnego do kontroli zgodności z prawem decyzji administracyjnych w sprawach "uprawnień do wykonywania określonych czynności i zajęć" /art. 196 par. 2 pkt 17 Kpa/ obejmuje decyzje administracyjne uprawniające do wykonywania zawodu. 2. Naczelny Sąd Administracyjny jest właściwy do rozpatrywania skarg na decyzje w sprawie wpisu na listę radców prawnych.
1. Artykuł 79 ust. 1 pkt 1 ustawy o radcach prawnych, o charakterze przejściowym, ma umożliwić wpis na listę radców osobom, które wykonując do dnia wejścia w życie ustawy przewidziane w niej zadania radcy prawnego nie uzyskały formalnego uprawnienia do wykonywania tego zawodu. 2. Co do zasady słuszny jest pogląd, że stanowisko kierownika zakładu pracy nie odpowiada funkcji radcy prawnego; nie wyłącza
Ukończenie wyższych studiów na Wydziale Prawa i Administracji w zakresie administracji i uzyskanie w związku z tym tytułu magistra administracji /a nie prawa/ nie może być uznane za spełnienie warunku ukończenia wyższych studiów prawniczych, przewidzianego w art. 24 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych /Dz.U. nr 19 poz. 145/.
1. Wyrażenie przez Ministra Sprawiedliwości zgody na wykonywanie przez adwokata zawodu indywidualnie lub wspólnie z innym adwokatem /art. 4 ust. 3 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. - Prawo o adwokaturze - Dz.U. nr 16 poz. 124/ jest rozstrzygnięciem w drodze decyzji administracyjnej sprawy indywidualnej przy zastosowaniu przepisów kodeksu postępowania administracyjnego /art. 1 par. 1 pkt 1 Kpa/, podlegającym
1. Decyzje Ministra Sprawiedliwości wydane w związku z art. 47 ust. 2 prawa o adwokaturze na podstawie kodeksu postępowania administracyjnego mogą być zaskarżone do Naczelnego Sądu Administracyjnego. Skoro bowiem są to decyzje w rozumieniu Kodeksu postępowania administracyjnego, a kategoria rzeczowa spraw, których dotyczą, mieści się w art. 196 par. 2 pkt 17 Kpa, to takie wyłączenie musiałoby wynikać
Nie można podzielić poglądu, że ustawodawca dopuścił możliwość zatrudnienie już po wejściu w życie ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych /Dz.U. nr 19 poz. 145/ osób, które nie mając uprawnień radcowskich sprawowałyby funkcję radcy prawnego. Sytuacja, w której obsługę prawną może wykonywać inna osoba niż radca prawny przewidziana została w przepisie art. 9 ust. 3 ustawy o radcach prawnych
1. Przesłanki wpisu na listę radców prawnych, o jakich mowa w art. 79 ust. 1 pkt 1-3 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych /Dz.U. nr 19 poz. 145/, dotyczące posiadania określonego stażu pracy i kwalifikacji, powinny być spełnione w dniu wejścia w życie tej ustawy. 2. Artykuł 79 ust. 1 pkt 2 powyższej ustawy nie wymaga, aby trzyletni okres zatrudnienia na podstawie stosunku pracy na stanowisku
1. Okoliczność, że przepis prawa materialnego pozostawia sposób rozstrzygnięcia sprawy uznaniu organu administracji, nie zwalnia sama przez się tego organu od obowiązku uzasadnienia faktycznego decyzji. 2. Decyzja administracyjna cechuje się podwójną konkretnością rozwiązywanej sytuacji oraz podmiotu będącego adresatem decyzji. Z tego też względu uzasadnienie decyzji nie może opierać się tylko na ogólnych
1. Rozstrzygnięcie w sprawie wpisu na listę radców prawnych dokonywane jest w postępowaniu regulowanym przepisami Kpa. Ocena zgodności decyzji w sprawie wpisu na listę radców prawnych z prawem musi więc uwzględniać zarówno jej zgodność z przepisami prawa materialnego, jak również zgodność z przepisami Kpa. 2. Przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego nie wyłączają możliwości wniesienia odwołania
Z przepisów ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze /Dz.U. nr 16 poz. 124/ wynika, że uchwały organów samorządu adwokackiego dotyczące bezpośrednio praw lub obowiązków poszczególnych osób odpowiadają pojęciu decyzji administracyjnej. Ani kodeks postępowania administracyjnego, ani prawo o adwokaturze nie wyłączają w żadnym przepisie stosowania przepisów kodeksu w sprawach unormowanych tym
Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie, po rozpoznaniu w dniu 8 listopada 1985 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi L.B. na decyzję Prezydium Naczelnej Rady Adwokackiej z dnia 29 sierpnia 1985 r. L.dz. 2162/85 dotyczącą: - 1) uchylenia uchwały Okręgowej Rady Adwokackiej w Warszawie o odmowie wyrażenia zgody na przyjęcie do zespołu adwokackiego i rozpoczęcie wykonywania zawodu adwokata oraz
1. W zakresie uregulowanym przez art. 4 ust. 3 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. - Prawo o adwokaturze /Dz.U. nr 16 poz. 124/ organy samorządu adwokackiego nie mają uprawnień do stanowienia o statusie adwokata, a ich uchwała w tym przedmiocie nie ma znamion decyzji administracyjnej i nie ulega zaskarżeniu do sądu administracyjnego. 2. Właściwość Ministra Sprawiedliwości w sprawach wyrażenia zgody na indywidualną
Na decyzję Ministra Sprawiedliwości wydaną na podstawie art. 4 ust. 3 lub na podstawie art. 47 ust. 2 ustawy z 26 maja 1982 r. - Prawo o adwokaturze /Dz.U. nr 16 poz. 124 ze zm./ przysługuje skarga do Naczelnego Sądu Administracyjnego /art. 196 par. 2 pkt 17 Kpa/.
W zasadzie identyczny w brzmieniu wymóg rękojmi co do prawidłowego wykonywania zawodu przewidziany ustawowo dla adwokatów /art. 65 pkt 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. - Prawo o adwokaturze - Dz.U. nr 16 poz. 124 ze zm./ i radców prawnych /art. 24 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych - Dz.U. nr 19 poz. 145/ nie oznacza tożsamości wszystkich kryteriów ocennych rękojmi. Zespół
Wobec osoby uchylającej się od udziału w rozmowach określonych w par. 9 uchwały Prezydium Naczelnej Rady Adwokackiej, może być wydana decyzja odmawiająca wpisu na listę adwokatów z powodu braku rękojmi wykonywania zawodu, jeżeli odmowa w istniejących w danym przypadku okolicznościach uzasadnia prognozę o nieprawidłowym wykonywaniu zawodu adwokata, w warunkach istnienia samorządu zawodowego. Odmowa
1. Nieskazitelność charakteru to nie tylko kwestia niekaralności czy niepopełnienia przestępstwa, to nie tylko ocena danej osoby w kategorii prawnej lecz przede wszystkim jest to sfera etyczno-moralna. Chodzi tu więc nie o to, czy dana osoba popełniła przestępstwo to jest czyn zagrożony karą w ustawie karnej, lecz o to czy osoba ta w dotychczasowym postępowaniu podejmowała i wykonywała działania obiektywnie
Sam fakt internowania, bez szczegółowej i wnikliwej oceny całego dotychczasowego zachowania kandydata, nie jest wystarczający dla wysunięcia prawidłowych wniosków co do spełniania przez niego warunku rękojmi należytego wykonywania zawodu adwokata /art. 65 pkt 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. - Prawo o adwokaturze - Dz.U. nr 16 poz. 124 ze zm./. Oceną taką powinien być objęty zarówno okres poprzedzający
Plany rozmieszczenia zespołów adwokackich, adwokatów i aplikantów adwokackich /art. 40 pkt 4 i art. 58 pkt 7 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. - Prawo o adwokaturze - Dz.U. nr 16 poz. 124/ są przesłanką wyznaczenia adwokatowi siedziby przy uwzględnieniu prawidłowego rozmieszczenia adwokatów /art. 68 ust. 3 ustawy/, nie mogą jednak stanowić podstawy odmowy wpisu na listę adwokatów osoby spełniającej wymagania
1. Z treści art. 47 ust. 2 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. - Prawo o adwokaturze /Dz.U. nr 16 poz. 124/ wynika, że od decyzji odmawiającej wpisu na listę adwokatów lub aplikantów adwokackich wydanej przez Naczelną Radę Adwokacką /decyzja ostateczna/ zainteresowanemu służy odwołanie do Ministra Sprawiedliwości bez względu na to czy Naczelna Rada Adwokacka podjęła decyzję /wydała uchwałę/ w trybie określonym
1. Wskazanie w decyzji Ministra Sprawiedliwości adwokatowi siedziby w miejscowości, w której działa tylko jeden zespół adwokacki, bez udzielenia jednocześnie temu adwokatowi zgody na wykonywanie zawodu indywidualnie, zobowiązuje zespół adwokacki do działania w trybie art. 18 ust. 2 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. - Prawo o adwokaturze /Dz.U. nr 16 poz. 124/, a zatem może być rozpatrywane na gruncie art
1. Odznaczenia i zasługi pozazawodowe mogą być uzupełnieniem w ocenie osobowości zainteresowanego, ale nie kryterium przesądzającym o tym, czy jako adwokat może prowadzić praktykę indywidualnie. 2. Jakkolwiek art. 62 ustawy z dnia 8 czerwca 1972 r. o ustroju sądów wojskowych /Dz.U. nr 23 poz. 166/ zastrzega Prezesowi Izby Wojskowej Sądu Najwyższego ocenę potrzeb wymiaru sprawiedliwości w Siłach Zbrojnych
Skoro organizacyjne i finansowe skutki aplikacji adwokackiej obciążają całą adwokaturę, nie można kwestionować uprawnienia samorządu zawodowego adwokatury, do ograniczenia ilości miejsc na liście aplikantów adwokackich, stosownie do potrzeb i możliwości.
1. Dla ustalenia, czy Kodeks postępowania administracyjnego stosuje się w postępowaniu przed organami samorządu adwokackiego na ogólnej zasadzie z art. 1 par. 2 pkt 1 Kpa niezbędne jest wystąpienie łącznie dwóch przesłanek prawnych - przy czym żadnej z nich nie można domniemywać; organ taki musi być "z mocy prawa" powołany do rozstrzygania spraw indywidualnych, a sprawa musi być rozstrzygana decyzją
