Wystawienie przez bank na podstawie art. 53 ust. 2 ustawy z dnia 31 stycznia 1989 r. – Prawo bankowe (Dz. U. z 1992 r. Nr 72, poz. 359 ze zm.) – bez postanowienia sądu wydanego na podstawie art. 793 k.p.c. – dalszego bankowego tytułu wykonawczego i wszczęcie na jego podstawie egzekucji sądowej stanowi czyn niedozwolony (art. 415 k.c.).
Kategoryczne sformułowanie pierwszego zdania art. 14 ustawy z dnia 20 lipca 2001 r. o kredycie konsumenckim wskazuje na bezwzględny wymóg istnienia takiej zaległości w chwili wypowiedzenia, a ponieważ wypowiedzenie nie może być skutecznie dokonane bez wcześniejszego wezwania do zapłaty, które z kolei odnosi się do konkretnych, zindywidualizowanych świadczeń już wymagalnych, przedmiotem oceny dopuszczalności
Zarówno bank zleceniodawcy, jak i bank beneficjariusza zobowiązane są do realizacji polecenia przelewu zgodnie z jego treścią, zatem, w razie stwierdzenia niezgodności w treści polecenia przelewu, bank nie powinien go realizować. Podzielić należy ocenę, że obowiązek dokonania sprawdzenia zgodności numeru rachunku i nazwy beneficjariusza należy wywodzić z ogólnych kodeksowych zasad wykonywnia zobowiązań
Kierowanie przez banki wierzytelności do postępowania egzekucyjnego z pominięciem sądowego postępowania rozpoznawczego
Nie można wytoczyć powództwa o ustalenie, że klauzule niedozwolone dotyczące przeliczeń walutowych w umowach kredytowych nie obowiązują w odniesieniu do spłaconej już części zobowiązań. Można za to zażądać zwrotu pieniędzy, które się bankowi nie należały.
