1. Kara dyscyplinarna wydalenia z pracy pracownika urzędu państwowego nie powoduje sama przez się rozwiązania stosunku pracy, lecz stanowi podstawę do podjęcia w tym przedmiocie decyzji przez organ będący pracodawcą /kierownika urzędu/. 2. Od decyzji o rozwiązaniu stosunku pracy przysługuje pracownikowi odwołanie do kierownika urzędu nadrzędnego, a na decyzję tego organu - skarga do Naczelnego Sądu
Zmiana zakresu czynności urzędnikowi państwowemu mianowanemu nie należy do spraw poddanych kognicji Naczelnego Sądu Administracyjnego na zasadzie art. 38 ust. 1 ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych /Dz.U. nr 31 poz. 214 ze zm./.
Od rozwiązania stosunku pracy w drodze porozumienia stron /art. 15 ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych - Dz.U. nr 31 poz. 214 ze zm./ urzędnikowi państwowemu mianowanemu nie przysługuje skarga do sądu administracyjnego na podstawie art. 38 ust. 2 wyżej wymienionej ustawy, gdyż w takiej sprawie brak jest decyzji o jakiej mowa w art. 104 Kpa.
1. Zarówno zalecenia pokontrolne, jak i ich podtrzymanie nie są decyzjami administracyjnymi lecz czynnościami kontrolnymi podjętymi w ramach uchwały nr 106 Rady Ministrów z dnia 28 maja 1982 r. w sprawie utworzenia Inspektoratu Gospodarki Materiałowej /M.P. nr 16 poz. 127/ i uchwały nr 57 Rady Ministrów z dnia 23 maja 1983 r. w sprawie wykonywania kontroli przez organy administracji państwowej /M.P
Zgłoszone w imieniu samorządu mieszkańców miasta żądanie wszczęcia postępowania administracyjnego w sprawie dotyczącej innej osoby lub dopuszczenia samorządu do udziału w takim postępowaniu musi mieć podstawę w podjętej w tym przedmiocie uchwale zebrania mieszkańców osiedla /konferencji delegatów/ lub komitetu osiedlowego /art. 169 ust. 1 pkt 5 i ust. 3 oraz art. 171 pkt 1 ustawy z dnia 20 lipca 1983
Naczelny Sąd Administracyjny nie jest właściwy do rozpatrzenia sprawy dotyczącej rozwiązania stosunku pracy z urzędnikiem państwowym powstałego w trybie powołania w przypadku gdy stosunek pracy nawiązany w drodze mianowania przekształcił się w stosunek pracy w trybie powołania. Nie mają też w takim przypadku zastosowania przepisy dotyczące nawiązania, zmiany i rozwiązania stosunku pracy z mianowanymi
Akt ślubowania radnych gminy nie stanowi uchwały rady gminy, a wyrażony na piśmie pogląd wojewody na temat sposobu złożenia ślubowania nie może być uznany za orzeczenie organu nadzoru w rozumieniu art. 91 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym /Dz.U. nr 16 poz. 95 ze zm./.
Żaden przepis ustawy z dnia 8 marca 1990 r. Ordynacja wyborcza do rad gmin (Dz.U. nr 16, poz. 96) nie upoważnia sądu wojewódzkiego do ponownego kontrolowania i przeliczania złożonych w wyborach głosów i podejmowania w ten sposób powtórnie czynności, które zgodnie z prawem mogą być wykonywane tylko przez komisje wyborcze.
Uchwała określająca jedynie zasady gospodarowania mieniem gminy, które stanowią lokale /budynki/ użytkowe nie dotyczy spraw z zakresu administracji publicznej, o których mowa w art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym /Dz.U. nr 16 poz. 95 ze zm./.
Bez względu na przedmiot sprawy i jego rzeczywisty związek z interesem prawnym gminy, gmina nie jest stroną postępowania administracyjnego w sprawie indywidualnej z zakresu administracji publicznej, dotyczącej osoby trzeciej, w której decyzję wydaje wójt tej gminy; ani gmina, ani żaden jej organ nie są uprawnieni do zaskarżenia do sądu administracyjnego decyzji organu odwoławczego /art. 197 Kpa/.
1. Zgodnie z art. 216 par. 1 i 2 Kpa do Naczelnego Sądu Administracyjnego można wnieść skargę na bezczynność organu administracji państwowej, a także do innego organu powołanego do załatwienia spraw indywidualnych, rozstrzyganych w drodze decyzji administracyjnej, jeżeli: 1) organ ten nie wydał w określonej sprawie decyzji w ustalonym terminie, a nadto 2) strona wyczerpała możliwość złożenia zażalenia
Wójt gminy, który wydał decyzję w pierwszej instancji, nie jest uprawniony do zaskarżenia do Naczelnego Sądu Administracyjnego decyzji organu odwoławczego w tej sprawie /art. 197 Kpa/.
Gmina nie jest stroną postępowania administracyjnego w sprawie indywidualnej z zakresu administracji publicznej, w której decyzję wydał wójt tej gminy; w konsekwencji ani gmina, ani żaden z jej organów nie są uprawnione do zaskarżenia do Naczelnego Sądu Administracyjnego decyzji organu odwoławczego /kolegium odwoławczego lub wojewody/.
Akt odwołania ze stanowiska kierowniczego w administracji państwowej osoby powołanej na to stanowisko nie jest decyzją administracyjną i na akt ten nie przysługuje skarga do Naczelnego Sądu Administracyjnego. Natomiast w sytuacjach, o których mowa w art. 45 ust. 2 ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych w brzmieniu nadanym przez ustawę z dnia 16 czerwca 1988 r. /Dz.U. nr
Skarga /byłego/ wójta na uchwałę rady gminy w przedmiocie odwołania go ze stanowiska wójta nie jest skargą, o jakiej mowa w art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym /Dz.U. nr 16 poz. 95 ze zm./, z uwagi na treść art. 31 ust. 2 ustawy z dnia 22 marca 1990 r. o pracownikach samorządowych /Dz.U. nr 21 poz. 124 ze zm./, stwierdzającego, że "spory ze stosunku pracy pracowników
Ani przepisy ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym /Dz.U. nr 16 poz. 95/, ani przepisy kodeksu postępowania administracyjnego nie stwarzają organom gminy przeszkód w zmianie bądź uchyleniu uchwały, która została zaskarżona przez organ nadzoru w trybie art. 93 ust. 1 tej ustawy. Jeżeli nowa uchwała uwzględnia w całości skargę, dopuszczalności jej podjęcia można poszukiwać w odpowiednim
Uchwała organu gminy o skorzystaniu z prawa pierwokupu nieruchomości nie odnosi się do pojęcia "sprawy z zakresu administracji publicznej" w rozumieniu art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym /Dz.U. nr 16 poz. 95 ze zm./, a przez to na uchwały takie nie przysługuje skarga do Naczelnego Sądu Administracyjnego.
1. Po spełnieniu jednego z warunków prawomocności decyzji wymienionych w art. 269 Kpa rozstrzygnięcie nadzorcze - nawet wadliwe - wywołuje skutki prawne w postaci pozbawienia mocy obowiązującej uchwały w zakresie objętym orzeczeniem o nieważności. 2. Niedopuszczalna jest skarga - w trybie zarówno art. 93 ust. 1, jak i art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym /Dz.U.
1. Stosunek pracy z mianowania /służbowy/ powstać może wyłącznie w wyniku aktu mianowania, który jest decyzją administracyjną w rozumieniu art. 104 Kpa. 2. W przypadku pracowników umownych powinność z par. 6 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 24 października 1983 r. w sprawie praw i obowiązków pracowników Narodowego Banku Polskiego /Dz.U. nr 64 poz. 290/ ma, podobnie jak w przypadku umownych
Bezskuteczność wezwania do usunięcia naruszenia interesu prawnego lub uprawnienia, o czym mowa w art. 101 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym /Dz.U. nr 16 poz. 95 ze zm./, otwierająca drogę do zaskarżenia uchwały organu gminy do Naczelnego Sądu Administracyjnego, występuje zarówno wtedy, gdy organ gminy, który podjął kwestionowaną uchwałę, odmawia jej zmiany w zakresie
1. "Bezskuteczne wezwanie do usunięcia naruszenia", stanowiące w myśl art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym /Dz.U. nr 16 poz. 95 ze zm./ przesłankę dopuszczalności skargi do Naczelnego Sądu Administracyjnego, nie może być rozumiane jako wystosowanie takiego wezwania przez inną niż skarżący osobę, której interes prawny lub uprawnienie zostało również naruszone zaskarżoną
1. Uchwała zarządu gminy o przeznaczeniu określonego lokalu w budynku stanowiącym składniki mienia komunalnego na cele prowadzenia apteki przez określoną osobę z pominięciem żądań innej osoby , ubiegającej się o najem tego samego lokalu na te same cele nie rozstrzyga sprawy z zakresu administracji publicznej w rozumieniu art. 101 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym /Dz.U. nr 16
Przedmiotem skargi do sądu administracyjnego może być rozstrzygnięcie nadzorcze stwierdzające nieważność uchwały organu gminy, a nie zaniechanie - obojętnie, w jakiej formie wyrażone - wydania przez organ nadzoru takiego rozstrzygnięcia, przy czym legitymacja do wniesienia skargi przysługuje wyłącznie gminie lub związkowi komunalnemu /art. 8 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym
1. Wojewoda jako organ administracji rządowej nie może sprawować nadzoru nad orzecznictwem organów gmin w sprawach indywidualnych z zakresu administracji publicznej, jeśli nie wynika to wprost z przepisów prawa. 2. Rozpoznawanie odwołań od decyzji w sprawach nie należących obecnie do zadań zleconych organom gmin, a dotychczas należących do rad narodowych i terenowych organów administracji państwowej
