Postanowienie NSA z dnia 15 kwietnia 1991 r., sygn. II SA 258/91

1. Stosunek pracy z mianowania /służbowy/ powstać może wyłącznie w wyniku aktu mianowania, który jest decyzją administracyjną w rozumieniu art. 104 Kpa.

2. W przypadku pracowników umownych powinność z par. 6 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 24 października 1983 r. w sprawie praw i obowiązków pracowników Narodowego Banku Polskiego /Dz.U. nr 64 poz. 290/ ma, podobnie jak w przypadku umownych urzędników państwowych /art. 6 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych - Dz.U. nr 31 poz. 214 ze zm./, tylko ten skutek, iż uprawniony pracownik, po upływie czasu wymienionego w przepisach, może na drodze prawnej domagać się mianowania go na odpowiednie stanowisko.

Odmowa mianowania musi mieć postać umotywowanej decyzji administracyjnej /art. 104 i art. 105 Kpa/, zaś decyzja taka, po wyczerpaniu instancji, może być przedmiotem skargi do Naczelnego Sądu Administracyjnego /art. 196 par. 4 pkt 3 Kpa/.