Warunek z § 2 art. 155 k.k.w. stanowi, że przepisu § 1 nie stosuje się, jeżeli kara pozbawienia wolności została orzeczona na okres powyżej 3 lat. Warunek ten musi zostać spełniony również w wypadku podlegających odrębnemu wykonaniu kar, albowiem jak wskazuje się w orzecznictwie Sądu Najwyższego, w sytuacji, gdy skazany odbywa dwie lub więcej niepodlegających łączeniu kar pozbawienia wolności, warunkowe
Doszło wszak wówczas do swoistej konkurencyjności uprawnień przynależnych ustawowo oskarżonemu. Miał on przecież zarówno prawo uczestniczyć w rozprawie, jak też miał prawo brania udziału w posiedzeniu sądu penitencjarnego (art. 22 § 1 i 23 § 1 k.k.w.). Konsekwencją zaniedbań, czy uchybień w zakresie wykonywania przez obrońcę oskarżonego ustawowych obowiązków, nie może być ograniczenie, czy wręcz wyłączenie
W odniesieniu do odpowiedzialności odszkodowawczej Skarbu Państwa przewidzianej w art. 417 k.c. należy brać pod uwagę konstytucyjny model tej odpowiedzialności przewidziany w art. 77 Konstytucji, który łączy obowiązek naprawienia szkody jedynie z działaniem obiektywnie niezgodnym z prawem, eliminując znaczenie czynnik subiektywnego w postaci winy sprawcy szkody. Przez szkodę w rozumieniu tego przepisu
Okres wykonywania środka zabezpieczającego, o którym mowa w art. 96 § 1 k.k. jest niezależny od wymierzonej sprawcy kary pozbawienia wolności, a jego ramy czasowe wyznacza art. 96 § 3 k.k.
Przepis art. 152 k.k.w. jednoznacznie wskazuje, że chodzi w nim o sytuacje, gdy kara pozbawienia wolności nie była wykonywana z powodu odroczenia jej wykonania, a nie o faktyczny okres pobytu skazanego na wolności, liczony od uprawomocnienia się orzeczenia Jeżeli zatem w powyższym przepisie jest mowa o odroczeniu wykonania kary, a nie o jej niewykonywaniu, które może być podyktowane różnymi przyczynami
Zasądzając od Skarbu Państwa na rzecz oskarżonego określoną kwotę tytułem zwrotu kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu, sąd nie jest zobowiązany do wskazywania jednostki organizacyjnej, ze środków której nastąpić ma wypłata należności. W tej bowiem kwestii decydować może sąd, który wydał orzeczenie w pierwszej instancji, orzekający w postępowaniu wykonawczym na podstawie art. 3 § 1 k.k.w.
Na gruncie art. 24 § 1 k.k.w. chodzi o ujawnienie się bądź zaistnienie takich okoliczności, dotyczących ustawowych podstaw podlegającego reformacji orzeczenia, które - gdyby były znane lub istniały w czasie jego wydawania - spowodowałyby wydanie postanowienia innej treści niż to, które wówczas zapadło. Zatem będą to tylko takie okoliczności, które mogą w istotny sposób rzutować na treść konkretnego
