1. Praca wykonywana przez więźnia w zakładzie pracy ma swoje źródło nie w umowie o pracę, lecz w nakazie administracyjnym zarządu zakładu karnego i nie powoduje nawiązania stosunku pracy między więźniem a zakładem pracy. 2. Więzień, który uległ wypadkowi przy pracy, może dochodzić swych roszczeń na zasadach ogólnych w drodze powództwa przed sądem.
1. Odrębność procedury związanej z wykonywaniem przez organ administracji kary dodatkowej zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych, orzeczonej przez sąd lub kolegium do spraw wykroczeń /art. 181 par. 1 w związku z art. 2 pkt 7 Kkw i - odpowiednio - art. 100 Kpw/ i procedury administracyjnej, na mocy której organ może cofnąć prawo jazdy z urzędu w związku z udowodnionym faktem prowadzenia przez kierowcę
1. Chwilą warunkowego zwolnienia w rozumieniu art. 97 k.k. jest chwila zwolnienia z zakładu karnego. 2. Jeżeli w dacie orzekania o warunkowym przedterminowym zwolnieniu skazany przebywa na wolności, to przez chwilę warunkowego zwolnienia rozumie się datę uprawomocnienia się postanowienia o warunkowym przedterminowym zwolnieniu, chyba że postanowienie to podlega niezwłocznemu wykonaniu (art. 79
Artykuł 80 § 4 k.k.w. nakłada na sąd orzekający w przedmiocie odwołania warunkowego przedterminowego zwolnienia obowiązek wysłuchania zwolnionego. Rozwiązanie to ma na celu zapewnienie skazanemu możliwości realizowania przysługującego mu prawa do obrony. Jest oczywiste, że uprawnienie to może być prawidłowo wykorzystane tylko wtedy, gdy skazany zostanie zawiadomiony o terminie i celu posiedzenia oraz
Sądem właściwym do rozpoznania sprawy co do odwołania warunkowego zwolnienia jest sąd penitencjarny, który udzielił zwolnienia także wtedy, kiedy zwolniony pozostaje pod kontrolą w postaci dozoru uproszczonego w okręgu innego sądu penitencjarnego.
W myśl art. 38 § 1 k.k.w. karę pozbawienia wolności wykonuje się w zakładach karnych i tylko pobyt w nich uważany jest za odbywanie kary. Skoro skazany w wypadku udzielenia przerwy lub przerw w karze czy ucieczki ale przebywa w zakładzie karnym, nie może być mowy o odbywaniu kary, a tylko to stanowi przeszkodę do biegu kar dodatkowych. Skazany w obu wymienionych wypadkach, przebywając na wolności,
1. Sąd nie może zarządzić wykonania kary pozbawienia wolności warunkowo zawieszonej na podstawie art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 7 grudnia 1989 r. o amnestii (Dz.U. nr 64, poz. 390), jeżeli skazany w okresie próby nie wykonuje nałożonych na niego obowiązków lub uchyla się od dozoru. 2. Sądem właściwym do rozpoznania zażalenia na postanowienie w przedmiocie zarządzenia wykonania kary pozbawienia wolności
Jeżeli wymaga tego dobro rodziny, można w procesie o obalenie domniemań ustanowionych w art. 134 k.k.w. żądać przed podziałem majątku wspólnego rozliczeń przewidzianych w art. 45 k.r.o. Do rozliczeń tych między Skarbem Państwa a małżonkiem osoby skazanej nie ma zastosowania art. 164 § 1 k.k.w.
Wprawdzie przepis art. 74 § 4 k.k.w. operuje verba legis kategorii powinności, niemniej jednak stwierdzić należy, że w sytuacjach, które dotyczą zachowania fundamentalnych gwarancji procesowych oskarżonego czy skazanego, ową powinność rozumieć należy z reguły jako obowiązek sądu.
1. Wynikający z treści art. 4 lit. a Konwencji o przekazywaniu osób skazanych na karę pozbawienia wolności w celu odbycia kary w państwie, którego są obywatelami, sporządzonej w Berlinie dnia 19 maja 1978 r. (Dz.U. z 1980 r., nr 8, poz. 21), warunek podwójnej karalności czynu dotyczy wszelkich typów przestępstw, a zatem również przestępstw skarbowych (w tym celnych i dewizowych). 2. Sąd państwa przejmującego
Jeśli posługując się formą delegacji dokonano istotnych zmian stosunku służbowego funkcjonariusza formacji zmilitaryzowanych /a nie zwykłego oddelegowania do czasowego pełnienia służby poza stałym miejscem służby/, to jest to decyzja w sensie materialnym, która podlega kontroli sądu administracyjnego.
Delegowanie funkcjonariusza mianowanego do pełnienia służby w innej jednostce organizacyjnej na czas ściśle oznaczony, dopuszczony przez ustawę /art. 55 ust. 4 ustawy z dnia 10 grudnia 1959 r. o Służbie Więziennej - Dz.U. 1984 nr 29 poz. 149 ze zm./, nie zmienia statusu funkcjonariusza, wynikającego z aktu mianowania go na określone stanowisko i miejsce służbowe, lecz dotyczy jego służbowych obowiązków
Oddelegowanie funkcjonariusza Służby Więziennej do ściśle określonego i czasowego pełnienia służby w innej jednostce /art. 55 ust. 4 ustawy z dnia 10 grudnia 1959 r. o Służbie Więziennej - t.j. Dz.U. 1984 nr 29 poz. 149 ze zm./, nie jest decyzją administracyjną zaskarżalną do sądu administracyjnego lecz poleceniem służbowym - przeto skarga jako niedopuszczalna na zasadzie art. 204 par. 1 Kpa ulega
Zawarte w art. 1 § 1 k.k.w. uregulowanie, że według przepisów tego kodeksu odbywa się wykonanie orzeczeń także w postępowaniu w sprawach o wykroczenia, nie oznacza bynajmniej możliwości rozciągnięcia przepisów części ogólnej kodeksu karnego (a zatem i art. 89 k.k.) na sprawców skazanych za wykroczenia, zwłaszcza że żadna inna norma znajdująca się w tym kodeksie na taką możliwość nie wskazuje.
Kierownicy jednostek organizacyjnych podległych Centralnemu Zarządowi Zakładów Karnych są obowiązani zapewnić swoim pracownikom wynagrodzenie zasadnicze nie niższe niż przewidują aktualne tabele stawek w dolnej granicy dla danego stanowiska i to bez względu na ocenę pracy danego pracownika. Natomiast zasady przyznawania wynagrodzeń, o których mowa w piśmie okólnym Dyrektora Generalnego w Ministerstwie
Nie jest dopuszczalne ograniczenie wypłacania dodatków stałych do których pobierania funkcjonariusz uprawniony jest bezpośrednio na podstawie ustawy /art. 69 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 10 grudnia 1959 r. o Służbie więziennej - Dz.U. 1984 nr 29 poz. 149 ze zm./ w drodze decyzji administracyjnej.
Stosunek służbowy funkcjonariusza służby więziennej powstaje na podstawie decyzji administracyjnej mianowania i dlatego wszelkie zmiany w stosunku służbowym wymagają takiej decyzji /art. 3 ust. 1 oraz art. 68 ust. 1 i art. 72 ustawy z dnia 10 grudnia 1959 r. o Służbie więziennej - Dz.U. 1984 nr 29 poz. 149 ze zm./ Dochodzenie przez funkcjonariusza Służby Więziennej uposażenia ze stosunku służbowego
1. Z żadnego przepisu ustawy z dnia 10 grudnia 1959 r. o służbie więziennej /t.j. Dz.U. 1984 nr 29 poz. 149/ nie wynika obowiązek zamieszczania w decyzji o zwolnieniu ze służby rozstrzygnięć także w innych, poza samym zwolnieniem, kwestiach obejmujących rozliczenia uprawnień i świadczeń związanych ze służbą i ze zwolnieniem z niej. Dlatego nie ma naruszenia prawa w tym, że decyzja o zwolnieniu ze służby
W myśl przepisu art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 2 lipca 1994 r. o najmie lokali mieszkalnych i dodatkach mieszkaniowych /Dz.U. nr 105 poz. 509/, osobom zamieszkującym lokale będące w dyspozycji jednostek organizacyjnych podległych Ministrowi Obrony Narodowej, Ministrowi Spraw Wewnętrznych i Ministrowi Sprawiedliwości w zakresie służby więziennej dodatki mieszkaniowe nie mogły być przyznane nawet w sytuacji
