1. Praca wykonywana przez więźnia w zakładzie pracy ma swoje źródło nie w umowie o pracę, lecz w nakazie administracyjnym zarządu zakładu karnego i nie powoduje nawiązania stosunku pracy między więźniem a zakładem pracy. 2. Więzień, który uległ wypadkowi przy pracy, może dochodzić swych roszczeń na zasadach ogólnych w drodze powództwa przed sądem.
Artykuł 80 § 4 k.k.w. nakłada na sąd orzekający w przedmiocie odwołania warunkowego przedterminowego zwolnienia obowiązek wysłuchania zwolnionego. Rozwiązanie to ma na celu zapewnienie skazanemu możliwości realizowania przysługującego mu prawa do obrony. Jest oczywiste, że uprawnienie to może być prawidłowo wykorzystane tylko wtedy, gdy skazany zostanie zawiadomiony o terminie i celu posiedzenia oraz
Sądem właściwym do rozpoznania sprawy co do odwołania warunkowego zwolnienia jest sąd penitencjarny, który udzielił zwolnienia także wtedy, kiedy zwolniony pozostaje pod kontrolą w postaci dozoru uproszczonego w okręgu innego sądu penitencjarnego.
W myśl art. 38 § 1 k.k.w. karę pozbawienia wolności wykonuje się w zakładach karnych i tylko pobyt w nich uważany jest za odbywanie kary. Skoro skazany w wypadku udzielenia przerwy lub przerw w karze czy ucieczki ale przebywa w zakładzie karnym, nie może być mowy o odbywaniu kary, a tylko to stanowi przeszkodę do biegu kar dodatkowych. Skazany w obu wymienionych wypadkach, przebywając na wolności,
Wprawdzie przepis art. 74 § 4 k.k.w. operuje verba legis kategorii powinności, niemniej jednak stwierdzić należy, że w sytuacjach, które dotyczą zachowania fundamentalnych gwarancji procesowych oskarżonego czy skazanego, ową powinność rozumieć należy z reguły jako obowiązek sądu.
Jeśli posługując się formą delegacji dokonano istotnych zmian stosunku służbowego funkcjonariusza formacji zmilitaryzowanych /a nie zwykłego oddelegowania do czasowego pełnienia służby poza stałym miejscem służby/, to jest to decyzja w sensie materialnym, która podlega kontroli sądu administracyjnego.
Delegowanie funkcjonariusza mianowanego do pełnienia służby w innej jednostce organizacyjnej na czas ściśle oznaczony, dopuszczony przez ustawę /art. 55 ust. 4 ustawy z dnia 10 grudnia 1959 r. o Służbie Więziennej - Dz.U. 1984 nr 29 poz. 149 ze zm./, nie zmienia statusu funkcjonariusza, wynikającego z aktu mianowania go na określone stanowisko i miejsce służbowe, lecz dotyczy jego służbowych obowiązków
Oddelegowanie funkcjonariusza Służby Więziennej do ściśle określonego i czasowego pełnienia służby w innej jednostce /art. 55 ust. 4 ustawy z dnia 10 grudnia 1959 r. o Służbie Więziennej - t.j. Dz.U. 1984 nr 29 poz. 149 ze zm./, nie jest decyzją administracyjną zaskarżalną do sądu administracyjnego lecz poleceniem służbowym - przeto skarga jako niedopuszczalna na zasadzie art. 204 par. 1 Kpa ulega
Zawarte w art. 1 § 1 k.k.w. uregulowanie, że według przepisów tego kodeksu odbywa się wykonanie orzeczeń także w postępowaniu w sprawach o wykroczenia, nie oznacza bynajmniej możliwości rozciągnięcia przepisów części ogólnej kodeksu karnego (a zatem i art. 89 k.k.) na sprawców skazanych za wykroczenia, zwłaszcza że żadna inna norma znajdująca się w tym kodeksie na taką możliwość nie wskazuje.
Przewidziana w przepisie art. 26 § 1 k.k.w. szczególna możliwość uchylenia lub zmiany postanowień odnosi się wyłącznie do orzeczeń wykonawczych, tj. do orzeczeń wydawanych w toku postępowania wykonawczego na podstawie przepisów kodeksu karnego wykonawczego. Przepis ten nie stwarza zatem podstaw do reformowania takich postanowień, które wydaje się w tym postępowaniu w odniesieniu do określonych kwestii
Z treści art. 21 kkw wynika, że O terminie i celu posiedzenia sądu zawiadamia się prokuratora oraz obrońcę skazanego .... Nie ma przy tym żadnych podstaw do twierdzenia, że określony w tym przepisie obowiązek nałożony został jedynie na sąd orzekający w pierwszej instancji. Obowiązek zawiadomienia obrońcy skazanego o terminie i celu posiedzenia sądu, wynikający z art. 21 kkw, spoczywa lege non distinguente
Uprawnienie skazanego do złożenia wniosku w postępowaniu wykonawczym, zagwarantowane w art. 8 d. k.k.w., ani nie zastępuje, ani nie umniejsza uprawnienia do przedstawienia wyjaśnień na posiedzeniu sądu, którego przedmiotem jest kwestia odwołania warunkowego zwolnienia.
Sąd pierwszej instancji, orzekający na podstawie art. 65 lub 67 k.k.w. z 1969 r. (obecnie: art. 150 i 151 k.k.w.), nie jest uprawniony do odroczenia wykonania kary z powodu, związanego wyłącznie z zamierzonym czy faktycznym wniesieniem kasacji.
Uzasadniona wątpliwość co do poczytalności skazanego może wystąpić dopiero w postępowaniu wykonawczym, niezależnie od tego, iż jego stan psychiczny tempore criminis oraz w toku procesu nie budził zastrzeżeń.
Przepis art. 51 k.k.w. nie ma zastosowania do nie wykonanej kary grzywny, orzeczonej prawomocnie przed dniem wejścia w życie kodeksu karnego z 1997 r.
Z uwagi na treść art. 1 § 2 k.k.w. oraz podstawy kasacji określone w art. 523 § 1 k.p.k., niedopuszczalne jest zaskarżenie kasacją prawomocnych postanowień sądu wydawanych w postępowaniu wykonawczym w zakresie, w jakim podlegają one korygowaniu w trybie przewidzianym w art. 24 § 1 k.k.w.
Zwolnienie skazanego po odbyciu przez niego kary pozbawienia wolności następujące przy zastosowaniu art. 168 k.k.w., jest równoznaczne z wykonaniem wobec niego całej orzeczonej kary.
Zakładowi zamkniętemu, w którym wykonywany jest środek zabezpieczający, nie przysługuje prawo do wynagrodzenia za sporządzenie wskazanej w art. 203 § 1 k.k.w. opinii, którą kierownik tego zakładu, realizując dyspozycję wymienionego przepisu, obowiązany jest przesłać do sądu.
1. Sąd, także penitencjarny, orzekający w postępowaniu skargowym, toczącym się na podstawie art. 7 k.k.w., nie jest podmiotem uprawnionym do przekazania Sądowi Najwyższemu, w trybie art. 441 § 1 k.p.k., zagadnienia prawnego wymagającego zasadniczej wykładni ustawy. 2. Skazanemu nie przysługuje skarga na czynność procesową sądu w postaci polecenia doprowadzenia do zakładu karnego bez wezwania, podjętą
Instytucje zezwolenia na opuszczenie zakładu karnego (art. 141 a k.k.w.) i przerwy w wykonaniu kary pozbawienia wolności (art. 153 k.k.w.) nie dotyczą pobytu osoby umieszczonej w odpowiednim zakładzie psychiatrycznym (art. 94 k.k.).
Sformułowanie „wydanie postanowienia o udzieleniu warunkowego zwolnienia” użyte w § 52 ust. 1 pkt 13 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 13 stycznia 2004 r. w sprawie czynności administracyjnych związanych z wykonywaniem tymczasowego aresztowania oraz kar i środków przymusu skutkujących pozbawieniem wolności oraz dokumentowaniem tych czynności (Dz. U. Nr 15, poz. 142) oznacza wydanie postanowienia
