W razie upływu okresu przedawnienia karalności tuż po wydaniu wyroku skazującego w pierwszej instancji, który nie został zaskarżony środkami odwoławczymi i uprawomocnił się, umorzeniu postępowania w trybie art. 62 § 1 k.p.s.w. z powodu negatywnej przesłanki procesowej przewidzianej w art. 5 § 1 pkt 4 k.p.s.w. stoi na przeszkodzie powaga rzeczy osądzonej (art. 5 § 1 pkt 8 k.p.s.w.).
Wyznaczenie, w trybie art. 22 k.p.s.w., obrońcy z urzędu w postępowaniu w sprawie o wykroczenia uzależnione jest od kumulatywnego spełnienia dwóch warunków: niezamożności wnioskującego i interesu wymiaru sprawiedliwości. Przepis ten wymaga także, by obwiniony w sposób należyty wykazał pierwszą z przesłanek, przy czym - w odróżnieniu od art. 78 § 1 k.p.k. - uszczerbek w utrzymaniu siebie i rodziny musi
Więź co do „czasu i przestrzeni”. Ten związek nie jest jednak wystarczającym kryterium do przyjęcia tożsamości „czynu” na gruncie prawa karnego. Nie całość zachowania się człowieka w określonym wycinku czasu i przestrzeni oceniana jest jako „czyn zabroniony”, a tylko fragmenty tego zachowania „wycięte” znamionami czynności sprawczych. Wzajemne usytuowanie tych „wyciętych” fragmentów pozwala z kolei
Sąd I instancji dokonując zmiany opisu zarzucanego czynu z przekroczenia dozwolonej prędkości przez obwinionego na nieudzielenie informacji o osobie prowadzącej pojazd ewidentnie wyszedł poza przedmiotowe granice wniosku o ukaranie. Granice wniosku o ukaranie zakreśla między innymi określenie zarzucanego obwinionemu czynu ze wskazaniem miejsca, czasu, sposobu i okoliczności jego popełnienia (art. 57
Skoro, jak słusznie wywiódł Rzecznik Praw Obywatelskich, do 31 grudnia 2010 r. straży miejskiej nie przysługiwało uprawnienie do żądania od właściciela pojazdu wskazania komu go powierzył, to nie przysługiwał jej także w tych sprawach status oskarżyciela publicznego, a w konsekwencji straż nie była uprawniona do wnoszenia w nich aktów oskarżenia. Ten stan rzeczy wprost prowadzi do oceny, że rozpoznanie
