Przepis art. 21 ust. 4 pkt 1 lit. "a" ustawy z dnia 24 stycznia 1991 r. o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego /Dz.U. nr 17 poz. 75 ze zm./, w zakresie, w jakim Trybunał Konstytucyjny uznał tę normę za niezgodną z Konstytucją, utracił moc w dniu 9 września 1994 r. /por. Obwieszczenie Prezesa Trybunału Konstytucyjnego z dnia 9 września 1994 r
Przyznanie uprawnień kombatanckich z tytułu represji okresu wojennego i powojennego na podstawie art. 4 ustawy z dnia 24 stycznia 1991 r. o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego /Dz.U. nr 17 poz. 75 ze zm./ nie jest uzależnione od działalności czy aktywności politycznej, narodowościowej, religijnej osób, a jedynie od charakteru źródła stosowanych
Dekret z dnia 5 października 1955 r. o odpowiedzialności materialnej żołnierzy za szkody wyrządzone jednostce wojskowej /Dz.U. nr 40 poz. 247/ oparty jest na zasadzie winy żołnierza. Brak jest jakichkolwiek podstaw do przyjęcia, że wypłacenie odprawy emerytalnej /zgodnie z przepisami prawa/ w związku ze zwolnieniem ze służby mogłoby - nawet w przyszłości - być traktowane jako "zawinione wyrządzenie
Ustawa z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych nie przewiduje dla kombatantów ulg podatkowych. Przewidziana w art. 20 ust. 4 ustawy z dnia 24 stycznia 1991 r. o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego ulga w opłatach rejestracyjnych nie jest ulgą w podatku od środków transportowych.
1. Decyzja organu administracji państwowej powinna w pełni odpowiadać wymogom art. 104 par. 2 Kpa, wszakże rozstrzygnięcie co do istoty nie stanowi załatwienia sprawy w rozumieniu art. 104 par. 1 Kpa, jeżeli decyzja nie zawiera odpowiedzi na oczekiwania strony wywodzące się z unormowań prawa materialnego lub wymogów procedury administracyjnej. 2. Zawarta nawet w uzasadnieniu umotywowana w świetle obowiązującego
Zgodnie z par. 32 ust. 1 w związku z par. 21 ust. 1 rozporządzenia Ministra Obrony Narodowej z dnia 10 czerwca 1992 r. w sprawie zasad określania zdolności do czynnej służby wojskowej oraz właściwości i trybu postępowania wojskowych komisji lekarskich w tych sprawach /Dz.U. nr 57 poz. 278/ orzeczenia okręgowych wojskowych komisji lekarskich jako organów odwoławczych wydawane są w składzie trzech oficerów-lekarzy
1. Przy ocenie konieczności sprawowania przez żołnierza bądź poborowego opieki nad członkiem rodziny /art. 87 ust. 2 pkt 3 i art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej - Dz.U. 1992 nr 4 poz. 16/ właściwe organy powinny kierować się treścią i zakresem obowiązku alimentacyjnego, o jakim mowa w art. 128 i 129 kodeksu rodzinnego i opiekuńczego
W postępowaniu zmierzającym do wydania decyzji na podstawie art. 25 ustawy z dnia 24 stycznia 1991 r. o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego /Dz.U. nr 17 poz. 75/ nie można stosować zasady obciążania ciężarem dowodu zainteresowanego skoro art. 22 ust. 1 tejże ustawy odnosi się wyłącznie do postępowania zmierzającego do potwierdzenia uprawnień
1. Pozbawienie uprawnień kombatanckich osób, o których mowa w art. 25 ust. 2 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 24 stycznia 1991 r. o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego /Dz.U. nr 17 poz. 75/, następuje w ramach postępowania administracyjnego, które toczy się zasadniczo według reguł określonych w kodeksie postępowania administracyjnego. 2. W zakresie
1. Nieuwzględnienie wniosku strażaka o rozwiązanie z nim stosunku służbowego we wskazanym przez niego dniu, uznać należy za uzasadnione zwłaszcza wtedy, gdy zamiar wcześniejszego odejścia ze służby w istocie zmierza do niezakończenia prowadzonego przeciwko funkcjonariuszowi postępowania dyscyplinarnego i do niewykonania kary dyscyplinarnej, która mogłaby być wydana po zakończeniu tego postępowania.
Pewne zachowania człowieka uzbrojonego nie polegające na strzelaniu należy zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 31 stycznia 1961 r. o broni, amunicji i materiałach wybuchowych /Dz.U. nr 6 poz. 43 ze zm./ uznać za używanie broni w celach sprzecznych z porządkiem publicznym. Dotyczy to zwłaszcza straszenia bronią oraz publicznego demonstrowania jej w sposób wskazujący na zamiar wymuszenia przy
Zwolnienie z zawodowej służby wojskowej w Wojskach Ochrony Pogranicza z chwilą przyjęcia do służby w Straży Granicznej w trybie art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 12 października 1990 r. o Straży Granicznej /Dz.U. nr 78 poz. 462/ na skutek zgłoszenia się żołnierza do tej służby /art. 151 ust. 1 cytowanej ustawy/ nie kończy przebiegu służby - jest ona kontynuowana w nowej formacji /art. 151 ust. 3 cytowanej
Represjami z przyczyn narodowościowych określonymi w art. 4 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 24 stycznia 1991 r. o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego /Dz.U. nr 17 poz. 75 ze zm./ nie mogą być represje stosowane wobec osób narodowości niemieckiej bądź takich osób narodowości polskiej, które w ramach wydanego przez III Rzeszę Niemiecką rozporządzenia
1. Wykaz miejsc odosobnienia odpowiadających warunkom określonym w art. 4 ust. 1 pkt 1 lit. "b" ustawy z dnia 24 stycznia 1991 r. o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego /Dz.U. nr 17 poz. 75 ze zm./ sporządzony w trybie art. 8 ust. 1 pkt 2 tej ustawy, jest szczególnym środkiem dowodowym. Przeciwko ustaleniom pozytywnym, płynącym z tego wykazu
Dla możliwości skierowania do odbycia służby zastępczej /art. 189 ustawy z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej - Dz.U. 1992 nr 4 poz. 16 ze zm./ nie wystarczy odwołanie się do ogólnych idei wegetarianizmu i pacyfizmu; niezbędne jest wykazanie rzeczywistych sprzeczności indywidualnych reguł postępowania z obowiązkiem służby wojskowej.
Uznanie przez Trybunał Konstytucyjny, a następnie przez Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, że art. 21 ust. 2 pkt 4 lit. "a" ustawy z dnia 24 stycznia 1991 r. o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego /Dz.U. nr 17 poz. 75 ze zm./ w przedstawionym w tezie orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego zakresie jest sprzeczny z Konstytucją oznacza, że sprzeczność
1. Ustawa z dnia 24 stycznia 1991 r. o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego /Dz.U. nr 17 poz. 75 ze zm./ przyznaje w uznaniu szczególnych zasług osób, które walczyły o suwerenność ojczyzny określone uprawnienia pracownicze, emerytalne, ulgi taryfowe i zniżki, jednakże nie ma wśród nich zwolnień podatkowych. 2. Zaniechanie ustalania i poboru
Wdowy lub wdowcy po kombatantach i innych osobach mogą wnosić własne wnioski o wszczęcie postępowania jedynie w sytuacji, gdy śmierć ich małżonków nastąpiła po dniu 1 stycznia 1991 r., jako dacie wejścia w życie ustawy z dnia 24 stycznia 1991 r. o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego /Dz.U. nr 17 poz. 75 ze zm./.
Niedostateczna znajomość przepisów dotyczących obchodzenia się z daną bronią uzasadnia odmowę wydania pozwolenia na broń także w sytuacji, gdy występują okoliczności faktyczne uzasadniające wydanie takiego pozwolenia /art. 5 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 31 stycznia 1961 r. o broni, amunicji i materiałach wybuchowych - Dz.U. nr 6 poz. 43 ze zm./.
Z art. 16 par. 2 i art. 196 par. 1 Kpa wynika, że sąd administracyjny nie jest kolejną trzecią instancją postępowania administracyjnego. Do jego kompetencji należy ocena czy zaskarżona decyzja administracyjna jest zgodna z prawem. Wniesiona skarga w zasadzie nie zawiera zarzutów dotyczących naruszenia przepisów prawa, a sprowadza się do kwestionowania słuszności zaskarżonej decyzji. Powyższa sfera
Ogólnikowe stwierdzenie organu, że wykonywanie pracy przymusowej w ZSRR, podobnie jak w obozach pracy III Rzeszy Niemieckiej w czasie II wojny światowej, nie stanowi podstawy do ubiegania się o uprawnienia kombatanckie, gdy nie została wyjaśniona przyczyna wywiezienia do obozu, jest ustaleniem dowolnym.
