Żądanie dopisania w akcie urodzenia przyimka "de" przed nazwiskiem jest w istocie żądaniem sprostowania aktu stanu cywilnego w rozumieniu art. 31 ustawy z dnia 29 września 1986 r - Prawo o aktach stanu cywilnego /Dz.U. nr 36 poz. 180/, co wyłącza właściwość organów administracji do orzekania /art. 33 ustawy/.
Artykuł 47 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /Dz.U. 1984 nr 32 poz. 174/ nie stanowi podstawy do wydania decyzji stwierdzającej - na wniosek osoby trzeciej lub z urzędu - obowiązek meldunkowy indywidualnie określonego podmiotu.
Faktyczne opuszczenie wspólnie zajmowanego lokalu mieszkalnego skutkuje utratą uprawnień do przebywania w lokalu tylko w przypadku rozwiedzionych małżonków /art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych - Dz.U. 1984 nr 32 poz. 174/.
Zbędne jest potwierdzenie pobytu osoby zgłaszającej pobyt stały lub czasowy trwający ponad dwa miesiące w dotychczasowym wspólnym mieszkaniu, które przyznano jednemu z rozwiedzionych małżonków, przez drugiego małżonka.
Wyrażenie zgody przez rodziców, a także przez małoletnią liczącą 16 lat na zameldowanie jej na pobyt stały u dziadków zamieszkałych w tej samej miejscowości co rodzice, nie narusza dobra małoletniej ani też nie pozbawia rodziców możliwości wykonywania władzy rodzicielskiej nad ich małoletnią córką i nie wymaga zgody sądu opiekuńczego na zameldowanie.
1. Skutkiem przyznania orzeczeniem sądu wspólnego spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego jednemu z rozwiedzionych małżonków jest wygaśnięcie prawa drugiego małżonka do tego lokalu, a więc i uprawnienia do przebywania w tym lokalu w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /Dz.U. 1984 nr 32 poz. 174/. 2. Dopóki nie nastąpi podział wspólnego
1. Prawomocne postanowienie sądu, wydane w postępowaniu o zniesienie współwłasności i nakazujące współwłaścicielom wydanie nieruchomości jednemu z nich, jest dla zobowiązanych równoważne utracie tytułu prawnego do lokalu. 2. Jeżeli żona została orzeczeniem sądu pozbawiona tytułu prawnego do lokalu, jej mąż nie może domagać się zameldowania w tym lokalu, powołując się na swoje uprawnienie do przebywania
W drodze analogii za osobę uprawnioną do dokonania potwierdzenia uprawnienia do przebywania w lokalu należy uważać nie tylko osobę działającą w imieniu właściciela /zarządcę/ ale również osobę będącą użytkownikiem budynku, jeśli źródłem powstania użytkowania jako ograniczonego prawa rzeczowego w rozumieniu art. 252 Kc, była umowa zawarta z właścicielem.
Dla stwierdzenia faktu, iż "nowe miejsce pobytu" jest znane nie jest konieczne wypełnienie przez tę osobę obowiązku meldunkowego. Zaniedbania w zakresie spełnienia tego obowiązku mogą pociągnąć za sobą stosowną odpowiedzialność karno-administracyjną ale niezależnie od tego nie wykluczy to możliwości stwierdzenia faktu iż nowe miejsce faktycznego pobytu tej osoby jest znane.
1. Mówiąc o opuszczeniu dotychczasowego miejsca pobytu stałego bez wymeldowania ustawodawca miał na uwadze sytuację, w której określona osoba opuściła mieszkanie dobrowolnie i wyprowadziła się do innego mieszkania, często w innej miejscowości. 2. Niezajmowanie lokalu wskutek usunięcia przemocą lub utrudnianie zamieszkiwania w tym lokalu, nie można traktować jako "opuszczenie dotychczasowego miejsca
Dla uzyskania przez osobę bliską najemcy nie zamieszkującej w lokalu zajmowanym przez najemcę, uprawnienia do zamieszkania w tym lokalu, a tym samym dla uzyskania uprawnienia do przebywania w tym lokalu - wymagana jest zgoda najemcy. Sam fakt istnienia /powstania/ stosunku bliskości z najemcą w znaczeniu art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. - Prawo lokalowe /Dz.U. 1983 nr 9 poz. 55/, nie
W razie utraty uprawnień do przebywania w lokalu pobyt w zakładzie karnym uniemożliwia wydanie decyzji o wymeldowaniu z miejsca stałego pobytu, w oparciu o przepis art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /Dz.U. 1984 nr 32 poz. 174/, tylko wtedy, gdy opuszczenie lokalu pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z przebywaniem w zakładzie karnym.
Organ administracji rozstrzygający o zameldowaniu nie może wnikać w spory powstające pomiędzy współwłaścicielami co do sposobu korzystania z rzeczy wspólnej. Spory takie podlegają rozstrzygnięciu na właściwej drodze przed sądem cywilnym, jednakże do czasu zmiany w tej drodze stanu prawnego i faktycznego organy administracji biorą pod uwagę stan prawny wynikający z właściwych dokumentów /księga wieczysta
Gdy lokal stanowi małżeńską wspólność majątkową, potwierdzenie uprawnienia do przebywania w lokalu /art. 9 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych - Dz.U. 1984 nr 32 poz. 174/ zaliczyć należy do czynności przekraczających zwykły zarząd majątkiem, a zatem w takiej sytuacji wymagana jest zgoda obojga małżonków, bez względu na to, czy z wnioskiem o zameldowanie
1. O tym czy określona osoba opuściła miejsce pobytu stałego lub czasowego trwającego ponad dwa miesiące, będą decydowały okoliczności istniejące w dniu opuszczenia mieszkania przez daną osobę, a nie okoliczności istniejące w dniu złożenia wniosku o wymeldowanie danej osoby. 2. Jeżeli osoba opuszcza dotychczasowe miejsce pobytu z zamiarem stałego zamieszkania w innym miejscu i zamiar ten realizuje
Okoliczność, iż przebywanie osoby zobowiązanej do zgłoszenia zameldowania w określonym lokalu zostało przerwane wbrew jej woli i bez uzasadnienia prawnego musi być wykazane w toku prowadzonego postępowania.
Spółdzielcze prawo do lokalu przydzielonego obojgu lub tylko jednemu z małżonków w czasie trwania małżeństwa dla zaspokojenia potrzeb mieszkaniowych rodziny, należy wspólnie do obojga małżonków. Nie jest zatem bez znaczenia skład osobowy rodziny, której potrzeby prawo stosownie do art. 215 par. 2 ustawy z dnia 16 września 1982 r. - Prawo spółdzielcze /Dz.U. nr 30 poz. 210/ ma zaspokajać ten lokal.
Jeżeli najemca lokalu nie posiada zezwolenia terenowego organu administracji państwowej na oddanie do bezpłatnego użytkowania lub podnajem przydzielonego mu lokalu, to tym samym zawarta przez niego z podnajemcą umowa podnajmu całego lokalu jako umowa nieważna - nie daje podnajemcy uprawnienia do przebywania w tym lokalu.
W sytuacji gdy okoliczności sprawy nie mogą ewentualnie uzasadniać wymeldowania, a ze sprawy wynika, że czynność zameldowania określonej osoby została dokonana niezgodnie z obowiązującymi przepisami, właściwy organ administracji państwowej może stwierdzić w formie decyzji administracyjnej, że brak było podstaw do zameldowania. Wydana w tym przedmiocie ostateczna decyzja uzasadnia dopiero skreślenie
O zobowiązaniu do przywrócenia utraconego posiadania, wydania lokalu, wydania kluczy umożliwiających wejście do lokalu, itp. orzekają sądy. Zawiadomienie o przeszkodach w zajęciu lokalu, czynionych osobie w stosunku, do której toczy się postępowanie o wymeldowanie przez współnajemczynię Prokuratora Rejonowego, nie może być, z uwagi na zakres czynności Prokuratury, traktowane jako podjęcie działań zmierzających
Prawidłowa wykładnia art. 47 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /Dz.U. 1984 nr 32 poz. 174/ dopuszcza rozstrzygnięcie organu administracji państwowej o dokonaniu zameldowania nie tylko wtedy, gdy zgłoszone dane budzą wątpliwości ale także wówczas, gdy osoba ubiegająca się o zameldowanie nie może przedstawić potwierdzenia uprawnienia do przebywania w
