Imię Astrid nie jest ani ośmieszające, ani nieprzyzwoite. Jest to - wbrew odmiennemu poglądowi organów administracji - imię dostatecznie indywidualizujące, gdyż stosuje się je jako imię żeńskie, szczególnie w krajach skandynawskich. Naczelny Sąd Administracyjny już parokrotnie w swoim orzecznictwie /np. wyrok z dnia 17 listopada 1982 r. sygnatura akt II SA 1474/82/ zajął stanowisko, że o niedopuszczalności
Dopełnienie obowiązku zameldowania się na pobyt stały /art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych - Dz.U. nr 14 poz. 85/ nie może bezpośrednio wywierać dla strony negatywnych skutków w świetle art. 43 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. - Prawo lokalowe /Dz.U. nr 14 poz. 74/, chyba że materiał dowodowy pozwoli stwierdzić bez zastrzeżeń, że zameldowanie
"Względy życiowe" w rozumieniu przepisu par. 2 ust. 2 pkt 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1974 r. w sprawie ograniczenia pobytu stałego osób zamierzających zamieszkać na terenie m.st. Warszawy /Dz.U. 1975 nr 1 poz. 4 ze zm./ mają charakter szeroki. W rozumieniu tego pojęcia mieszczą się zatem uczucia powinności w sferze nakazu moralnego w aspekcie szacunku dla starszego, schorowanego
Decyzje organów administracji państwowej wydane na podstawie par. 2 ust. 2 pkt 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1974 r. w sprawie ograniczenia pobytu stałego osób zamierzających zamieszkać na terenie m.st. Warszawy /Dz.U. 1975 nr 1 poz. 4 ze zm./ mają charakter decyzji uznaniowych /mogą udzielać/ przy czym ocena istnienia bądź nie istnienia w konkretnej sprawie względów społecznych
Nie wyrażenie sprzeciwu przez ojca na zmianę nazwiska dziecka nie może być utożsamiane z ustawowym obowiązkiem uzyskania przed wydaniem decyzji jego zgody na zmianę nazwiska, tym bardziej, że w sprawie objętej skargą ojciec dziecka nie mógł się wypowiedzieć w kwestii zmiany nazwiska, ponieważ jak wynika z materiałów sprawy o toczącym się postępowaniu nie był powiadomiony i nie brał w nim udziału. Powyższe
Ustawa z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /Dz.U. nr 14 poz. 85/ nie przewiduje możliwości wymeldowania z urzędu, stanowiąc w art. 48 ust. 1, że urząd prowadzący ewidencję ludności ma obowiązek dokonać m.in. wymeldowania osoby na podstawie zgłoszenia, a jeżeli dane w zgłoszeniu budzą wątpliwość urząd dokonujący wymeldowania lub zameldowania może dokonać odpowiednich
Zgodnie z art. 5 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /Dz.U. nr 14 poz. 85/ w tym samym czasie można mieć tylko jedno miejsce stałego pobytu, dlatego też jeżeli w trakcie postępowania w sprawie zarejestrowania na pobyt stały w określonym miejscu, obywatel zamelduje się na stałe w innym miejscu, to postępowanie w sprawie staje się bezprzedmiotowe i prawidłowe
Określenie "ważne względy" zawarte w art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 15 listopada 1956 r. o zmianie imion i nazwisk /Dz.U. 1963 nr 59 poz. 328/ jest to określenie prawnie niezdefiniowane, oznaczane też w teorii prawa mianem wyrażenia nieostrego. Nie ulega wątpliwości, że jako takie ogranicza znacznie wymierność kontroli legalności decyzji wydanych na podstawie przepisów używających takich określeń do rozważenia
Przepis art. 8 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /Dz.U. nr 14 poz. 85/ upoważnia organ administracji państwowej do rozstrzygnięcia wątpliwości co do charakteru pobytu danej osoby zameldowanej na pobyt czasowy i przebywającej w tej samej miejscowości nieprzerwanie dłużej niż dwa miesiące. Wykładnia gramatyczna przepisu art. 8 ustawy nie pozwala na rozdzielne
W obu wypadkach, których dotyczą przepisy art. 6 ust. 1 i art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /Dz.U. nr 14 poz. 85/, przesłanką zameldowania jest stan faktyczny "zamieszkiwania" przy pobycie stałym uwarunkowany zamiarem stałego przebywania, względnie "przebywania" przy pobycie czasowym, bez zamiaru miejsca pobytu stałego.
1. Wprawdzie zameldowanie nie jest uzależnione od uprawnień do lokalu, lecz stanowi jedynie dowód miejsca pobytu danej osoby /art. 4 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych - Dz.U. nr 14 poz. 85/, jednak organ powinien uznać zasadność zameldowania na pobyt stały osoby, która nawet stale w nim nie przebywa, ale wiąże z nim trwale interesy życiowe jako właściciel
Decyzja uchylająca dokonanie wpisu w rejestrze mieszkańców i w dowodzie osobistym o zameldowaniu na pobyt stały wydana w wyniku wznowienia postępowania na podstawie art. 145 par. 1 pkt 5 Kpa jest zgodna z prawem jeżeli skarżący zgłaszając wniosek o zameldowanie w lokalu wprowadził w błąd organy administracji gdyż w lokalu tym nie przebywał. Działanie skarżącego było działaniem bezprawnym, w związku
Najemca, który godzi się na pobyt innej osoby w jego mieszkaniu z zamiarem pobytu czasowego lub stałego, nie może skutecznie kwestionować uprawnień organu ewidencji ludności do zarejestrowania tego faktu w formie meldunkowej rejestracji miejsca pobytu.
Jakkolwiek nazwisko należy do sfery dóbr osobistych i praw podmiotowych obywatela, jednak sposób dysponowania nim podlega pewnym ograniczeniom wynikającym z ochrony interesu społecznego. Organy administracji państwowej obowiązane są poddawać ocenie dowody, którymi wnioskodawca argumentuje swoje racje zmiany nazwiska, by uniknąć konsekwencji uwzględnienia wniosku dla systemu akt stanu cywilnego, ewidencji
Brak jest podstaw do stosowania przez organy administracji państwowej środków prawnych zmuszających osobę fizyczną do uporządkowania swoich spraw meldunkowych, skoro taki obowiązek nie zaistniał, gdyż z ustaleń funkcjonariusza Milicji Obywatelskiej i notatki sporządzonej w wyniku przeprowadzenia wizji lokalnej i wywiadu środowiskowego wynikało, że istnieje ciągłość zamieszkiwania tej osoby w lokalu
W myśl art. 10 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /Dz.U. nr 14 poz. 85/ obywatel zgłaszając swoje przybycie do hotelu robotniczego w związku z pracą w zakładzie przemysłowym może się zameldować tylko na pobyt czasowy i to niezależnie od tego na jaki okres czasu do tego hotelu przybywa.
Nie jest zasadny zarzut dotyczący wynikającego z przepisów ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 38 poz. 229 ze zm./ zakazu meldowania osób w budynkach przeznaczonych do rozbiórki, bowiem kwestie dotyczące zameldowania mogą być normowane wyłącznie przepisami ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /Dz.U. nr 14 poz. 85/ oraz wydanymi na
Niewyjaśnienie wszystkich okoliczności sprawy, w tym istotnej kwestii, czy fakt 11-letniego nieprzerwanego zamieszkiwania w pokoju służbowym w Warszawie przez wysokokwalifikowanego i niezbędnego dla warszawskiej instytucji pracownika, może być uznany za podstawę do zezwolenia na pobyt stały w Warszawie ze względów życiowych i społecznych stanowi naruszenie art. 7, art. 8 i art. 77 par. 1 Kpa i skutkuje
Jeżeli organy administracji państwowej uznały, że zebrane dowody nie pozwalają na ustalenie, że związek małżeński został faktycznie zawarty to art. 22 dekretu z dnia 8 czerwca 1955 r. - Prawo o aktach stanu cywilnego /Dz.U. nr 25 poz. 151 ze zm./ nie może mieć zastosowania i w związku z tym decyzja odmawiająca ustalenia treści aktu zawarcia małżeństwa jest zgodna z prawem.
1. Zgodnie z ustawą z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /Dz.U. nr 14 poz. 85/ ewidencja ludności jest tylko rejestracją faktów, informacji o rzeczywistym pobycie obywatela pod wskazanym adresem /art. 1/, wykonywaną w interesie publicznym ze względu na bezpieczeństwo, ład i porządek, możność uzyskania informacji w celu porozumienia się. 2. Zameldowanie jest dowodem
Zatrudnienie na terenie Warszawy samo przez się nie daje podstaw do zezwolenia na pobyt stały w Warszawie.
Przepis par. 2 ust. 2 pkt 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1974 r. w sprawie ograniczenia pobytu stałego osób zamierzających zamieszkać na terenie m.st. Warszawy /Dz.U. 1975 nr 1 poz. 4 ze zm./ nie nakłada na organ administracji państwowej obowiązku udzielenia zezwolenia na pobyt stały, lecz stwarza możliwość uzyskania takiego zezwolenia, jeżeli organ administracji państwowej po rozważeniu
Ocena czy w danym przypadku zachodzą względy społeczne lub życiowe uzasadniające pobyt stały na terenie m.st. Warszawy pozostawiona została w przepisie par. 2 ust. 2 pkt 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1974 r. w sprawie ograniczenia pobytu stałego osób zamierzających zamieszkać na terenie m.st. Warszawy /Dz.U. 1975 nr 1 poz. 4 ze zm./ swobodnemu uznaniu organu administracyjnego, zaś
Sam fakt, że skarżący znajduje się na liście osób oczekujących na przydział mieszkania, nie może być uznany za równoznaczny z przydziałem mieszkania, w związku z czym skarżący nie spełnia przesłanek do udzielenia zezwolenia na pobyt stały w Warszawie zawartych w przepisie par. 2 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1974 r. w sprawie ograniczenia pobytu stałego osób zamierzających
