Uprawnienie do przebywania w lokalu regulują przepisy prawa cywilnego jak również przepisy prawa lokalowego. Nie w każdym przypadku uprawnienia te wynikają z woli właściciela /zarządcy/ budynku lub właściciela lokalu jako odrębnej nieruchomości.
1. Prawomocny wyrok eksmisyjny może być wykonany przez zobowiązanego albo dobrowolnie albo w drodze egzekucyjnej. Niedopuszczalne jest natomiast nadużywanie instytucji wymeldowania z urzędu w celu osiągnięcia tego samego skutku. 2. Obowiązek dokładnego ustalenia stanu faktycznego sprawy sięga przede wszystkim tych jej okoliczności z których istnieniem przepisy prawa materialnego mające zastosowanie
1. Pojęcie uprawnienia do przebywania w lokalu mieszkalnym nie można pojmować w sposób formalistyczny. Nie sposób w szczególności przyjąć, aby w każdym przypadku nie posiadanie tytułu prawnego do zajmowania lokalu mieszkalnego z konieczności pociągało za sobą wszelkie ujemne konsekwencje w dziedzinie uprawnień lub obowiązków meldunkowych. 2. W szczególności zastosowanie przepisów meldunkowych nie może
Do zameldowania osoby w lokalu stanowiącym własność osoby fizycznej, a zajmowanego przez najemcę na podstawie decyzji administracyjnej o przydziale, konieczne jest także potwierdzenie przez właściciela uprawnienia do przebywania tej osoby w lokalu, chyba że ma być zameldowana osoba bliska w rozumieniu art. 8 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. - Prawo lokalowe /Dz.U. 1983 nr 11 poz. 55/.
1. Przepis art. 15 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /Dz.U. 1984 nr 32 poz. 174/ pozwala na wymeldowanie z urzędu w każdym przypadku tylko wtedy, gdy dana osoba opuściła miejsce stałego pobytu. Pojęcie "opuszczenia" miejsca pobytu zawiera w sobie element woli osoby, która w opuszczonym przez siebie miejscu nie zamierza nadal przebywać. 2. Przymusowe usunięcie
Zastosowanie przepisów meldunkowych nie może doprowadzić do narzucania małżonkom oddzielnych miejsc zamieszkania w sytuacji, gdy jeden z nich zajmuje nadal po utracie tytułu prawnego lokal, w którym jest zameldowany, a drugi z nich powraca do tego lokalu po okresie czasowej nieobecności.
Nie każde fizyczne opuszczenie lokalu jest równoznaczne z opuszczeniem miejsca pobytu stałego w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /Dz.U. 1984 nr 32 poz. 174/. Opuszczenie bez wymeldowania się miejsca pobytu stałego, jako jedna z niezbędnych przesłanek możliwości wymeldowania przewidzianej w art. 15 ust. 2 cytowanej ustawy winno być
Ze względu na fakt, że zameldowanie na pobyt stały jest czynnością o charakterze rejestracyjnym i związane jest z realizacją obowiązku wynikającego z art. 5 ust. 1 i art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /Dz.U. 1984 nr 32 poz. 174/, w sytuacji gdy zameldowanie dotyczy żony jednego ze współwłaścicieli, nie jest konieczne, żeby drugi ze współwłaścicieli
Zarówno urzędy jak i obywatele w sferze swoich stosunków "urzędowych" mają obowiązek posługiwania się językiem polskim. Konsekwencją takiego obowiązku jest stosowanie zasad polskiej pisowni i ortografii w sprawach urzędowych - w tym także oczywiście przy sporządzaniu aktów stanu cywilnego.
Obowiązek doprowadzenia zapisów meldunkowych do stanu zgodnego z adresem miejsca pobytu, w tym również sprostowanie wadliwie dokonanego meldunku, który nie jest zgodny z adresem pobytu stałego wynika bezpośrednio z art. 5 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /Dz.U. 1984 nr 32 poz. 174/ oraz art. 6 ust. 1 tej ustawy. Obowiązek ten nie wymaga konkretyzacji w decyzji
W budynku stanowiącym współwłasność, w przypadku gdy cały lokal znajduje się w posiadaniu jednego ze współwłaścicieli, może on potwierdzać uprawnienia do przebywania w tym lokalu.
Jeżeli obowiązek meldunkowy /zameldowanie na pobyt stały/ jest rezultatem zamieszkania z najemcą w konsekwencji zawartego z nim związku małżeńskiego, to warunkowi przedstawienia potwierdzenia uprawnienia współmałżonka do przebywania w lokalu czyni zadość wyciąg z aktu małżeństwa, przedłożony organowi meldunkowemu.
Utratę uprawnień w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /Dz.U. 1984 nr 32 poz. 174/ należy pojmować jako wygaśnięcie uprawnień orzeczonych wyrokiem lub decyzją administracyjną jak również wynikających z oświadczeń woli posiadacza lokalu, gdy tytuł ten wynikał z umowy, zaś zainteresowany nie dochodził swych praw w drodze postępowania
1. Niedopuszczalne jest zameldowanie w domu jednorodzinnym stanowiącym współwłasność, nawet w części wyłącznie użytkowanej przez jednego ze współwłaścicieli, osoby, której pobytowi sprzeciwia się drugi ze współwłaścicieli. 2. Jedność lokalu mieszkalnego, jakim jest dom jednorodzinny oraz dotkliwa konsekwencja wprowadzania osoby do takiego lokalu skłania do wyrażenia poglądu o koniecznej zgodzie wszystkich
Brak innego miejsca pobytu stałego nie stoi na przeszkodzie w wydaniu decyzji o wymeldowaniu o ile spełnione są przesłanki wymienione w art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /Dz.U. 1984 nr 32 poz. 174/.
Długość okresu nieprzebywania w lokalu osoby, która utraciła uprawnienia do przebywania w lokalu i bez wymeldowania się opuściła dotychczasowe miejsce pobytu stałego, nie ma znaczenia dla podjęcia decyzji o wymeldowaniu.
Uprawnienie do przebywania w lokalu w znaczeniu art. 9 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /Dz.U. 1984 nr 32 poz. 174/ musi wynikać z ważnego tytułu prawnego i pozostawać w łączności z nim. Uprawnienia tego nie można wyprowadzić z potwierdzenia dokonanego w myśl par. 7 ust. 1 pkt 15 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 28 czerwca 1984 r.
Potwierdzenie uprawnień do przebywania w lokalu, w którym ma nastąpić zameldowanie /art. 9 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych - Dz.U. 1984 nr 32 poz. 174/, dokonywane przez właściciela lub zarządcę budynku /art. 29 ust. 1 ustawy/, nie jest decyzją administracyjną w rozumieniu art. 104 Kpa.
Prawo do rozporządzania mieszkaniem /z zastrzeżeniami wynikającymi z przepisów prawa/, w tym prawo do potwierdzania uprawnień do przebywania w nim /art. 9 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych - Dz.U. 1984 nr 32 poz. 174/ współwłaściciele nieruchomości, w której znajduje się kilka lokali mają dopiero wówczas gdy w wyniku podziału współwłasności staną się
Przepisy ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych nie upoważniają organów administracji państwowej do orzekania o unieważnieniu zameldowania określonej osoby w danym lokalu i z określonej przyczyny.
Do zaistnienia pierwszej przesłanki zawartej w przepisie art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /Dz.U. 1984 nr 32 poz. 174/ nie wystarczy samo fizyczne opuszczenie dotychczasowego miejsca pobytu, lecz chodzi o opuszczenie go bez dopełnienia obowiązku meldunkowego. Skoro osoba, o wymeldowanie której toczy się postępowanie, zameldowała się na pobyt
Niezbędnymi przesłankami uzasadniającymi wymeldowanie z miejsca pobytu stałego w pierwszym z dwóch stanów faktycznych określonych w art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /Dz.U. 1984 nr 32 poz. 174/ jest: - 1. utrata uprawnienia do przebywania w lokalu, - 2. istnienie obowiązku wymeldowania się z pobytu stałego, - 3. faktyczne opuszczenie lokalu
Rezygnacja z możliwości zamieszkiwania w lokalu, do którego posiada się uprawnienia oznacza utratę uprawnienia do przebywania w tymże lokalu.
W sytuacji, w której lokal /pomieszczenie/ nie podlega przepisom o najmie lokali /nie może być przedmiotem decyzji administracyjnej/ z tego tylko powodu, że nie nadaje się na stały pobyt ludzi, ponieważ nie odpowiada warunkom wymienionym w par. 119 rozporządzenia Ministra Administracji, Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska z dnia 3 lipca 1980 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać
