1. Art. 157 par. 2 Kpa oraz inne przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego nie zabraniają stronie złożyć wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji przed upływem terminu do jej zaskarżenia. Jeżeli strona wyraźnie powoła się na przepis art. 156 par. 1 Kpa, który wyklucza stosowanie trybu odwoławczego, to organ wyższego stopnia wskazany w art. 157 Kpa winien rozpoznać wniosek w trybie nadzoru,
Brak przesłanek do uwzględnienia żądania strony nie czyni postępowania administracyjnego bezprzedmiotowym w rozumieniu art. 105 par. 1 Kpa i nie oznacza, że postępowanie takie nie powinno być prowadzone. Dopiero wynik tego postępowania pozwala na ocenę zasadności wniosku strony.
1. O dopuszczalności cofnięcia skargi orzeka sąd administracyjny /art. 211 Kpa w związku z art. 393 par. 2 Kpc/. 2. Po wydaniu decyzji ostatecznej organ administracji nie prowadzi już postępowania wyjaśniająco-dowodowego nawet wówczas, gdy zamierza w trybie art. 200 par. 2 Kpa zmienić lub uchylić decyzję.
Pismo wojewody, odmawiające wydania rozstrzygnięcia nadzorczego w trybie art. 91 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie terytorialnym /Dz.U. nr 16 poz. 95 ze zm./, nie jest decyzją administracyjną i niedopuszczalna jest na nie skarga do Naczelnego Sądu Administracyjnego.
1. Przepis art. 177 § 1 k.p.c. w zw. z art. 393 § 1 k.p.c. i art. 211 k.p.a. ma odpowiednie zastosowanie w postępowaniu przed Naczelnym Sądem Administracyjnym, jeżeli treść orzeczenia tego sądu zależy od rozstrzygnięcia zagadnienia wstępnego przez sąd, przed którym toczy się postępowanie cywilne. 2. W razie stwierdzenia przez Naczelny Sąd Administracyjny naruszenia przepisu art. 97 § 1 pkt 4, art.
1. Przewidziane w art. 43 ust. 2 ustawy z dnia 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości /Dz.U. 1991 nr 30 poz. 127/ oświadczenie zarządu gminy o aktualizacji ceny gruntu oddanego w użytkowanie wieczyste oraz ustalone w takim oświadczeniu zaktualizowane opłaty roczne za użytkowanie wieczyste gruntu nie stanowią decyzji administracyjnej ani aktu prawnego zarządu gminy z
Regulamin pracy komisji konkursowej, powołanej w celu przeprowadzenia konkursu wyłaniającego kandydata na stanowisko dyrektora szkoły, nie odpowiada cechom żadnego z aktów podlegających kontroli sądowoadministracyjnej.
Załatwienie spraw administracyjnych w oparciu o określone w prawie materialnym kryteria przedmiotowe, z pominięciem gwarantowanych ustawowo praw podmiotowych strony, do której kierowane są jednostronne rozstrzygnięcia /decyzje administracyjne/, koliduje z podstawowymi zasadami prawa i postępowania administracyjnego wyrażonymi w art. 7 i art. 10 par. 1 Kpa.
Nie ma podstaw do wydania w trybie art. 154 Kpa decyzji uchylającej lub zmieniającej rozstrzygnięcie, które wydano na podstawie art. 64 par. 2 tego kodeksu.
1. Do okresu pozostawania w stosunku pracy w rozumieniu art. 15 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 29 grudnia 1989 r. o zatrudnieniu /Dz.U. nr 75 poz. 446 ze zm./ należy wliczać okres urlopu bezpłatnego. 2. Jeżeli organ przesądził decyzją ostateczną co do zasady uprawnienie do zasiłku dla bezrobotnych, decyzja późniejsza, stwierdzająca brak takich uprawnień, może zapaść jedynie po wzruszeniu decyzji wcześniejszej
Jeżeli z przepisów prawa nie wynika obowiązek powołania lub mianowania na stanowisko kierownicze, to odmowa powołania na to stanowisko osoby, która uzyskała wskazanie komisji powołanej do przeprowadzenia konkursu na to stanowisko, nie podlega zaskarżeniu do Naczelnego Sądu Administracyjnego w trybie przepisów postępowania administracyjnego.
Za nieprawidłowe należy uznać zastępcze doręczenie pisma /art. 43 Kpa/ w sytuacji, gdy organowi wiadomo że adresat w tych miejscach nie przebywa chyba, że zmiana adresu strony /jej przedstawiciela lub pełnomocnika/ nastąpiła w toku postępowania, a strona zaniechała obowiązku zawiadomienia o tym organu.
Nie jest możliwe złożenie - po ponownym rozpoznaniu sprawy przez izbę skarbową - wniosku do Ministerstwa Finansów o rozpoznanie słuszności decyzji /par. 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 29 sierpnia 1990 r. w sprawie weryfikacji rocznych bilansów przedsiębiorstw państwowych, wysokości opłat za weryfikację oraz szczegółowych praw i obowiązków biegłych księgowych - Dz.U. nr 62 poz. 361/. Decyzja
Ustanowiony w przepisie par. 6 ust. 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 19 maja 1990 r. w sprawie zwolnienia od podatków obrotowego i dochodowego podatników osiągających przychody z niektórych rodzajów nowo uruchomionej działalności gospodarczej /Dz.U. nr 35 poz. 203 ze zm./ termin należy zaliczyć do terminów prawa materialnego, do których nie mają zastosowania przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego
1. W przypadku, gdy strona skarżąca od paru lat działa jako czołowa firma i doskonale jest zorientowana w regulacjach obowiązującego prawa, a postępowanie toczyło się długo - miała więc możliwość składania dodatkowych wyjaśnień i kolejnych wniosków dowodowych - zarzut, że bez własnej winy nie brała udziału w postępowaniu jest zarzutem nie znajdującym potwierdzenia w stanie faktycznym /art. 145 par.
Naczelny Sąd Administracyjny uprawniony jest do kontroli zaskarżanych decyzji wyłącznie pod kątem zgodności z przepisami prawa. Z tego powodu zarzut skarżącego o kosztach, jakie poniósł na skutek błędnej informacji udzielonej mu przez pracownika Urzędu Celnego, nie mógł być objęty sądową kontrolą legalności.
W postępowaniu administracyjnym organ odwoławczy nie może ograniczać się do stanu sprawy z daty wydania decyzji przez organ I instancji, lecz musi uwzględniać stan faktyczny i prawny istniejący w dacie rozpatrywania odwołania /art. 136 i art. 138 Kpa/.
Wniosku o niedopuszczalności odwołania /art. 134 Kpa/ organ nie może wyprowadzać z oceny zarzutów podniesionych w odwołaniu.
Istotą obu rodzajów sporów wymienionych w art. 216b par. 1 Kpa jest zaistnienie przeszkody eliminującej możność prowadzenia postępowania administracyjnego, a do zadań sądu administracyjnego należy usunięcie tej przeszkody przez wskazanie organu, który ma sprawę załatwić /art. 216b par. 2 Kpa/.
Żądanie o charakterze cywilnoprawnym, skierowane do organu administracji rządowej lub samorządowej, nie wszczyna postępowania administracyjnego na podstawie art. 61 par. 3 Kpa.
Niedopuszczalna jest skarga do Naczelnego Sądu Administracyjnego na postanowienie wojewódzkiego komisarza wyborczego o przeprowadzeniu referendum /art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 11 października 1991 r. o referendum gminnym - Dz.U. nr 110 poz. 473/.
Przedstawicielem dla osoby nieobecnej - o której mowa w art. 34 par. 1 Kpa - może być jedynie osoba ustanowiona przez sąd rodzinny i opiekuńczy w trybie art. 184 kodeksu rodzinnego i opiekuńczego oraz art. 601 kodeksu postępowania cywilnego. Osoba taka - w odróżnieniu od kuratora procesowego z art. 143 i art. 144 Kpc - powołana jest do ochrony wszelkich interesów nieobecnego, a nie tylko do reprezentacji
