Art. 21 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1989 r. - Prawo dewizowe /Dz.U. nr 6 poz. 33 ze zm./ nie może stanowić samodzielnej podstawy rozstrzygnięcia wniosków o indywidualne zezwolenie dewizowe bez określenia przez Prezesa Narodowego Banku Polskiego zasad udzielania tych zezwoleń w przepisach powszechnie obowiązujących.
Skoro organem wydającym i cofającym zezwolenia dewizowe jest Narodowy Bank Polski, to nie może on być równocześnie organem orzekającym w I i II instancji, a skoro tak to uprawnienia organów I i II instancji w tych sprawach nie mogą być "rozpatrywane" /delegowane/ na oddziały terenowe czy różne komórki organizacyjne Centrali NBP. Skoro ustawa z dnia 15 lutego 1989 r. - Prawo dewizowe /Dz.U. nr 6 poz
1. W ustawie z dnia 15 lutego 1989 r. - Prawo dewizowe /Dz.U. nr 6 poz. 33 ze zm./ brak jest upoważnienia dla banku dewizowego do udzielania zezwoleń dewizowych, o których mowa w art. 9 tej ustawy. 2. Bank dewizowy nie stanowi "strony" w rozumieniu art. 21 ust. 3 prawa dewizowego. 3. Postępowanie o udzielenie zezwolenia dewizowego nie jest postępowaniem prowadzącym do zawarcia umowy /a więc do powstania
