Wyrok SN z dnia 6 marca 1997 r., sygn. IV KKN 100/96

1. „Niezgłoszenie” lub „podanie (...) danych niezgodnie z rzeczywistością” następuje „w postępowaniu w sprawach zobowiązań podatkowych” i może z tego powodu stanowić podstawę odpowiedzialności z art. 94 § 1 uks wtedy tylko, kiedy zachowanie takie ma miejsce w związku z istnieniem obowiązku podatkowego i polega na niewłaściwym wykonaniu lub w ogóle zaniechaniu obowiązku dopełnienia wymaganej przepisami prawa podatkowego czynności zgłoszenia organowi podatkowemu danych, mających znaczenie dla ustalenia zobowiązania podatkowego lub jego wysokości.

Takich – wymaganych łącznie – cech nie nosi z pewnością zachowanie polegające na przyjęciu niewłaściwej stawki podatku w dokumencie odzwierciedlającym warunki zawartej przez strony transakcji handlowej.

2. Zobowiązanie podatkowe staje się zobowiązaniem skonkretyzowanym i dającym się merytorycznie zweryfikować dopiero z chwilą uzewnętrznienia przez podatnika przed organem podatkowym jego treści, w wymaganych przepisami czasie i postaci.

Wszelkie zatem inne – nie odpowiadające tym cechom – oświadczenia, informacje czy podawanie danych, składane poza postępowaniem w sprawach zobowiązań podatkowych lub wobec podmiotu innego niż organ podatkowy, pozostają – w wypadku podatnika będącego jednocześnie płatnikiem – bez znaczenia dla treści dyspozycji art. 94 § 1 uks.

Sąd Najwyższy po rozpoznaniu sprawy Dariusza S., skazanego z art. 94 § 1 uks w zw. z art. 25 § 1 pkt 3 uks, z powodu kasacji, wniesionej przez skazanego od wyroku Sądu Wojewódzkiego w K. z dnia 25 sierpnia 1995 r., utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w G. z dnia 12 maja 1995 r. – zmienił zaskarżony wyrok oraz utrzymany nim w mocy wyrok Sądu Rejonowego w G. w ten sposób, że Dariusza S. uniewinnił od zarzutu popełnienia przypisanego mu czynu, a kosztami postępowania w sprawie obciążył Skarb Państwa.