Postanowienie Składu 7 Sędziów SN z dnia 26 września 1996 r., sygn. I KZP 36/95

Ustalenie, czy na konkretnej osobie ciąży obowiązek podatkowy czy też jest ona od tego zwolniona, po pierwsze nie jest domeną sądu karnego, lecz organów finansowych, orzekających w postępowaniu administracyjnym (aż do szczebla NSA), a po wtóre ustalenie istnienia obowiązku podatkowego nie może być utożsamiane z obowiązkiem swoistej samodenuncjacji, uzasadniającym odpowiedzialność karną na podstawie art. 92 § 1 u.k.s. Ewentualne przyjęcie, że sam fakt istnienia obowiązku podatkowego automatycznie przesądza o istnieniu także obowiązku zgłoszenia o nim nawet wtedy, gdy miałoby to oznaczać zawiadomienie o popełnieniu własnego przestępstwa, byłoby sprzeczne nie tylko z konstytucyjnie przyznanym prawem do obrony (materialnej, a nie formalnej) i prawem do milczenia sprawcy przestępstwa, ale i z powszechnie uznaną zarówno w doktrynie, jak i w orzecznictwie zasadą „” (nikt nie ma obowiązku sam siebie oskarżać). W konsekwencji tego przyjąć należy, że użyte w art. 92 § 1 u.k.s. określenie „wbrew obowiązkowi” odnosi się nie tylko do istniejącego przedmiotu opodatkowania, ale także do obowiązku zawiadomienia o nim, a zatem nie dotyczy osób, które zawiadamiając o ewentualnym przedmiocie opodatkowania równocześnie dokonywałyby samooskarżenia o przestępstwo.